Καισαριανής Δανιήλ: Η Εκκλησία
Του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού
κ. Δ α ν ι ή λ
- Ο πιστός λαός.
Η Εκκλησία, η οποία αποτελεί δημιουργία του Θεού, οικοδομή του Χριστού, εμψυχωμένη και κατοικημένη από το Άγιο Πνεύμα, εδόθη στους ανθρώπους, στους Αποστόλους “διά πνεύματος Αγίου ούς εξελέξατο” (Πράξεις α΄ 2), ο Ιησούς και σ’ όσους, εν συνεχεία, θα λάβουν το χάρισμα να κυβερνούν τον πιστό λαό.
Οδηγημένη από το Άγιο Πνεύμα η Εκκλησία είναι “στύλος και εδραίωμα της αληθείας” (Α΄ Τιμοθέον γ΄ 15), ικανή, χωρίς λιποψυχία να φυλάσσει την παρακαταθήκη των “υγιαινόντων λόγων” (Α΄ Τιμοθέου α΄ 13), τους οποίους παρέλαβε από τους Αποστόλους, δηλαδή να την εκθέσει και να την εξηγεί χωρίς πλάνη.
Συγκροτημένη σε Σώμα Χριστού μέσω του Ευαγγελίου, γεννημένη από το ένα βάπτισμα, θρεμμένη από τον ένα άρτο, συνάγει σ’ ένα μόνο λαό τα τέκνα του κοινού Θεού και Πατέρα: “Σας παρακαλώ, λοιπόν, εγώ που είμαι φυλακισμένος για τον Κύριο να ζείτε με τρόπο αντάξιο εκείνου που σας κάλεσε στη νέα ζωή. Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή, να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλο και να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού. Ένα σώμα αποτελείτε όλοι κι ένα πνεύμα σας ενώνει, όπως και μία είναι η ελπίδα σας για την οποία σας κάλεσε ο Θεός. Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα. Ένας Θεός και Πατέρας όλων, που κυριαρχεί σ’ όλους, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί σε όλους σας” (Εφεσίους δ΄ 1-6).
Εξαλήφει τις ανθρώπινες διχόνοιες, συμφιλιώνοντας στους κόλπους ενός μοναδικού λαού, Εβραίους και Ειδωλολάτρες, πολιτισμένους και βαρβάρους, κυρίους και δούλους, άνδρες και γυναίκες. Η ενότητα αυτή είναι καθολική “Πάντες γαρ υιοί θεού εστέ διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού. Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι αρσεν και θήλυ˙ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού” (Γαλ. γ΄ 26-29). Έγινε για να συνενώσει όλες τις ανθρώπινες αντιθέσεις, για να προσαρμοσθεί σ’ όλες τις μορφές πολιτισμού, για να αγκαλιάσει ολόκληρο το σύμπαν “εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβιστία, αλλά πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη” (Γαλάτας ε΄ 6).
Αυτή την ενότητα οφείλουν να φυλάσσουν οι πιστοί κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου (Εφεσίους δ΄ 3).
Η Εκκλησία είναι αγία, όχι μόνο στην κεφαλή της, στις αρθρώσεις και στους αρμούς Της, αλλά και στα μέλη Της, τα οποία ηγίασε το βάπτισμα με την δύναμη και την χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Υπάρχουν βέβαια και αμαρτωλοί μέσα στην Εκκλησία, αλλά ευρίσκονται εκεί διχασμένοι ανάμεσα στην αμαρτία τους και στις απαιτήσεις της κλήσεως, η οποία τους έφερε μέσα στη σύναξη των “αγίων” (Πράξεις θ΄ 13), τους ενέταξε στα μέλη της Εκκλησίας. Σύμφωνα με το παράδειγμα του Διδασκάλου, η Εκκλησία δεν αποστρέφεται τους αμαρτωλούς, τους προσφέρει την άφεση και τον εξαγνισμό, γνωρίζουσα ότι τα ζιζάνια μπορούν πάντα να γίνουν σιτάρι κατά την παραβολή του Κυρίου στο Ματθαίου ιγ΄ 24-30, όσο ο θάνατος δεν έφερε ακόμα προκαταβολικώς για τον καθένα τον θερισμό.
