Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟ και την ΚΙΒΩΤΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Συναντήσαμε τον πατέρα Απόστολο Δάμκαλη στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που εργάζεται ως μοτοσικλετιστής – διασώστης του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ). Ο πατήρ Απόστολος είναι από τους πολύ τυχερούς εκ των συνανθρώπων μας, καθώς είναι αγαπητός από τον κόσμο, ως ιερέας, είναι επίσης αγαπητός από τον κόσμο, ως υγειονομικός, ως διασώστης του ΕΚΑΒ. “Μάτια που κλαίνε βλέπουν τον Θεό”, μας λέει ο πατήρ Απόστολος, και, πράγματι, ο ίδιος έχει δει και βλέπει καθημερινά πολλά μάτια που βλέπουν τον Θεό.
– Πάτερ Απόστολε, σας έφερε το ΕΚΑΒ κοντά στην Εκκλησία ή η Εκκλησία κοντά στο ΕΚΑΒ;
Ανέκαθεν βρισκόμουν κοντά στην Εκκλησία. Δεν χρειάστηκε ούτε το ΕΚΑΒ να με φέρει κοντά στην Εκκλησία ούτε η Εκκλησία να με φέρει κοντά στο ΕΚΑΒ. Ήμουν από μικρό παιδί στην Εκκλησία.
– Από παπαδάκι, δηλαδή;
Ακριβώς. Ήμουν παπαδάκι, μικρό παιδί. Από την Δευτέρα τάξη του Δημοτικού σχολείου ήμουν παπαδάκι.
– Πότε χειροτονείστε ιερέας;
Χειροτονήθηκα ιερέας το 2014, από τον μακαριστό μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, Κοσμά. Τώρα ανήκω στην Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, με τον μητροπολίτη, Νικόλαο, και είμαι στην Παναγία Παντοβασίλισσα, στη Ραφήνα.
– Πέραν από την εκτέλεση των ιερατικών σας καθηκόντων, συμμετέχετε κανονικά και στις κοινωνικές δράσεις της Εκκλησίας;
– Κάθε ιερέας μετέχει του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας, οπότε δεν θα μπορούσα να είμαι εγώ εκτός. Δηλαδή έχω τα ιερατικά μου καθήκοντα, όσον αφορά όλες τις ακολουθίες και τα μυστήρια, που περιλαμβάνονται μέσα στην ενοριακή ζωή του ναού μας, και, από εκεί και πέρα, σε όλες τις κοινωνικές δράσεις είμαι εκεί που πρέπει να είμαι.
– Νομίζω ότι ο μητροπολίτης Νικόλαος έχει δημιουργήσει επίσης μία σημαντική μονάδα αποκατάστασης…
Είναι η “Γαλιλαία”, στα Σπάτα. Είναι μία μονάδα φροντίδας ογκολογικών ασθενών, στους οποίους, αλλά και στους οικείους τους, προσφέρεται όχι μόνον η νοσηλευτική φροντίδα, αλλά, κυρίως, η ψυχολογική υποστήριξη. Πρόκειται ένα πολύ μεγάλο έργο. Δεν προλαβαίνω, πραγματικά, να συμμετέχω σε αυτό το έργο, αλλά η δουλειά που γίνεται στη “Γαλιλαία” είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Ανεπανάληπτο, πραγματικά. Μακάρι και οι άλλες μητροπόλεις να ακολουθούσαν αυτό το παράδειγμα, με τη δημιουργία τέτοιου είδους μονάδες. Μιλάμε για ασθενείς, οι οποίοι…
– … Είναι τελικού σταδίου;
Ναι, είναι ασθενείς τελικού σταδίου. Βέβαια, ξέρετε, αυτό το οποίο πιστεύω ακράδαντα είναι ότι μάτια που κλαίνε βλέπουν τον Θεό. Άρα, αυτοί οι ασθενείς πιστεύω ότι μπορεί να είναι πιο κοντά στον Θεό από ό,τι εμείς οι υπόλοιποι. Θεωρούμε πολλές φορές ως δεδομένη την υγεία μας, αλλά τίποτε δεν είναι δεδομένο.
