Κρήτες ιερείς διακόπτουν το μνημόσυνο Μητροπολιτών επικαλούμενοι οικουμενιστικές κινήσεις
Τέσσερις Ιερείς της Αρχιεπισκοπής Κρήτης γνωστοποίησαν ότι διακόπτουν το μνημόσυνο των Μητροπολιτών τους, επικαλούμενοι οικουμενιστικές κινήσεις, οι οποίες αντιτίθενται πλήρως στα λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας.
Οι τέσσερις Κρήτες ιερείς, απέστειλαν την επιστολή τους στους Επισκόπους τους, ήτοι στον Σεβασμιώτατο Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνό, στον Σεβασμιώτατο Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.Ευγένιο, και στον Σεβασμιώτατο Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίο.
Αναλυτικά ηεπιστολή την οποία απέστειλαν οι τέσσερις ιερείς αναφέρει:
Θέμα: Δήλωση Διακοπής Μνηµμοσύνου
Σεβασμιώτατοι,
Μετά λύπης, αλλά καίπολλής πνευματικής χαράς και ευφροσύνης, επιθυµούμε διά του παρόντος να σας γνωστοποιήσουμε ότι, ακολουθώντας την Αποστολική και Πατερική Παράδοση στο θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, διακόπτουμε τη µνημόνευση του ονόματός σας στις ιερές ακολουθίες, γιατί σείς και πολλοί άλλοι συνεπίσκοποί σας εγκαταλείψατε αυτήν την θεία Παράδοση και ευρίσκεσθε εκτός της οδού των Αγίων Πατέρων.
Η θεάρεστη και απότούς Ιερούς Κανόνες επαινούμενη αυτή ενέργεια συμβολικά θα γίνει την Κυριακή της Ορθοδοξίας (05.03.2017), οπότε εορτάζουμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων και διαβάζουµε το«Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» µε τα αναθέματα εναντίον όλων των αιρετικών, ώστε να δηλώσουµε και µέσα στον ιερόχώρο της Θείας Λατρείας ότι καταδικάζουμε την παναίρεση του Οικουμενισμού και απορρίπτουμε την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου, η οποία αναγνώρισε τις αιρέσεις ως εκκλησίες καίαποδέχθηκε τον συγκρητιστικόκαί καταστροφικό Οικουμενισµο.
Εικονομαχία και Οικουμενισµος
Μετά από εκατό περίπου χρόνια που επιτρέψαμε τόνέφος των αιρέσεων να θολώνει καίνά σκοτεινιάζει τον καταγάλανο ουρανότής Ορθοδόξου Πίστεως, νάδιαιρεί και να σχίζει το ορθόδοξο πλήρωµμα, να διασπά την αδιάσπαστη ακολουθία και διαδοχή των ορθοδόξων δογµάτων, τώρα µε τη Χάρη και συνέργεια του Θεού και τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκουκαί των θεοδιδάκτων και θεοφωτίστων Αγίων Πατέρων θα συντελέσουµε μέτήν θερμή ορθόδοξη Ομολογία µας, ώστε να πνεύσει η Χάρη τούΑγίου Πνεύματος ισχυρότερα καίνά σκορπίσει το νέφος τούπαναιρετικού Οικουµενισµου, όπως εσκόρπισε το νέφος της Εικονοµαχίας, η οποία ταλαιπώρησε καίτότε την Εκκλησία περισσότερο από ένα αιώνα. Εμείς κάνουμε την αρχήμαζίμέ άλλους Πατέρες, μερικοίαπό τους οποίους δεν άντεξαν την σκοτεινιά και βγήκαν ήδη στο ξέφωτο, όπως έκαναν για την Εικονομαχία καίοι µοναχοί του Ολύµπου της Βιθυνίας, και ελπίζουμε ότι θα αναστήσει και θα αναδείξει ο Θεός, όπως και τότε, πατριάρχας και επισκόπους, για να ολοκληρώσουν τον νέον θρίαµβο της Ορθοδοξίας εναντίον των νέων κρυφών και επικίνδυνων δυνάμεων του σκότους.
