Η Εκκλησία μας, την Πέμπτη 9 Ιουνίου, τιμούσε την μνήμη του Αγίου Κυρίλλου, πατριάρχου Αλεξανδρείας και ο Σεβ. Μητροπολίτης Κηφισίας και Ωρωπού κ. Κύριλλος είναι ο πρώτος Μητροπολίτης που εόρτασε μετά την επάνοδό μας στην κανονικότητα, με το πέρας των περιοριστικών μέτρων λόγω κορονοϊού.
Συλλειτούργησε μαζί του πλειάδα Ιεραρχών, ιερέων και διακόνων και παρευρέθηκαν η Υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως, ο Περιφερειάρχης Αττικής κ. Γ. Πατούλης, ο Δήμαρχος Αμαρουσίου, αντιπεριφερειάρχες, δημοτικοί σύμβουλοι και πλήθος του λαού του Θεού. Και πραγματικά, όπως τόνισε ο εορτάζων Μητροπολίτης, η λατρευτική σύναξη επί τοις ονομαστηρίοις του Επισκόπου είναι «μια ορατή έκφραση της ενότητας της Εκκλησίας εν τω συνδέσμω της αγάπης».
Η εορτή του του Σεβ. Κηφισίας Κυρίλλου περιελάμβανε και μία ευχάριστη έκπληξη, η οποία μας ήλθε στο τέλος.
Ήταν η απρόσμενη παρουσία του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, ο οποίος ήλθε για να ευχηθεί χρόνια πολλά στον επί σειρά ετών συνεργάτη του στη Σύνοδο αλλά και συνεπίσκοπό του σήμερα Άγιο Κηφισίας, ο οποίος τον αντιμετωπίζει με τον ανάλογο σεβασμό.Και όλοι οι Ιεράρχες αντιμετώπισαν με τον ίδιο σεβασμό τον Δανιήλ γιατί όλοι τον παραδέχονται για τις πλούσιες γνώσεις του και το μεγάλο Αρχιερατικό του εκτόπισμα!
Για ιστορικούς λόγους να πούμε ότι όταν ήταν Αρχιγραμματεύς ο Δανιήλ, ο πρώτος Αρχιγραμματέας επί Αρχιεπισκοπείας Χριστοδούλου, ο Κύριλλος υπηρετούσε στην ΔΙΣ. Επίσης να πούμε και ένα ακόμη χαρακτηριστικό γνώρισμα που συνδέει τους δύο Ιεράρχες: ο Κύριλλος υπηρέτησε στο ναό του Αγίου Χαραλάμπους Ιλισίων,τον οποίο λάμπρυνε με την διετή διακονία του ο Δανιήλ κατά τα έτη που ήταν Αρχιγραμματεύς και προ της εκλογής του σε Μητροπολίτη Καισαριανής.
Ο Σεβ. Καισαριανής προσήλθε στο εόρτιο γεύμα που παρέθεσε ο Σεβ. Κηφισίας και στο οποίο είχαν μείνει μόνο οι δύο από τους δέκα Μητροπολίτες- οι Μεσσηνίας Χρυσόστομος και Ιλίου Αθηναγόρας- καθώς οι άλλοι είχαν αναχωρήσει για τις επαρχίες των. Το κλίμα ευχάριστο και εορταστικό.
Μάλιστα ο Σεβ. Μεσσηνίας Χρυσόστομος είπε προ του γεύματος πολλές αλήθειες για την πορεία της Εκκλησίας σήμερα, αλλά και για τα όσα συνέβησαν κατά την απαράδεκτη εκείνη διετία που η Αριστερά ετοίμαζε, δυστυχώς με την βοήθεια ενδοεκκλησιαστικών παραγόντων, τον εξοστρακισμό του εφημεριακού κλήρου, των Μητροπολιτών αλλά και των λαϊκών εργαζομένων στην Εκκλησία από την κρατική μισθοδοσία και μάλιστα χωρίς εχέγγυα.
Ήταν τότε που δημιουργήθηκε ένα αραγές μέτωπο και ματαίωσε τα σχέδια αυτών που ήθελαν να επιβουλευτούν τον Εφημεριακό κλήρο, κυρίως, και να τον οδηγήσουν στην ανέχεια. Και ήταν τότε που είδαμε τους Ιεράρχες εκείνους που ξεχώρισαν και πάτησαν πόδι! Και όπως είχαμε πει οι κρίσεις είναι εκείνες που αναδεικνύουν ηγέτες και δημιουργούν τον επόμενο Αρχιεπίσκοπο. Και ο Μεσσηνίας τότε έδειξε ποιος είναι! Άσχετο αν στη συνέχεια «κλείστηκε» πάλι στον εαυτό του!
Δεν πήρα την έγκριση του για να δημοσιοποιήσω όλες αυτές τις αλήθειες, που μας είπε έστω και με περιορισμένο ακροατήριο και υπομειδιώντας κάποιες φορές.
Ίσως θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή με ξεχωριστή αναφορά και μάλιστα με μία κουβέντα εφ´όλης της ύλης, χωρίς παρωπίδες για το παρασκήνιο αυτό. Για να μάθουν οι νεώτεροι όλη την αλήθεια και μάλιστα με λεπτομέρειες για τις μαύρες αυτές σελίδες της νεότερης εκκλησιαστικής ιστορίας μας.
