Κυριακή της Ορθοδοξίας στη Νάουσα (φωτο)

• Dogma
• 21 Μαρτίου 2016
• 11:30

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Ναούσης.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε την καθιερωμένη τελετή της Κυριακής της Ορθοδοξίας και αμέσως μετά Δοξολογία για την επέτειο της κηρύξεως της Επαναστάσεως (1822) μέσα στον ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ναούσης.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου:

«Πρός τό πρωτότυπον φέρει, φη­σί Βασίλειος, τιμή ἡ τῆς εἰκόνος».

«Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφρο­σύνης ἀνάπλεως» ἡ σημερινή ἡμέ­ρα, πρώτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρικῶς ἑορ­τάζει τόν θρίαμβο τῆς ὀρθοδόξου πί­στεως ἐπί τῆς κακοδοξίας τῶν βλασφήμων καί αἱρετικῶν· ἑορτά­ζει τήν ἀποκατάσταση τῶν ἁγίων εἰκόνων καί τήν ἀναγνώριση τῆς ἀληθείας ὅτι ἡ λατρευτική προ­σκύ­νησή τους δέν ἀναφέρεται στό ὑλικό τους στοιχεῖο ἀλλά εἰς τό εἰκονιζόμενο ἱερό πρό­­­σωπο πρός τό ὁποῖο διαβαίνει καί ἡ τιμή, ὅπως διδάσκει ὁ οὐ­ρα­νοφάντωρ Μέγας Βασίλειος.

Περισσότερο ἀπό ἕνα αἰώνα τα­λαι­­πωρήθηκε ἡ βυζαντινή αὐ­το­κρατορία σέ μία ἐποχή ἐξαιρετικά κρίσιμη, γιατί κάποιοι αὐτοκρά­το­ρες θέλησαν νά ἐπιβάλλουν τίς ἀπό­ψεις τους σέ θέματα πίστεως, γιατί κάποιοι πίστευσαν ὅτι ἡ εὐ­λάβεια εἶναι εἰδω­λο­λατρεία καί ὅτι σ᾽ αὐτήν ὀφειλόταν τά προ­βλή­ματα τοῦ κράτους, γιατί κά­ποιοι νόμισαν ὅτι αὐτοί ἔχουν ὀρθότερη ἄποψη ἀπό αὐτήν πού ὑπῆρχε ἑδραιωμένη στή συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό ἐκεῖνα πού δί­δαξαν οἱ θεοφόροι πατέρες.

Περισσότερο ἀπό ἕνα αἰώνα κλυ­δωνίσθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ, ἐκδιώχθησαν πατριάρ­χες, ἐξορίσθηκαν κληρικοί καί λαϊ­κοί, ὑπέφεραν καί ὑπέμειναν τιμωρίες καί βασανιστήρια, ἀλλά στό τέλος ἡ ἀλήθεια ἔλαμψε, καί ἡ Ἐκ­κλη­σία ἀπέλαβε καί πάλι τόν «κόσμο» τῶν ἱερῶν της εἰκόνων καί οἱ πι­στοί τή δυνατότητα νά ἐκφράζουν ἐλεύθερα τόν σεβασμό τους πρός τόν Χριστό, τήν Πανα­γία καί τούς Ἁγίους μέσω τῶν ἱε­ρῶν εἰ­κό­νων.

«Πρός τό πρωτότυπον φέρει, φη­σί Βασίλειος, τιμή ἡ τῆς εἰκόνος».

Καί ἐάν, ἀδελφοί μου, μία χειρο­ποίητη εἰκόνα, πού εἶναι δημιούρ­γημα ἑνός ἀνθρώπου, ἑνός ἁγιο­γρά­φου, εἶναι τό μέσο διά τοῦ ὁ­ποίου μποροῦμε νά ἀποδίδουμε τι­μή στόν Θεό, τιμή στήν Παναγία καί στούς ἁγίους, καί γι᾽ αὐτό ἔ­χου­­με χρέος νά φερόμεθα μέ σε­βα­σμό καί εὐλάβεια πρός τίς ἱερές εἰ­κόνες, κατά μείζονα λόγο ἔχου­με χρέος νά φερόμεθα μέ σεβασμό καί νά ἀποδίδουμε τιμή στήν εἰ­κό­να τοῦ Θεοῦ πού δημιούργησε Ἐ­κεῖ­νος, δηλαδή τόν ἄνθρωπο.

Μᾶς ἔπλασε, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός κατ᾽ εἰκόνα του, καί αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἀποτελεῖ εἰ­κόνα τοῦ Θεοῦ. Τό πρόσωπό μας εἶναι ἱερό, ὡς εἰκόνα του, καί ἐξί­σου ἱερό εἶναι καί τό πρό­σω­­πο τοῦ ἀδελφοῦ μας, τοῦ συν­αν­­θρώπου μας, ὅποιος καί ἄν εἶ­ναι αὐτός. Εἶναι χρέος μας, λοιπόν, νά ἀντι­μετωπίζουμε μέ σεβασμό τόν ἑαυ­τό μας, καί τήν ὑλική δηλαδή καί τήν πνευματική μας ὑπόσταση, ἀλλά καί νά ἀντιμετωπίζουμε μέ ἴδιο σεβασμό καί κάθε ἄνθρω­πο.

Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό ὁδηγεῖ καί στήν ἀπο­ϊ­ε­­­ροποίηση τῆς εἰκόνος του, δη­λαδή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώ­που. Καί γι᾽ αὐτό στίς ἡμέρες μας γινό­μαστε δυστυχῶς μάρτυρες φαινο­μέ­­νων ἐξευτελισμοῦ καί κακο­ποι­ή­­σεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότη­τος καί ἀξίας, μερικές φορές μάλι­στα ὑπό τό πρόσχημα τῆς δῆθεν φιλελευθεροποιήσεως καί τοῦ δῆ­θεν ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς ἀν­θρω­πί­νης κοινωνίας.

Γινόμαστε μάρ­τυ­ρες τῆς κακο­ποι­ή­σεως τῆς ἀν­θρω­­πίνης ὑπο­στά­σεως ὄχι μόνο ἀπό ἄλλους ἀλ­λά συχνά καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄν­θρωπο, ὅταν ἀκο­λουθώντας ἰδεο­λογικά ρεύματα ἤ ἀκό­μη καί τή μό­δα δέν ἀποδίδει ὁ ἄνθρωπος τόν ἀπαιτούμενο σε­βασμό στόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, ἐπεμ­βαίνοντας μέ βάναυσο τρόπο στή ζωή του καί στό σῶμα του, καί καταστρέφο­ντάς τα.

Ὁρισμένοι νομίζουν ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρξει σεβασμός καί τιμή στόν ἄνθρωπο ἀνεξάρτητα ἀπό τήν πίστη του, ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρξει σεβασμός καί τιμή στό ἀν­θρώπινο πρόσωπο καί μακριά ἀπό τόν Θεό. Ὅσοι πιστεύουν κάτι τέ­τοιο πλα­νῶνται καί αὐ­ταπα­τῶ­ν­ται. Τιμή στόν ἄνθρωπο καί σε­βα­σμό στό ἀνθρώπινο πρόσωπο δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει χωρίς πίστη στόν Θεό πού ἔπλασε τόν ἄνθρωπο κατ᾽ εἰκόνα του καί εἶναι αὐτός πού τοῦ ἔδωσε ἀξία καί πού τόν τί­μησε καί τι­μᾶ. Μακριά ἀπό τόν Θεό ὁ ἄν­θρωπος χάνει τήν ἀξία του καί παύει νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν ἀξία τῶν συνανθρώπων του, ἀλλά καί γιά τίς ἀξίες τῆς ἀνθρω­πίνης ζωῆς.

Ἄν δέν πίστευαν στόν Θεό, ἄν δέν τιμοῦσαν τόν ἄνθρωπο καί τίς ἀξίες πού αὐτός ἐκπροσωπεῖ, δέν θά εἶχαν λόγο, ἀδελφοί μου, οἱ πα­τέ­ρες μας νά ξεκινήσουν σάν σή­με­­ρα τόν ἀγώνα γιά τήν ἐλευ­θερία καί τήν ἀνεξαρτησία.

Μέ πίστη στόν Θεό, μέ πίστη στήν ἀξία μιᾶς ζωῆς μέ ἐλευθερία, ζή­τη­σαν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, προ­κειμένου νά πολεμήσουν γιά νά ἐλευθερώσουν ὄχι μόνο τόν ἑαυτό τους ἀλλά καί τήν πατρίδα.

Τιμοῦμε τήν ἀπόφασή τους, ὑπο­κλι­νόμεθα στό θάρρος καί τή γεν­ναιότητά τους, μνημονεύουμε τή θυσία τους καί ἐμπνευόμεθα ἀπό τό παράδειγμα τῆς πίστεώς τους στόν Θεό καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀν­θρωπίνης ὑπάρξεως πού πηγά­ζει ἀπό τήν πίστη, γιατί μόνο ἀκο­λουθώντας τόν δρόμο τῆς πί­στεως θά μπορέσουμε καί ἐμεῖς νά ἀξιο­ποιή­σουμε τούς ἀγῶνες καί τή θυ­σία τους γιά τήν ἐλευθερία καί νά ἀναδειχθοῦμε ἀντάξιοί τους.