Η Μεγάλη Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Αγία Μαρίνα Βεροίας.
Την Πέμπτη 4 Αυγούστου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην Παράκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίας Μαρίνης του Δήμου Βεροίας.
Ο Σεβασμιώτατος Βεροίας στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασία τῶν πιστῶν, μή μοῦ παρίδῃς τήν δέησιν, τό συμφέρον ποίησον».
Μᾶς ἀξίωσε ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας νά τῆς ψάλλουμε γιά ἀκόμη μία φορά ὕμνους εὐχαριστίας καί ἱκεσίας. Μᾶς ἀξίωσε νά ἀτενίσουμε τή γλυκυτάτη καί συμπαθεστάτη μορφή της καί νά τῆς ἀπευθύνουμε τήν κραυγή τῆς δεήσεώς μας.
Γιατί ποιός ἀπό ἐμᾶς, ὅταν βρεθεῖ ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος της, ὅταν τήν δεῖ ὡς βρεφοκρατοῦσα στό τέμπλο τῶν ἱερῶν μας ναῶν ἤ ὡς Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ἤ καί ὡς Γερόντισσα, ὅπως εἶναι ἐδῶ στόν ναό σας, δέν αἰσθάνεται ὅτι βλέπει ἕνα οἰκεῖο του πρόσωπο, δέν αἰσθάνεται ὅτι βλέπει τή δική του μητέρα;
Καί ποιός, ἀλήθεια, ὅταν τήν βλέπει, δέν θέλει νά σπεύσει πρός αὐτήν, δέν θέλει νά τῆς μιλήσει, δέν θέλει κάτι νά τῆς ἐκμυστηρευθεῖ, δέν θέλει κάτι νά τῆς ζητήσει; Κανείς, γιατί ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη νά καταφεύγουμε σέ κάποιον καί νά στηρίζουμε σ᾽ αὐτόν τίς ἐλπίδες μας.
Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου στηρίζεται στήν ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἡ δύναμή μας γιά νά ἀγωνισθοῦμε στό παρόν, ἀλλά καί γιά νά ἀντέξουμε τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά. Ἐάν δέν ἐλπίζουμε, δέν ἔχουμε λόγο νά προσπαθοῦμε, νά κοπιάζουμε, νά οἰκοδομοῦμε τή ζωή μας. Ἡ ἐλπίδα εἶναι τό μέλλον μας καί ἡ προοπτική μας, εἶναι τά σχέδια καί οἱ ἐπιθυμίες τοῦ καθενός μας, εἶναι οἱ πόθοι καί οἱ λαχτάρες μας.
Καί ποιά σχέση ἔχουν ὅλα αὐτά, μέ τήν Παναγία μας, ὥστε νά τήν ὀνομάζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἐλπίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου;
Ἡ σχέση τῆς Παναγίας μας μέ τήν ἐλπίδα εἶναι διπλῆ. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί αὐτή ἔφερε στόν κόσμο τόν Χριστό, ἡ ἔλευση τοῦ ὁποίου ἔδωσε προοπτική καί νόημα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.
Γιατί τί ἦταν ὁ ἄνθρωπος πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ; Δέσμιος τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου ἦταν. Ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό, καί ἡ ζωή του ἦταν σάν αὐτή τοῦ Προμηθέα δεσμώτη, πού περιγράφει ἡ ἑλληνική μυθολογία. Ἡ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού ἔδωσε τήν ἐλπίδα στόν ἄνθρωπο, γιατί ὁ Χριστός μέ τή σταύρωση καί τήν ἀνάστασή του κατέλυσε τόν θάνατο· ἀποκατέστησε τή σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· ἔδωσε νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή του· ἔδωσε στόν ἄνθρωπο λόγους γιά νά ἀγωνίζεται· τοῦ χάρισε τήν αἰώνια ζωή καί τήν αἰώνια μακαριότητα.
Καί ὅλα αὐτά τά ὀφείλουμε καί στήν Παναγία μας, γιατί χάρη καί στή δική της συμμετοχή στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νά ἐλπίζουμε καί νά ἀντλοῦμε δύναμη ἀπό αὐτήν τήν ἐλπίδα.