Η Εκκλησία οδηγεί στην οριστική Βασιλεία του Θεού, από την οποία θα αντικατασταθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού και όπου κανένας ρύπος δεν θα εισχωρεί στο ολόφωτο κόσμο, όπως περιγράφεται στα οράματα του Ευαγγελιστού Ιωάννου στα κεφάλαια 21 και 22 της Αποκαλύψεως.
Οι διωγμοί αναπτερώνουν τον πόθο της Εκκλησίας να μεταβληθεί σε ουράνια Ιερουσαλήμ.
- Η θέση της Παρθένου Μαρίας.
Το τέλειο υπόδειγμα της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης της Εκκλησίας είναι η Παρθένος Μαρία. Αυτή με την γέννησή Της, την αγιότητά Της και την εθελουσία προσφορά Της διηκόνησε τον Δημιουργό Της από τον Ευαγγελισμό, όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε ότι θα συλλάβει τον Υιόν του Θεού με την δύναμη και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, μέχρι την επί του Σταυρού του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού και Υιού Της θυσία.
- Το έργο των διακόνων.
Ο απόστολος Παύλος διαπνέεται από μία ένθερμη και έμπρακτη αγάπη για την Εκκλησία. Καταναλίσκεται από την “μέριμνα πασών των Εκκλησιών” (Β΄ Κορινθίους ια΄ 28), πληρώνοντας για χάρη των ανθρώπων, με τους μεγάλους πόνους του, τους άπειρους καρπούς του σταυρού. Αναπληροί τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού στη σάρκα του υπέρ του σώματος αυτού, το οποίον είναι η Εκκλησία, όπως έγραφε στους Κολοσσαείς: “Χαίρομαι τώρα που υποφέρω για χάρη σας και συντελώ έτσι με τα σωματικά μου παθήματα, ώστε να ολοκληρωθούν οι θλίψεις που πρέπει να υπομείνει το σώμα του Χριστού, δηλαδή η Εκκλησία” (α΄ 24).
Η ζωή του ως “διακόνου της Εκκλησίας” (Κολοσσαείς α΄ 25) αποτελεί παράδειγμα, κυρίως για τους συνεχιστές του αποστολικού έργου.
- Η ζωή των μελών της Εκκλησίας.
Όλα τα μέλη του χριστιανικού λαού, και όχι μόνο οι ηγέτες, καλούνται να υπηρετήσουν την Εκκλησία με την άσκηση των χαρισμάτων τους, να ζήσουν “ενωμένοι με την άμπελο, ως κλήματα (Ιωάννου ιε΄ 5), φορτωμένα τους καρπούς της αγάπης, κατά τον αποστολικόν λόγον “ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια” (Γαλάτας ε΄ 22-23), να τιμήσουν την κλήση τους με την θυσία της πίστεως και με μία ζωή αγνή, σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο τους εδόθη να συμμετάσχουν ενεργώς στη λατρεία της κοινότητος και, τέλος, αν έλαβον το χάρισμα της παρθενίας, να προσκολληθούν απερισπάστως στον Κύριο, ή, αν ήλθαν σε γάμο, να συμμορφώσουν την συζυγική ζωή τους συμφώνως προς την νυμφική ένωση, η οποία συνήφθη ανάμεσα στον Χριστό και στην Εκκλησία.
Η αγία πόλη, την οποία ο Ιησούς αγάπησε σαν γόνιμη Νύμφη, καλλίτεκνη και καλλίγονη, την οποία όλοι εμείς αποκαλούμε “Μητέρα” δικαιούται την υιική αγάπη μας. Θα την αγαπάμε όμως, καθώς με την σειρά μας θα την οικοδομούμε.
