Λαμπρά πανηγύρισε η Ι.Μ Αγ. Κυριακής στο Λουτρό Ημαθίας

Το Σάββατο 6 Ιουλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο.

Ανήμερα της εορτής το πρωί τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λείτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χρι­­στῷ Ἰησοῦ».

Στή σημασία καί τήν ἀξία τῆς πί­στεως ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς χριστιανούς τῆς Γαλατίας, ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε στόν Χριστό.

Καί τί λέγει; Μᾶς λέγει ὅτι ἡ πί­στη στόν Χριστό δέν εἶναι σάν τίς ἄλλες πίστεις τοῦ κόσμου. Ἡ πί­στη στόν Χριστό ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀληθινό καί ζῶντα Θεό, δέν περιορίζεται μόνο σέ αὐτή τήν ἁπλῆ παραδοχή. Παράγει καί πολ­λαπλά ἀποτελέσματα. Καί γιά αὐ­τά κάνει λό­γο ὁ μέγας Παῦ­λος.

Τό πρῶτο ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό εἶναι υἱοί Θεοῦ. «Πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ διά τῆς πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰη­σοῦ».

Τό δεύτερο ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ ἔνδυση διά τοῦ Χριστοῦ ὅσων βα­πτί­σθηκαν στό ὄνομά του. Ὁ Χρι­στός γίνεται δηλαδή γιά ὅσους βα­πτί­ζο­νται «εἰς Χριστόν», ὡς ἐπι­σφρά­γι­ση τῆς πίστεώς τους, ἀνα­πό­σπα­στο σημεῖο τῆς ὑπάρξεώς τους. «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτί­σθητε, Χρι­στόν ἐνεδύσασθε».

Καί τό τρίτο ἀποτέλεσμα γιά ὅσους πιστεύουν στόν Χριστό εἶ­ναι ὅτι παύουν νά ἰσχύουν οἱ με­τα­ξύ τους διαφορές. Δέν ὑπάρχουν πιά Ἰουδαῖοι καί Ἕλληνες, δέν ὑπάρ­χουν δοῦλοι ἤ ἐλεύθεροι, δέν ὑπάρχουν ἄνδρες ἤ γυναῖκες. Ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια θέ­ση, ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια προοπτική, γιατί ὅλοι, ὅπως θά πεῖ ὁ πρωτοκορυ­φαῖος ἀπόστολος στή συνέχεια, εἶ­ναι κλη­ρονόμοι κατ᾽ ἐπαγγελίαν, εἶ­ναι κληρονόμοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τήν ὑπό­σχε­σή του.

«Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χρι­­στῷ Ἰησοῦ». Ὅλοι ἐσεῖς εἶστε ἕνα, εἶστε τό ἴδιο, στό ὄνομα τοῦ Χρι­στοῦ, εἶστε τό ἴδιο, ἐφόσον πι­στεύετε στόν Χριστό.

Ἡ διαβεβαίωση αὐτή τοῦ ἀπο­στό­­λου Παύλου ἰσχύει καί γιά μᾶς σή­μερα. Ὅλοι ὅσοι βρισκόμασθε ἐδῶ σήμερα, ὅσοι ἤλθαμε γιά νά τι­­­μήσουμε τή μνήμη τῆς ἁγίας με­γα­­λομάρτυρος Κυριακῆς ἐδῶ, στήν Ἱερά Μονή της, εἴμαστε με­τα­­ξύ μας ἕνα, εἴμαστε ἕνα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο πι­στεύουμε.

Αὐτό βεβαίως δέν καταργεῖ τήν προσωπικότητα καί τίς ἰδιαιτερό­τη­τες τοῦ καθενός μας, δέν κα­ταρ­γεῖ καί δέν ἀκυρώνει τά χαρί­σμα­τα πού ἔχει δώσει στόν καθένα ἀπό μᾶς ὁ Χριστός «πρός κα­ταρ­τι­σμόν τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον δια­κο­νίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώ­μα­τος τοῦ Χριστοῦ», ἀλλά μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει τό μεγάλο προνόμιο πού ἔχου­με ὅλοι, νά εἴμαστε ἕνα καί μέ τούς ἁγίους μας, μέ τούς ὁποίους, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, εἴμαστε συμπολίτες.

