Οι δύο βυζαντινές καστροπολιτείες, της Άρτας και του Διδυμοτείχου, εκτός από τις συναφείς και παράλληλες ιστορικές διαδρομές που έχουν τον 13ο αιώνα, μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Φράγκους, το 1204, αναδεικνύουν δύο βασιλείς αγίους, τον άγιο Ιωάννη Βατάτζη, αυτοκράτορα της Νίκαιας (1193 – 1254) και την αγία Θεοδώρα την βασίλισσα της Άρτας (1210 – 1280).
Και οι δύο άγιοι έχουν κοινές τις ρίζες τους στην αγιοτόκο γη του Διδυμοτείχου, στην οποία και πάλι συναντώνται το 1249, προκειμένου να συμφιλιώσουν τα δύο ελληνικά κράτη της Νίκαιας και της Ηπείρου, με το συνοικέσιο του πρωτότοκου υιού της αγίας, Νικηφόρου, και της εγγονής του αγίου, Μαρίας, κόρης του μετέπειτα αυτοκράτορα της Νικαίας Θεοδώρου Β΄ Λάσκαρη.
Η μνήμη της αγίας Θεοδώρας, της βασίλισσας της Άρτης, από ετών τιμάται στον τόπο της καταγωγής της, το Διδυμότειχο, με τη συμμετοχή πλήθους πιστών, στον κατανυκτικό Ενοριακό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Βατάτζη, όπου οι πιστοί προσκυνούν απότμημα των ιερών λειψάνων της αγίας και την ωραιοτάτη εικόνα της.
Της Θείας Ευχαριστίας, το Σάββατο της Β΄ Εβδομάδος των Νηστειών, προέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, ο οποίος αναφερόμενος στην ζωή της αγίας σημείωσε ότι «αύτη προτίμησε την δόξα του Θεού μάλλον και την Βασιλεία των Ουρανών από την δόξα των ανθρώπων και την βασιλεία του κόσμου τούτου.
Διά τούτο έζησε τον χρόνο της επίγειας ζωής της ως υπόδειγμα ταπείνωσης, ως σεμνή σύζυγος, ως στοργική μητέρα, ως φιλάνθρωπος και εύσπλαχνος προς τους πτωχούς και αδύνατους, ως πιστή στην Ορθοδοξία, αλλά και ως διορατική βασίλισσα, που με οξυδέρκεια διεχειρίσθη τις δυνατότητες του αξιώματός της ευεργετούσα το έθνος, τον λαό και την Εκκλησία.
Τέλος, ως μοναχή έζησε ασκητικά με προσευχή και ελεημοσύνη, έναν έχουσα πόθο· να συναντήσει τον Χριστό και να ζήση μαζί Του».