Την Κυριακή 2α Ιουλίου τ.έ., ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ουρανουπόλεως, πλαισιούμενος από τον Παν. Αρχιμ. π. Παΐσιο Σουλτανικά, τον Αιδ. π. Γεώργιο Κυριάκου τον και καλό Εφημέριο της Ενορίας και τους Διακόνους του π. Αθανάσιο Σφουγγάρο και π. Νικόδημο Κωτινούδη.
Πολύς ο Λαός της Ουρανουπόλεως υπερεπλήρωσε τον πολύ φροντισμένο Ιερό Ναό των Αγίων Ενδόξων Ισαποστόλων και Θεοστέπτων Βασιλέων και λόγω ευλαβείας και λόγω ότι έλαβε χώρα Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του αειμνήστου αδελφού Γεωργίου Χρυσοστομάκη, εργαζομένου εις το Γραφείο Προσκυνητών Αγίου Όρους, πνευματικού ανθρώπου, εκλεκτού μέλους της Εκκλησίας μας και πνευματικού τέκνου του συλλειτουργούντος π. Παϊσίου.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, παίρνοντας αφορμή από την παράκληση του Ρωμαίου Εκατοντάρχου της Καπερναούμ, κατά το Ιερό Ευαγγελικό Κείμενο (Ματθ. η΄ 5-13), προς τον Κύριο να θεραπεύση τον βαριά ασθενούντα υπηρέτη του, τον δούλο της εποχής εκείνης, παρετήρησε πως όταν ο Κύριος – ο αφέντης- ξέρει και θέλει να γονατίζη για τον δούλο του, τότε το θείο μεγαλείο επιβραβεύει τη μεγαλοσύνη του πλάσματός Του, μιας και αντιλαμβάνεται ότι από την καρδιά του παρακαλούντος ξεπηδάει η ο πλούτος του ανθρωπίνου προσώπου, μάλλον δε το άτομο μεταποιείται σε πρόσωπο, γιατί πετυχαίνει με τη χάρη του Θεού να βρή, να συναντήση τον άνθρωπο…
Μεγαλύτερη παραφροσύνη από το να γυρίζει κανείς την πλάτη στον αναγκεμένο αδελφό του, δεν υπάρχει, σημείωσε ο ομιλητής. Γιατί μ’ αυτή του την επιλογή ο άνθρωπος γυρίζει την πλάτη στον εαυτό του· μοιάζει σαν να έχασε τη φρόνησή του! Να τι μικραίνει τον άνθρωπο! Γιατί όπως έλεγε συχνά ο Αββάς Ζωσιμάς: «Χρειάζεται να αντέξει κανείς λίγο τον αδελφό του, όταν είναι θυμωμένος ή στενοχωρημένος. Γιατί μετά από λίγο θα συνέλθη εκείνος και αντιλαμβανόμενος πως τον άντεξε, θα είναι έτοιμος και την ίδια του τη ζωή να δώση για χάρη του».
Και περάτωσε τον λόγο του ο Σεβασμιώτατος λέγοντας: «Ήρθαμε για να υποκλιθούμε σήμερα στην ψυχική απαντοχή του αδελφού μας που το Μνημόσυνό του τελούμε και τη Θεία Λειτουργία επισυνάπτουμε. Και τούτο γιατί το παιδί αυτό άφησε την τελευταία του πνοή, ανυψώνοντας τα χέρια του προς την Παναγία μας, μέσα από φοβερούς πόνους που ουδέποτε εξέφρασε και Την παρακαλούσε να τον σκεπάση με το ένδυμα της Μητρικής Της Αγάπης. Οφείλουμε λοιπόν να κάνουμε λίγα βήματα προς τον ‘’άλλο’’, λίγα βήματα για την αγάπη του αδελφού… Αλλά για να το πετύχουμε τούτο χρειάζεται να ξεμανταλώσουμε τα στεγανά του ασφυκτικού μας ατομικισμού, για να μπορέσουμε έτσι να τολμήσουμε την ηρωική έξοδο από τα τείχη της νοσηρής ιδιοτέλειας και να περάσουμε προς τον πλησίον, αφουγκραζόμενοι τόσο τον Έριχ Φρόμ που μας διαβεβαιώνει: ‘’Το ιδιοτελές άτομο δεν αγαπάει βασικά τον εαυτό του, αλλά τον απεχθάνεται βαθύτατα… η ιδιοτέλεια και η εγωπάθεια έχουν τις ρίζες τους στην έλλειψη αγάπης του ατόμου προς τον εαυτό του’’, όσο και τον Καθηγητή μας Ιωάννη Κορναράκη που τονίζει πως: ‘’Το άνοιγμα προς τον πλησίον είναι τελικά άνοιγμα ζωής, η δε συμπάθεια και προσφορά προς τον ‘’άλλο’’ δεν θεραπεύει απλώς, αλλά μεταγγίζει δυνάμεις ζωής’’… Άλλωστε το τραγουδάμε κάθε μέρα γιατί το ‘χουμε ανάγκη: ‘’Μια καλημέρα είν’ αυτή, πές την κι ας πέση χάμω…’’»