Την Κυριακή προ της Υψώσεως (10 Σεπτεμβρίου) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Ιερό Ναό Γενεθλίου της Θεοτόκου στο Πλατύ Ημαθίας.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».
Στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀναφέρεται τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα. Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ἠγαπημένος μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Καί ἡ ἀγάπη αὐτή τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο εἶναι ἡ φυσική ἔκφραση τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τόν ἴδιο εὐαγγελιστή «ἀγάπη ἐστί».
Αὐτή τή μεγάλη του ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο ἐξέφρασε ὁ Θεός μέ τή σταυρική θυσία τοῦ μονογενοῦς καί ἀγαπητοῦ του Υἱοῦ, τόν Σταυρό τοῦ ὁποίου ὡς σύμβολο τῆς θυσίας ἀλλά καί τῆς νίκης κατά τοῦ διαβόλου θά ὑψώσει σέ λίγες ἡμέρες ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Διότι ὁ Χριστός ὄχι μόνο ἦλθε στή γῆ καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρη μας, ἀλλά καί σταυρώθηκε, προκειμένου νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία μᾶς εἶχε χωρίσει ἀπό τόν Θεό. Πλήρωσε, δηλαδή, ὁ ἴδιος ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ τό τίμημα τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἔχυσε τό Αἷμα του ὡς «λύτρον ἀντί πολλῶν», ὄχι μόνο γιά τίς ἁμαρτίες πού εἶχαν κάνει οἱ ἄνθρωποι μέχρι ἐκείνη τήν ἐποχή, ἀλλά καί γιά ὅσες θά κάνουμε οἱ ἄνθρωποι μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν περιορίζεται ὅμως μόνο στή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν πλήρη ἀποκατάστασή μας. Ὁ Θεός δέν μᾶς συγχωρεῖ ἁπλῶς, ἀλλά χαρίζει σέ ὅσους πιστεύσουν στόν Υἱό του, σέ ὅσους θελήσουν νά τόν ἀκολουθήσουν, αἵροντας τόν δικό τους σταυρό ὁ καθένας, ὅπως θά ἀκούσουμε τίς ἑπόμενες ἡμέρες, τήν αἰώνιο ζωή κοντά του.
Καί ἐάν ὁ Θεός ἔκανε τά πάντα γιά τή σωτηρία μας, εἶναι φυσικό ὅτι ἡ ἀγάπη του μεριμνᾶ καί φροντίζει καί γιά ὅλες τίς ἄλλες ἀνάγκες μας. Γνωρίζει ὅτι ἔχουμε καί ἄλλες ἀνάγκες, ἀνάγκες βιοτικές, ἀνάγκες καθημερινές, ἀνάγκες προσωπικές καί θέλει νά μᾶς τίς ἱκανοποιήσει καί αὐτές. Τό βλέπουμε, ἄλλωστε, καί στήν περίπτωση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ὁποίας τό Γενέσιο ἑόρτασε ὁ ναός σας πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, καί τῶν εὐσεβῶν γονέων της, τῶν ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης.
Προσευχόταν ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα καί παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τούς χαρίσει «καρπόν κοιλίας», νά τούς χαρίσει ἕνα παιδί. Καί ὁ Θεός τούς χάρισε τήν Παναγία Παρθένο, γιά νά ἱκανοποιήσει αὐτή τήν ἐπιθυμία τους, γιά νά ἱκανοποιήσει μία ἀνάγκη τους. Δέν χάρισε ὁ Θεός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο στούς γονεῖς της μόνο γιατί ἤξερε ὅτι αὐτή θά ἦταν Ἐκείνη μέσω τῆς ὁποίας θά ἐνηθρώπιζε ὁ Υἱός του, ἀλλά γιατί ἤξερε πόσο πολύ τό ἤθελαν καί γιατί ἐπιθυμοῦσε καί νά ἀνταμείψει τήν πίστη, τήν ὑπομονή καί τήν ἐπιμονή τους, τήν ὁποία δοκίμασε ἐπί πολλά χρόνια ὁ Θεός, ὥστε νά ἀποδειχθεῖ ἡ σταθερότητα καί ἡ ἀξία της.
Θά πρέπει νά τό πιστεύουμε αὐτό καί νά τό ἔχουμε πάντοτε ὑπόψη μας, ὥστε νά μήν ἀπογοητευόμεθα στή ζωή μας. Ὁ Θεός δέν ἀδιαφορεῖ γιά τίς ἀνάγκες μας, τίς γνωρίζει, φροντίζει γι᾽ αὐτές καί ὑπόσχεται νά τίς ἱκανοποιήσει. «Τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται», λέγει. Σ᾽ αὐτόν ὁ ὁποῖος κτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος, ὅταν πρέπει, θά τήν ἀνοίξει. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἄλλωστε, μᾶς βεβαιώνει γι᾽ αὐτό λέγοντας: «ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ … καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».
Νά ζητοῦμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς πρωτίστως τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νά ζητοῦμε τή σωτηρία μας, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε γι᾽ αὐτήν. Καί στή συνέχεια νά τοῦ ἀναθέτουμε μέ πίστη, μέ ταπείνωση, μέ ὑπομονή καί ἐπιμονή, ὅλα τά ἄλλα αἰτήματά μας, ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη του, ὅπως εἶχαν καί οἱ ἅγιοι Θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα.
Νά ζητοῦμε καί νά ἐπιμένουμε στήν προσευχή μας, γιατί ὁ Θεός θέλει νά ζητοῦμε ἐπίμονα, χωρίς νά ἀπογοητευόμεθα καί νά ἀγανακτοῦμε. Μπορεῖ κάποτε νά ἀργεῖ νά μᾶς ἀπαντήσει καί νά ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά μας, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι λόγος γιά νά μήν συνεχίζουμε ἐμεῖς νά κρούουμε τή θύρα τοῦ ἐλέους του μέχρι αὐτή νά ἀνοίξει.
Ἄς τό κάνουμε αὐτό πάντοτε τόσο γιά τίς προσωπικές μας ἀνάγκες ὅσο καί τίς ἀνάγκες χιλιάδων ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι αὐτό τό διάστημα δοκιμάζονται καί ὑποφέρουν ἀπό τίς φοβερές φυσικές καταστροφές, εἴτε ἀπό τίς πυρκαϊές εἴτε ἀπό τίς πλημμύρες πού πλήττουν τίς τελευταῖες ἑβδομάδες τήν πατρίδα μας. Ἄς παρακαλέσουμε τόν Θεό ὁ ὁποῖος τόσον «ἠγάπησεν … τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν», νά καταπαύσει αὐτές τίς φυσικές καταστροφές, τίς ὁποῖες ἔχει προκαλέσει ἡ δική μας ἀδιαφορία γιά τό περιβάλλον καί ἡ πλεονεξία μας, καί ἄς μᾶς λυτρώσει καί ἀπό τήν ὑλική αὐτή καταστροφή ἀλλά πρωτίστως καί ἀπό τήν ἠθική, ἀπό τήν ὁποία κινδυνεύουμε ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας. Καί ἄς γίνει αὐτή ἡ δοκιμασία μία εὐκαιρία γιά ὅλους μας, γιά ὅλο τόν κόσμο, νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας καί νά διέλθουμε «τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς» μας «ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ», ὥστε νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιο ζωή, τήν ὁποία μᾶς χάρισε μέ τή δική του θυσία, μέ τή σταυρική του θυσία ὁ Κύριός μας.