Τήν Κυριακή 28η Νοεμβρίου τ. ἔ., ΙΓ΄ Λουκᾶ , πού στίς Ἐκκλησίες μας ἀναγινώσκεται ἡ Περικοπή τοῦ πλούσιου Ἄρχοντα τῆς Συναγωγῆς (Λουκ. ιη΄ 18-27), ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονό του π. Ἀμφιλόχιο Χάϊτα ἐπισκέφθηκε τήν Ἐνορία Ἁγίων Ἀναργύρων Κοκκαλοῦς, στήν ὁποία ἐφημερεύει ὁ Παν. Ἀρχιμ. π. Ἰουστῖνος Κεφαλοῦρος. Πρόκειται γιά ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεώς του κατά τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων πού πανηγύριζε ἡ Ἐνορία ὅτι θά προσέλθη τή σημερινή Κυριακή γιά νά μετάσχη στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη, καθότι ἀνήμερα τῆς Γιορτῆς εἶχε ὑποχρέωση νά μετάσχη στούς πανηγυρισμούς τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Ἀρναίας, ὅπου καί ἡ ἕδρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Μέσα σ’ ἕναν πεντακάθαρο, εὐπρεπισμένο καί μέ ἀπόλυτη εὐταξία περιποιημένο Ἱερό Ναό χοροστάτησε στόν Ὄρθρο καί μέ τή συμμετοχή καλῶν Ἱεροψαλτῶν προεξῆρχε τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἄν καί ἦταν ἡ πρώτη Κυριακή μέ τήν ἐφαρμογή τῶν μέτρων για την ἀποφυγή τοῦ Κορωναϊοῦ, ἐντού τοις ἀρκετός Λαός προσῆλθε στό Εὐχαριστιακό Τραπέζι. Ἐπικεφαλῆς ἡ Πρόεδρος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Βόλβης κα Κική Τσουραλάκη καί ὁ Τοπικός Πρόεδρος κ. Δημήτριος Χαρπουσάνης.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος, μέ βάση τήν Εὐαγγελική Περικοπή τοῦ πλούσιου Ἄρχοντα τῆς Συναγωγῆς, πού ἐμβρόντητος καί περίλυπος ἄκουσε ἀπό τόν Κύριο πώς ἄν θέλη νά εἶναι μαθητής καί ἀκόλουθός Του ὀφείλει νά πουλήση τά πολλά ὑπάρχοντά του καί νά τά μοιράση στούς φτωχούς, ἀπευθύνθηκε στόν Λαό τοῦ Θεοῦ μέ λίγα λόγια, ἀναλύοντας τό θέμα τῆς συνάξεως τοῦ πλούτου ἀπό τόν ἄνθρωπο διαχρονικῶς. Βρῆκε, ἄλλωστε, καθώς νόμισε ὁ πλούσιος Ἄρχοντας τῆς Συναγωγῆς τήν εὐκαιρία νά λάβη τόν ἔπαινο καί νά βρῆ δικαίωση ἀπό τόν ἀγαθό Διδάσκαλο στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, καί μάλιστα κατά τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο, γιά τόν καθώς νόμιζε ἐνάρετο τρόπο ζωῆς του. Ἔπαινο γιά τό ἔξυπνο συνταίριασμα ἀπό μέρους του Θεοῦ καί μεγαλείων στόν βίο του καί δικαίωση τῆς φιλοσοφίας τῆς εὐμάρειας καί τῆς καλοπέρασης, φυσικῶν τέκνων τῆς χλιδῆς, τῆς γλυκιᾶς ζωῆς καί τοῦ πλούτου. Κι’ ὅμως ἔμεινε κατάπληκτος ὁ ἄνθρωπος καί καταλυπήθηκε, σάν ἄκουσε ἀπ’ τά χείλη τοῦ μεγάλου Διδασκάλου πώς Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χρήματα καί κοσμικά μεγαλεῖα δέν συμβιβάζονται. Τότε, γιά πρώτη φορά ἴσως, ἄκουσε τήν καρδιά του νά μουρμουρίζη:
«Τά μεγαλεῖα νά φοβᾶσαι, ὦ ψυχή.