Και για νά μή θεωρηθε ίάστοχη η σύγκριση Εικονομαχίας και Οικουµενισµου προλαβαίνουμε εδώνά πούμε ότι ο Οικουμενισμός είναι χειρότερος κατάπολύ της Εικονομαχίας, διότι, εκτός των άλλων σοβαρών δογματικών παρεκλίσεων, απορρίπτει την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων στον χώρο του Προτεσταντισμούκαί προσβάλλει και υποτιµάτό υπέρτιµο καίμοναδικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου καίτήν τιμήτών λοιπών Αγίων. Μέαυτούς τους εικονοµάχους και αγιοµάχους, τους εχθρούς της Παναγίας και των Αγίων, συναγελαζόμαστε και συνυπάρχουμε μέσα στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», εξευτελίζοντες την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία καίμεταβάλοντάς την από «στύλο καίεδραίωµα της Αληθείας»[1],από Νύμφη Χριστού και Σώμα Χριστού[2],σε ισάξια και ισότιμη μέτήν πιο μικρή και άθλια προτεσταντική αίρεση[3]. Και µόνο αυτό αρκεί για να απορρίψουµμετήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης, ηοποία επαινεί το προτεσταντικό αυτό συνονθύλευµμα των αιρέσεων και συνιστά να εξακολουθήσουμε την συμετοχή μας σ᾽αυτόκαί τον εξευτελισμό της Εκκλησίας.
Επί δεκαετίες αποδοκιµάζεται ο Οικουμενισµος
Δεν πρόκειται εδώνά παρουσιάσουμε όσα αντικανονικά, αντορθόδοξα, αντιπατερικά, αντισυνοδικά συνέβησαν και συμβαίνουν στις σχέσεις μας μέτίς παλαιές και τις νέες αιρέσεις, τα οποία έπρεπε νάείχαν οδηγήσει σε καθαιρέσεις τους παραβάτες των Ιερών Κανόνων και Παραδόσεων και σε συνοδική καταδίκη τους.Επί πολλές δεκαετίες Άγιοι Γέροντες, οµολογητές, αρχιερείς και λοιποί κληρικοί και µοναχοί, σοφοίκαίνουνεχείς καθηγηταί και μεγάλο μέρος τούυγιούς εκκλησιαστικού πληρώματος, ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ζητούσαν καίζητούν νάαποχωρήσουµε απότό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συµβούλιο Εκκλησιών», δηλαδή αιρέσεων, και να καταδικάσουμε την παναίρεση του Οικουμενισμού, όπως αξιεπαίνως το έπραξαν οι εκκλησίες Βουλγαρίας και Γεωργίας. Ακόμη και πρόσφατα το θέμα αυτό ταράσσει τις συνειδήσεις όσων γνωρίζουν το μέγεθος αυτής της εκκλησιολογικής εκτροπής.
Γιάτόν λόγο αυτόη «Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών καίΜοναχών» εκφράζοντας αυτή την μακροχρόνια ανησυχία καίαγωνία, συνέταξε καίεκυκλοφόρησε το 2009 την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»,ένα ιστορικόόντως κείµενο, πούτό υπέγραψαν ευάριθμοι αρχιερείς, εκατοντάδες κληρικών καίμοναχών και χιλιάδες πιστών, στόοποίο οι τίτλοι των σχετικών ενοτήτων λέγουν τάεξής:
1) Φυλάττουµε αμετακίνητα και απαραχάρακτα όσα οι Σύνοδοι και οι Πατέρες θέσπισαν.
2) Διακηρύσσουμε ότι ο Παπισµος είναι μήτρα αιρέσεων και πλανών.
3) Τάίδια ισχύουν, σε μεγαλύτερο βαθµο, γιάτόν Προτεσταντισµο, οοποίος ως τέκνο του Παπισµου κληρονόμησε πολλές αιρέσεις, προσέθεσε δε πολύ περισσότερες.
4) Ο µόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η κοινωνία μας μέτούς αιρετικούς είναι η εκ μέρους τους αποκήρυξη της πλάνης καίη µετάνοια, ώστε να υπάρξει αληθινή ένωση καίειρήνη· ένωση μέτήν αλήθεια και όχι μέτήν πλάνη καίτήν αίρεση.
5) Εφ᾽όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραµένουν στην πλάνη, αποφεύγουµε την µετ᾽αυτών κοινωνία, ιδιαίτερα τις συμπροσευχές.
6) Μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος ηΕκκλησία είχε σταθεράκαί αμετάβλητα απορριπτική και καταδικαστική στάση έναντι όλων των αιρέσεων.
7) Ο διαχριστιανικός συγκρητισµος που υιοθέτησε και ενεθάρρυνε το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρώτο, διευρύνθηκε τώρα καίσέ διαθρησκειακό συγκρητισµο, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες με τη μοναδική θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια καίζωή.
8) Εμείς πιστεύουµε και οµολογούμε ότι μόνον εν τω Χριστώ υπάρχει η δυνατότης σωτηρίας. Οι θρησκείες του κοσµου καίοιαιρέσεις οδηγούν στην απώλεια.
9) Υπάρχουν βέβαια και συλλογικές ευθύνες, και κυρίως των οικουμενιστικών φρονηµάτων Ιεραρχών και Θεολόγων μας, απέναντι στο ορθόδοξο πλήρωµμα και στο ποίμνιότους[4].
Οικουμενισµος νομιμοποιείται και εισάγεται στην Εκκλησία.
Ο πολεµούμενος προηγουµένως Οικουµενισμός και καταδικαζόμενος από την αγρυπνούσα ορθόδοξη συνείδηση, έχει αποκτήσει για πρώτη φορά συνοδική κατοχύρωση, η οποία βέβαια αλλάσει ολοκληρωτικά το εκκλησιολογικό τοπίο και θέτει όλους πρότών ευθυνών μας. Δεν είναι ίδια η κατάσταση πριν από την «Σύνοδο» καίμετά από αυτήν. «Δεν είναι οπερσινός καιρός οφετεινός χειµώνας», όπως έλεγαν οι αγωνιστές του 1821 µπροστάστήν επικίνδυνη στρατιά του Δράμαλη. Με νύχια καίμέ δόντια προσπαθούν οι υποστηρικτές της «Συνόδου» να δικαιολογήσουν τάαδικαιολόγητα. Καίεπειδήδέν διαθέτουν θεολογικά επιχειρήματα, για νάκαλύψουν τα θεολογικά και κανονικά ατοπήματα, υβρίζουν, συκοφαντούν και διώκουν όσους αντιδρούμε, εξωτερικεύοντας την εσωτερική τους σύγχυση και εμπάθεια.
Η αποδοχή της «Συνόδου» μεταφέρει τον Οικουμενισµο μέσα στην Εκκλησία και δεν αρκεί ηαποσιώπηση ηη απόκρυψη των αποφάσεών της, αλλά απαιτείται ησυνοδική καταδίκη τους. Ας σημειωθεί επίσης ότι η µνημόνευση των επισκόπων «επ᾽ εκκλησίαις» δεν είναι απροϋπόθετη, αλλά συναρτάται προς την ορθόδοξη πίστη τους και δείχνει ότι ο μνηµονευόμενος και οι μνημονεύοντες έχουν την ίδια πίστη[5].
Τι δέον γενέσθαι; Διακοπή Μνημοσύνου.
Και τώρα που βρισκόμαστε; Τι δέον γενέσθαι; Θα αφήσουµε την ασθένεια του Οικουμενισμούνά λυµμαίνεται το σώμα της Εκκλησίας; Ήδη έχει προσβάλει από καιρό µεγάλο µέρος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και της θεολογικής επιστήμης με πρωταγωνιστή στη διάδοση της νόσου το ΟικουμενικόΠατριαρχείο. Δικαιολογηµμένα οι Αγιορείτες και κάποιοι αρχιερείς των λεγοµένων «Νέων Χωρών» διέκοψαν το µνηµόσυνο του ονόματος του Αθηναγόρα κατάτά έτη 1969-1972, τόοποίο καλή τη πίστει επανέλαβαν το 1973 με την άνοδο στο θρόνο του σεμνού και ταπεινού Δημητρίου, διαψευσθέντες οµως, διότι και αυτός ακολούθησε τα βήματα του προκατόχου του. Ο σημερινός οικουµενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ξεπέρασε τους προκατόχους του σε αιρετικάκαί αντορθόδοξα τολµηµατα.Φρίττει και ιλιγγιά κανείς, όταν αναγινώσκει αιρετικές δηλώσεις του ήστήν πράξη ιεροκανονικές παραβάσεις με συµπροσευχές και άλλα.
