Την Κυριακή, 1η Μαΐου 2022, εκοιμήθη αιφνίδια ο Μητροπολίτης Δράμας κυρός Παύλος, σε ηλικία 59 ετών, από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Ο μακαριστός υπήρξε πρότυπο αρχιερέως, φιλακόλουθος, σεμνός και ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο. Είχε ποντιακή καταγωγή, κάτι για το οποίο καυχιόταν ιδιαίτερα.
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, περίπου ένα χρόνο πριν στο «pontosnews.gr», είχε αναφερθεί με καμάρι και τιμή στις ποντιακές καταβολές του, κάνοντας ειδική αναφορά στην προγιαγιά του, Ελένη Κωφίδου: «Η προγιαγιά μου, Ελένη Κωφίδου-Σιαμανίδου, από την ενορία Σιαμανάντων της Κρώμνης και ανιψιά του εθνομάρτυρα Ματθαίου Κωφίδη, την οποία πρόλαβα εν ζωή, μού είχε διδάξει την ορθόδοξη ευσέβεια της Ρωμιοσύνης. Με το χεράκι της με οδήγησε στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Νάουσας, όπου κατοικούσαμε», ανέφερε ο μακαριστός.
Η αγάπη του για τον Πόντο, την ποντιακή διάλεκτο, την ιστορία και τις Παραδόσεις της γενέτειράς του τονίζονται στο παρακάτω απόσπασμα. Ο μακαριστός κυρός Παύλος θυμάται, όταν ήταν μικρό παιδί και ερευνούσε τον γύρω του κόσμο: «Έμπαινα στο πάπλωμα της γιαγιάς μου και ακούγαμε τη ραδιοφωνική εκπομπή Ποντιακοί Αντίλαλοι του Στάθη Ευσταθιάδη. Ήταν ένα μάθημα για εμένα. Επίσης, η γιαγιά μου ήταν συνδρομητής της Ποντιακής Εστίας του Φίλωνα Κτενίδη και στο υπόγειο του σπιτιού μας είχαμε πολλά τεύχη της. Διάβαζα πολύ τα ευθυμογραφήματα του Βέβαια και της Στοφορίνας. Τα διάβαζα εκφώνως κι έτσι απέκτησα επαφές με την ποντιακή διάλεκτο, την οποία καλλιέργησα ενσυνείδητα. Κάποια στιγμή, θυμάμαι, βρέθηκα με μία από τις γιαγιάδες μου στην Παναγία Σουμελά. Εγώ μιλούσα ποντιακά, αλλά με μία παιδική προφορά, η οποία είναι πιο σκληρή. Η γιαγιά μου μού έλεγε να μη μιλάω, για να μη φαίνομαι διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Με όλα αυτά σιγά-σιγά καλλιέργησα την ποντιακή λαλιά και μέσα από τις διηγήσεις μυήθηκα στην ιστορία του Πόντου».
Μόνιμη μέριμνά του και συνάμα το παράπονό του ήταν η απουσία ουσιαστικής πρωτοβουλίας και δραστηριότητας, Εκκλησίας και Πολιτείας, προκειμένου διεθνώς να αναγνωριστεί η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Σχετικά με αυτό, είχε τονίσει: «Η διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος ούτε κάνει, ούτε έχει διάθεση να κάνει κάτι για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Πέρα από κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού ή ανάγκης δεν κάνει τίποτα. Όλοι θα πρέπει να πέσουν πάνω στις ελληνικές κυβερνήσεις για το θέμα αυτό, διότι κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Αν θέλετε περισσότερες διευκρινίσεις γι’ αυτό που λέω, μπορείτε να μελετήσετε τι κάνει το Ισραήλ για τα δικά του θέματα και τι κάνει το ελληνικό κράτος. Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος σαμποτάρει την υπόθεση αυτή ή τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, όταν οι περιστάσεις ευνοούν. Από την άλλη πλευρά και εμείς οι Πόντιοι είμαστε εύκαιροι και αφελείς. Θεωρούμε ότι με το να γεμίσουμε την Ελλάδα με μάρμαρα, επιτελέσαμε το χρέος μας. Όμως, έτσι ουσιαστικά ικανοποιούμε την προσωπική στοχοθεσία κάθε τοπάρχη».
Επί ηγουμενίας του, η Μονή Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο, την οποία ανέλαβε στα 1992, αναβαθμίστηκε από κάθε άποψη. Μεταξύ άλλων, επιμελήθηκε στη μονή πολύ σημαντικά και μεγάλης συναισθηματικής αξίας αντικείμενα από τον Πόντο, τα οποία τοποθέτησε με τα ίδια του τα χέρια και με μεγάλο σεβασμό στο κειμηλιοφυλάκειο.
Μάλιστα, θυμόταν τις πρωτοβουλίες που πήρε λίγο πριν αναλάβει την ηγουμενία και ενώ ήταν ακόμη εκπρόσωπος της Μητροπόλεως Βεροίας στο Διοικητικό Συμβούλιο του ιδρύματος, όταν ο ίδιος μετέφερε στη μονή τα λείψανα του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου, του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών, από το Α’ Νεκροταφείο της πρωτεύουσας.
Είχε πει σχετικά για την πρωτοβουλία αυτή: «Εγώ πήγα στην Αθήνα και έκανα την ανακομιδή, με τη βοήθεια του Ισαάκ Λαυρεντίδη. Ενός θερμού Ποντίου, βουλευτή Σερρών της Νέας Δημοκρατίας και αντιπροέδρου της Βουλής. Με έγκριση, φυσικά, της Ιεράς Συνόδου, επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, στις 8 Οκτωβρίου 1991».
Η εκδημία του Δράμας Παύλου έκανε αυτόματα την τοπική Εκκλησία φτωχότερη, μαζί και την Εκκλησία της Ελλάδος, καθώς, κατά γενική παραδοχή, αναστήματα της δικής του ποιότητας και ανθρωπιάς δεν περισσεύουν πολλά γύρω μας.