Καί τές φιλοδοξίες σου νά ὑπερνικήσεις
ἄν δέν μπορεῖς, μέ δισταγμό καί προφυλάξεις
νά τές ἀκολουθεῖς. Κι’ ὅσο ἐμπροστά προβαίνεις, τόσο
ἐξεταστική, προσεκτική νά εἶσαι…»
(Κωνσταντῖνος Καβάφης)
Δυστυχῶς στίς σημερινές «πολιτισμένες» ἀνθρώπινες κοινωνίες ὁ πλουτισμός, ἡ περιουσία καί ἡ ξέφρενη συγκέντρωση ὑλικῶν ἀγαθῶν γίνηκε αὐτοσκοπός, εἶπε ὁ ὁμιλητής. Ὁ ἄνθρωπος σύρθηκε στό νά βλέπη τά πάντα σάν οὐδέτερα ἀντικείμενα, ὑποτεταγμένα στίς ἀνάγκες καί στίς ὀρέξεις του καί χρήσιμα μόνο γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν ἐγωκεντρικῶν του ἐπιθυμιῶν καί ἐπιδιώξεων. Καί τοῦτο μόνο ὁ ἄνθρωπος σάν διαστραφεῖ, τό ἐπιδιώκει. Γίνεται μανιώδης καί ἀχόρταγος στήν αὐτάρεσκη ἀποθήκευση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. «Ἡ γῆ, θά πῆ ὁ Μέγας Βασίλειος, δέν παράγει τούς καρπούς της, για νά τούς φυλακίση καί νά τούς κρατήση, μέ σκοπό νά τούς ἀπολαύση ἡ ἴδια. Τούς προσφέρει γιά τή δική σου ἐξυπηρέτηση, νά τούς γευτῆς, νά τούς χαρῆς, νά κρατηθῆς στή ζωή. Σύ μόνο τά συνάζεις, τά φυλακίζεις στά θησαυροφυλάκιά σου, τά ἀκινητοποιεῖς, τά ἀχρηστεύεις, γιά νά ἱκανοποιηθῆ τό μάτι σου μέ τήν πληθωρική ποσότητα καί τόν ὄγκο τοῦ ἀριθμοῦ…».
Καί βαραίνει μέρα μέ τή μέρα, μᾶς λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καί γίνεται πλεονέκτης ὁ τρόφιμος τῆς γῆς, διαστρέφοντας τήν προσωπικότητά του, δοσμένος στό βασανιστικό κύκλωμα τοῦ θησαυρισμοῦ. «Θά σᾶς φέρω ἕνα παράδειγμα ἀπό τά πλοῖα, συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος, μιλῶντας γι’ αὐτό τό δυσβάστακτο βάρος. Ὅταν τό φορτίο εἶναι πολύ βαρύ, καθίζει τό σκάφος. Ὅταν ἐλαφρωθῆ πλέει γοργά. Καί στά σπίτια μας τό ἴδιο γίνεται· Ὅταν συνάξης περισσότερα ἀπ’ ὅσα σοῦ χρειάζονται χρήματα, μιά ριπή ἀνέμου, ἕνας πειρασμός τοῦ βίου καί βουλιάζει αὔτανδρο τό σκάφος. Μά ἄν σύναξες μονάχα ὅσα ἔχεις ἀνάγκη, καί καταιγίδα νά σέ βρῆ, σύ ἐλαφροπατᾶς πάνω στά κύματα!».
Καί κατέληξε ὁ Δεσπότης: «Σάν βουλιάξη ἡ ἀνθρώπινη κατεστραμμένη ὀντότητα καί χάση τήν αὐθεντικότητά της καί τή φυσιογνωμία της, μουχλιάζοντας μαζί μέ τούς τίτλους τῶν θησαυροφυλακίων πού ἔκανε θεούς της, χάνει κυρίως τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, μά καί τήν εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ! Ἀπώλεια βαριά πού ὤθησε τόν ὅσιο Νικήτα Στηθάτο νά γράψη· “ Ἄν θέλης νά εἶσαι φίλος τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά μισήσης τόν χρυσό καί τήν ἀχόρταγη ἀγάπη του, γιατί στρέφει τή διάνοια στόν ἑαυτό της καί τήν ἀπομακρύνει ἀπ’ τή γλυκύτατη ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ… Ἄν ἀγαπᾶς τόν χρυσό, δέν ἀγαπᾶς τόν Χριστό…”. Καί δέν καταλαβαίνεις ὅτι ἡ γῆ δέν σοῦ ἀνήκει, ἀλλά ἐσύ ἀνήκεις σ’ αὐτήν! Πότε θά τό καταλάβουμε αὐτό ἄραγε οἱ ἄνθρωποι;»