Κατά την συζήτηση ωστόσο, την ώρα του γεύματος κυριάρχησε ο Σεβ. Καισαριανής Δανιήλ, ο οποίος με το σπουδαίο αφηγηματικό ύφος που διαθέτει, αναφέρθηκε με συγκλονιστικές λεπτομέρειες στην εξέχουσα εκκλησιαστική φυσιογνωμία του Ιερωνύμου του Α´.
Μας είπε γεγονότα που ο ίδιος έζησε κατά τα έτη που έμενε στην Ιερά Μονή Πεντέλης και υπηρετούσε τον εκεί διαμένοντα Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α´. Μας αφηγήθηκε λεπτομερώς και με τρόπο που μας άφησε άφωνους, την ημέρα που ο Ιερώνυμος αποφάσισε να παραιτηθεί, όταν διαπίστωσε ότι Ιεράρχες που ο ίδιος εξέλεξε πήγαν απέναντι, κόντρα στη δική του γραμμή και θέληση και μάλιστα στην επιλογή του για την σύνθεση της ΔΙΣ (έξι από τις Παλαιές και έξι από τις Νέες αλλά χωρίς Πρεσβεία αλλά κατ´επιλογή του ίδιου) και έκαναν προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας και την ακύρωσαν. Τότε κάλεσε τους 33 Μητροπολίτες, τους εκλεγέντες από αυτόν στην Μονή Πεντέλης. Συγκεντρώθηκαν όλοι στο Καθολικό της Μονής και τον περίμεναν. Εκείνος αφού είχαν προσέλθει όλοι, εισήλθε στο ναό, από την πόρτα του Ιερού βήματος που είχε φροντίσει ο νεαρός π. Δανιήλ να μείνει ανοικτή. Βγήκε από την Ωραία Πύλη και τους είπε τρεις μόνο φράσεις:
– Λοιπόν, με προδώσατε! Χαίρετε!
Και ξαναμπήκε στο Ιερό Βήμα και απεσύρθη στο κελάκι του. Την επόμενη μέρα παραιτήθηκε!
Και άρχισε μια δύσκολη περίοδος για την Εκκλησία, με εκπτώσεις Ιεραρχών από τις Μητροπόλεις τους, με ίδρυση νέων Μητροπόλεων και πολλές μεταθέσεις. Σκηνικό άθλιο που ο ιστορικός δεν του έχει καταλογίσει ακόμη το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί!
Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που μάθαμε από τον βιγλάτορα της Εκκλησίας μας Δανιήλ, ήταν τα περί της προσωπικότητος του σπουδαίου Μητροπολίτη Ηλείας Αθανασίου Βασιλόπουλου.
Είχε την εύνοια από τον Θεό να τον γνωρίσει ως νέος φοιτητής και να τον υπηρετήσει, διαδραματίζοντας στην ηλικία των 19 ετών χρέη προσωπικού γραμματέως. Μας είπε πολλά για την εκλογή του, καθώς και για τον αρχοντικό τρόπο με τον οποίο ασκούσε τα διοικητικά του καθήκοντα! Έζησε στιγμές που δεν του άξιζαν και μάλιστα δέχθηκε συκοφαντίες που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Έφυγε εντελώς άδοξα. Αυτή είναι η μοίρα των δικαίων! Ο Χριστός δεν είπε «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν»; Αυτό το βίωσε στο πετσί του ο Αθανάσιος!
Και εδώ γεννάται ένα ερώτημα: γιατί μέχρι τώρα δεν εγράφη ένα βιβλίο,με ντοκουμέντα και ιστορίες, το οποίο θα αποκαθιστούσε έστω και εκ των υστέρων την μνήμη του.
Και το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να εκδοθεί από τον διάδοχο του Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανό, δεδομένου ότι πάνω στο δικό του έργο πάτησε όλα αυτά τα χρόνια που ποιμένει μετά από αυτόν την Ηλεία από το 1981.
Δυστυχώς το λουλούδι της ευγνωμοσύνης δεν ευδοκιμεί σε όλα τα μέρη!
Είναι όμορφο, ωφέλιμο, εποικοδομητικό, ενδιαφέρον και χρήσιμο, όταν παρουσιάζονται τέτοιες ευκαιρίες συναντήσεως Ιεραρχών, οι οποίοι σε στιγμές χαλάρωσης, όπως είναι τα ονομαστήρια ενός Επισκόπου, αναφέρονται σε εκκλησιαστικά ιστορικά γεγονότα και περιστατικά στα οποία ήταν αυτόπτες μάρτυρες ή τους τα μετέφεραν γεροντάδες τους.
Έτσι αναβαπτίζονται και οι ίδιοι, μαθαίνουν από τα λάθη των προηγουμένων, ή έχουν την ευκαιρία να μιμηθούν από την αγιότητα του βίου τους.
Στην Εκκλησία μας ευτυχώς, ουδείς διεκδικεί το αλάθητο! Όλοι, κληρικοί και λαϊκοί –γιατί αυτό είναι Εκκλησία- είμαστε αμαρτωλοί, που ποθούμε την σωτηρία και την αγιότητα. Όλοι είμαστε άνθρωποι αγωνιζόμενοι, καθ’ ημέραν «πίπτοντες και ανιστάμενοι»!Ευχαριστούμε τον Σεβ. Κηφισίας Κύριλλο για την ευλογημένη ευκαιρία που μας έδωσε και τον Σεβ. Καισαριανής Δανιήλ για τα μαθήματα εκκλησιαστικής ιστορίας που μας δίδαξε!
Σ.Μ.Τ.