Γνωστή σέ ὅλους μας εἶναι ἡ παραβολή τοῦ πλούσιου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Εἶναι ὅμως τό κεντρικό θέμα της ἡ καταδίκη τοῦ πλούτου καί ὁ ὕμνος τῆς φτώχειας, ὅπως φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως; Τό κοινωνικό βέβαια πλαίσιο δέν εἶναι ἀδιάφορο γιά τόν Χριστό, ἀλλά δέν ἀποτελεῖ τόν κεντρικό στόχο του.
Ὁ φτωχὸς δὲν κερδίζει τὴν εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ εἶναι φτωχός, ἀλλά μόνον ἐφόσον στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὸ Θεὸ καὶ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή του καὶ ὁ πλούσιος δὲν εἶναι καταδικασμένος μόνο καὶ μόνο γιατί ἔχει ὑλικὰ ἀγαθά, ἄλλα γιατί στηρίζει τήν ζωὴ του στὰ ἀγαθά καὶ ὄχι στὸ Θεό, ἕχει ξεχάσει τὸ φτωχὸ συνάνθρωπό του καὶ ἔχει κλεισθεῖ καὶ παγιδευθεῖ στὸν πλοῦτο του. Ὅτι μπορεῖ ἕνας πλούσιος νὰ εἶναι πρότυπο ἀγάπης καὶ ἕνας φτωχὸς νὰ εἶναι ἀσεβής, ἀποτελεῖ ἐπίσης μιὰ πιθανὴ κατάσταση μέσα στὴ ζωή.
Ἔτσι οἱ λέξεις «πλούσιος» καὶ «πτωχὸς» στή διήγηση μας ἔχουν ἕνα περισσότερο θρησκευτικό παρὰ κοινωνικὸ περιεχόμενο. Ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο ἀποβλέπει ἡ παραβολὴ εἶναι ἡ ἐπισήμανση ἑνὸς πραγματικοῦ κινδύνου, τοῦ κινδύνου τῆς αὐτάρκειας καὶ τῆς πεποίθησης ὅτι ἡ εὐημερία εἶναι ἀτέλειωτη καί ὅτι τὸ μόνο σταθερὸ καὶ ἀμετάβλητο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ πλούσιος βλέπει νά μεταβάλλονται τά πάντα στήν ἄλλη ζωή. Αὐτός διψᾶ καί ὁ φτωχός εὐφραίνεται. Ζητεῖ νά προειδοποιήσει τούς πέντε ἀδελφούς του γιά τήν μελλοντική τύχη τους. Σκέφτεται ὅτι ἄν κάποιος ἀπό τόν κόσμο τῶν νεκρῶν ἀναστηθεῖ καί τούς πληροφορήσει, θά προλάβουν τό κακό. Ἡ ἀπάντηση πού παίρνει εἶναι σαφής. «Ἔχουν τήν Γραφή ἄς τήν προσέξουν. Ἄν δέν πιστέψουν σ’αὐτήν οὔτε σ΄ἕνα νεκραναστημένο θά πιστέψουν».
Ἡ παραβολή θέλει νὰ στρέψει τήν προσοχή μας σέ αὐτό ἀκριβῶς τό σημεῖο: Στό ὅτι ἡ τωρινή στιγμή εἶναι ἡ ὥρα τῆς μεγάλης ἀποφάσεως ἀπέναντι στό λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ στιγμή εἶναι ἡ κατάλληλη προθεσμία γιά τό Ναί στό προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ γιά μετάνοια καί γιά καινούργια ζωή. Ἀλλιῶς, κινδυνεύουμε νά εἴμαστε ἐκπρόθεσμοι.
Καί ἡ ἀπόφαση παίρνεται ἀφοῦ ἀπογυμνωθεῖ κανείς ἀπό ὅτι τόν κρατᾶ δέσμιο καί αἰχμάλωτο, ἀπό ὅτι τόν ἐμποδίζει νά δεῖ καθαρά τό μέλλον του, ἀπό ὅ,τι τοῦ δίνει μιά αὐτάρεστη βεβαιότητα γιά τή ζωή του. Ἀπόφαση μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Ἀπόφαση ὄχι κάποτε στό μέλλον ὅταν δοθεῖ κάποια εὐκαιρία, ἀλλά αὐτἠν ἀκριβῶς τήν στιγμή.