Η εορτή των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους στη Φυτειά Ημαθίας

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελέημων τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού γέροντος του, Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος του Β΄, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 21 ετών από την κοίμηση του (9 Ιουλίου 2003).

Παράλληλα, με την ευκαιρία της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους, ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελέημων δεν λησμόνησε να τελέσει μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των Μικραγιαννανιτών Νικηφόρου Αρχιερέως, Διονυσίου και Μητροφάνους των Ιερομονάχων και Αβιμέλεχ, Σπυρίδωνος και Παντελεήμονος των μοναχών.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας μετέβη στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Φυτειάς, όπου εγκαινίασε το ανακαινισμένο γραφείο – αρχονταρίκι της ενορίας, παρουσία τοπικών πολιτικών αρχών και ενοριτών. Το νέο γραφείο – αρχονταρίκι της ενορίας φέρει το όνομα «Φιλαρέτειο» προς τιμήν του Αγίου Γέροντος Φιλαρέτου του Κωνσταμονίτου που κατάγονταν από τη Φυτειά.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων συνεχάρη τον προϊστάμενο της ενορίας Πρεσβ. Λουκά Πέκαλη και τους συνεργάτες του για τις εργασίες συντήρησης και ανακαίνισης, ενώ κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τό φρόνημα τῆς σαρκός, τῷ πνεύ­ματι ὑποτάξαντες, τῷ νοερῷ τῆς ψυχῆς Θεῷ ἐπτερώσατε».

Ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας καί ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας, τή μνήμη δύο μεγάλων ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων, τοῦ ὁσίου Διο­νυσίου τοῦ ρήτορος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους τοῦ πνευματικοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι προστάτες σας μαζί μέ τόν ἅγιο Ἀθανάσιο.

Οἱ δύο αὐτοί ὅσιοι ἔζησαν στήν ἔρη­μο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στή Μικρά Ἁγία Ἄννα. Καί ὅμως παρό­τι ἔζησαν σέ ἕναν τόπο τόσο ἀπο­μακρυσμένο, τόσο δύσβατο καί ἀπλη­σίαστο ἀπό τούς ἀνθρώπους, καί μάλιστα σέ μία ἐποχή, στήν ὁποία ἡ ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων δέν ἦταν εὔκολη ὑπό­θε­ση, ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητός τους διαδόθηκε σέ ὅλο τό Ἅγιο Ὄρος καί ἔξω ἀπό αὐτό, ὥστε νά τιμοῦνται καί τότε ἀλλά καί μέχρι σήμερα.

Ἀλλά τί ἦταν αὐτό πού τούς ἔκανε νά διακριθοῦν στήν ἀρετή καί νά ἐπιτύχουν τήν ἁγιότητα;

Μᾶς τό ἀποκαλύπτει στό τροπά­ριο πού προέταξα ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος, ὁ νέος ὅσιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ Μικρα­γιαν­νανίτης, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε στόν τόπο ὅπου ἀσκήτευσαν καί οἱ δύο ὅσιοι καί ἀξιώθηκε νά τούς δεῖ πολλές φορές.

Τί λέγει, λοιπόν; «Τό φρόνημα τῆς σαρκός, τῷ πνεύματι ὑποτά­ξαν­τες, τῷ νοερῷ τῆς ψυχῆς Θεῷ ἐπτερώσατε». Ὑποτάξατε, δηλαδή, στό πνεῦμα τό ὑλικό φρόνημα, καί δώσατε ἔτσι στήν ψυχή σας τή δυνατότητα νά φθάσει στόν Θεό.

Αὐτό ἔκαναν οἱ δύο ὅσιοι πού τιμοῦμε σήμερα, ὑπέταξαν τή σάρ­κα τους στό πνεῦμα, καί δέν τήν ἄφησαν νά γίνει ἐμπόδιο καί νά ἀνακόψει τήν πορεία τῆς ψυχῆς τους πρός τόν Θεό. Μέ ἄλλα λόγια δέν ἄφησαν νά κυριαρχοῦν μέσα τους οἱ ἀνθρώπινες καί κοσμικές ἐπιθυμίες καί συνήθειες. Δέν ἄφη­σαν νά κυριαρχοῦν στήν ψυχή τους οἱ ἀδυναμίες καί τά πάθη καί νά ἐπηρεάζουν τή συμπεριφορά τους. Δέν ἄφησαν τόν ἑαυτό τους νά παρασύρεται ἀπό τά θεάματα καί τά ἀκούσματα τοῦ κόσμου, ὥστε νά χάνει τόν προσανατολισμό καί τόν δρόμο πρός τόν Θεό.

