Η Μητρόπολη Καλαβρύτων τίμησε τον Αθανάσιο Μπιλάλη
Με προσκεκλημένο τον θεολόγο και νομικό κ. Αθανάσιο Μπιλάλη, που ανέπτυξε το θέμα «Αγιότης – Γιατί τιμούμε τους Αγίους και την Παναγία», συνεχίστηκαν προχθές στο Κέντρο Νεότητος «Νέοι Ορίζοντες» οι εσπερινές ομιλίες που έχει καθιερώσει κάθε Κυριακή η Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
«Σε ολόκληρο τον κόσμο, οπουδήποτε κι αν εισέλθει κανείς σε μία εκκλησία, μικρή ή μεγάλη, το πρώτο που θα παρατηρήσει είναι η ποικιλία των εικονιζομένων Αγίων. Η αγιογραφία, ο στολισμός των ναών με μορφές Αγίων αποτελεί πάντα το θησαυρό της θρησκευτικής μας ευλάβειας και ζωής. Η Ορθόδοξος Εκκλησία για να μας βοηθήσει και να μας στηρίξει στον πνευματικό μας αγώνα για τη χριστιανική τελείωση – θέωση, μας προβάλλει καθ’ όλο το έτος τις μορφές των Αγίων», σημείωσε αρχικά ο ομιλητής, συμπληρώνοντας πως «τιμούμε τους Αγίους, διότι υπήρξαν ήρωες και η τιμή των Αγίων – ηρώων είναι φυσική ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής, τιμούμε τους Αγίους διότι υπήρξαν σπουδαίοι άνθρωποι και πρότυπα για μίμηση».
Και συνέχισε ως εξής: «Η Εκκλησία μάς διδάσκει ξεκάθαρα ότι Άγιος είναι εκείνος που ζητά να διαμορφώσει την ψυχή του ΄΄καθ’ ομοίωση Θεού΄΄, και θέλει να την εξωθήσει στην εξάσκηση των χριστιανικών αρετών με ηρωική αυτοθυσία. Έτσι, Άγιος σημαίνει και είναι ήρωας και καλλιτέχνης στη ζωή. Θαυμάζουμε το μεγαλοφυή γλύπτη που δίνει ζωή στο ακατέργαστο μάρμαρο, σε βαθμό που μόνο ο λόγος λείπει από το δημιούργημά του. Πώς, λοιπόν, μπορούμε να μην σταματήσουμε έκθαμβοι εμπρός στους Αγίους που διέπλασαν τις ψυχές τους σε τέτοια αριστουργήματα που ξεπερνούν τις πτωχές ανθρώπινες αντιλήψεις και είναι ευάρεστες στον Θεό, τον μέγα Δημιουργό; Υπήρξαν και είναι ήρωες οι Άγιοι. Αν και θνητοί, αδύνατοι όπως όλοι μας, είχαν σαν οδηγό στη ζωή τους μία και μόνη μεγάλη σκέψη. Τη σκέψη της αιώνιας ζωής, που ποτέ, μα ποτέ, το φως της μεγάλης αυτής ιδέας δεν έπαψε να τους φωτίζει, όχι μόνο όταν προσεύχονταν αλλά και στους καθημερινούς τους αγώνες. Όχι μόνο στο ναό αλλά και όταν εργάζονταν. Όχι μόνο την Κυριακή αλλά κάθε ημέρα της εβδομάδας».
Στην επόμενη ενότητα της ομιλίας του, που περιελάμβανε το ερώτημα «εάν μπορούμε και εμείς να γίνουμε Άγιοι», ο κ. Μπιλάλης ήταν ξεκάθαρος: «Ναι, διότι το ζητά ο Κύριος (Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ Άγιος ειμί). Είναι κατορθωτό, διότι το πέτυχε ένα πλήθος Αγίων. Μπορούμε, εάν θέλουμε, να γίνουμε Άγιοι. Να ζήσουμε με αγιότητα, ως αληθινοί χριστιανοί. Χρειάζεται, όμως, μετάνοια. Αλλαγή σκέψης, θέλησης και ζωής. Απαιτείται καθημερινή επικοινωνία με τον Θεό, δηλαδή προσευχή. Αδιάκοπος σύνδεσμος με την Εκκλησία και τη Μυστηριακή ζωή. Εάν μελετούμε και ακούμε συχνά τον λόγο του Θεού, εάν προσπαθούμε να ζήσουμε όπως δίδαξαν και έζησαν οι Άγιοι, τότε είμαστε στο δρόμο της αγιότητας. Στον δρόμο που οδηγεί στην επίγεια ευτυχία και την ουράνια σωτηρία!».
