Κυριακή 10η Νοεμβρίου 2024, μεθεορτίως τῆς Πανηγύρεως τῶν Ταξιαρχῶν, σύμφωνα μέ τό ἀνακοινωθέν πρόγραμμά του, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος χοροστάτησε στόν Ὄρθρο, τέλεσε τήν Θ. Λειτουργία καί κήρυξε τόν θεῖο λόγο στήν Ἱ. Σταυροπηγιακή Μονή τοῦ Ταξιάρχου Μιχαήλ τοῦ Ρουκουνιώτου Σύμης, μέ συλλειτουργό του τόν Ἱεροεπιστάτη αὐτῆς καί Γεν. Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο Πρωτοπρ. π. Στέφανο Μακρῆ, ἐνῶ τό ἀναλόγιον τῆς Ἱ. Μονῆς διακόνησαν μελιρρύτως οἱ καλλικέλαδοι Ἱεροψάλτες κ. Δημοσθένης Γιανναρᾶς, κ. Ἐλευθέριος Ξηράκης καί κ. Γεώργιος Κατρακάζας. Ἐκκλησιάστηκαν πολυάριθμοι προσκυνητές, μετά τῶν ὁποίων ὁ Δήμαρχος Σύμης κ. Ἐλευθέριος Παπακαλοδούκας, ὁ Στρατιωτικός Διοικητής Δ.Α.Ν. Σύμης, Συνταγματάρχης κ. Γεώργιος Ζιώγας καί ὁ Διοικητής τοῦ 549 Τ.Ε. Σύμης, Ἀντισυνταγματάρχης κ. Στυλιανός Φωκᾶς, μετά στρατιωτικῆς Ἀντιπροσωπείας.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη εἰς τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς Η΄ Λουκᾶ, τῆς ἐπονομαζομένης τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, ὁ Ὁποῖος σύμφωνα μέ τήν Πατερική ἑρμηνεία εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, πού κατέρχεται ἀπὸ τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, διότι εὐδόκησε «οὐκ ἐκ Σαμαρείας, ἀλλ’ ἐκ Μαρίας σαρκωθῆναι». Ἔρχεται στὴν Ἱεριχώ, πού συμβολίζει τήν γῆ τοῦ πόνου καὶ τῶν δακρύων, ὅπου εὑρίσκεται ἡμιθανὴς ὁ ἄνθρωπος, «δεινῶς πληγωθείς» ἀπὸ τοὺς νοητοὺς ληστές-δαίμονες, ποὺ ἔχουν συλήσει τὸν νοῦ του καί ἔχει χάσει πλέον τὴν δυνατότητα νὰ σκέπτεται καὶ νὰ βαδίζει ὀρθά. Κεῖται «γυμνὸς ἀρετῶν ἐν τῇ τοῦ βίου ὁδῷ». Ὁλόκληρος, ψυχὴ καὶ σῶμα, εἶναι μία μεγάλη πληγή, κατά τήν ὑμνολογία, τό «Μέγα τραῦμα ὁ ἄνθρωπος». Δὲν μπορεῖ νὰ τὸν βοηθήσει, «διὰ τὸ ἀνίατον», οὔτε ὁ ἱερεὺς οὔτε ὁ λευΐτης. Οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος. Μόνο ὁ Θεὸς γίνεται αὐτεπάγγελτος βοηθός του, χρησιμοποιώντας δυὸ μόνο, ἀλλὰ ἀναγκαιότατα πράγματα γιὰ τὴ θεραπεία του: «Ἔλαιον καὶ οἶνον». Τὸ πρῶτο ὑποδηλώνει τὴν ἀγάπη, τὴν ἀπέραντη εὐσπλαχνία ποὺ ἔφερε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ. Τὸ δεύτερο συμβολίζει τὸ ζωοποιὸ καὶ πανάχραντο αἷμα του, ποὺ ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ἔρρευσε καί μεταγγίζει ἔκτοτε στὴν καρδιὰ τοῦ πληγωμένου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπου ζωή καί ἀφθαρσία.
Τέλος ἡ συγκεκριμένη παραβολή περιγράφει ἀνάγλυφα ὅλο τό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, τήν περιπέτεια τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου καί τήν σωτηρία πού τοῦ ἐξασφάλισε ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν λυτρωτική Θυσία καί τήν Ἀνάστασή Του ἐλευθέρωσε τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν σατανική κυριαρχία, κατέλυσε τά ἔργα τοῦ διαβόλου καί ἀνέθεσε τό ἀπολυτρωτικό ἔργο στήν ᾿Εκκλησία του, ἡ ὁποία καί τό συνεχίζει. ῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι τό μεγάλο πανδοχεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεανθρώπου. Οἱ ποιμένες καί διδάσκαλοί της ὡς πανδοχεῖς ἐπιμελοῦνται τήν θεραπεία καί καλλιέργεια τῶν ψυχῶν. Γιά τό ἔργο τους θά ἀμειφθοῦν πλουσιοπάροχα ἀπό τόν Κύριο κατά τήν Δευτέρα Παρουσία του. Κατακλείοντας τήν παραβολή ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ καλός Σαμαρείτης πού ἐξέφρασε τήν ἀγάπη Του ὡς ὁ ἰδεώδης πλησίον τοῦ πεσμένου ἀνθρώπου, προτρέπει «πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»· προτείνοντας ἔτσι τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του ὡς πρότυπο «ποιήσαντος καί διδάξαντος».