Ιερά Αγρυπνία στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου-Σκήτη Βεροίας

Της Ιεράς Αγρυπνίας προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου».

«Οὐκ εἰμί ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τόν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος».

Κυριακή δευτέρα τοῦ Τριωδίου, Κυριακή τοῦ Ἀσώτου. Καί ἡ Κυ­ρια­κή αὐτή συμπίπτει φέτος μέ τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μνημονεύει τῆς πρώτης καί δευτέρας εὑρέσεως τῆς κε­φα­λῆς τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου, προδρόμου καί βαπτιστοῦ Ἰωάν­νου, καί τιμᾶ τόν Πρόδρομο τοῦ Κυρίου μας, τόν προστάτη καί ἔφο­­ρο τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Σκήτης.

Ἡ ἡμερολογιακή σύμπτωση τῆς ἑορ­τῆς τοῦ Προδρόμου μέ τήν Κυ­ριακή τοῦ Ἀσώτου μᾶς δίδει μία ἐξαιρετική εὐκαιρία. Μᾶς δίδει τήν εὐκαιρία νά δοῦμε τίς δύο αὐ­τές προσωπικότητες πού προβάλ­λει ἡ Ἐκκλησία μας καί νά τίς ἀντι­πα­ραβάλλουμε. Νά ἀκούσου­με τή φω­νή τους καί νά διδαχθοῦ­με ἀπό τήν ἐξομολόγησή τους.

Ὁ ἕνας, ὁ Ἄσωτος, ἀπαιτεῖ τό με­ρί­διο τῆς πατρικῆς περιουσίας καί ἐγκαταλείπει τήν πατρική οἰκία, γιά νά διασκεδάσει τή ζωή του σέ χώρα μακρινή, στή χώρα τῆς ἁ­μαρ­τίας, πού ἀποξενώνει τόν ἄν­θρωπο ἀπό τόν Θεό. Δοκιμάζει τά πάντα, γεύεται τά πάντα, ἀπολαμ­βάνει τά πάντα, ἀλλά στερεῖται τήν ἀγάπη τοῦ πατέρα του καί ὅσα αὐτή τοῦ προσφέρει. Καί ἡ στέ­ρη­ση αὐτή, πού τόν ὁδηγεῖ καί στή στέρηση ἀκόμη τῶν βασικῶν στοι­χείων γιά τήν ἐπιβίωσή του, τόν ὁδηγεῖ συγχρόνως στή συναί­σθη­ση τῶν λαθῶν του καί στή με­τά­νοια.

Ὁ ἄλλος, ὁ τίμιος Πρόδρομος, ἐγ­καταλείπει καί αὐτός τήν πατρική οἰκία, ἀλλά ὄχι γιά νά σκορπίσει τόν νοῦ καί τή ψυχή του σέ ἁμαρ­τωλές διασκεδάσεις καί συνανα­στρο­φές, ὄχι γιά νά σπαταλήσει τόν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων του καί νά ἐκδαπανήσει μάταια τόν χρό­νο του, ἀλλά γιά νά διέλθει τή ζωή του μέ νηστεία, μέ ἄσκηση, μέ προσευχή, ὥστε νά προοδεύσει στήν ταπείνωση, στήν κάθαρση, στήν ἁγιότητα. Στερεῖται τά βασι­κά στοιχεῖα τῆς ζωῆς πού διαθέτει κάθε ἄνθρωπος, τήν τροφή, τά ἐν­δύματα, τήν ἄνετη διαβίωση, ὄχι γιατί ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ἀγά­πη τοῦ πατέρα, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός, ἀλλά γιατί ἐπέλεξε ἑκούσια νά τά στερηθεῖ γιά νά ζήσει πιό κο­ντά σέ Ἐκεῖνον, πού θυσίασε τά πάντα γιά μᾶς καί «ἐκένωσεν ἑαυ­τόν μορφήν δούλου λαβών».

Ὁ τίμιος Πρόδρομος καί ὁ ἄσω­τος υἱός τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λι­κῆς παραβολῆς ξεκινοῦν ἀπό τήν ἴδια ἀφετηρία ἀλλά διανύουν μία ἐντελῶς διαφορετική διαδρομή, στό τέλος τῆς ὁποίας ὁμολογοῦν καί οἱ δύο τήν ἀναξιότητά τους.