Ο,τι όμως μέχρι τώρα και αν έλεγαν και έπρατταν ο πατριάρχης και οι συν αυτώήσαν προσωπικές τους γνώμες, δεν είχαν εκκλησιαστική επικύρωση. Αδυνατούσαν να τις παρουσιάσουν ως διδασκαλία της Εκκλησίας. Μέτήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης αυτόέχει ανατραπή. Στο υψηλότερο επίπεδο αυθεντίας και περιφανείας, επ᾽όρους υψηλούκαί επηρμένου, στο συνοδικό επίπεδο, οι αιρέσεις γαυριούν και καυχώνται ότι είναι εκκλησίες, ο διαχριστιανικός και διαθρησκειακός Οικουμενισµος του Αντιχρίστου, το µυστήριο της ανοµίας θρονιάστηκε στον ναό του Θεού, τα κελεύσµατα της συνόδου διαβάστηκαν μέσα στους ναούς και διανεµήθηκαν από χέρια επισκόπων και ιερέων.
Αγιορείτες μοναχοί σε Μοναστήρια, σκήτες καίσέ κελλιά, αφούείδαν ότι ηεπίσημη Αγιορειτική Κοινότητα σιωπά και συμπορεύεται, διέκοψαν ήδη το μνηµόσυνο του πατριάρχου Βαρθολομαίου, ακολουθούντες την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση των αιρέσεων. Δεν άντεχε η συνείδησή τους να μνημονεύουν το όνομα του Βαρθολοµαίου ως αρχιεπισκόπου στις ιερές ακολουθίες και να δηλώνουν μέαυτό ότι έχουν την ίδια πίστη, ότι συµμφωνούν με τα αιρετικά του φρονήματα καίμέ την ψευδοσύνοδο της Κρήτης.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου είναι να ορθοδοξεί, να ορθοτομεί τον λόγο τής αληθείας.
Ασφαλώς είναι σηµαντική και επιφανής ηθέση του επισκόπου στην Εκκλησία, και όλοι την σεβόμεθα και την αναγνωρίζουμε, καίδέν χρειάζεται νάμάς αραδιάζουν οι οικουμενιστές γνωστά κείμενα από τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες. Όλα αυτά ισχύουν υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος ορθοδοξεί, ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας, ότι δεν κηρύσσει αίρεση. Όταν κηρύσσει αίρεση, διακόπτουμε κάθε σχέση μαζί του και κοινωνία και δεν τον μνημονεύουμε στις ιερές ακολουθίες. Ας ξεκολλήσουν κάποιοι από την καινοτοµια του επισκοποκεντρισμού· τα μυστήρια τελούνται στο όνομα του Χριστού και της Αγίας Τριάδος, καίόχι στο όνομα του επισκόπου, κατά την αµάρτυρη και βλάσφηµη ζηζιούλια εκκλησιολογία. Δεν υπάρχει υποχρέωση και καθήκον υπακοής στον αιρετικό επίσκοπο· υπάρχει κακή υπακοή και αγία ανυπακοή. Αν συνέβαινε το αντίθετο, δεν θάυπήρχε σήμερα ηΕκκλησία, διότι οι κατάκαιρούς αιρετικοί πατριάρχες, επίσκοποι και λοιποί κληρικοί θα είχαν επιβάλει με τόσες αιρετικές συνόδους που συνεκάλεσαν, με την βοήθεια µάλιστα αιρετικών αυτοκρατόρων, την αίρεση, και θάεθριάμβευε το σκότος της πλάνης και της αγνωσίας του Θεού. Αυτόεπιθυμούν όσοι και σήμερα διώκουν, αλλά και όσοι επικρίνουν τους δήθεν ανυπάκουους καίαπείθαρχους κληρικούς. Ας ξαναδιαβάσουν προσεκτικά τους Κανόνες, τον 31ο και 33ο Αποστολικό, τον 2ο της εν Αντιοχείας συνόδου, τον 33ο της εν Λαοδικείας συνόδουκαίτόν 15ο της Πρωτοδευτέρας Συνόδου του Μ. Φωτίου, καίάς μη επικαλούνται άσχετους κανόνες, αποδεικνύοντες και την θεολογική τους αµάθεια. Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και όσοι την υποστηρίζουν φανερά και απροκάλυπτα, «γυμνή τη κεφαλή», εμπίπτουν στον 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας. Σε αυτόν αντίνά τιμωρούνται, επαινούνταν και τιµώνται οι ιερείς που διακόπτουν το µνηµόσυνο του αιρετικού επισκόπου[6].