Και ο εξαίρετος ομιλητής κατέληξε εξηγώντας για ποιους λόγους τιμούμε την Υπεραγία Θεοτόκο. «Ο Ιησούς και η Παρθένος Μαρία είναι πάντα μαζί. Όποιος λατρεύει τον Χριστό αποδίδει σεβασμό στη Μητέρα του και αντιστρόφως, όποιος σέβεται την Θεοτόκο αισθάνεται μέσα του ότι αυξάνεται η αφοσίωση και η αγάπη του προς τον Ιησού Χριστό. Όλοι μας είμαστε αδύνατα πλάσματα, ένας αδιόρατος κόκκος άμμου. Όμως, ανυψωνόμεθα όταν με πλήρη σεβασμό, τιμή και αγάπη αποδίδουμε λατρεία στη Μεγαλειότητα του Κυρίου μας, στη Μητέρα Του και τους Αγίους. Εάν ο Χριστός, η Μητέρα του και οι Άγιοι είναι μαζί μας, τότε ουδείς καθ’ ημών!».
Εν συνεχεία, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, λαμβάνοντας τον λόγο και αναφερόμενος στην τελευταία ενότητα της ομιλίας του Αθανασίου Μπιλάλη που αφορούσε στην Υπεραγία Θεοτόκο, είπε χαρακτηριστικά: «Η Παναγία μας ονομάστηκε από τους Πατέρες Πλατυτέρα των Ουρανών, διότι χώρεσε μέσα Της τον Αρχηγό της ζωής! Την διάλεξε ο Θεός και την… έτρεφαν άγγελοι στο Ιερό του ναού του Σολομώντος, όταν έφθασε στα 12 χρόνια. Και εκεί εδέχθη τον Ευαγγελισμό. Γι’ αυτό, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να κλείνετε την ημέρα σας με την εξής προσευχή: Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει».
Αμέσως μετά ο σεπτός Ποιμενάρχης μας μίλησε για την πολυετή φιλία που τον συνδέει με τον κ. Μπιλάλη και η οποία ξεκινά από τα νεανικά τους χρόνια όταν υπήρξαν συμφοιτητές στη Θεολογική Σχολή Αθηνών! Προσέθεσε δε πως τα τελευταία χρόνια ο Αθανάσιος Μπιλάλης έχει θέσει αφιλοκερδώς τον εαυτό του στη διακονία της Ιεράς Μητροπόλεώς μας με υποδειγματική υπακοή και βαθιά ταπείνωση.
«Ομιλεί, διδάσκει, συμβουλεύει, συντάσσει, γράφει, επιμελείται, διεκπεραιώνει αποστολές με την επικουρία των νομικών γνώσεών του. Φέρει εις πέρας με επιτυχία σύνθετες διοικητικές αποστολές κάνοντας χρήση της μακράς και πολυχρονίου διοικητικής εμπειρίας του. Με διάκριση εισηγείται, με ταπείνωση υπακούει, με νεανικό ζήλο εκτελεί, με αμεσότητα και υπευθυνότητα επιλύει, με φιλότιμο εργάζεται. Δεν δήλωσε ποτέ κουρασμένος. Δεν τον είδαμε ποτέ αγανακτισμένο και διαμαρτυρόμενο. Θυσιάζεται καθημερινώς και με τον τρόπο αυτό επιμηκύνει, παρατείνει τον χρόνο της δικής μου ζωής. Εάν έχω λίγη ικμάδα ακόμα και δεν έχουν εξαντληθεί οι δυνάμεις μου, οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Μπιλάλης έχει αναλάβει ένα μεγάλο μέρος των υπηρεσιακών μου καθηκόντων. Καθώς λοιπόν οδεύω προς την έξοδο, θέλησα να εξοφλήσω… λογαριασμούς και… χρέη που έχω απέναντί του, λέγοντάς του δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ», κατέληξε ο Σεβασμιώτατος, τιμώντας τον φίλο και συνεργάτη του για την πολυετή εθελοντική προσφορά του στην Ιερά Μητρόπολη και την έμπρακτη υποστήριξή του στο διοικητικό, γραμματειακό και ιεραποστολικό της έργο.
