Μια έντονη χριστοκεντρικότητα, χαρακτηρίζει τα περιστατικά που συνθέτουν τα σκηνικά της Μεγάλης Εβδομάδας. Και θα᾿ ταν αυτόχρημα τραγικό, επισκεπτόμενοι το χώρο τούτο της επίγειας ζωής του Κυρίου, που αποτελεί τα άγια των αγίων της Προσωπικότητας και του έργου του, ν’ αρκεστούμε περιεργαζόμενοι κι ασχολούμενοι μ’ ο,τιδήποτε άλλο, εκτός απ’ Αυτόν. Θαυμάζοντας τον περίγυρο κι όχι τον κορυφαίο Πρωταγωνιστή του θείου οράματος. Του δράματος της σωτηρίας μας.
Η Κυριακή λοιπόν των Βαΐων, μας παρουσιάζει:
- Έναν αποφασισμένο Κύριο
Το κείμενο του Λουκά μάς αναφέρει ότι ο Ιησούς «επορεύετο έμπροσθεν αναβαίνων εις Ιεροσόλυμα» και ο Μάρκος τονίζει ότι «ην προάγων αυτούς ο Ιησούς» (ι΄, 32). Τα «έμπροσθεν» και «προάγων», εκφράζουν την αυθόρμητη προσφορά του Ιησού. Την αταλάντευτη αποφασιστικότητα να γευτεί την κρίση του Θεού πάνω του για μας. Έναν μελλοθάνατο τον οδηγούν στον τόπο της εκτέλεσης. Ένας Λυτρωτής, προχωράει με δικό του προβάδισμα στον τόπο της θυσίας. «Ουδείς αφαιρεί… εγώ βάλλω αυτήν απ’ εμαυτού» (Ιωάννης ι΄, 18).
- Έναν καταδεκτικό Κύριο
Ο ψωροπερήφανος άνθρωπος, πολύ αρέσκεται να μπορεί να πει˙ «τα μπράτσα μου να ᾽ναι καλά και δεν έχω ανάγκη κανενός». Ή στη βιβλική γλώσσα˙ «επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός» (Αποκάλυψη γ΄, 17). Ο Κύριος αντίθετα, δεν ντράπηκε να πει δημόσια ότι είχε ανάγκη από ένα γαϊδουράκι. Ο Κύριος, που έθρεψε τις 5.000 ψυχές, που γαλήνεψε την τρικυμία, που… Και αν ο Κύριος έχει ανάγκη της μικρής ταπεινής σου προσφοράς, τότε… α) πόσο ανάγκη έχεις εσύ του Κυρίου, β) πόσο δύσκολα θα πρέπει να υποβαθμίσεις ή εξουθενώσεις την όποια προσφορά του άλλου.
- Έναν ταπεινό Κύριο
Στην εποχή της Ρωμαιοκρατίας, ήλθε κι έζησε ο Κύριος στη γη μας. Θα μπορούσε συνεπώς – αν ήταν «η βασιλεία του εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάννης ιη΄, 36) – ν’ αντιγράψει το θρίαμβο κάποιου ρωμαίου αυτοκράτορα ή στρατηγού, λόγου χάρη του Αιμίλιου Παύλου μετά τη νίκη του στην Πύδνα (δες, Πλουτάρχου, Αιμ. Παύλο, § 32-37). Όμως, όχι. Ο Ιησούς, δεν έχει ανάγκη να σύρει πίσω του αλυσοδεμένους δούλους, για να δείξει ότι είναι Κύριος. Έρχεται «πραύς και καθήμενος σ’ ένα (ταπεινό) υποζύγιο» (Ματθαίος κα΄, 5).
- Έναν σπλαχνιζόμενο Κύριο
Δύο φορές η Καινή Διαθήκη μας μιλάει για δάκρυα του Ιησού˙ στον τάφο του Λαζάρου την πρώτη (Ιωάννης ια΄, 35) και τώρα ατενίζοντας την Ιερουσαλήμ. Και για της πόλης (του συνόλου) το απομάκρυσμα, αλλά και του ατόμου το δράμα, ενδιαφέρεται ο Κύριος. Και ίσως τούτη την Κυριακή των Βαΐων, το «ιδών την πόλιν» (41), δίνει τη θέση του στο «ιδών… σε, έκλαυσε», Μπορείς να φανταστείς, έναν Κύριο να κλαίει για σένα! Για σένα και την αμαρτία σου! Για σένα κι αυτά που σε περιμένουν, αν επιμείνεις στην αμετανοησία και σκληροκαρδία σου!
Μπορείς!..
- Έναν επισκεπτόμενο Κύριο
Στην παραβολή του οικοδεσπότη (Ματθαίος κα΄, 33-46). ο Ιησούς μίλησε για τις επισκέψεις του στις ψυχές. Είπε˙ «απέστειλεν τους δούλους του… πάλιν απέστειλεν…ύστερον δε απέστειλεν». Πολλές και ποικίλες, οι επισκέψεις του Σωτήρα σε μας τους ανθρώπους. «Πολλάκις και πολυτρόπως», ο Θεός μας μιλεί (Εβραίους α΄, 1). Όμως φαίνεται να υπάρχει και κάποια ιδιαίτερα προσωπική στιγμή στη ζωή μας, που συνθέτει «τον καιρό της επισκέψεώς σου». Κρίμα, αν τούτος ο καιρός είναι αυτό το μήνυμα, «να μη το γνωρίσεις». Να μη το αντιληφθείς.
- Έναν άγιο Κύριο
Σε λίγο ο Κύριος, θ’ ανέβαινε στο Σταυρό και μετά στη δόξα. Ένιωσε λοιπόν άλλη μια φορά (Ιωάννης β΄, 13-23) την ανάγκη, να καθαρίσει το Ναό απ’ ό,τι είχε καταντήσει κερδοσκοπία και επαγγελματικοποίηση της πίστης. Απ’ αυτά όλα, που ο Παύλος αργότερα θα ονόμαζε: «α μη δεί, αισχρού κέρδους χάριν» (Τίτος α΄, 11). Πόσο «οίκος προσευχής» είναι οι μνημειακοί και μουσειακοί ναοί σήμερα, δεν είναι δύσκολο ν’ αντιληφθεί κανείς. Πόση φροντίδα πνευματική θα πρέπει να καταβάλουμε, για να καταστούν οι εκκλησίες μας αμιγώς˙ «οίκοι προσευχής».
- Έναν μοναδικό Κύριο
Αρχιερείς και γραμματείς, χαμένα τα ‘χαν. «Να τον πιάσουν ζητούσαν», αλλά από πού. Ποια ελάχιστη κηλίδα στη ζωή του να μεγεθοποιήσουν; Από ποιο άστοχο λόγο του να πιαστούν: Ποιον ανικανοποίητο ακροατή του να βρούν, να συμμαχήσουν μαζί του; Ποιον, που να μην τον έχει κερδίσει η αγάπη του; Μάταιη προσπάθεια. «Ουχ εύρισκον». Ο λαός, «άπας ο λαός», κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Τέτοιος είναι ο Κύριός μας: Αποφασισμένος, Καταδεκτικός, Ταπεινός, Σπλαχνιζόμενος, Επισκεπτόμενος, Άγιος, Μοναδικός. Ας γονατίσουμε ευλαβικά, μπροστά στο μεγαλείο του.