Η Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Ναύπακτο (φωτο)
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε ὅτι ἡ Παναγία ἀπέθανε, μετέστη στούς οὐρανούς καί εἶναι ζωντανή καί ἀκαταίσχυντη «προστασία τῶν Χριστιανῶν», ὅπως ἀνέφερε καί στήν Ἐγκύκλιό του.
Τήν Παραμονή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος τέλεσε τόν πανηγυρικό Ἀρχιερατικό Ἑσπερινό στόν πανηγυρίζοντα ἱστορικό καί μνημειώδη Ἱερό Ναό τῆς Παναξιώτισσας στήν Γαυρολίμνη Ναυπακτίας. Πρόκειται γιά Ναό τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. πού διατηρεῖται ἄθικτος πάνω ἀπό 10 αἰῶνες. Ὁ Ἑσπερινός τελέσθηκε σέ πανηγυρική καί κατανυκτική ἀτμόσφαιρα. Τελέσθηκε ἀρτοκλασία, καί ἔγινε τό θεῖο κήρυγμα στήν ὕπαιθρο, ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν ἀποτελεσματική βοήθεια τήν ὁποία δεχόμαστε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία πρεσβεύει στόν Θεό γιά μᾶς.
Πράγματι, σέ κάθε δύσκολη κατάσταση ζητᾶμε ἀπό τήν Παναγία βοήθεια. Ποιός δέν εἶπε ἔστω καί μιά φορά στήν ζωή του «Παναγία μου, βοήθησέ με». Ἄλλωστε τό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο τῆς Πάτρας στό Ρίο, πού εἶναι δίπλα μας, ἔχει τήν ὀνομασία «Παναγία ἡ Βοήθεια». Αὐτό ἐκφράζει τόν πόνο ποὐ αἰσθάνονται πολλοί ἄνθρωποι πού ὑποφέρουν ἀπό τίς σωματικές καί ψυχικές ἀσθένειες, ἀλλά καί τήν βοήθεια πού αἰσθάνονται ἀπό τήν Παναγία.
Στήν συνέχεια ἀνέφερε ἕναν λόγο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου: «Δέν ψεύδομαι, λέω τήν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅτι γνωρίζω ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τήν Παρθένον». Εἶναι σημαντικό νά λέη κανείς ὅτι γνωρίζει τήν Παρθένο Μαρία ὄχι συναισθηματικά καί διανοητικά, ἀλλά μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἀκριβῶς δέ ἐπειδή ὁ ἅγιος Σιλουανός γνώρισε τήν Παναγία μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἄκουσε τήν φωνή της καί τόν βοήθησε στήν ζωή του, γι’ αὐτό γράφει: «Ἀληθινά, αὐτή εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί μόνον τό ὄνομά της χαροποιεῖ τήν ψυχή. Ἀλλά καί ὅλος ὁ οὐρανός καί ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μέ τήν ἀγάπη της».
Αὐτό δείχνει ὅτι καί ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τῆς Παναγίας προσφέρει μεγάλη βοήθεια καί ὅλοι οἱ ἅγιοι καί οἱ ἄνθρωποι χαίρονται μέ τήν ἀγάπη της, πού εἶναι πολύ μεγάλη. Γι’ αὐτό θά πρέπει νά ἐπικαλούμαστε τό ὄνομά της καί νά ζητᾶμε τήν βοήθειά της.
Στό τέλος, ἔγινε Λιτανεία καί Δέηση μέσα στό ἐλαιόφυτο τοπίο ὅπου εἶναι κτισμένος ὁ αὐτός Ναός, μέ τόν Μητροπολίτη, τόν ἐφημέριο π. Ἰωάννη, τόν Ἀρχ. π. Εἰρηναῖο Κουτσογιάννη, τούς δύο Διακόνους τῆς Μητροπόλεως, τά νέα παιδιά φουστανελοφόρους νά κρατοῦν τήν εἰκόνα, τούς ψάλτες, καί μεγάλο πλῆθος πιστοῦ λαοῦ, πού ἀγαπᾶ τήν Παναγία καί τήν Παράδοσή μας.
Παρεβρέθηκαν ἀκόμη ὁ Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Βασίλειος Γκίζας, ὁ πρόεδρος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Ναυπακτίας κ. Σημάκης καί Περιφερειακοί καί Δημοτικοί Σύμβουλοι.
