Ὅταν ἀκοῦμε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, τὸ μυαλὸ τῶν περισσοτέρων πηγαίνει κατ’ εὐθεῖαν στοὺς πλουσίους. Ἡ παραβολὴ ὅμως αὐτὴ ἔχει εὐρύτερο νόημα, ποὺ ἀφορᾶ ὅλους μας.
Ποιὸς ἦταν ὅμως τό βασικό σφάλμα τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς; Καλοβολεμένος, καλοθρεμένος, αὐτάρεσκος. Κύριο μέλημά του ὁ ἑαυτός του. Μοναδικό του πρόβλημα πῶς μέσα στὴν ἄνεση καὶ τὴ χλιδὴ θὰ ἀπολαύσει τὰ ἀγαθά του. Ἀπορροφημένος ἀπὸ τὰ γήινα, ποτὲ δὲν εἶχε ὑπολογίσει τὸ παροδικὸ αὐτοῦ τοῦ βίου, τή συνέχεια στήν αἰωνιότητα. Ἀκόμη καί στόν Ἅδη στριφογυρίζει γύρω ἀπό τό ἐγώ του καί τό στενό περιβάλλον του καί τό ἐνδιαφέρον πού φαίνεται ὅτι δείχνει γιά τά ἀδέλφια του, ἀποτελεῖ μιά ἔμμεση δικαιολογία τοῦ ἑαυτοῦ του. Αὐτὸ ποὺ ἔστειλε τὸν πλούσιο τελικὰ στὸν Ἅδη ἦταν ἡ ἀδυναμία του νὰ προσέξει τὸν ἄλλο. Στὸ διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του δὲν καταδιώκει τὸν φτωχό. Ἁπλῶς τὸν ἀγνοεῖ. Κακὸ δὲν τοῦ κάνει, ἀλλὰ οὔτε τὸν νοιάζει ἄν ὁ Λάζαρος ζεῖ ἢ ἂν πεθαίνει. Ἀδιαφορεῖ. Διότι ὅλος ὁ κόσμος του κινεῖται σ’ ἕνα κύκλωμα κλειστό. Κόσμος εἶναι ὁ ἑαυτός του, οἱ φίλοι του, οἱ ἀπολαύσεις του.
Μιὰ ἀνάλογη στάση ζωῆς ρυθμίζει τὴ συμπεριφορὰ καὶ πολλῶν ἀνθρώπων σήμερα. Ἔχουμε περισσότερη ὁμοιότητα, ἀδελφοί μου, μὲ τὸν πλούσιο, ἀπ’ ὅτι συνήθως νομίζουμε. Πολὺ πιθανὸν τὴν ὥρα ποὺ ἀγανακτοῦμε γιὰ τὴν ἀσπλαχνία ὁρισμένων, νὰ φερόμαστε καὶ ἐμεῖς ψυχρὰ καὶ ἀδιάφορα μὲ ἄλλον τρόπο. Μήπως δὲν ὑπάρχουν ἄνθρωποι μπροστὰ στὴν πόρτα μας ἢ ἔστω λίγο παρέκει, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη βοηθείας;
Τὶ κάναμε γιὰ νὰ τοὺς ἀνακουφίσουμε; Ἐνδιαφερθήκαμε γιὰ νὰ πιάσει δουλειὰ ὁ ἄνεργος οἰκογενειάρχης ἢ νὰ βρεῖ τοὺς πόρους ποὺ χρειάζεται ὁ πολύτεκνος, ποὺ ἔχει ἀποκάμει νὰ βλέπει τὰ παιδιά του νὰ στεροῦνται; Στείλαμε κάτι στὴ χήρα, ποὺ παλεύει νὰ θρέψει μὲ τὸ τίποτε δύο καὶ τρία παιδιά; Ἢ συνεχῶς παραπονούμεθα καὶ ἐμεῖς ὅτι δὲ μᾶς φθάνουν τὰ ὅσα ἔχουμε;. «Εἶσαι φτωχός;», ἔλεγε ὁ Μ. Βασίλειος σ’ ἕνα κήρυγμά του, ὅταν εἶχε ξεσπάσει στὴν Καισάρεια πείνα φοβερή. «Ἐξάπαντος ὅμως ὑπάρχει ἄλλος, φτωχότερος ἀπὸ σένα. Σὺ ἔχεις τροφὲς γιὰ δέκα μέρες, ἐκεῖνος ἔχει μόνο γιὰ μία. Σὰν ἄνθρωπος πονετικὸς καὶ εὐσεβής, μὴ διστάσεις νὰ δώσεις». Ὅποιος ζεῖ χωρὶς συμπάθεια ἀνοίγει ἕνα χάσμα μεταξὺ τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ συγχρόνως χωρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι Ἀγάπη.