Τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου, πολιούχου Βεροίας για την εορτή της Αγίας Ιερουσαλήμ και των τριών τέκνων αυτής.
Στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η Τιμία Κάρα της Αγίας Ιερουσαλήμ, η οποία μαρτύρησε τον 3ο αιώνα στη Βέροια με τα τρία παιδιά της και αποτέλεσε την πρώτη πολιούχο της πόλεως.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Καί βασάνοις θλιβόμενοι, καί πυρί δαπανώμενοι, καί ποιναῖς καί μάστιξι συντριβόμενοι … οὐκ ἠρνήσασθε Χριστόν, ἀθλοφόροι τετράριθμοι», ἔψαλε σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρός τιμήν τῆς ἁγίας ὁσιομάρτυρος Ἱερουσαλήμ καί τῶν τριῶν ἁγίων τέκνων της, τῶν ἁγίων μαρτύρων Σεκένδου, Σεκενδίκου καί Κηγόρου, τούς ὁποίους πανηγυρίζουμε καί τιμοῦμε σήμερα.
Τούς τιμοῦμε καί τούς γεραίρουμε γιά τή σταθερότητά τους στήν πίστη καί τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό, καί τούς μνημονεύουμε ὡς παράδειγμα καί γιά τή δική μας ζωή, εἴτε εἴμεθα μεγαλύτεροι στήν ἡλικία, ὅπως ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ, εἴτε εἴμεθα νεώτεροι, εἴτε καλούμεθα νά διαπαιδαγωγήσουμε τά παιδιά μας. Γιατί σήμερα οἱ περισσότεροι ἐπιλέγουμε τόν εὔκολο δρόμο, αὐτόν πού δέν ἔχει κόπο, πού δέν χρειάζεται προσπάθεια καί θυσίες, καί σ᾽ αὐτόν τόν δρόμο ὁδηγοῦμε καί κατευθύνουμε καί τά παιδιά μας. Δέν θέλουμε νά κουρασθοῦμε, δέν θέλουμε νά δυσκολευθοῦμε, δέν θέλουμε νά θυσιάσουμε κάτι ἀπό τήν ἄνεση καί τήν ἀνάπαυσή μας. Εἴμαστε ὅμως πρόθυμοι νά θυσιάσουμε καί ἀρχές καί ἀξίες καί τήν πίστη μας ἀκόμη στόν Χριστό, προκειμένου νά μήν βρεθοῦμε, ὅπως λέμε, σέ δύσκολη θέση.
Ὅμως ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ δέν ἔκανε αὐτό πού κάνουμε ἐμεῖς πολλές φορές σήμερα, οὔτε ὤθησε τά παιδιά της νά τό κάνουν γιά νά «κερδίσουν», ὅπως θά λέγαμε, τή ζωή τους.
Γιατί τό ἔκανε ἄραγε; Γιατί δέν ἀγαποῦσε τά παιδιά της; Γιατί δέν ἤθελε νά ζήσουν ἤ γιατί ἤθελε νά τούς στερήσει τή μητρική της παρουσία; Γιά τίποτε ἀπό αὐτά, ἀλλά γιατί ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ πίστευε ἀληθινά στόν Χριστό, ὄχι ἐπιφανειακά, καί αὐτή τήν πίστη μετέδωσε καί στά τρία παιδιά της.
Τούς εἶχε διδάξει μέ τόν λόγο καί τή ζωή της ὅτι τίποτε δέν ἔχει ἀξία στή ζωή αὐτή, ἐάν πρόκειται νά μᾶς στερήσει τήν οὐράνια καί αἰώνια. Τούς εἶχε διδάξει μέ τή ζωή της τήν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου μας ὅτι ὅποιος τόν ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμολογήσει καί Ἐκεῖνος ἐνώπιον τοῦ Πατρός του τοῦ ἐν οὐρανοῖς.
Εἶχε διδάξει ὅμως ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ στά παιδιά της καί μία ἄλλη ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ σέ ὅσους θελήσουν νά τόν ὁμολογήσουν: νά μήν φοβηθοῦν τί θά ποῦν ἐνώπιον τῶν ἡγεμόνων καί τῶν βασιλέων, γιατί Ἐκεῖνος θά τούς φώτιζε τί νά ποῦν καί πῶς νά ὑπερασπισθοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό.