***
Τήν κυριώνυμη ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος τέλεσε τήν Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία στήν πανηγυρίζουσα Ἱερά Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης, στό κέντρο τῆς Ὀρεινῆς Ναυπακτίας, ἀπ’ ὅπου εὐλογεῖ ὅλη τήν Ἐπαρχία, συμπαραστατούμενος ἀπό τόν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς, π. Πολύκαρπο καί τόν Διάκονο, π. Παΐσιο.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέφερε ὅτι ἡ Παναγία ἀπέθανε, μετέστη στούς οὐρανούς καί εἶναι ζωντανή καί ἀκαταίσχυντη «προστασία τῶν Χριστιανῶν», ὅπως ἀνέφερε καί στήν Ἐγκύκλιό του.
Στήν συνέχεια εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πολλές φοβίες, ἀλλά στό βάθος τους κρύβεται ὁ φόβος τοῦ θανάτου, πού θεωρεῖται ὡς τέλειος ἀποχωρισμός. Καί, βέβαια, πέρα ἀπό τόν βιολογικό θάνατο εἶναι καί ὁ λεγόμενος «ψυχογενής θάνατος» πού δέν συνδέεται μέ τήν βλάβη τοῦ σωματικοῦ ὀργανισμοῦ, ἀλλά μέ τήν πλήρη ἔλλειψη ἐλπίδας γιά τήν ζωή, καί αὐτό ἐκφράζεται μέ τήν θλίψη, τήν ἀπελπισία, τήν ἀκηδία, τήν ἀπόγνωση.
Ἔπειτα εἶπε ὅτι τά ζῶα δέν ἔχουν τήν αἴσθηση τοῦ θανάτου, οὔτε τήν συνείδηση γιά νά τόν ὑπερβοῦν, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ξεχωρίζει ἀπό τούς ἄλλους ὀργανισμούς ἀπό τό ὅτι, ἐνῶ γνωρίζει τό ἀναπόφευκτο τοῦ θανάτου, προσπαθεῖ μέ διαφόρους τρόπους νά τόν ὐπερβῆ ἤ νά τόν ξεχάση ἤ νά τόν ξεπεράση μέ τήν κοινωνική δημιουργικότητα.
Παρά ταῦτα ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ ἔχει τήν συνείδηση τοῦ θανάτου καί κυρίως τό ὅτι μπορεῖ νά ἀποφασίση τό πῶς θέλει νά πεθάνη, ἐντούτοις προσπαθεῖ νά βρῆ τρόπους νά τόν ξεχάση, νά τόν ἀπωθήση. Ἔτσι, ἐνῶ ὁ θάνατος εἶναι ἕνα «δεδομένο τῆς ὕπαρξής μας», ἀφοῦ συμπλέκεται ἡ ζωή μέ τόν θάνατο, τόν θεωροῦμε «ὡς πρόβλημα πού χρειάζεται νά λύσουμε» καί μάλιστα νά τό λύσουμε ὄχι μέ τόν Θεό, ἀλλά μέ τήν ἐπιστήμη. Αὐτό ἐκφράζεται μέ τό προσπαθοῦμε νά ἐπιμηκύνουμε ἤ νά παρατείνουμε τήν ζωή καί μέ τό νά ζῆ κανείς ἡδονιστικά καί εὐδαιμονιστικά. Αὐτό τό ἐξέφρασαν καί τό ἐκφράζουν διάφορα φιλοσοφικά συστήματα.
Αὐτό στήν ἐποχή μας ἐπιδιώκεται μέ τήν σύγχρονη τεχνολογία, ἀφοῦ πολλοί ἐκπρόσωποί της ὀνειρεύονται μιά «ψηφιακή ἀθανασία» καί σύνθημά τους εἶναι «νά σκοτώσουμε τόν θάνατο». Καί αὐτό τό ἐπιχειροῦν μέ τήν λεγόμενη «τεχνητή νοημοσύνη ἤ τεχνητή εὐφυΐα». Ἔτσι, κάνουν λόγο γιά τήν «ψηφιακή ἀθανασία», καί τό ἐννοοῦν αὐτό μέ τό νά μπορεῖ κανείς νά ζῆ γιά πάντα ἔχοντας μεταφέρει τίς σκέψεις του στόν ὑπολογιστή, καί ἔτσι νά ἐξακολουθῆ ὁ ἄνθρωπος μετά θάνατον νά ἐπικοινωνῆ μέ ἀγαπημένους του ἀνθρώπους.