Δεν πρέπει να λέμε ψεµματα μπροστά στήν Αγία Τράπεζα.
Ως προς τον πατριάρχη Βαρθολοµαίο και προ της «Συνόδου» ήταν δικαιολογηµένη η διακοπή μνημοσύνου, πολύ περισσότερο μετάαπόαυτήν, διότι αυτός ήταν οπρωτουργός και πρωτεργάτης. Είναι συγκλονιστικόκαί ακαταµάχητο το επιχείρημα των Αγιορειτών Πατέρων στην επιστολήπού έστειλαν προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, ο οποίος μετά την ψευδοένωση της Λυών (1273) τους επίεζε να μνηµονεύουν στην Θ. Λειτουργία το όνομα του πάπα. Αποκρούοντες αυτήν την απαίτηση αντιτείνουν: Πως είναι δυνατόν, ενώηΑγία Γραφήμάς συνιστάούτε στον δροµο να χαιρετούμε τους αιρετικούς, ούτε να τους δεχόμαστε σε κοινές οικίες, εμείς να τους εισάγουμε μέσα στους ναούς, όταν στην φρικτή και μυστική τράπεζα θύεται και σφαγιάζεται αθύτως ο Υιός του Θεού; Μόνον από τον Άδη θα µπορούσε να εκπορεύεται φωνή πούμνηµονεύει τον εχθρό του Θεού, τον πάπα. Αν οαπλός χαιρετισμός των αιρετικών μας κάνει κοινωνούς της αιρέσεως, πόσο περισσότερο ισχύει αυτόγιάτήν φωνητικά ισχυρή μνηµόνευσή του, όταν τελούνται τα θεία και φρικτά μυστήρια; Καίάν ο Χριστός, οεπί της Αγίας Τραπέζης κείµενος, είναι η αυτοαλήθεια, πως θα δεχθεί το μεγάλο ψεύδος, το να συµμπαραθέτουμε τον πάπα ως ορθόδοξο πατριάρχη με τους λοιπούς ορθοδόξους πατριάρχες; Την ώρα των φρικτών μυστηρίων θα παίζουµμε θέατρο και θα παρουσιάζουμε τόανύπαρκτο ως υπαρκτό, την αίρεση ως Ορθοδοξία; Πως θάτάανεχθεί αυτά η ορθόδοξη ψυχή και δεν θα διακόψει την κοινωνία προς αυτούς που μνημονεύουν και δεν θάτούς θεωρήσει ως καπήλους και εκμεταλευτές των θείων;[7]
Καίστό σηµείο αυτό οιΑγιορείτες Πατέρες εξηγούν για ποιο λόγο μνημονεύουμε τόόνοµα του αρχιερέως κατάτήν Θεία Λειτουργία. Αυτό γίνεται, όχι γιατί χωρίς την μνηµόνευση τούονόµατος του αρχιερέως δεν επιτελείται το μυστήριο, κατά την σφαλερή γνώμη μερικών συγχρόνων, αλλάγιά να φανεί η «τέλεια συγκοινωνία», η ταυτότητα πίστεως του μνημονεύοντος και του μνημονευομένου. Αναφέρουν μάλιστα καίτήν εξήγηση της Θείας Λειτουργίας του Θεοδώρου Αν δίδων, σύμφωνα με την οποία ο ιερουργός αναφέρει το όνομα του αρχιερέως για να δείξει ότι κάνει υπακοή στον προιστάμενό του, ότι έχει την ίδια πίστη μέαυτόν καίότι είναι διάδοχος των θείων μυστηρίων[8].
