Ο Σεβασμιώτατος Άρτης, εξ αφορμής της Ευαγγελικής Παραβολής «του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου», στο Κήρυγμά του, ετόνισε, ότι η ουσία του ανθρώπου είναι η ψυχή του. Εκεί πρέπει να επενδύει πνευματικά ο άνθρωπος. Η υλική περιουσία του ανθρώπου, δεν πρέπει να καθίσταται σκοπός της ζωής.
Σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Η εγωπαθής σώρευση υλικών αγαθών, μας αποκόπτει από την σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Και τότε ο άνθρωπος έχει γεύση κολάσεως και θανάτου. «Όνομα έχει ότι ζει και νεκρός εστί».
