Μετά από αρκετή παραμονή και αφού είχαμε παραχωρήσει σε δυο πιο ηλικιωμένες κυρίες να περάσουν έρχεται μια κυρία φουριόζα και εκνευρισμένη. «Είσαστε επαγγελματίας; άρχισε να μας ρωτάει όλους. Εδώ είναι το ταμείο για τους επαγγελματίες.» Προφανώς είχε μπερδέψει τον όρο επαγγελματίας με αυτό του επιχειρηματία και εθελοτυφλούσε καθώς το ταμείο είχε την εξής ταμπέλα: «Ταμείο προτεραιότητας. For business and personal banking».
Δεν πήρε τη σειρά μου, μου τάραξε όμως το πρωινό που παλεύω με νύχια και με δόντια να το κάνω να περάσει ανώδυνα παρά τις απεργίες που με αποτρέπουν να πάω στο κέντρο είτε του Πειραιά, είτε της Αθήνας για να μπορέσω να κάνω τις δουλειές μου και παρά το γιγαντιαίο κύμα αρνητισμού και μελαγχολίας που το έχουμε αφήσει να μας επηρεάσει θαμμένοι στις σκέψεις μας και πεπεισμένοι δυστυχώς ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως. Κι όμως, παρά το ότι οι νόμοι γράφονται από λίγους και ευνοούν ακόμα λιγότερους μακροπρόθεσμα, δεν σκεπτόμαστε το προσωπικό μας φέρεσθαι και σκέπτεσθαι.
Δεν σκεπτόμαστε ότι το πρωινό μας ανήκει, ότι έχουμε εμείς τη δύναμη να φερθούμε με ευγένεια, να χαμογελάσουμε, να πούμε καλές γιορτές, να προτείνουμε στο διευθυντή τραπέζης να βάλει λίγη μουσική ήρεμη και χαρούμενη. Εκνευρίζομαι όταν ακούω τη φράση «δίκιο έχει ο κόσμος και είναι οργισμένος» από ανθρώπους λες και μιλούν για κάποιον τρίτο, για έναν κόσμο εκτός αυτών. Ακόμα δεν έχουμε μάθει το «είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ» του φιλέλληνα και ευσεβή Μακρυγιάννη. Πορευόμαστε σαν τα πρόβατα έχοντας αφήσει τη ζωή μας στα χέρια ανίκανων ποιμένων και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οδηγούμαστε προς σφαγή.
Γιατί αδιαφορήσαμε και αδιαφορούμε. Γιατί έχουμε αποδεχτεί την κατάσταση παθητικά ή στη χειρότερη των περιπτώσεων απεργούμε και νομίζουμε ότι βλάπτουμε τους κυβερνώντες. Δεν έχω δει καμία κίνηση να αφήσουν έξω από τα σπίτια των βουλευτών όλα τα σκουπίδια της Αττικής, ούτε από τους οδηγούς ΜΜΜ να κάνουν κλοιό γύρω από τις επαύλεις των αρχόντων του κράτους.
Δεν με πείθουν λοιπόν ότι ενδιαφέρονται για το καλό μου και για αυτό απεργούν. Οι νόμοι εναντίον των πολλών παίρνονται εδώ και πολλά χρόνια. Η υποκρισία των αριστεριζόντων κομμάτων που βρίσκονται στη βουλή και πληρώνονται τους βουλευτικούς παχουλούς μισθούς τους ασταμάτητα φωνάζοντας για τα δίκαια των εργατών χωρίς οι ίδιοι να είναι εργάτες δεν έχει γίνει ποτέ αντιληπτή ως δια μαγείας!
Το γεγονός ότι υπάρχουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ ως πολιτικές παρατάξεις είναι άξιο απορίας! Το ότι ονομάζονται κυβερνήσεις και δεύτερη φορά τι να πω. Το δις εξαμαρτείν ουκ λαού σοφού… Σήμερα άκουσα και το παλιό καλό ανέκδοτο. «Μια χούντα μας χρειάζεται.»
Όχι, φίλοι μου.
Μας χρειάζεται μια δημοκρατία όπου ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του, όπου οι πολιτικοί άνθρωποι δε θα πληρώνονται καθόλου για τις υπηρεσίες τους προς το έθνος και την πατρίδα, όπου ακόμα και ο τελευταίος πολίτης θα έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις ξεκαθαρισμένες και νομιμοποιημένες βασισμένες σε ένα δημοκρατικό σύστημα που θα δρα για το σύνολο και όχι για τους λίγους.
Δεν γίναμε Ευρωπαίοι μπαίνοντας στην Ε.Ε. που τόσο γρήγορα βιαζόμαστε να καταδικάσουμε ενώ την απομυζούσαμε τόσο καιρό. Είμαστε Έλληνες και άρα οι πρώτοι Ευρωπαίοι και οφείλουμε να είμαστε πρότυπα ευνομίας και αρμονίας, εννοιών που γεννήθηκαν και εφαρμόστηκαν πρώτα στη χώρα μας. Θέλει κόπο και προσωπική αξιολόγηση. Θέλει προσοχή στη λεπτομέρεια και ευτολμία.
Αφού όμως στους «ηγέτες» μας δεν αρέσουν τα δύσκολα, θα πρέπει τελικά το δέντρο να φτιάξει από τη ρίζα. Και η ρίζα της Ελλάδας είναι οι πολίτες της. Είμαστε εμείς. Προσοχή λοιπόν στις καθημερινές μας επιλογές και συμπεριφορές ώστε να έχουμε για αρχή ένα καλύτερο πρωινό…
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Τα μαύρα γάντια