Ορθώς, λοιπόν, και συµφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και την Παράδοση της Εκκλησίας οι Αγιορείτες διέκοψαν παλαιά το µνηµόσυνο τούεπισκόπου τους, του Αθηναγόρα, και οι σημερινοί κελλιώτες το μνηµόσυνο του Βαρθολοµαίου. Ορθώς επίσης έπραξαν το 1970 οι τρεις αρχιερείς των«Νέων Χωρών», δηλαδή οι μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως Αµβρόσιος, Φλωρίνης Αυγουστίνος και Παραµυθίας Παύλος, που διέκοψαν επίσης το μνηµόσυνο του Αθηναγόρα, χωρίς να ελεγχθούν ήνάεπιτιμηθούν από την Ιερά Σύνοδο τότε. Τώρα τρέμουν και δειλιούν και δεν θέλουν ούτε να ακούσουν την λέξη Διακοπή Μνηµοσύνου η Αποτείχιση, την ώρα που ο Βαρθολομαίος υπερέβη όλα τα εκκλησιολογικάόρια καίεισήγαγε μέτήν ψευδοσύνοδο της Κρήτης την παναίρεση του Οικουµενισμού μέσα στον ιερόχώρο της Εκκλησίας, όπως εισήγαγε τον πάπα και άλλους αιρετικούς μέσα στο θυσιαστήριο την ώρα της Επιτελέσεως της Θείας Μυσταγωγίας.
Στην κατηγορία αυτήτών οικουµενιστών επισκόπων ανήκετε ολοφάνερα καίσείς, Σεβασμιώτατε κ. Δαμασκηνέ. Όση προσπάθεια και αν καταβάλλετε, σείς και οι άλλοι επίσκοποι, να εξωραίσετε την ψευδοσύνοδο, δεν πρόκειται νάτό επιτύχετε, διότι αυτή δεν είναι ούτε αγία, ούτε μεγάλη, ούτε σύνοδος, όπως προκύπτει από την αληθή μαρτυρία του πληρώματος της Εκκλησίας.
Επειδή λοιπόν εµπίπτετε σε όσα περίεπισκόπων που κηρύσσουν αίρεση διαλαµβάνει ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου του Μ.Φωτίου(861), συνοψίζοντας την Αποστολική και Πατερική Παράδοση, γι᾽ αυτό διακόπτουμε την μνηµόνευση του ονόματός σας κατά τις ιερές ακολουθίες συμβολικά απόσήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας. Δεν ανέχεται η ιερατική μας συνείδηση η µεν Εκκλησία διά των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Συνόδων να καταδικάζει σήμερα όλες τις αιρέσεις και τους εικονομάχους, σείς όμως να αναγνωρίζετε τις αιρέσεις ως εκκλησίες καίνάσυναποτελείτε μέτούς εικονοµάχους Προτεστάντες το«Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Μνηµονεύοντας το όνοµα σας δηλώνουμε ότι ειµαστε και εμείς οικουμενιστές, ότι έχουμε την ίδια πίστη με σας και ψευδόμαστε ενώπιον της Αληθείας, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του θύοντος και θυοµένου επί της Αγίας Τραπέζης, όπως ψεύδονται τώρα και όλοι οιεπίσκοποι παλαιάς και νέας Ελλάδος ισχυριζόμενοι εκφώνως ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος ορθοτοµει τον λόγο της αληθείας.
