Η χαρισματική μορφή του μακαριστού Γέροντα Κυρίλλου Γεραντώνη, στη Μονή του Οσίου Δαυίδ
Του Δημητρίου Λυκούδη, Δ/ντη Σύνταξης της εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Δεν είναι εύκολο να γράψεις για μορφές που μιλάει όλος ο ορθόδοξος κόσμος. Η παχυλότητά σου, η αδυναμία σου να εκφράσεις και να αποτυπώσεις στο χαρτί όσα αισθάνεσαι και έζησες από τη γνωριμία σου με αυτές τις οσιακές μορφές, χωρίς δεύτερη σκέψη, εγκυμονεί κινδύνους, πρώτιστα γιατί οι ίδιοι κρύβονταν από τους ανθρώπους, απέφευγαν κάθε ίχνος δημοσιότητας. Κατά δεύτερον, τι να πρωτοαναφέρεις, τι να πρωτοθαυμάσει ο αναγνώστης από αυτούς τους σύγχρονους στάρετς, που σού μιλούσαν, σε χαιρετούσαν και έβλεπες τον Παράδεισο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους!
Τον μακαριστό Γέροντα Κύριλλο τον είχα γνωρίσει απ᾿ όταν ζούσε ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Θα θυμάσαι, αναγνώστα, πως στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί από ετούτη τη στήλη στην οσιακή και πολυσέβαστη μορφή του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη. Από τότε, επισκεπτόμασταν τη Μονή του Οσίου Δαυίδ για να προσκυνήσουμε τον Όσιο Δαυίδ, να μιλήσουμε στον Γέροντα Ιάκωβο και να παραδειγματιστούμε από την υπομονή και το αέναο μειδίαμα που φεγγιζόταν στον ταπεινό παπά Κύριλλο.
Όταν κοιμήθηκε ο Γέροντας Ιάκωβος, η αδελφότητα εξέλεξε τον παπά Κύριλλο Ηγούμενο της μοναστικής μάνδρας του Οσίου Δαυίδ. Ήταν, άλλωστε, και επιθυμία του Γέροντα Ιακώβου, που ήξερε και γνώριζε καλώς τι εσήμαινε από τότε ο παπά Κύριλλος. Και απ᾿ όταν ανέλαβε την ηγουμενία της μονής, περισσότερο διαχεόταν το αγιαστικό και ιλαρό της μορφής του.
Γνώρισα πολλούς, πολλούς προσκυνητές, με κάποιους δε απ᾿ αυτούς, συνομιλώ ακόμη και σήμερα, που έρχονταν από μακριά για να μιλήσουν στον Γέροντα Κύριλλο. Προσκυνητές και πονεμένοι άνθρωποι από Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Ξάνθη, Κυκλάδες, Βοιωτία, Ιωάννινα, Κόνιτσα, Γιαννιτσά, Κοζάνη, Θεσσαλία και από τόσες άλλες περιοχές, σχεδόν μία με δυο φορές το μήνα, έσπευδαν στον Γέροντα για να τού παραθέσουν το πρόβλημά τους, άλλοτε οικονομικό και οικογενειακό, άλλοτε ψυχοπαθολογικό και πολλά περιστατικά υποστατικού δαιμονισμού. Και, αν όχι όλες, αλλά όσες τουλάχιστον εγώ από τις περιπτώσεις γνώρισα, ο Γέροντας Κύριλλος όχι μόνο δεν έπαιρνε χρήματα, αλλά τούς έδιδε και τα ναύλα και ένα μικρό «χαρτζιλίκι», μιας και οι άνθρωποι έρχονταν από μακριά και πονούσε η καρδιά του!
Συνήθιζε να εξομολογεί με τις ώρες, παρά τα σοβαρά προβλήματα που είχε, κυρίως τα τελευταία επί της γης χρόνια του, στα παρεκκλήσια του Αγίου Χαραλάμπους και των Αγίων Αναργύρων, μπαίνοντας την κεντρική πύλη της μονής, αριστερά. Κάποτε, είχα πάρει ευλογία από τον Γέροντά μου, τον μακαριστό πλέον Αρχιμ. Εφραίμ Σεραγιώτη, άλλον «μπάτουσκα» της Ορθοδοξίας, να μιλήσω με τον Γέροντα Κύριλλο στην Εξομολόγηση. Ναι μεν με εγνώριζε, συνομιλούσαμε, αλλά στην Εξομολόγηση είναι αλλιώς τα πράγματα!
Εισήλθα στο παρεκκλήσι του αγίου Χαραλάμπους. Πράος, ήσυχος, σχεδόν αμίλητος, μού αποκάλυψε πράγματα που είχα ξεχάσει να εξομολογηθώ στον Γέροντα μου Εφραίμ! Λίγες ημέρες αργότερα, όταν πήγα στο Όρος, παράξενα πράγματα, ο Γέροντας Εφραίμ μού αποκάλυψε ακριβώς τα ίδια αμαρτήματα που, ομολογουμένως, είχα λησμονήσει να εξομολογηθώ και προέρχονταν από την εφηβική μου ηλικία. «Κοίταξε», σκέφθηκα, «κοίταξε πώς λειτουργούν οι άγιοι, οι άνθρωποι του Θεού».