Κι ἔτσι, ἀντί νά συστήσει ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ στά τρία παιδιά της νά μήν ὁμολογήσουν τόν Χριστό, ἐπειδή ἦταν νεαρά στήν ἡλικία καί δέν γνώριζαν τί θά ποῦν, καί νά ἀποφύγουν μέ αὐτό τόν τρόπο τό μαρτύριο, σώζοντας δῆθεν τή ζωή τους, ἐκείνη ὡς στοργική ἀλλά καί πιστή συγχρόνως μητέρα, τά παρότρυνε νά ὁμολογήσουν χωρίς νά διστάσουν καί χωρίς νά λυγίσουν ὅτι εἶναι χριστιανοί καί νά προτιμήσουν τόν θάνατο γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀπό μία ζωή, ἡ ὁποία θά ἦταν ὅμως μακριά ἀπό τόν Χριστό.
Καί αὐτό ἔκαναν τά τρία παιδιά, οἱ τρεῖς μάρτυρες, ἅγιοι Σέκενδος, Σεκένδικος καί Κήγορος. Ὁμολόγησαν τόν Χριστό καί ὑπέμειναν μέ καρτερία τά βασανιστήρια, στηρίζοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο στήν πίστη, ὥστε νά ἀξιωθοῦν μαζί μέ τή μητέρα τους, τήν ἁγία Ἱερουσαλήμ, τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου καί τή δόξα τοῦ οὐρανοῦ ἀλλά καί τῆς γῆς. Γι᾽ αὐτό καί ἀποτελοῦν παράδειγμα γιά ὅλους ἐμᾶς, πού τούς τιμοῦμε σήμερα, γιατί ὅλοι μας καλούμεθα καθημερινά, ὄχι βέβαια νά θυσιάσουμε τή ζωή μας γιά τόν Χριστό, ἀλλά νά τόν ὁμολογοῦμε μέ τίς πράξεις καί μέ τή ζωή μας καί νά μήν τόν ἀρνούμεθα. Γιατί ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς πίστεώς του εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τό θέλημά του καί ἡ ἀδιαφορία μας γιά τίς ἐντολές του. Ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά μήν ἀκολουθοῦμε τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀδιαφορία μας γιά τόν πλησίον. Εἶναι ἡ ἔλλειψη ἀγάπης καί ἐνδιαφέροντος γιά τόν ἀδελφό μας πού πάσχει, πού ἔχει ἀνάγκη, πού πεινᾶ καί διψᾶ, γιατί στό πρόσωπό του φροντίζουμε ἤ ἀδιαφοροῦμε γιά τόν Χριστό.
Αὐτά καλούμεθα καί ἐμεῖς νά κάνουμε. Νά ἀποδεικνύουμε καθημερινά μέ τίς ἐπιλογές τῆς ζωῆς μας ὅτι δέν ἀρνούμεθα τόν Χριστό, ὅπως δέν τόν ἀρνήθηκαν καί ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ καί τά τέκνα της. Δέν τόν ἀρνούμεθα, παρότι δέν ἐκβιαζόμεθα καί δέν πιεζόμεθα ἀπό κανέναν, ὅπως συνέβαινε μέ τούς ἑορταζομένους ἁγίους. Καλούμεθα, ἄν θέλουμε νά τιμήσουμε πραγματικά τούς ἁγίους μας, νά μένουμε σταθεροί στήν πίστη καί τήν ἀγάπη μας στόν Χριστό ὄχι στά λόγια ἀλλά στά ἔργα, ἀλλά ζώντας καθημερινά μέ τόν Χριστό στήν ψυχή μας, στίς ἐπιλογές, στίς πράξεις μας, στίς σκέψεις μας καί τίς ἐπιθυμίες μας, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς, διά πρεσβειῶν τῆς ἁγίας Ἱερουσαλήμ καί τῶν ἁγίων τέκνων αὐτῆς, τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐπουρανίου βασιλείας του.