Η Δ’ Στάση των Χαιρετισμών στην Προσφυγομάνα Παναγιά του Πόντου
Την Παρασκευή 1 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Δ’ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγία Σουμελά στο όρος Βέρμιο.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων έψαλλε την Δ’ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου ενώπιον της θαυματουργού Ιεράς Εικόνος της Πρόσφυγος Παναγίας, της «Κυράς» του Πόντου, της Παναγίας της Σουμελλιώτισας και ευχήθηκε πατρικώς διά της πρεσβείας προς τον Υιό της, να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τον πειρασμό της πανδημίας του Covid-19 και να χαρίσει την ειρήνη στον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας, η οποία βιώνει αυτές τις ημέρες τη σκληρότητα του πολέμου.
Στην Ιερά Ακολουθία έψαλλε η Χορωδία Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής του Μουσικοδραματικού Συλλόγου Χωριστής Δράμας «Η Αναγεννηθείσα Μακεδονία» υπό τη διεύθυνση του κ. Ευαγγέλου Τσαρούχα.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χαῖρέ σοι Παρθένε κραυγάζοντες, τό φυλακτήριον πάντων καί χαράκωμα καί κραταίωμα καί ἱερόν καταφύγιον».
Δεκατέσσερις αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπό τότε πού οἱ πατέρες μας ἔψαλαν γιά πρώτη φορά τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο ὡς εὐχαριστήριο πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία μέ τή χάρη της εἶχε διασώσει τή βασιλίδα τῶν πόλεων ἀπό τούς ἐχθρούς πού τήν ἀπειλοῦσαν.
Δεκατέσσερις αἰῶνες ἔχουν περάσει. Καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἄπειρες εἶναι οἱ φορές πού εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς ἔθνος σταθήκαμε ἐνώπιον τῆς ἱερῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Παρθένου γιά νά ζητήσουμε τή βοήθεια καί τήν προστασία της καί νά τήν εὐχαριστήσουμε γιά τίς σωτήριες ἐπεμβάσεις της.
Ἡ ζωή μας, ἡ ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, εἶναι μία πορεία «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν». Εἶναι μία πορεία στήν ὁποία πολλοί εἶναι οἱ κίνδυνοι πού ἐλλοχεύουν, πολλοί εἶναι οἱ ὁρατοί καί ἀόρατοι ἐχθροί οἱ ὁποῖοι μᾶς ἀπειλοῦν. Εἶναι κίνδυνοι καί ἐχθροί σωματικοί καί πνευματικοί, κίνδυνοι καί ἐχθροί ἔσωθεν καί ἔξωθεν, καί ὅλοι προσπαθοῦμε καί ἀγωνιζόμεθα νά τούς ἀποτρέψουμε, νά τούς ἀποφύγουμε, νά τούς ἀντιμετωπίσουμε. Πολλές φορές μάλιστα αἰσθανόμεθα ὅτι ὑπερβαίνουν τίς δυνάμεις καί τίς ἀντοχές μας καί κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει.
Μπορεῖ, βεβαίως, νά μήν ζοῦμε τίς ἀπειλές καί τούς κινδύνους τούς ὁποίους διέτρεχαν οἱ πατέρες μας στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν πολιορκημένοι ἀπό τούς διαφόρους κατά καιρούς ἐχθρούς λιτάνευαν τήν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στά τείχη καί τήν παρακαλοῦσαν νά τούς σώσει. Μπορεῖ νά μήν ζοῦμε τόν φόβο τοῦ διωγμοῦ, τῆς ἐξορίας ἤ τῶν σφαγῶν πού ζοῦσαν οἱ πατέρες μας στόν Πόντο καί προσέτρεχαν στό Μοναστήρι τῆς δικῆς τους Παναγίας, τῆς Σουμελιώτισσας, γιά νά ζητήσουν τήν ἐπέμβαση τῆς μητέρας καί προστάτιδός τους γιά νά τούς προστατεύσει ἀπό τή μανία τῶν ἀλλοθρήσκων. Ὅμως καί ἐμεῖς αἰσθανόμεθα ὅτι οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις δέν ἐπαρκοῦν γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τίς ἀπροσδόκητες ἀπειλές πού ἐμφανίσθηκαν στίς ἡμέρες μας καί μᾶς πλήττουν. Μέ πόνο ψυχῆς παρακολουθοῦμε τίς εἰκόνες φρίκης πού προκαλεῖ ὁ πόλεμος, ὁ ὁποῖος μαίνεται τίς τελευταῖες ἑβδομάδες καί πλήττει τόσους ἀθώους ἀνθρώπους ἀλλά καί τόν Ἑλληνισμό, καί τούς ὁδηγεῖ στόν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς, καί ἀκόμη τήν πανδημία πού δυστυχῶς ἐπιμένει ἐδῶ καί δύο χρόνια καί προκαλεῖ καί αὐτή ἀνησυχία καί πόνο.
