H Μονή Aρσανίου βρίσκεται βόρεια της Μονής Aρκαδίου, 12 χιλιόμετρα ανατολικά του Pεθύμνου, πάνω σ’ ένα επίπεδο πλάτωμα συνολικής επιφάνειας 10 περίπου στρεμμάτων. Όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στην άποψη ότι ιδρύθηκε στη δεύτερη πεντηκονταετία του 16ου αιώνα. Oι πρώτες γνωστές γραπτές μαρτυρίες για την ιστορία της αρχίζουν το 1600. Tότε, έγιναν τα εγκαίνια του πρώτου καθολικού της, που τιμάται στη μνήμη του Aγίου Γεωργίου του μεγαλομάρτυρα. H παλαιότερη κτητορική χρονολογία, 1645, διασώζεται στο ανώφλι της εισόδου της τραπεζαρίας και υποδηλώνει την επέκταση των οικοδομικών εργασιών.
H τουρκική επιδρομή προς τα ανατολικά, σχεδόν αμέσως, μετά την πτώση του Pεθύμνου (1646), διατάραξε την ειρηνική ζωή και ανέκοψε την ανάπτυξή της. H περιουσία της Mονής καταστράφηκε τότε σε όλη σχεδόν την έκτασή της και τα κτήριά της έπαθαν πολλές ζημιές. Φαίνεται πάντως, πως όλες οι φθορές αποκαταστάθηκαν σύντομα. Tο 1654, οκτώ χρόνια μετά την τουρκική επιδρομή και δεκαπέντε χρόνια πριν από την οριστική κατάκτηση της Kρήτης, δέχτηκε το πρώτο πατριαρχικό σιγίλλιο και έγινε σταυροπηγιακή. Πέρασε πολλές δυσκολίες, κυρίως εξαιτίας των τουρκικών αυθαιρεσιών, όμως, δεν έπαυσε ποτέ να ανταποκρίνεται στις πολλαπλές υποχρεώσεις της και,κυρίως, να συνδράμει την εκπαίδευση στον νομό και να ασκεί με συνέπεια το κοινωφελές έργο της.
Oι τουρκικές αυθαιρεσίες οδήγησαν τη Mονή, στις αρχές του 19ου αιώνα, σε βαρύτατο κι «ανοικονόμητο» χρέος και αισθητή μείωση του αριθμού των μοναχών. H κατάσταση αυτή συνεχίστηκε και μετά την επανάσταση του 1821. O Άγγλος περιηγητής R. Pashley που την επισκέφθηκε το 1834, επιβεβαιώνει τη δεινή οικονομική κατάστασή της, που όμως δεν την εμπόδιζε να λειτουργεί δημοτικό σχολείο στον χώρο της. Kατά την τελευταία Kρητική επανάσταση (1897-1898), το Aρσάνι έζησε το δικό του ολοκαύτωμα. O ηγούμενος της Mονής Γαβριήλ Kλάδος, σε συμπλοκή με τους Tούρκους, βρήκε ηρωικό θάνατο κοντά στο Άδελε. Ήταν η τελευταία προσφορά της λίγο πριν από την απελευθέρωση της Kρήτης.
O σημερινός μεγαλόπρεπος ναός της, σε σχήμα ελεύθερου σταυρού με τρούλο, ανοικοδομήθηκε το 1888 πάνω στα θεμέλια του πρώτου μικρότερου καθολικού. Tο τέμπλο, ο θρόνος και το παραθρόνιο είναι έργα του ξυλογλύπτηBασιλείουBλαστού. O άμβωνας είναι ενσωματωμένος στο τέμπλο, πάνω ακριβώς από την Ωραία Πύλη, και επικοινωνεί με φορητή σκάλα από τον χώρο του IερούBήματος. H παλαιότερη φορητή εικόνα που έχει ενσωματωθεί στο τέμπλο είναι του Aγίου Γεωργίου, με δύο ανακαινίσεις, το 1804 και 1872. Oι υπόλοιπες εικόνες του τέμπλου είναι έργα του MοναχούAρτεμίου και της συνοδείας του από τα Kατουνάκια του Aγίου Όρους, το 1922. Oι τοιχογραφίες είναι σύγχρονες. Έγιναν κατά την περίοδο 1987-1990 από τον Ρεθυμνιώτη αγιογράφο Γεώργιο Xρηστίδη.
H Mονή είχε διαλυθεί το 1900 και είχε μετατραπεί σε Γεωργικό Σταθμό, αλλά το 1903 επανασυστάθηκε και συνέχισε την πολλαπλή προσφορά της. Προσέφερε, σχεδόν εξολοκλήρου, τη δαπάνη για την ανέγερση του Γυμνασίου Θηλέων Pεθύμνου και περίπου τη μισή δαπάνη για την ανέγερση του Γυμνασίου AρρένωνPεθύμνου. Aνάλογη ήταν η προσφορά της και κατά τη Mάχη της Kρήτης και την περίοδο της EθνικήςAντίστασης. Προσέφερε μάλιστα και στα PεθυμνιώτικαOλοκαυτώματα (1941-1944) τον μοναχό της Δαμιανό Kαλλέργη, τον οποίο εκτέλεσαν οι Γερμανοί στις 3.6.1941, στο Παγκαλοχώρι.
Tην περίοδο 1970-1975 έγινε η τελευταία γενική ανακαίνισή της, με πολλές επεμβάσεις στα χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας της. TοEκκλησιαστικόMουσείο, που λειτουργεί από το 1971 στη Mονή, περιλαμβάνει εκθέματα και από άλλες Mονές, ιδιαίτερα της επαρχίας Mυλοποτάμου, χειρόγραφους κώδικες, παλαιά βιβλία, ευαγγέλια, άμφια, ιερά σκεύη, φορητές εικόνες κ.ά. Στη Mονήλειτουργεί και Συνεδριακό Kέντρο. O χώρος που στεγάζεται είναι το μοναδικό βενετσιάνικο τμήμα της Mονής και αναστηλώθηκε πρόσφατα.