Μητρόπολη Μαρωνείας: Το Ευαγγελικό Μήνυμα της Κυριακής (31-7)
Όποιος περιμένει να δεί θαύμα για να πιστέψει στον Χριστό, θα μένει πάντοτε σε μία άκαρπη αναμονή η θα τραπεί σε μια ψυχρή ορθολογιστική αντιμετώπιση της θρησκείας.
Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για δύο θαύματα του Χριστού, για τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονιζομένου. Ο Χριστός, που διακηρύσσει ότι είναι «το φως του κόσμου», εγγίζει τα κλειστά μάτια των δύο τυφλών που ζητούν έλεος και βοήθεια και τους λέγει: «Κατά την πίστιν ημών γενηθήτω υμίν».
Κι αυτό το «γενηθήτω» δε μπορεί παρά να μας φέρει στον νού τη δημιουργική προσταγή του Θεού κατά τη δημιουργία του κόσμου, όπως την περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο της Γενέσεως.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι Φαρισαίοι δεν αρνούνται την πραγματικότητα των θαυμάτων του Χριστού, αλλά προσπαθούν να τα ερμηνεύουν με τρόπο διαστρεβλωτικό της αλήθειας.
Έτσι αποδεικνύονται πρόδρομοι των διαφόρων ορθολογιστών των κατοπινών χρόνων, οι οποίοι προσπάθησαν να αποδώσουν τα θαύματα της Καινής Διαθήκης σε φυσικά αίτια, σε ψυχολογικά φαινόμενα ή ακόμη και σε φαντασιώσεις των μαθητών.
Ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού έρχεται να αποκαταστήσει το χαλασμένο από τη φθορά και την αμαρτία δημιούργημα. Όπως με την αυθεντική προσταγή του Θεού δημιουργήθηκε ο κόσμος και ο άνθρωπος, έτσι με την ίδια αυθεντικότητα αναδημιουργείται ο άνθρωπος από τον Υιό του Θεού για να γίνει ένα καινούργιο πλάσμα, μέλος της Εκκλησίας, κληρονόμος των θείων δώρων, απαλλαγμένος από την τυφλότητα, από τη δαιμονική κυριαρχία, από το μίσος και από τον θάνατο. Τα θαύματα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με τρόπο ψυχρό και εγκεφαλικό, ούτε γίνονται για να προκαλέσουν την πίστη στον άνθρωπο, αλλά την προϋποθέτουν. Χρειάζεται καθαρή καρδιά απαλλαγμένη από την ιδιοτέλεια και θείος φωτισμός, για να εμπιστευθεί ο άνθρωπος τη ζωή του στα χέρια του Θεού.
Όποιος περιμένει να δεί θαύμα για να πιστέψει στον Χριστό, θα μένει πάντοτε σε μία άκαρπη αναμονή η θα τραπεί σε μια ψυχρή ορθολογιστική αντιμετώπιση της θρησκείας.
Η σημερινή περικοπή, πέρα από τη μεσσιανική αυθεντία του Χριστού και την εμμονή των ασθενών στην αίτηση του θείου ελέους, θέλει με την τελική παρατήρησή της για την ερμηνεία των θαυμάτων από τους Φαρισαίους, να μας υπομνήσει την αλήθεια, ότι η συνάντησή μας με το θαύμα της αγάπης του Θεού πραγματοποιείται μακριά από τους ορθολογισμούς, μακριά από τις κακόβουλες διαστρεβλώσεις, μέσα στη νέκρωση του εαυτού μας και την ανάστασή του στη νέα ζωή που την εμπνέει και την καθοδηγεί το Πνεύμα του Θεού.