Ἡ Παναγία μας εἶναι ὅμως ἡ ἐλπίδα καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας γιατί ὅ,τι ζητοῦμε, ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε, ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη, ὅ,τι ἀγωνιζόμαστε νά ἐπιτύχουμε, μπορεῖ νά μᾶς τό δώσει. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί τείνει πάντοτε εὐήκοο οὖς στά αἰτήματα τῆς ψυχῆς μας καί σπεύδει νά τά ἐκπληρώσει ὡς στοργική μητέρα.
Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί μέσω αὐτῆς φθάνουν ὅλες οἱ ἱκεσίες μας στόν Υἱό της καί εἶναι αὐτή πού ἐγγυᾶται ὅτι ὁ Χριστός θά εἰσακούσει τή δέησή μας.
Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, γιατί εἶναι ἡ ἐγγυήτρια τῆς σωτηρίας μας· γιατί ὅποιος ἐμπιστεύεται τή ζωή καί τή σωτηρία του στήν Παναγία μας, ὅποιος τήν χρησιμοποιεῖ ὡς πρέσβειρα καί μεσίτρια τῆς ζωῆς του πρός τόν Υἱό καί Θεό της, ὅποιος μένει προσκολλημένος κοντά της, ὑπακούοντας στίς ἐντολές της, μπορεῖ νά εἶναι βέβαιος ὅτι ἐκείνη θά τόν ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια στόν Υἱό της καί στή σωτηρία του.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ὁ ἱερός ὑμνογράφος ὀνομάζει τήν Παναγία ἐλπίδα του. Καί ὅπως δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπό τήν ἐλπίδα, ἡ ὁποία εἶναι, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι σοφοί, τό πιό γλυκύ πράγμα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι προφανές, γιατί ἡ μορφή τῆς Παναγίας μας ἀποπνέει τόση γλυκύτητα. Εἶναι προφανές, γιατί καί μόνο ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός της χαρίζει τόση ἀνάπαυση καί τόση εὐφροσύνη στήν ψυχή μας.
Γι᾽ αὐτό, ἄς μήν ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας νά παρασύρεται ἀπό τίς ψεύτικες καί μάταιες ἐλπίδες τοῦ κόσμου τούτου. Ἄς μήν τόν ἀφήνουμε νά ἐμπιστεύεται ἐκείνους πού μᾶς δημιουργοῦν προσδοκίες καί μᾶς δίνουν ὑποσχέσεις, στό τέλος ὅμως μᾶς ἐξαπατοῦν. Ἄς ἐμπιστευόμεθα μόνο τήν Παναγία μας, ἡ ὁποία μᾶς ἀγαπᾶ καί μεριμνᾶ πάντοτε γιά τό καλό μας. Ἄς ἐμπιστευόμεθα τήν Παναγία μας πού δέν μᾶς ἀπογοητεύει ποτέ, ἐπαναλαμβάνοντας καί ἐμεῖς τά λόγια τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασία τῶν πιστῶν, μή μοῦ παρίδῃς τήν δέησιν, τό συμφέρον ποίησον».
Εἶναι εὐκαιρία αὐτή τήν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου, πού ὅλοι καταφεύγουμε στίς Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, νά αὐξήσουμε τήν ἐλπίδα μας πρός Ἐκείνη, ἡ ὁποία, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἡ ἐλπίς μας, εἶναι ἡ προστασία μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας. Καί ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή πού ὁ κορονοϊός ταλαιπωρεῖ ἀκόμη τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἄς τήν παρακαλέσουμε νά γίνει ἡ θεραπεύτρια, νά γίνει ἡ ἐλπίδα μας, ὥστε ὅλος ὁ κόσμος νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό αὐτή τήν ἀσθένεια.
Εὔχομαι σέ ὅλους μέ ὑγεία νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη ἑορτή τοῦ καλοκαιριοῦ, πού εἶναι ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας μας. Μπορεῖ νά εἶναι κοίμηση καί νά μᾶς φέρνει θλίψη, ἀλλά γιά μᾶς εἶναι χαρά, γιατί ἡ Παναγία μας μέ τήν Κοίμησή της ἔφυγε γιά τόν οὐρανό. Εἶναι κοντά στόν Υἱό της καί πρεσβεύει γιά μᾶς. Εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Σ᾽αὐτήν ἐμπιστευόμεθα καί σ᾽αὐτήν ἀκουμποῦμε τά προβλήματα, τίς δυσκολίες, τίς ἀσθένειές μας, ὅ,τι μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἄς ἔχουμε τήν εύχή της.
