Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀφηγεῖται στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή τήν θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης, περιγράφοντας τό ἔργο τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία, ἀναφέρουν καί τήν «ἀνάβλεψιν τυφλῶν». Αὐτός λοιπόν πού ἔχει τήν ἐξουσία νά ξαναδίνει τό φῶς στούς τυφλούς δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Μεσσία.
Ἡ ἀπόδοση ὅμως τοῦ φωτός στούς τυφλούς, πέρα ἀπό τήν ἀποδεικτική σημασία της γιά τή μεσσιανική ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ, ἔχει καί ἕνα ἄλλο βαθύτερο νόημα: Εἶναι σημάδι μίας νέας κατάστασης πραγμάτων πού εἰσβάλλει μέσα στόν κόσμο τοῦ σκότους καί τῆς τυφλότητας. Ὁ Χριστός ἀνοίγει τά μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιά νά μπορέσουν νά διαπιστώσουν τή νέα ζωή πού αὐτός προσφέρει σάν δῶρο στόν κόσμο. Πολλοί ἄνθρωποι, μολονότι ἔχουν τό σωματικό φῶς, δέν ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τόν ἀποκαλυπτόμενο Θεό πού εἰσέρχεται μέσα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία γιά νά τήν σώσει ἀπό τήν καταστροφή, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη μεριά, οἱ εὐαγγελιστές μᾶς διασώζουν περιπτώσεις τυφλῶν πού ἀναγνωρίζουν στόν Ἰησοῦ τόν Μεσσία καί μετά τή σωματική θεραπεία τους διακηρύσσουν σ’ ὅλους τήν πίστη τους. Ἔτσι, δικαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «Εἰς κρίμα ἐγώ εἰς τόν κόσμον ἦλθον, ἵνα οἱ μή βλέποντες βλέπωσι καί οἱ βλέποντες τυφλοί γένονται».
Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὡς Φῶς τοῦ κόσμου πού διακηρύσσει ἡ Ἐκκλησία, δημιουργεῖ κρίση μέσα στόν κόσμο. Βέβαια ὄχι μέ τήν ἔννοια τῆς κατακρίσεως τῶν ἀνθρώπων ἄλλα μέ τήν ἔννοια τῆς ὑποχρεώσεως πού δημιουργεῖται στόν κάθε ἄνθρωπο νά λάβει θέση ἔναντι αὐτοῦ τοῦ φωτός. Ἀπό τή στάση πού παίρνει ὁ καθένας ἀπέναντι στό φῶς, κρίνεται ἤδη καί προδικάζεται τό μέλλον του. Χρειάζεται τόλμη γιά νά δεῖ κανείς κατάματα τό φῶς, νά ἀντικρύσει τή γύμνια του χωρίς νά τήν ἐπενδύει μέ ψεύτικα καί συμβατικά ἐνδύματα.
Εἶναι χαρακτηριστικό στή σημερινή διήγηση, ὅτι ὁ Κύριος πλάθει πηλό καί ἐπιχρείει τά κλειστά μάτια τοῦ τυφλοῦ στέλνοντάς τον μετά νά πλυθεῖ στή δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ. Ὅπως ὁ Θεός, κατά τήν ἀρχική δημιουργία τοῦ κόσμου πλάθει μέ χῶμα τόν ἄνθρωπο, ἔτσι καί ὁ Χριστός μέ τόν ἲδιο τρόπο ἀναδημιουργεῖ τό καταστραμμένο ἀπό τή φθορά τῆς ἁμαρτίας πλάσμα.
Στή στάση τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ καί τῶν φαρισαίων τῆς διηγήσεως, ἀπηχοῦνται οἱ δύο διαμετρικά ἀντίθετες στάσεις τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ θείου φωτός. Ὁ κάθε ἄνθρωπος κρίνεται ἀπό τό ἄν θελήσει νά ἀντικρύσει τό φῶς ἤ ἀπό τό ἄν προτιμήσει τό σκοτάδι, μέσα στό ὁποῖο κρύβονται καί σκεπάζονται τά σκοτεινά ἔργα τοῦ κόσμου.