Θα χαρούμε πολύ, αν, εφαρµόζοντας και σείς τους Ιερούς Κανόνες, ιδιαίτερα τον 15ο της Πρωτοδευτέρας, μας επαινέσετε για τους αγώνες υπέρ της ευσεβείας η τουλάχιστον µας αφήσετε να επιτελούμετό λειτουργικό έργο στις ενορίεςμας. Έτσι έπραξε ο πατριάρχης Αθηναγόρας, όταν οι Αγιορείτες του έκοψαν το µνηµόσυνο. Δεν έλαβε κανένα µέτρο εναντίον τους και έτσι αποφεύχθηκαν τα σχίσματα, τάοποία θα είχαν αποφευχθεί και αν, μετά την μεταρύθμισητού Ηµερολογίου, η Εκκλησία άφηνε όσους ήθελαν να ακολουθούν το παλαιόΗμερολόγιο µέσαστούς κόλπους της, όπως άφησε καίπολλές τοπικές εκκλησίες και το Άγιον Όρος. Αν αρχίσετε τις διώξεις, σείς θα είσθε παραβάτης των Ιερών Κανόνων και δηµιουργός σχισματικών καταστάσεων. Εμείςδέν θα προκαλέσουμε σχισµα, διότι δεν θα προσχωρήσουμε σε σχισματικήοµάδα, ούτε θα µνημονεύουμε άλλον επίσκοπο. Θα αναµμένουμε µετά καλών ελπίδων να επαναλάβουμε το μνηµόσυνό σας, όταν δημοσίως και «επ᾽ εκκλησίαις» καταδικάσετε τις αιρέσεις του Μονοφυσιτισμού, του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, την παναίρεση του Οικουμενι-σμούκαί απορρίψετε την σύνοδο της Κρήτης. Αν παραµείνετε στα οικουμενιστικά σας φρονήματα, δεν θέλουμε του λοιπού να έχουμε καµμία κοινωνία μαζί σας, ακολουθώντας τον άτλαντα της Ορθοδοξίας, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, ο οποίος συνοψίζοντας την συνοδική καίπατερική παράδοση της Εκκλησίας έλεγε ότι «όλοι οι διδάσκαλοι της εκκλησίας, όλες οι σύνοδοι και όλη η Αγία Γραφήμάς παρακινούν να αποφεύγουμε τους ετεροδόξους και νάμήν έχουμε κοινωνία μαζί τους»[9]. Συνιστούσε να αποφεύγουμε τους λατινόφρονες, αντίστοιχους των σηµερινών οικουµενιστών, όπως φεύγει κανείς από τα φίδια[10]. Είχε την πεποίθηση ότι όσο αποµακρύνεται απότόν λατινόφρονα πατριάρχη και τους οµοίους του τόσο προσεγγίζει προς τον Θεό και τους Αγίους, καίόταν χωρίζεται απόαυτούς, ενώνεται μέτήν αλήθεια και τους Αγίους Πατέρες και Θεολόγους της Εκκλησίας[11].
Εμείς ως µικροί ποιμένες πράξαμε το καθήκον μας. Ευχόμαστε και σείς ως μεγαλοποιµένας να πράξετε ο,τι σας φωτίσει ο Θεός.
Με σεβασµο στην αρχιερωσύνη σας.
ΠρωτοπρεσβύτεροςΓαβριήλ Μαζανάκης
Πρεσβύτερος Εμμανουήλ Σαρρής
Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης
Πρεσβύτερος Παύλος Μαζανάκης
(η επιστολή δόθηκε στους επισκόπους όπου υπάγονται οι πατέρες, δηλαδή στον Σεβ. Κυδωνίας και Αποκορώνου κ.Δαμασκηνό, στον Σεβ. Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.Ευγένιο, και στον Σεβ. Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίο.)
1] . Α´ Τιµμ. 3, 15.
[2] . Α´ Κορ. 12, 27. Εφ. 1, 23 και Εφ. κεφ. 4 και 5.
[3] . Βλ. Απολογία πατριάρχου Ιωσήφ προς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιόγον, εν V.LAURENT –J.DARROUZES,Dossier Grec de l’ Union de Lyon 1273-‐‑1277), Paris 1976, σ. 289: «Διά τούτο και ημείς, ητούΧριστούεκκλησία, ήνεαυτώνύμφην “αµμωμον” και αμίαντον εμνηστεύσατο, φυλάξασθε από του μιάσματος τούτου, παρακαλώ, τούτών Ιταλών·∙ μη προσάψωµεν εαυτοίς τον εκ τούτου μιασµον, και αποστραφή ημάς ο των ψυχών νυμφίοςκαί αιωνίως καταισχυνώμεθα. “Μη δώμεντόπον τω διαβόλω”». Ο πατριάρχης Ιωσήφ είναι άγιος της Εκκλησίας και εορτάζει στις 30 Οκτωβρίίου.
[4] . ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ,Οµμολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού, Ιούλιος 2009.
[5] . Το κείμενο εις Θεοδροµια 18 (2016) 495‑502.
[6]. Κανών 31ος Αγίων Αποστόλων: Ει τις Πρεσβύτερος, καταφρονήσας του ιδίου Επισκόπου, χωρίς συναγάγει, και θυσιαστήριον έτερον πήξει, µηδέν κατεγνωκώς του Επισκόπου εν ευσεβεία, και δικαιοσύνη, καθαιρείσθω, ως φίλαρχος. Τύραννοςγάρ εστιν· ωσαύτως δεν και οι λοιποί Κληρικοί, και όσοι αν αυτώ προσθώνται, οι δε λαικοί αφοριζέσθωσαν.Ταύτα δε μετά μίαν,και δευτέραν και τρίτην παράκλησιν του Επισκόόπου,γινέσθω».
