Ανάμεσα σε δυο γραφικά χωριά του πανέμορφου Πηλίου, τον Άγιο Βλάσιο και τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, υψώνεται η Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Σε απόσταση μισής ώρας από τον Βόλο και σε υψόμετρο 650 περίπου μέτρων, αγναντεύει τον Παγασητικό πάνω από ένα θεαματικό φυσικό εξώστη με πανοραμική θέα. Το τοπίο που την περιβάλλει, πλούσιο σε πράσινο και σε κρυστάλλινα νερά, είναι μοναδικό σε χάρη, ηρεμία και γαλήνη, κομμάτι χωρίς υπερβολή του Παραδείσου, ιδανικό για την εγκαταβίωση ψυχών αφιερωμένων στη δοξολογία του Αγίου Θεού.
Η διαδρομή, από την Αγριά, τα Κάτω και τα Άνω Λεχώνια, ανεβαίνοντας γίνεται μαγευτική, καθώς περνάει μέσα από γραφικές ρεματιές που τις καλύπτει πυκνή βλάστηση. Από το χωριό του Αγίου Βλασίου και πάνω, ο δρόμος είναι ευρύς και ομαλός, πρόσφατα τακτοποιημένος για την διευκόλυνση της κυκλοφορίας όχι μόνο μικρών αυτοκινήτων αλλά και μεγάλων εκδρομικών λεωφορείων. Λίγη ώρα αφού το προσπεράσουμε, μπαίνουμε στην άνετη παρακαμπτήριο των 800 μ. που θα μας οδηγήσει έξω από την μοναστηριακή πύλη.
Ιστορικό:
Η Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών ρίχνει τα πρώτα θεμέλιά της ως ανδρώα τον 12ο αι., στην νότια πλαγιά του Πηλίου, σε μια εποχή κατά την οποία ήκμαζε η μοναστική και ασκητική ζωή στο Πήλιο, που τότε ονομαζόταν «Βουνό των Κελλίων» και «δεύτερο Άγιον Όρος».
Μετά την πυρπόληση και την ολοσχερή καταστροφή της το 1310 μ.Χ., πιθανόν από Καταλανούς πειρατές, η Μονή ξανακτίζεται στη σημερινή της θέση, υψηλότερη της πρώτης, για μεγαλύτερη προστασία όχι μόνο από τους επιδρομείς, αλλά και από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Η εκ νέου ανοικοδόμησή της αποδίδεται σε Αγιορείτες μοναχούς, οι οποίοι έφυγαν από τον Άθωνα, ίσως εξαιτίας των Ησυχαστικών ερίδων του 14ου αι., και ήλθαν στο Πήλιο, όπου έκτισαν το σημερινό μοναστήρι, κατά το αρχιτεκτονικό πρότυπο των αγιορείτικων μονών.
Ο «πανδαμάτωρ» χρόνος και οι ποικίλες αντίξοες ιστορικές συνθήκες δεν επέτρεψαν την διάσωση γραπτών πηγών, που θα μπορούσαν να δώσουν πληροφορίες για την πορεία της Μονής κατά το διάστημα μεταξύ 14ου και 18ου αι. Γνωρίζουμε μόνο ότι επί Τουρκοκρατίας η Μονή, ως συμμέτοχος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821, υπέστη τα αντίποινα των Τούρκων κατακτητών, πληρώνοντας το τίμημα της συνεισφοράς της στην Επανάσταση με την καταστροφή της.
Οι παλαιότερες γνωστές κτηριακές ανακαινίσεις της τοποθετούνται στον 18ο και στον 19ο αι. Το κατανυκτικό Καθολικό της ιστορείται με σπάνιες τοιχογραφίες λαϊκής τέχνης, ενώ το αριστουργηματικό ξυλόγλυπτο τέμπλο φέρει εξαιρετικές φορητές εικόνες του 1772. Μεταξύ αυτών, η παλαιότερη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (12ος αι.), είχε γίνει ονομαστή ανά τους αιώνες για το πλήθος των θαυμάτων που επιτελούνταν δι’ αυτής.
Στο αποκορύφωμα της αίγλης της φθάνει η Μονή κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, επί ηγουμενίας του Ιερομονάχου Γαβριήλ Ιωάσαφ, έλκοντος την καταγωγή από το γειτονικό χωριό του Αγίου Γεωργίου Νηλείας, πνευματικού βλαστού του Άθωνα. Εκείνος, με την οσιακή του φυσιογνωμία, την αναδεικνύει μεγάλο πανθεσσαλικό προσκύνημα, που διαδραματίζει σημαντικότατο ρόλο στην πνευματική, πολιτισμική και κοινωνική ζωή όλης της Θεσσαλικής περιφέρειας, πλουτίζοντάς την παράλληλα με μετόχια, κειμήλια και αφιερώματα.
Μετά την οσιακή του κοίμηση, το 1911, η ιστορική Μονή ερημώνει από μοναχούς και σε διάστημα μισού αιώνα φθάνει σε κατάσταση ερειπώσεως. Η θαυματουργή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ συλείται από αρχαιοκαπήλους, αντικαθίσταται, όμως, από άλλη, που φιλοτεχνείται το 1976. Την ίδια χρονιά η χάρις των Ασωμάτων Δυνάμεων, Προστατών της Μονής, και οι ευχές των παλαιών πατέρων της ενεργούν την ανασύστασή της ως Γυναικείας [Προεδρικό Διάταγμα 605/80 (Φ.Ε.Κ. 161/Α΄)], με την ευλογία του από Δημητριάδος και Αλμυρού αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κυρού Χριστοδούλου, και με πρώτη Ηγουμένη, την Γερόντισσα Θεοδούλη, σημερινή Ηγουμένη της Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου Βροχιάς Βόλου.
Κάτω από την προστασία του αειμνήστου Μητροπολίτου αρχίζει το 1988 να συγκροτείται η σημερινή Αδελφότητα υπό την ηγουμενία της Γερόντισσας Νικοδήμης, η οποία ενθρονίζεται επίσημα από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού, κ. Ιγνάτιο, τον Μάιο του 1999.
Σήμερα, στη Μονή εγκαταβιώνει αδελφότητα με 25 μοναχές που αγωνίζονται φιλάρετα τον μοναχικό βίο.
Τηλ. επικοινωνίας: 24280-93590