Κυριακή του Παραλύτου στη Νάουσα
Την Κυριακή 26 Μαΐου (του Παραλύτου) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον μητροπολιτικό ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών των εθνομαρτύρων της τραγικής Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ακολούθησε τρισάγιο και καταθέσεις στεφάνων στο μνημείο της Γενοκτονίας στο Κιόσκι. Ομιλία εκφώνησε η κ. Στεφανία Τανιμανίδου, υποψήφια Ευρωβουλευτής.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου:
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν».
Ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου μας μᾶς ὑπενθύμισε τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός δυστυχισμένου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος παράλυτος ἐπί τριάντα ὀκτώ χρόνια περίμενε στήν Προβατική κολυμβήθρα νά θεραπευθεῖ.
Σ᾽ αὐτήν τήν κολυμβήθρα κατέβαινε, ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάννης, κάποιες φορές ἕνας ἄγγελος Κυρίου καί τάρασσε τό νερό. Κι ὅποιος ἔμπαινε πρῶτος στό νερό, θεραπευόταν ἀπό ὅποια ἀσθένεια καί ἄν ὑπέφερε.
Ὁ παραλυτικός ὅμως δέν εἶχε κάποιον ἄνθρωπο δίπλα του γιά νά τόν βοηθήσει νά μπεῖ. Γι᾽ αὐτό καί περίμενε 38 χρόνια. Γι᾽ αὐτό καί, ὅταν ὁ Χριστός τόν ρώτησε ἄν θέλει νά θεραπευθεῖ μετά ἀπό τόσα χρόνια ἀναμονῆς καί ὑπομονῆς, ἐκεῖνος ἀποκάλυψε τόν λόγο πού τόν ἐμπόδιζε νά ἀποκτήσει τήν ὑγεία του. «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν». Κύριε, λέγει στόν Χριστό ὁ παράλυτος, δέν ἔχω ἄνθρωπο πού νά μέ βοηθήσει νά μπῶ στήν κολυμβήθρα, ὅταν ἔχεται ὁ ἄγγελος καί ἀναταράζει τό ὕδωρ στήν κολυμβήθρα.
Αὐτό τό παράπονο πού ἐκφράζει ὁ παραλυτικός εἶναι τό παράπονο πολλῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας. Διότι παρότι ζοῦμε σέ μία ἐποχή, κατά τήν ὁποία τά σύγχρονα ἠλεκτρονικά μέσα καί τά κοινωνικά δίκτυα κάνουν τήν ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων πιό γρήγορη καί πιό εὔκολη ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ὁ σημερινός ἄνθρωπος βιώνει περισσότερο ἴσως ἀπό τό παρελθόν τή μοναξιά καί τήν ἀπομόνωση. Καί αὐτό, γιατί ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐνδιαφέρεται περισσότερο γιά τόν ἑαυτό του καί τό συμφέρον του παρά γιά τόν συνάνθρωπό του καί τίς ἀνάγκες του.
Τό παράπονο ὅμως τοῦ παραλυτικοῦ τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς δέν τόν ὁδηγεῖ στήν ἀπογοήτευση καί στήν ἀπελπισία. Τόν ἀσκεῖ στήν ὑπομονή καί στήν ἐπιμονή. Θά μποροῦσε νά φύγει ἀπό τήν Προβατική κολυμβήθρα ὁ παραλυτικός, ἀποθαρρημένος ἀπό τήν ἀποτυχία του νά θεραπευθεῖ, καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι του. Δέν τό κάνει ὅμως. Δέν παραιτεῖται. Μένει ἐκεῖ καί περιμένει μήπως κάποια στιγμή μπορέσει νά θεραπευθεῖ, μήπως βρεθεῖ ὁ ἄνθρωπος πού θά τόν βοηθήσει, μήπως ἱκανοποιηθεῖ μέ κάποιον τρόπο ἡ ἀνάγκη καί ἡ ἐπιθυμία του.
Παραμένει ἐκεῖ ἐλπίζοντας, ἔστω καί ὑποσυνείδητα, χωρίς νά γογγύζει καί νά διαμαρτύρεται, καί ἀξιώνεται νά ζήσει τό θαῦμα. Ἀντί γιά τόν ἄνθρωπο πού δέν εἶχε γιά νά τόν βοηθήσει, ἔρχεται ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλῶς τόν βοηθᾶ, ἀλλά τόν καθιστᾶ ὑγιῆ καί τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ταλαιπωρία τόσων ἐτῶν.
Αὐτή τή θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης καί τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ καί ἔρχεται ὡς ἀνταπόδοση τῆς ὑπομονῆς καί τῆς πίστεως τοῦ ἀνθρώπου, μᾶς ὑπενθυμίζει τή σημερινή Κυριακή ἡ Ἐκκλησία μας. Ὄχι μόνο γιά νά ταυτισθοῦμε μαζί του στό παράπονό του, ὅτι δέν ἔχει ἄνθρωπο νά τόν βοηθήσει, ἀλλά γιά νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν ὑπομονή, τήν ἐπιμονή καί τήν πίστη του.
Ἄν ὁ παράλυτος δέν ἤλπιζε καί δέν πίστευε στό θαῦμα, δέν θά ὑπέμενε καί δέν θά ἐπέμενε νά τό περιμένει τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐπιμονή του εἶναι ἡ δική του προσπάθεια γιά τή λύση τοῦ προβλήματός του, εἶναι ἡ δική του προσπάθεια πού δέν τήν ἐγκαταλείπει μέχρι νά γίνει τό θαῦμα.
Αὐτή τήν ὑπομονή καί τήν ἐπιμονή, πού βασίζεται στήν πίστη καί στήν ἐλπίδα στόν Θεό, εἶχαν καί οἱ πατέρες καί οἱ μητέρες μας, οἱ πρόγονοί μας πού ἐκδιώχθηκαν μέ βίαιο καί ἀπάνθρωπο τρόπο ἀπό τίς πατρίδες τους στόν Πόντο, καί πολλοί ἀπό αὐτούς, 353.000 περίπου πέθαναν μέ διάφορους τρόπους, πρίν νά φθάσουν στήν Ἑλλάδα.
Αὐτούς τιμοῦμε καί μνημονεύουμε σήμερα, 105 χρόνια μετά τήν τραγική γενοκτονία, γιά τήν ἀναγνώριση τῆς ὁποίας ἀγωνίζεται μέχρι σήμερα ὄχι μόνο ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ἕλληνες.
Καί μπορεῖ πολλές φορές νά αἰσθάνονται oἱ Πόντιοι καί νά αἰσθανόμεθα ὅλοι ὅπως ὁ παραλυτικός τοῦ εὐαγγελίου, καί νά ἐπαναλαμβάνουμε τά λόγια του «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», γιά νά κατανοήσει τό μεγάλο πλῆγμα, τή γενοκτονία δηλαδή πού ὑπέστη ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός, δέν θά πρέπει ὅμως νά ἀπογοητευόμεθα. Ἀντίθετα, μιμούμενοι τό παράδειγμα τοῦ παραλύτου ἀλλά καί τῶν πατέρων μας νά ὑπομένουμε καί νά ἐπιμένουμε, ἀγωνιζόμενοι γιά τά δίκαια τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τήν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας, μέ πίστη καί ἐλπίδα στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι «δίκαιος καί δικαιοσύνας ἠγάπησε» κατά τόν ψαλμωδό Δαβίδ, καί ὁ ὁποῖος θά ἀποδώσει τό δίκαιο, καί θά ἀναγνωρισθοῦν τά δίκαια αἰτήματα τῶν Ποντίων καί τῶν Μικρασιατῶν ἀλλά καί οἱ ἀγῶνες τους γιά τή δικαίωσή τους, γιά νά μήν ἐπαναληφθεῖ ποτέ ξανά κάποια παρόμοια ἀδικία καί γιά νά δικαιωθοῦν καί οἱ ψυχές τῶν μαρτυρικῶς τελειωθέντων πατέρων καί μητέρων μας.
Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μήν ξεχνοῦμε. Νά ἐπιμένουμε καί νά ἐλπίζουμε στόν ἀναστάντα Κύριό μας, πού μπορεῖ νά κάνει κι ἐδῶ τό θαῦμα του.
