Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος Δημητριάδος κάλεσε την Αδελφή Ανδριανή, που μονάζει στην Μονή αρκετά χρόνια, να συνεχίσει τον μοναχικό της αγώνα με μεγαλύτερη θέρμη και υπομονή, φέροντας εις πέρας, μέχρι το τέλος του βίου της, το έργο της Μοναχικής ζωής και πολιτείας, που είναι μίμηση της Αγγελικής ζωής. Ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην μεγάλη του αγάπη για τα Μοναστήρια μας, στα θαύματα που έχει ζήσει, αναφορικά με αυτά, στα είκοσι πέντε χρόνια της ενταύθα διακονίας του, μάλιστα στο Μοναστήρι της Παναγίας Ξενιάς, όπου δεσπόζει η ιερά και θαυματουργή Εικόνα της Θεομήτορος. Μίλησε για τις περιπέτειες της Μονής, αλλά και την θαυματουργική παρέμβαση της Παναγίας, στην ολοκλήρωση του κτηριακού συγκροτήματος της νέας Μονής, στην ανανέωση της Αδελφότητας, που δείχνει και την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, με την παρουσία Μοναζουσών από την Ρουμανία. Αναφέρθηκε και στο μεγάλο όνειρο της ανοικοδόμησης και κτηριακής ανασυγκρότησης της παλαιάς, κατεστραμμένης από τους σεισμούς Μονής, που γίνεται, πλέον, πραγματικότητα, ένα τόπο με μεγάλη ιστορία, όπου πρωτοξεκίνησε η μοναστική ζωή της Παναγίας Ξενιάς. Μάλιστα, εξήρε την συμβολή των απλών ανθρώπων στην ανοικοδόμηση της Μονής, χωρίς να χρειαστεί να ενταχθεί σε κάποιο Πρόγραμμα, με αποτέλεσμα, σε λίγο καιρό, το παλαιό Μοναστήρι να μπορεί να γίνει τόπος υποδοχής και φιλοξενίας προσκυνητών.
Ο Σεβασμιώτατος, με ευγνωμοσύνη αναφέρθηκε στην συμβολή της Γερόντισσας Νυμφοδώρας, στην ζωή της Αδελφότητας, όσο και του Πνευματικού Πατρός της Πρωτ. Βασιλείου Ακριβοπούλου, ενώ εξήρε την ενότητα της Αδελφότητας, αλλά και όλων των Μοναστικών Αδελφοτήτων της Τοπικής μας Εκκλησίας. «Στο κάθε Μοναστήρι μας», παρατήρησε ο Σεβασμιώτατος, «καίει η ακοίμητη κανδήλα της ζωντανής προσευχής μαρτυρίας. Σ’ αυτά αναπαύονται οι ψυχές, οι άνθρωποι βρίσκουν ησυχία και πνευματική συμπαράσταση».