Αυτό το καρακατσουλιό, που αποκαλείται πλέον Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν το παρακολούθησα. Τι να παρακολουθήσει κανείς άλλωστε; Την πλήρη διαστροφή της έννοιας των Ολυμπιακών Αγώνων; Την πλήρη κατάργηση της άμιλλας μεταξύ ανθρώπων; Την πλήρη υποταγή στον απάνθρωπο γουοκισμό; Τον θρίαμβο της αμερικανοσιωνιστικής πολιτικής πάνω στους Αγώνες με τον αποκλεισμό της Ρωσίας ως εμπόλεμης χώρας, αλλά όχι της Ουκρανίας, που τις ημέρες των Αγώνων επιτέθηκε και εισέβαλε σε ρωσικό έδαφος; Και ακόμη περισσότερο την συμμετοχή του Ισραήλ που γενοκτονεί τους Παλαιστίνιους; Από προσωπικό ενδιαφέρον, καθώς στα παιδικά μου χρόνια έπαιξα και εγώ μπάσκετ σε μία τοπική ομάδα επηρεασμένος, όπως όλοι οι συνομήλικοί μου, από τον Γκάλη, παρακολούθησα μόνον κάποιες φάσεις από αγώνες της Σερβίας. Η σερβική εθνική καλαθοσφαίρισης, η μοναδική ομάδα που δικαιούται να ονομάζεται εθνική, με εξέπληξε θετικά.
Πρώτον, επειδή πολλοί παίκτες της έκαναν τον σταυρό τους σε διάφορες στιγμές κατά την διάρκεια του αγώνα, ίσως μάλιστα περισσότερο ως αντίδραση στον κυρίαρχο γουοκισμό, καθώς δεν θυμάμαι να τους έχω δει να τον κάνουν τόσο επιδεικτικά, όταν αγωνίζονται με τις ομάδες τους.
Δεύτερον, επειδή στο στήθος φορούσαν υπερήφανα τα τέσσερα Β καταφάσκοντας το ιστορικό τους παρελθόν.
Τρίτον, επειδή, όπως προανέφερα, είναι η μοναδική εθνική ομάδα, μοναδική δηλαδή ομάδα που αποτελείται αποκλειστικά από παίκτες με καταγωγή από την χώρα την οποία εκπροσωπεί. Ακόμη και οι ΗΠΑ, κατέβασαν τον Καμερουνέζο μέχρι χθες Joel Embid, για να τους ενισχύσει στους ψηλούς, όπου έχουν αδυναμία. Και αυτό ακριβώς είναι το κλειδί της επιτυχίας της Σερβίας, η οποία πλέον είναι η μεγαλύτερη μπασκετική δύναμη στον κόσμο: το γεγονός ότι δουλεύει με αυτούς που έχει και δεν κάνει μεταγραφές για να ενισχύσει την εθνική της ομάδα.
Για αυτό και είναι η μοναδική ομάδα που κόντραρε πραγματικά τις ΗΠΑ και χρειάστηκαν τα απίστευτα σουτ του κορυφαίου σουτέρ της εποχής μας, του Στεφ Κάρυ, μαζί με μερικά σφυρίγματα των διαιτητών για να ηττηθούν. Κάντο, λοιπόν, όπως η Σερβία…