Ο χριστιανός, όπως πρέπει να ξέρει να ζει ευαγγελικά, πρέπει να ξέρει να αντιμετωπίζει και το γεγονός του θανάτου του ευαγγελικά. Θα παραθέσουμε παραδείγματα ανθρώπων που μας διδάσκουν να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με πίστη και ελπίδα, κατά το ψαλμικό «τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού» (Ψαλμού ριε΄ (ριστ΄) 115, 6) και άλλα παραδείγματα ανθρώπων που είχαν κακό θάνατο κατά το Ψαλμικό «θάνατος αμαρτωλών πονηρός» (λγ΄ (λδ΄) 33, 22). Πρώτο παράδειγμα ο Ιακώβ που αντιμετώπισε τον αδελφό του με ηρεμία. (βλ. Γεν. κε΄ 26). Ο Ιακώβ ήταν ήμερος και ειρηνικός, αλλά πονηρός και φίλαυτος. Διήγε βίο ποιμενικό στην πατρίδα του. Αντίθετα, ο Ησαύ ήταν χαρακτήρος σφοδρού και ορμητικού, και αγαπούσε το κυνήγι. Ο πατέρας Ισαάκ εχαρίζετο περισσότερο στον Ησαύ. Αντίθετα, η μήτηρ του Ρεββέκα στον Ιακώβ. Από την ιστορία αυτή του Ιακώβ τρία πράγματα διδασκόμεθα· πρώτα μεν, ότι ήταν ανυπόμονος και έσπευδε στην επίτευξη της απόκτησης των προνομίων με διάφορους αθέμιτους τρόπους, πεποισμένος για την αλάνθαστη του Θεού Πρόνοια. Αυτό τον ώθησε σε πολλά αμαρτήματα. Δεύτερον δε, την καταστολή της ανυπομονησίας αυτής από την θεία Προνοία που τον τιμώρησε. Τρίτον «την στερεάν αυτού επίδοσιν εν τη χάριτι» (βλ. Γεν, κε΄, ν). Όταν αισθάνθηκε ότι πλησίαζε στο τέλος η ζωή του κάλεσε τους δώδεκα γιούς του και τους ευλόγησε με ξεχωριστή ευλογία τον καθένα, προφητεύοντας για τον μέλλον τους. Στην συνέχεια έδωσε εντολές για την ταφή του και όταν ο Ιακώβ τελείωσε τις εντολές προς τους γιούς του, μάζεψε τα πόδια του στο κρεβάτι και ξεψύχησε, πηγαίνοντας μαζί με τους προγόνους του (Γενέσεως μθ΄ 33).
Όταν ο Ιωσήφ ο πάγκαλος επρόκειτο να πεθάνει, κάλεσε τα αδέλφια του. Τους ανήγγειλε ότι θα πεθάνει αλλά ο Θεός δεν θα τους εγκαταλείψει και θα τους προστατέψει και θα πραγματοποιήσει την υπόσχεση που έδωσε στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ ότι θα τους δώσει την Χώρα, την γη των πατέρων τους (Γενέσεως ν΄ 24-26 και Ιησούς του Ναυή κδ΄ 32).
Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος, χωρίς φόβο και δειλία, έδωσε μαρτυρία για την πίστη του ενώπιον των πνευματικών ηγετών των Ιουδαίων στο δικαστήριο που τον εδίκαζε. Η ατρόμητη και με παρρησία ομολογία της θεότητος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και ο δριμύς έλεγχος των σταυρωτών του Κυρίου τού κόστισε την ζωή, καθώς αποφάσισαν ότι πρέπει να θανατωθεί διά λιθοβολισμού (Πράξεων ζ΄ 59-60). Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, με αποφασιστικότητα δέχθηκε να πιεί το ποτήρι μέχρι τρυγός του μαρτυρίου του σταυρικού θανάτου Του για την σωτηρία πολλών (Ματθαίου κστ΄ 39, 42). Ο Δεσμοφύλακας της φυλακής που ήσαν φυλακισμένοι ο Παύλος και ο Σίλας στους Φιλίππους που ήθελε να αυτοκτονήσει από τρόμο επειδή είδε την πόρτα της φυλακής ανοικτή και νόμιζε ότι είχαν φύγει οι φυλακισμένοι.
Ας ενθυμείται ο πιστός, όταν η θλίψη και η δοκιμασία τον γονατίζει ή όταν το έργο στον αμπελώνα του Κυρίου του τον περιλούει μ’ άφθονο ιδρώτα και μόχθο, ότι πλησιάζει η μεγάλη μέρα γι’ αυτόν. Η απλωσιά τ’ ουρανού με τον τόπο που ο Κύριός του τού ετοίμασε εκεί, το «εύγε δούλε» (Ματθαίου κε΄ 21), που απ’ τα χείλη του Κυρίου του θ’ ακούσει, αποτελούν την ευλογητή κληρονομιά του.
Εάν το πλησίασμα του θανάτου μας ξυπνάει μέσα μας φόβο, ας δούμε τον θάνατο μαζί με τον Χριστό και ο θάνατος, όπως ο Ιορδάνης μπροστά στην Κιβωτό, θα παραμερίσει, για ν’ ανοιχθεί μπροστά μας μία ελεύθερη διάβαση προς την αιώνια ζωή. Ας κρύψουμε αληθινά μέσα μας τον Χριστό, διότι μια απλή επίκληση «Κύριε, Κύριε», δεν θα σε βοηθήσει διόλου. Οι δαίμονες θα πηδήσουν επάνω μας και θα μας καταβάλουν, εάν ο Χριστός είναι μόνον στα χείλη μας και όχι παρών διά του Αγίου Του Πνεύματος στην ψυχή μας. Εάν αυτός είναι μέσα μας, το φως της Ζωής, το αληθινό φως και η αληθινή Ζωή, τότε όταν το φως του κεριού του σώματός μας λιγοστέψει και σβήσει, το φως από τον ήλιο της ψυχής μας θα φωτίσει και θ’ ακτινοβολήσει γύρω μας. Ο αντίδικος, γνωρίζοντας την σημασία και έννοια του Γραφικού «εν ω εύρω σε και κρινώ σε» (=την θέσιν σου στην μέλλουσα ζωή θα την κανονίσει η κατάστασή μας η της εσχάτης στιγμής), πάντοτε αγωνίζεται να μας υποσκελίσει, εξαιρέτως δε τις τελευταίες ώρες και στιγμές. Με άλλες λέξεις: πρωτίστως και κυρίως προσπαθεί να μας κλονίσει την πίστη μας με πλείστους περισπασμούς.
Με την δέηση «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα…» παρακαλούμε και ικετεύομε ο Κύριος να μας χαρίσει τέλος αγαθό, τέλος ειρηνικό για να μπορέσουμε, παρουσιαζόμενοι προ του βήματος του Σωτήρος ημών Χριστού να δώσουμε «καλήν απολογίαν».
Μετά την δέηση αυτή, επαναλαμβάνομεν την τελευταία δέηση των ειρηνικών της μεγάλης Συναπτής, το: «της Π α ν α γ ί α ς α χ ρ α ν τ ο υ, υπερευλογημένης, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου….» και διά της οποίας ζητούμεν την ενίσχυση και τις ευχές των αγίων του Θεού, εξαιρέτως δε της αγίας Θεοτόκου.
Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας