Λαμπρά πανήγυρις Αγίου Σάββα στη Μητρόπολη Βεροίας

Την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης Βεροίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑ­ρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».

Μία διπλῆ πρόσκληση ἀπευθύνει ὁ Χριστός πρός τούς «κοπιῶντας καί πεφορτισμένους» ἀνθρώπους, πρός ὅλους αὐτούς πού εἶναι κου­ρα­σμένοι καί ἐπιβαρυμένοι ἀπό τίς φροντίδες καί τίς ἀγωνίες τῆς ζω­ῆς, ἀπό τά προβλήματα καί τίς δυ­σκολίες πού ἀντιμετωπίζουν. Καί ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νά πεῖ ὅτι δέν εἶναι «κοπιῶν καί πεφορτι­σμέ­νος»; Ποιός δέν αἰσθάνεται τό βάρος τῆς καθημερινότητος, τῆς οἰκογενείας, τοῦ ἐπαγγέλματος, τῆς οἰκονομικῆς καταστάσεως, τῶν ποικίλων προβλημάτων  νά βα­ραίνει τούς ὤμους του, νά τοῦ στερεῖ τή χαρά, νά δοκιμάζει τήν ἀντοχή του;

Κανείς, ἀσφαλῶς. Γιατί ὅλοι, ἄλ­λοι λιγότερο καί ἄλλοι περισ­σό­τερο, αἰσθανόμασθε κάποτε τίς συν­θῆκες τῆς ζωῆς νά μᾶς πιέζουν καί νά μᾶς κουράζουν.

Μᾶς καλεῖ, λοιπόν, ὁ Χριστός κο­ντά του γιά νά μᾶς ἀναπαύσει. «Δεῦ­τε πάντες οἱ κοπιῶντες καί πε­φορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ἐλᾶτε κοντά μου, μᾶς λέ­γει, καί ἐγώ  θά σᾶς ξεκουράσω. Δέν σταματᾶ ὅμως ἐδῶ ὁ Χριστός, συνεχίζει μέ μία δεύτερη πρό­σκλη­ση. Καί τί μᾶς μᾶς καλεῖ νά κά­νουμε; Μᾶς καλεῖ νά σηκώσου­με τόν ζυγό σας καί νά μάθουμε ἀπό Ἐκεῖνον ὅτι εἶναι πρᾶος καί ταπεινός στήν καρδιά. «Ἄρατε τόν ζυγό μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί τα­πει­νός τῇ καρδίᾳ».

Πῶς εἶναι ὅμως δυνατόν νά ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό κουρασμένους καί τα­λαι­πωρημένους ἀνθρώπους πού ζητοῦν τήν ἀνάπαυση νά σηκώ­σουν ἕνα τέτοιο βάρος; Πῶς εἶναι δυνατόν νά βρεῖ κανείς τήν ἀνά­παυση κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆ­κες;

Ὁ Χριστός δέν σφάλλει, ἀδελφοί μου, οὔτε μᾶς ἐξαπατᾶ προσκα­λώ­ντας μας κοντά του γιά νά μᾶς ξε­κουράσει καί συγχρόνως καλώ­ντας μας νά σηκώσουμε τόν ζυγό μας. Ἀντίθετα μᾶς λέει τήν ἀλή­θεια καί μᾶς δείχνει τόν τρόπο τῆς πραγμα­τικῆς ἀναπαύσεως.

Πολλοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού μᾶς προτεί­νουν διαφόρους τρό­πους γιά νά ξεκουρασθοῦμε ἀπό τούς κόπους καί τά βάρη τῆς ζωῆς. Καί μπορεῖ πράγματι νά μᾶς ξε­κουράζουν προσωρινά, ἀλλά στή συνέχεια μᾶς ἀπογοη­τεύουν καί ἀφήνουν κενό στήν ψυ­χή μας.

Ἡ ἀνάπαυση πού μᾶς προτείνει ὅμως ὁ Χριστός εἶναι διαρκής καί δέν βασίζεται σέ ψεύτικες ὑποσχέ­σεις. Συνίσταται στήν ἀντιμετώ­πι­ση τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς μέ τόν δικό του τρόπο, πού χαρίζει τήν ἀνάπαυση ὅσο βάρος καί ἄν κληθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά σηκώσει, ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι ὁ ζυγός του.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά ἐξαφανίσει τά προβλήματα καί τούς κόπους τῆς ζωῆς μας. Αὐτά ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν πά­ντο­τε. Μᾶς ὑπόσχεται ὅμως τήν ἀνά­παυση, καί μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο πού χαρίζει τήν ἀνάπαυση. Τί μᾶς λέει, λοιπόν; «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσεσθε ἀνά­παυ­σιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».

Ἡ πραότητα καί ἡ ταπείνωση τήν ὁποία μᾶς καλεῖ νά διδαχθοῦμε ἀπό Ἐκεῖνον ὁ Χριστός, εἶναι τό μέ­σο γιά νά βροῦμε τήν πραγ­μα­τι­κή ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς μας. Καί εἶναι κάτι τό ὁποῖο δέν μποροῦμε οὔτε νά διδαχθοῦμε οὔτε νά βροῦ­με κοντά σέ κανένα ἄλλο παρά μό­νο κοντά στόν Χριστό.

Ὅποιος ἔχει τήν πραότητα καί τήν ταπεί­νωση, αὐτός δέν ταρά­ζεται, δέν θίγεται, δέν ἐνοχλεῖται. Ὑπομένει, συγχωρεῖ, μακροθυμεῖ, ἔχει ἐμπι­στοσύνη στόν Θεό, καί ἔτσι τό βά­ρος τῶν προβλημάτων, τό βάρος τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκι­μα­σιῶν, τῆς κακίας καί τῆς σκλη­­ρότητος τῶν ἀνθρώπων, οἱ δυ­σκο­λίες καί οἱ ἀντιξόοτητες τῆς ζωῆς δέν βαρύνουν τήν ψυχή του, δέν τήν κουράζουν, δέν τήν ἀπο­γοη­τεύουν. Ὁτιδήποτε καί ἄν συμ­βεῖ στή ζωή του, εἶναι εἰρηνικός, γα­λή­νιος, ἀναπαυμένος, ἔστω καί ἄν σηκώνει τό μεγαλύ­τερο βάρος, ἔστω καί ἄν ἀντιμετωπίζει τίς με­γαλύτερες δυσκολίες.

Ἀπόδειξη τῆς ἀναπαύσεως πού χα­ρίζει ὁ Χριστός εἶναι, ἀδελφοί μου, καί ὁ ἑορταζόμενος σήμερα μέ­γας ὅσιος τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὁποῖο τιμοῦμε στή Βέροια στόν παλαιό καί ἱστορικό αὐτόν ναό, ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος.

Πόσο βαρύς ἦταν ὁ ζυγός πού σή­κωνε ὁ ὅσιος! Πόσο δύσκολη ἦταν ἡ ἐπιλογή του νά ζήσει ὡς ἀσκη­τής στήν ἀπαράκλητη ἔρημο τῆς Παλαιστίνης, μέ αὐστηρή νη­στεία, μέ ἀγρυπνίες, μέ ἄσκηση πολλή, μέ ἀγῶνες πνευματικούς, μέ κό­πους σωματικούς, μέ πειρα­σμούς, μέ δοκιμασίες, γιατί τίπο­τε δέν ἦταν εὔκολο στή ζωή του! Καί ὅμως ὁ ὅσιος δέν αἰσθανόταν οὔτε κουρασμένος, οὔτε ἀποκαμωμένος, οὔτε ταλαιπωρημένος. Αἰσθανό­ταν ἀναπαυμένος ψυχικά, γιατί βρι­­­σκόταν κοντά στόν Χριστό, για­τί ζοῦσε τήν πραότητα καί τήν τα­πείνωση τοῦ Χριστοῦ καί σή­κω­νε μέ χαρά τόν χρηστό ζυγό τοῦ Κυ­ρίου, σύμφωνα μέ τήν προ­τροπή του: «ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶ­ός εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυ­χαῖς ὑμῶν».

Ἑορτάζοντας, λοιπόν, σήμερα, ἀδελφοί μου, τή μνήμη τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἄς φροντίσουμε καί ἐμεῖς νά ἀνταποκρι­θοῦ­­με στή δι­πλῆ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τό ἔκανε καί ὁ τι­μώμενος ὅσιος, καί ἄς σηκώσουμε τόν ζυγό του, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό ὅσα ἐπιτρέπει Ἐκεῖνος νά ἀντιμετω­πί­σουμε προσπαθώντας νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, καί ἄς ἀσκη­θοῦμε στήν πραότητα καί τήν τα­πείνωση, ὥστε νά ζοῦμε χωρίς ἄγ­χος, χωρίς ἀγωνία, χωρίς στε­νοχώρια, ἀλλά ἀναπαυμένοι στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μέχρι νά ἀξιωθοῦμε, διά πρε­σβει­ῶν καί τοῦ ὁσίου Σάββα, νά βρε­θοῦμε κοντά του στήν οὐράνιο βα­σιλεία του.