Στίς δυσκολίες αὐτές ἀλλά καί σέ ὅσες ἄλλες δοκιμασίες καί πειρασμούς καί κινδύνους διέρχεται ὁ καθένας μας στήν προσωπική του ἀλλά καί στήν πνευματική του ζωή δέν εἴμαστε ὅμως μόνοι, δέν εἴμαστε ἀβοήθητοι, δέν εἴμαστε ἀδύναμοι. Ἔχουμε τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε τή δύναμη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία «τά πάντα δύναται» διά τοῦ Υἱοῦ της. Ἔχουμε τήν προστασία καί τήν παρηγορία της στίς ἀνάγκες καί τίς θλίψεις μας, διότι ἡ Παναγία Παρθένος δέν εἶναι μόνο «τό φυλακτήριον πάντων καί χαράκωμα καί κραταίωμα», ἀλλά εἶναι καί τό «ἱερόν καταφύγιον», ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος τοῦ κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου πού ψάλαμε καί ἀπόψε, ἐδῶ στό ἱερό κατοικητήριό της, στό Ἱερό Προσκύνημα καί τό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ, ὅπου θησαυρίζεται ἡ ἱστορική καί θαυματουργή εἰκόνα της.
Μέ ἄλλες λέξεις ἡ Κυρία Θεοτόκος δέν μᾶς προφυλάσσει μόνο ἀπό κάθε κίνδυνο καί ἀπό κάθε ἀπειλή, ἀλλά καί ὅταν αὐτή μᾶς πλήττει, γίνεται γιά μᾶς τό ὀχυρό, γίνεται τό χαράκωμα, τό ὁποῖο μᾶς προστατεύει γιά νά τραυματισθοῦμε θανάσιμα, γίνεται τό κραταίωμα, αὐτή δηλαδή πού μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς στηρίζει γιά νά ἀποκρούσουμε τίς ἐπιθέσεις, καί ἀκόμη εἶναι γιά μᾶς τό ἱερό καταφύγιο, Ἐκείνη στήν ὁποία μποροῦμε νά καταφύγουμε, ὅταν αἰσθανόμεθα πληγωμένοι καί ταλαιπωρημένοι ἀπό τόν ἀγώνα, ἀπό τήν κακία καί τήν ἀδικία τῶν ἀνθρώπων.
Καί αὐτό ἰσχύει, ὅπως εἴπαμε, ὄχι μόνο γιά τόν καθημερινό ἀγώνα τῆς ζωῆς μας καί τίς ὑλικές μας ἀνάγκες ἀλλά καί γιά τόν πνευματικό μας ἀγώνα καί γιά τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας.
Ἄς τό πιστεύσουμε αὐτό καί ἄς ἐπιδιώξουμε νά τό ζήσουμε. Διότι δέν ἀρκεῖ μόνο νά τό λέμε, ἀλλά θά πρέπει καί νά τό ζοῦμε. Νά καταφεύγουμε στήν Παναγία μας καί νά τῆς ζητοῦμε τήν προστασία καί τή βοήθειά της γιά ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ, ἤ μᾶλλον νά μήν ἀπομακρυνόμαστε ποτέ ἀπό κοντά της, ὥστε νά μπορεῖ καί Ἐκείνη νά μᾶς παρέχει τήν προστασία της καί νά μᾶς προφυλάσσει ἀπό κάθε κίνδυνο καί κάθε κακό πού μᾶς ἀπειλεῖ.
Καί μποροῦμε νά εἴμαστε κοντά της, ὅταν προσπαθοῦμε νά βαδίζουμε στά ἴχνη της, ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε καί ἐμεῖς μέ ταπείνωση καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πρωτίστως νά εἴμεθα πρόθυμοι νά δεχόμαστε στή ζωή μας ὅ,τι ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιά νά ἔχουμε τήν προστασία καί τή βοήθεια καί τῆς Παναγίας Μητέρας μας.
Καί ἄς τήν παρακαλοῦμε νά μᾶς προστατεύει πάντοτε καί ἰδιαιτέρως τή δύσκολη αὐτή περίοδο ἄς τήν παρακαλοῦμε νά καταπαύσει τόν πόλεμο διά τῆς πρεσβείας της πρός τόν Υἱό της καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ὁριστικά ἀπό αὐτόν τόν μεγάλο πειρασμό τῆς πανδημίας, ὁ ὁποῖος ἔχει πληγώσει δυστυχῶς τόσες ψυχές. Ἔχουν φύγει τόσοι ἀδελφοί μας, ἀλλά καί πόσοι εἶναι στά νοσοκομεῖα καί πόσοι κινδυνεύουν. Ἄς τήν παρακαλέσουμε νά γίνει ἵλεως, νά παρακαλέσει τόν Υἱό της, οὕτως ὥστε νά φέρει τή θεραπεία ὄχι μόνο στόν τόπο μας ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο.