Ὁ Πρόδρομος ἔχει ἀπόλυτη συ­ναί­σθηση τῆς ἀδυναμίας τῆς ἀν­θρω­πίνης φύσεως, ἡ ὁποία σέ ὅποια μέτρα ἁγιότητος καί ἄν ἔχει φθάσει, διακρίνει τή διαφορά με­τα­ξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Γι᾽ αὐτό καί ἐξομολογεῖται: «Οὐκ εἰμί ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τόν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος». Δέν εἶμαι ἄξιος νά λύ­σω οὔτε τά κορδόνια τῶν ὑπο­δη­μάτων του.

Ὁ ἄσωτος υἱός φθάνει στή συ­ναί­σθηση τῆς ἀναξιότητός του, ἀφοῦ ἔχει κυλισθεῖ προηγουμένως στόν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Γι᾽ αὐτό ζη­τᾶ τή συγχώρηση τοῦ πατέρα του ὁμολογώντας, «οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου». Δέν εἶμαι ἄξι­ος νά ὀνομασθῶ υἱός σου.

Ὁ ἕνας, ὁ τίμιος Πρόδρομος, γί­νε­­­ται κήρυκας τῆς μετανοίας, ὁ ἄλ­­λος, ὁ ἄσωτος υἱός, παράδειγμα ἀληθοῦς μετανοίας, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι γιά νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμά του, θά πρέπει νά ἀκο­λουθήσουμε καί τή διαδρομή του διά τῆς ἁμαρτίας.

Καί καθώς ἡ Ἐκκλησία μας προ­βάλλει σήμερα τίς δύο αὐτές μορ­φές, λίγες ἡμέρες πρίν νά εἰσέλ­θου­με στήν κατ᾽ ἐξο­χήν περίοδο τῆς μετανοίας, στήν Ἁγία καί Με­γάλη Τεσσαρα­κο­στή, μᾶς ὑπενθυ­μίζει τήν ἀνάγκη νά συναισθαν­θοῦ­με τήν ἀναξιότητά μας ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά δικαιώ­νου­με τόν ἑαυτό μας, σάν τόν πρεσ­βύτερο υἱό τῆς παραβο­λῆς.

Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νά ἀκολου­θή­­σουμε τήν ὁδό πού μᾶς συστή­νει ὁ τίμιος Πρόδρομος μέ τήν ἀσκητική βιοτή του, γιατί εἶναι ἡ πιό ἀσφα­λής γιά νά φθάσουμε στή συναί­σθηση τῆς ἀναξιότητός μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ πιό ἀ­σφα­­­λής, γιατί μᾶς ὁδηγεῖ στόν Θεό διά τῆς ταπεινώσεως καί μᾶς προ­φυ­λάτ­τει ἀπό τίς ἐπικίνδυνες καί ὀλισθηρές ἀτραπούς τῆς ἁμαρ­τίας. Εἶναι ἡ πιό ἀσφαλής, διότι δι᾽ αὐ­τῆς ὁ ἄν­θρω­πος προσεγγίζει τόν Θεό, χω­ρίς νά στερηθεῖ προηγου­μέ­νως τήν ἀγάπη του, χωρίς νά δοκιμα­σθεῖ καί νά ὑποφέρει ἀπό τήν ἔλ­λειψη τῆς παρουσίας του καί τῆς θείας του χάριτος.

Ἄς ἀκολουθήσουμε τό παράδειγ­μα τῆς ταπεινώσεως τοῦ τιμίου Προ­­δρόμου, διότι ὁ Θεός «ταπει­νοῖς δίδωσι χάριν», καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς σκέπει καί μᾶς προ­στα­τεύει ἀπό τίς παγίδες τοῦ πο­νη­ροῦ ἀλλά καί μᾶς ἀνυψώνει καί μᾶς κα­θιστᾶ υἱούς του ἀγαπητούς καί κλη­ρονόμους τῆς αἰωνίου του βασιλείας.

Καί αὐτῆς εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε μέτοχοι διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου, προ­δρό­μου καί βαπτιστοῦ Ἰωάννου, ὑπό τή σκέπη τοῦ ὁποίου ἀγρυ­πνή­σαμε ἀπόψε.