Κανών 15ος Πρωτοδευτέρας Συνόδου:«Τα ορισθέντα περί Πρεσβυτέρων και Επισκόπων και Μητροπολιτών, πολλώ μάλλον επίΠατριαρχών αρμόζει. Ώστε ει τιςΠρεσβύτερος, ήΕπίσκοπος, ή Μητροπολίτης τολµήσοι αποστήναι της προς τον οικείον Πατριάρχην κοινωνίας, καίμή αναφέρει το όνομα αυτού, κατά το ωρισµένον και τεταγµένον, εν τη θεία Μυσταγωγία, αλλά πρόεµφανείας συνοδικής και τελείας αυτού κατακρίσεως, σχισµα ποιήσοι· τούτον ώρισεν η αγία Σύνοδος πάσης ιερατείας παντελώς αλλότριον είναι, ει µόνον ελεγχθείη τούτο παρανοµήσας.Και ταύτα μεν εσφράγισταί τε και ώρισται περί των προφάσει τινών εγκληµμάτων των οικείων αφισταµένων προέδρων, καίσχίσµα ποιούντων, και την ένωσιν της Εκκλησίας διασπώντων. Οι γαρ δι᾽αίρεσίν τινα παρά των αγίων Συνόδων, η Πατέρων, κατεγνωσμένην, της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν δηµμοσία κηρύττοντος,και γυμνή τη κεφαλή επ᾽ Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιµήσει ουχ υπόκεινται προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούµενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες,αλλάκαί της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι».
[7] . Επιστολή ομολογητική των Αγιορειτών προς τον βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον,εν V. LAURENT – J.DARROUZES, Dossier Grec, ενθ᾽ ανωτ., σελ. 397-‐‑399.
[8] . Αυτόθι, σελ. 399: «Άνωθεν γαρ η του Θεού ορθόδοξος εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο· γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της θείας λειτουργίας ότι αναφέρει ο ιερουργών το του αρχιερέως όνοµα,“δεικνύων και την προς το υπερέχον υποταγήν και ότι κοινωνός αυτού της πίστεως και των θείων μυστηρίων διάδοχος”». ΘΕΟΔΩΡΟΥ επισκόπου Ανδίδων, Προθεωρία κεφαλαιώδης περί των εν τη Θεία Λειτουργία γινοµμένων συµμβόλων και μυστηρίων 32, PG 140, 460‐461: «Είτα η εκφώνησις· Εν πρώτοις µνήσθητι Κύριε του αρχιεπισκόπου ημών∙ αφ᾽ ης δείκνυται υποταγή η προς το υπερέχον και ότι τούτου μνηµονευοµένου του αρχιερέως κοινωνός εστι και ο προσφέρων της πίστεως και της παραδόσεως των μυστηρίων διάδοχος, αλλ᾽ουχί καινός τις μύστης η ευρετής των παρ᾽ αυτού προσφεροµένων συμβόλων».
[9] . ΜΑΡΚΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ,Οµμολογία της ορθής πίστεως εκτεθείσα εν Φλωρεντία 5, Patrologia Orientalis 17, 442: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι και πάσαι αι θείαι Γραφαί φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι».
[10] Του αυτού, Εγκύκλιος τοις απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένοις Χριστιανοίς 6, εν ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΡΜΙΡΗ,Τα Δογµατικά και Συµβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Αθήναι 1960 ,τοµος Α´, σελ.427: «Φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως, ως αυτούς εκείνους η κακείνων πολλώ χείρονας, ως χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους».
[11] .Του αυτού, Λόγοι εν τη τελευτή αυτού, Patrologia Orientalis 17,485: «Πέπεισμαι γαρ ακριβώς ότι όσον αποδιίσταµαι τούτου και των τοιούτων εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις Αγίοις, και, ώσπερ τούτων χωρίζοµαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις Αγίοις Πατράσι και Θεολόγοις της Εκκλησίας».