– Σας έχει τύχει ποτέ περιστατικό, με την μοτοσικλέτα σας, στο ΕΚΑΒ, κατά το οποίο να έχετε χρειαστεί να κάνετε, πραγματικά, την προσευχή σας, προκειμένου να πάνε όλα καλά;
Υπάρχουν τέτοιου είδους περιστατικά. Ναι. Υπάρχουν περιστατικά, στα οποία λέω “Θεέ μου, γιατί;”… Θα με ρωτήσετε, δικαίως, μπορεί ένας ιερέας να πει “Θεέ μου, γιατί;”… Είμαι ιερέας, είμαι και άνθρωπος. Πολλές φορές, όταν είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι, υπάρχουν ερωτήματα που μας ταλανίζουν. Και έχω πει το “Γιατί, Θεέ μου”, το “Παναγία, βοήθα με”. Κοιτάξτε, θα σας πω κάτι. Μου έχει τύχει πολλές φορές, σε συζητήσεις με χρήστες ναρκωτικών, να τους λέω ορισμένες ζεστές κουβέντες, τόσο που κάποιος χρήστης ναρκωτικών μου είχε απαντήσει: “Ούτε παπάς να ήσουν, για να τα λες αυτά”. Και ο συνάδελφος, ο οποίος παραβρισκόταν στη συζήτηση, του είχε πει: “Ποτέ δεν ξέρεις τι και ποιος θα βρεθεί μπροστά σου”. Μπορώ να σας πω ότι οι πιο πολλοί χρήστες γνωρίζουν ότι είμαι ιερέας. Έχουμε κάνει συζητήσεις. Με τη μοτοσικλέτα δουλεύω μόνο σε αυτόν τον τομέα του κέντρου της Αθήνας, τον “κακόφημο”, που λένε. Συναναστρέφομαι καθημερινά με χρήστες ναρκωτικών. Με ξέρουν και τους ξέρω. Έχω δει χρήστες ναρκωτικών να μπαίνουν μέσα σε Εκκλησία, να κάνουν τον σταυρό τους και να βγαίνουν. Εδώ, στο κέντρο της Αθήνας. Μπορεί να ακούγεται κάπως παράλογο, αλλά και αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται τη βοήθειά μας. Δεν σας κρύβω ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ήμουν σκληρός, όντας ιερέας, για αυτούς τους ανθρώπους. Μάλλον, όχι σκληρός, είναι λάθος αυτή η λέξη. Θα έλεγα ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτοί οι άνθρωποι ήταν μέσα στην καθημερινή μου ρουτίνα και δεν τους έδινα περαιτέρω σημασία. Ήμουν ένας ψυχρός επαγγελματίας. Κάποια στιγμή, θορυβήθηκα εγώ ο ίδιος και είπα “Για κάτσε λίγο, κάτι δεν πάει καλά”. Εάν χάσουμε και την ανθρωπιά μας, γιατί οι χρήστες ναρκωτικών είναι, πάνω από όλα, άνθρωποι, τότε νομίζω ότι δεν θα είμαι ούτε καλός επαγγελματίας ούτε σωστός ιερέας.
– Και τι άλλαξε στη συμπεριφορά σας, τότε;
Έχω έρθει πολύ πιο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Συναντώ αρκετούς οι οποίοι είναι σε κώμα. Τους επαναφέρουμε και, τότε, τους πιάνω συζήτηση κατευθείαν. Είμαι πιο κοντά τους, τους λέω πράγματα, τα οποία ίσως ακόμη και να ήθελαν να ακούσουν, ίσως δεν τα έχουν ακούσει από κανέναν. Προσπαθώ να τους δώσω μία διέξοδο. Ξέρετε, εάν έρθουν μία φορά στην Εκκλησία κακό δεν θα κάνει, καλό θα κάνει σε αυτούς τους ανθρώπους.