Εἶχαν ὑποτάξει μέ τόν ἀγώνα καί τήν ἐγκράτεια, μέ τή νηστεία καί τήν προσευχή, τό σῶμα καί τίς ἐπι­θυμίες του στόν νοῦ τους, πού ἦταν προσηλωμένος στόν Θεό καί ἦταν σέ θέση νά ἐλέγχει τό σῶμα, γιά νά μήν παρασύρει μέ τίς ἐπιθυμίες καί τίς ἀδυναμίες του τήν ψυχή. Καί ἔτσι ἡ ψυχή τους ἦταν ἐλεύθερη ἀπό τά βάρη τῆς ἁμαρτίας καί τῶν ὑλικῶν φροντίδων, καί μποροῦσε νά πλησιάσει τόν Θεό καί νά λάβει ἀπό αὐτόν τή χάρη καί τήν ἔλλαμ­ψη, ἡ ὁποία καί τούς ἁγίασε.

Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος γιά νά προο­δεύσει πνευματικά καί νά ἁγιασθεῖ ὁ πιστός. Οἱ ἄνθρωποι ὡς ἄτομα ἐπι­διώκουμε πολλές φορές νά ὑπο­τάξουμε τούς ἀνθρώπους πού εἶναι γύρω μας, τά μέλη τῆς οἰκογενείας μας, τούς συνεργάτες μας, τούς ὑφισταμένους μας, καί νά ἐπιβλη­θοῦμε σέ αὐτούς καθορίζοντας τή ζωή τους καί προκαλώντας συχνά τήν ἀντίδρασή τους. Κι ἀκόμη ἐπι­διώκουμε νά ἐπιβληθοῦμε καί νά ὑποτάξουμε καί τήν ἄλογη κτίση στή θέληση μας, στίς ἀδυναμίες μας ἤ καί στίς ἰδιοτροπίες μας.

Ἡ ἐπιδίωξη ὅμως αὐτή εἶναι ἔκ­φραση τοῦ ἐγωισμοῦ μας πού δέν βοηθᾶ καί δέν ὠφελεῖ οὔτε ἐμᾶς οὔτε ἐκείνους, στούς ὁποίους προ­σπα­θοῦμε νά ἐπιβληθοῦμε. Κυρίως ὅμως δέν μᾶς βοηθᾶ νά ἐπιβληθοῦ­με ἐκεῖ πού χρειάζεται νά τό κά­νουμε, δηλαδή στόν κακό ἑαυτό μας, στά ἐλαττώματά μας, στίς ἀδυ­ναμίες μας, στούς κακούς λογι­σμούς μας. Δέν μᾶς βοηθᾶ νά ὑπο­τάξουμε τό θέλημά μας, τά πάθη μας, στίς ἐπιθυμίες μας πού πολλές φορές μᾶς παρασύρουν στό κακό. Καί ἔτσι, ἐνῶ φιλοδοξοῦμε νά κυ­ριαρχήσουμε στόν κόσμο καί στούς ἀνθρώπους γύρω μας, ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά κυριαρχήσουμε οὔτε στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Ἀγόμεθα καί φερόμεθα ἀπό τίς μικρές ἤ με­γάλες ἀδυναμίες μας καί ὑποδου­λωνόμεθα σέ αὐτές, σέ τέτοιο ση­μεῖο μάλιστα ὥστε νά χάνουμε τόν ἔλεγχο. Καί ἀκόμη χάνουμε μέ τόν τρόπο αὐτό τόν δρόμο πρός τόν Θεό, καί ἀντί νά ἀκολουθοῦμε Ἐκεῖνον, ὑποτάσσοντας τό θέλημά μας καί τή ζωή μας στό θεῖο θέλη­μά του, ἐμεῖς δένουμε τόν ἑαυτό μας στή γῆ, ἀφοῦ εἴμαστε δέσμιοι τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, χωρίς νά μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά, γιά νά πλησιάσουμε τόν Θεό.

Ἑορτάζοντας σήμερα τούς δύο μεγάλους ὁσίους, τόν ὅσιο Διονύ­σιο τόν ρήτορα καί τόν ὅσιο Μη­τρο­­φάνη, ἄς προσπαθήσουμε νά μιμηθοῦμε, ἀνάλογα μέ τίς δυνά­μεις του ὁ καθένας μας, τό παρά­δειγμά τους. Ἄς προσπαθήσουμε νά ὑποτάξουμε ὅ,τι μᾶς ἐμποδίζει νά ἀκολουθήσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά τόν πλησιάσουμε, ὥστε νά μπορέσουμε καί ἐμεῖς νά ζοῦμε μέσα στή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί οἱ ὅσιοι Διονύσιος καί Μητροφάνης.