Εκείνη την ημέρα, αφού τελείωσε η Εξομολόγησή μου και ο Γέροντας Κύριλλος μου έδωσε την ευχή του, λίγο πριν βγω από το παρεκκλήσι, μού είπε: «Παιδί μου, τώρα πες στους καλούς γονείς να έρθουν μέσα, ένας ένας!». Έμεινα εμβρόντητος! Πράγματι, έξω από το παρεκκλήσι περίμεναν οι γονείς μου, ως και άλλοι προσκυνητές να εξομολογηθούν, αλλά ο Γέροντας δεν τους ήξερε, δεν τους είχε δει ποτέ ξανά, κυρίως δε, δεν ήξερε ότι έχω φθάσει εκεί με τους γονείς μου!
Συνήθιζε να λέγει μονίμως, ακατάπαυστα, αδιαλείπτως «Δόξα Σοι ο Θεός». Ποτέ δε σταματούσε να το λέει, ακόμη περισσότερο όταν τα προβλήματα υγείας του εντάθηκαν, κυρίως αυτό του σακχάρου.
Πράος, ταπεινός, απέριττος, ανεπιτήδευτος, γλυκύτατος, μειλίχιος, μακρόθυμος, ανεξίκακος, ιλαρός. Αυτός ήταν ο Γέροντας Κύριλλος, ο προηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντα του εν Ευβοία. Άνθρωπος της αληθινής του Χριστού αγάπης και της αρετής της συγχώρεσης. Άνθρωπος που αγκάλιαζε τους πάντες, που ανέμενε την επιστροφή και μετάνοια όλων, που προσευχόταν ακατάπαυστα, που έκαμνε ελεημοσύνη κρυφίως, που εστήριζε ποικιλοτρόπως τους πάντες.
Άνθρωπος που, ακόμη και όταν εγκαταβίωνε και εμόναζε στη γη, ως άσαρκος άγγελος πολιτευόταν!
Δυο λόγια για τον μακαριστό Γέροντα Κύριλλο Γεραντώνη:
Ο μακαριστός Γέροντας Κύριλλος γεννήθηκε στον Κρυονερίτη της Βορείου Ευβοίας το 1938 και από την μικρή του ηλικία γαλουχήθηκε με τα νάματα της Ορθοδόξου Πίστεως.
Προσήλθε στη Μονή του Οσίου Δαυΐδ του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και εκάρη Μοναχός την 1η Οκτωβρίου 1965 από τον μακαριστό Ηγούμενο της Μονής Αρχιμανδρίτη Νικόδημο Θωμά, λαβών το όνομα Κυπριανός.
Ως Μοναχός διακρίθηκε για την ταπείνωσή του, την υποδειγματική υπακοή του και την διάθεσή του να υπηρετεί τους πάντες.
Στις 27 Μαρτίου του 1971 χειροτονήθηκε Διάκονος στο Ναό του Γενεθλίου της Θεοτόκου Λίμνης, λαβών το όνομα Κύριλλος και στις 28 Μαΐου 1971 Πρεσβύτερος στην Μονή του Οσίου Δαυΐδ, από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο.
Ως ιερομόναχος εξυπηρέτησε τη Μονή της μετανοίας του, μαζί με τον μακαριστό Γέροντα Αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Τσαλίκη (+1991), όπως και τα γύρω χωριά, τα οποία εστερούντο μονίμου Εφημερίου.
Παράλληλα και για 20 και πλέον χρόνια, μαζί με τον μακαριστό π. Ιάκωβο και τον επίσης μακαριστό Μοναχό π. Σεραφείμ (+2009) κράτησαν τη Μονή του Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος και διηκόνησαν τους αναρίθμητους προσκυνητές της.
Το 1991 και μετά την κοίμηση του μακαριστού Ηγουμένου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, εξελέγη Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαυΐδ και ενθρονίστηκε επισήμως στη Μονή από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Χρυσόστομο Α΄ (+2010), στις 12 Απριλίου του 1992.
Στα 20 χρόνια της ηγουμενίας του ο π. Κύριλλος, με γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα και άριστη συνεργασία με τους Μητροπολίτες Χαλκίδος Χρυσόστομο Α΄ και Χρυσόστομο Β΄, ανεκαίνισε το κτιριακό συγκρότημα της Ιεράς Μονής, και δέχθηκε δεκάδα και πλέον νέων Μοναχών στη Μονή, πρωτοστατώντας στον τομέα της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας.
Το τελευταίο διάστημα της επίγειας ζωής του ταλαιπωρήθηκε από σοβαρά προβλήματα της υγείας του και νοσηλεύθηκε πολλές φορές. Όμως και στο πρόβλημα της υγείας του, έγινε παράδειγμα μίμησης για όλους, αφού το χαμόγελο δεν έλειψε ποτέ από τα χείλη του
Στις 30.3.2012, ο μακαριστός Γέροντας κοιμήθηκε οσιακά.
Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας (11/7)