Καί εἶναι ὄντως μεγάλο προνό­μιο νά εἴμαστε ἕνα μέ τούς ἁγίους μας, νά εἴμαστε στήν ἴδια θέση μέ τήν ἑορ­τα­ζομένη ἁγία με­γα­λομάρ­τυ­ρα Κυριακή, τήν ὁποία τιμοῦμε σήμερα. Ὅμως δέν ἀρκεῖ μόνο αὐ­τό. Δέν ἀρκεῖ νά περιο­ρ­ι­ζό­μαστε μό­νο σέ αὐτό καί νά καυ­χώ­μεθα γι᾽αὐτό τό προνόμιο πού ἔχουμε.

Ἔχουμε συγχρόνως καί ὑπο­χρε­ώ­­­σεις πού προκύπτουν ἀπό αὐτό τό προνόμιο. Διότι, ἐάν θέλουμε πράγματι νά εἴμαστε καί ἐμεῖς τό ἴδιο μέ τούς ἁγίους, τό ἴδιο μέ τήν ἁγία Κυριακή, τότε ἔχουμε χρέος νά προσπαθοῦμε νά κάνουμε καί ἐμεῖς στή ζωή μας ὅ,τι ἔκανε καί ἐκείνη.

Δέν μποροῦμε, δηλαδή, νά ζοῦμε ὅπως θέλουμε, ὅπως μᾶς ἀρέσει, ὅπως μᾶς συμφέρει, ἀδιαφορώ­ντας γιά τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί νά ἔχουμε στή συ­νέ­χεια τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἴμαστε τό ἴδιο μέ τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλη­σίας μας, τό ἴδιο μέ τήν ἁγία Κυ­ρια­κή.

Βεβαίως, ἐμεῖς δέν ζοῦμε σέ ἐπο­χή διωγμῶν, ὅπως ζοῦσε ἡ ἁγία Κυ­ριακή. Δέν ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς κα­νείς νά ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα στήν πίστη μας στόν Χριστό καί στή ζωή μας.

Ζητᾶ ὅμως καί ἀπό ἐμᾶς ὁ Χρι­στός, ἐφόσον δέν θέλουμε νά πι­στεύουμε μόνο στά λόγια, ἀλλά νά εἴμαστε πραγματικοί μαθητές του, ὅπως καί ἁγία Κυριακή, νά τόν ἀγα­ποῦμε, ὅπως καί ἐκείνη.

Καί ἐάν ἐκείνη τόν ἀγάπησε σέ τέ­τοιο βαθμό, ὥστε νά θυσιάσει καί τή νεότητά της καί τό κάλλος της καί αὐτήν ἀκόμη τή ζωή της, ὑπομέ­νο­ντας τά βασανιστήρια καί τόν θάνατο, ἐμεῖς μποροῦμε νά δεί­­χνουμε στόν Χριστό τήν ἀγάπη μας ἐφαρμόζοντας στή ζωή μας τό θέ­λημά του καί τηρώντας τίς ἐντο­­λές του. Διότι, ὅπως λέγει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖ­νος ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με». Αὐτός δηλαδή πού τηρεῖ τίς ἐντολές μου, εἶναι αὐτός πού μέ ἀγαπᾶ.

Ζητᾶ ὅμως καί κάτι ἀκόμη ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός. Μᾶς ζητᾶ νά τόν ὁμο­λο­γοῦμε. Νά ὁμολογοῦμε τήν πί­στη μας σέ Αὐτόν καί νά λέμε, ὅταν χρειά­ζεται, ὅτι εἴμαστε μα­θη­τές του, ὅτι εἴμαστε πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς νά διστά­ζου­­με, χωρίς νά φοβόμαστε τά σχό­λια ἤ καί τίς εἰρωνεῖες τῶν ἀν­θρώπων, ἔχοντας πάντοτε ὑπό­ψη μας, ὅπως τό εἶχε καί ἡ ἁγία Κυ­ριακή, τήν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ὅτι ὅποιος τόν ὁμολογήσει ἐνώ­πι­ον τῶν ἀνθρώπων, αὐτόν θά τόν ὁμολογήσει καί Ἐκεῖνος ἐνώ­πιον τοῦ Πατρός του τοῦ ἐν οὐρα­νοῖς.

Ἐάν τά κάνουμε αὐτά στή ζωή μας, τότε θά ἰσχύει καί γιά μᾶς πραγματικά ὁ λόγος τοῦ ἀποστό­λου «πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», καί θά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, τήν ὁποία εὔχομαι σέ ὅλους μας καί πρωτί­στως στή Γε­ρόντισσα καί στίς ἀδελφές πού διακονοῦν τήν ἁγία Κυριακή, διά τῶν πρεσβειῶν της.