Αὐτή, ὅμως, ἡ προσπάθεια ἐγκυμονεῖ πολλούς κινδύνους ἀπό πλευρᾶς ἠθικῆς, ψυχολογικῆς, νομικῆς καί ἀνθρωπίνης, ἀλλά κυρίως θεολογικῆς, γιατί ἐπιχειρεῖται νά κατασκευασθῆ ὁ «ὑπεράνθρωπος ἄνθρωπος» πού θά ζῆ χωρίς Θεό.
Ὅμως, στήν Ἐκκλησία ζοῦμε τήν ἐν Χριστῷ ἀθανασία, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ζωντανός καί ἐπικοινωνεῖ μέ τούς ἀνθρώπους πού τόν ἀγαποῦν∙ ἡ Ἐκκλησία εἶναι «σύνοδος οὐρανοῦ καί γῆς», ζώντων καί κεκοιμημένων∙ οἱ ἅγιοι ζοῦν «ἐν χώρᾳ ζώντων» καί ἔχουμε διαρκῆ ἐπικοινωνία μέ τήν ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Πανηγυρίζει καί ἐκκλησία πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων, καί κριτῇ Θεῷ πάντων, καί πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων». Στήν Ἐκκλησία ζοῦμε σέ μιά μεγάλη οἰκογένεια τῆς ὁποίας τά πρωτότοκα καί μεγαλύτερα ἀδέλφια μας εἶναι στήν οὐράνια θεία Λειτουργία καί ἔχουμε πνευματική ἐπικοινωνία μαζί τους.
Πέραν τούτου στήν Ἐκκλησία μέ τόν ἀγώνα πού κάνουμε παλεύουμε μέ κάθε θάνατο, ψυχικό, πνευματικό καί βιολογικό, ἀποβάλλουμε τόν φόβο τοῦ θανάτου, καί ἔτσι τόν θάνατο τόν θεωροῦμε ὡς πνευματική ἀναγέννηση, βίωση τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καί αὐτό ἀκριβῶς συνιστᾶ τήν θεραπεία μας.
Κατέληξε ὅτι στήν Ἐκκλησία, μέ τίς ἑορτές τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν ἁγίων, ζοῦμε τήν ἐν Χριστῷ ἀθανασία καί γι’ αὐτό δέν χρειαζόμαστε κάποια «ψηφιακή ἀθανασία». Γνωρίζουμε, ὅπως ψάλλουμε στήν σημερινή ἑορτή, ὅτι ὁ θάνατος εἶναι κοίμηση, ὕπνος, καί δέν εἶναι τραγικός, ἀλλά ἔνδοξη κοίμηση.
Στήν Ἱερά Μονή Ἀμπελακιωτίσσης θησαυρίζεται ἡ ἱερή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιωτίσσης καί τό λείψανο τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου. Σήμερα, μέ τήν βοήθεια τῆς Παναγίας, ἡ Ἱερά Μονή ἀριθμεῖ 13 ἐγγεγραμμένους Ἱερομονάχους καί μοναχούς, 4 ἐκ τῶν ὁποίων ἐγκαταβιοῦν μονίμως σέ αὐτή, μέ Ἡγούμενο τόν Ἀρχιμανδρίτη π. Πολύκαρπο Παστρωμᾶ.
Στήν Ἱερά Μονή ἐκκλησιάσθηκαν ὁ Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Βασίλειος Γκίζας, ὁ Ἀντιδήμαρχος Ἰω. Παπαγιαννίδης, ὁ πρόεδρος τοῦ δικηγορικοῦ Συλλόγου Μεσολογγίου Χρ. Παΐσιος καί ἀρκετοί προσκυνητές, πού ἀνέβηκαν στήν Ἀμπελακιώτισσα. Ἡ Ἱερά Μονή δεξιώθηκε τούς προσκυνητές καί παρέθεσε μικρή ἑόρτια τράπεζα.
