Δὲν ἦταν καὶ τόσο ἁπλό τὸ διάβημα τοῦ Ἰωσήφ. Ἀντίθετα, ἦταν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο νὰ παρουσιασθεῖ σὲ μιὰ τόσο τραγικὴ στιγμὴ ἀνοικτὰ φίλος ἑνὸς καταδίκου, ποὺ συγκὲντρωσε τὸ μίσος τῶν ἀρχόντων. Μποροῦσε νὰ τοῦ στοίχισει τὴν περιουσία καὶ τὴν ὑπόληψή του, πιθανῶς καί τήν ἴδια του τήν ζωή. Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως, παραμερίζει τοὺς φόβους καὶ μὲ τόλμη προχωρεῖ ἐκεῖ ποὺ ἡ συνείδηση τὸν καλεῖ. Ἀργότερα βλέπουμε νά ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά του καὶ μερικὲς ἄλλες μορφές, οἱ Μυροφόρες. Νύχτα ξεκινοῦν κι ἀψηφοῦν τοὺς κινδύνους, πλησιάζοντας τὸ μνῆμα ποὺ φρουροῦν Ρωμαίοι στρατιῶτες.
Ἡ τόλμη τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τῶν Μυροφόρων προσφέρει καὶ σὲ μᾶς μιὰ εὐκαιρία νὰ θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας μερικὰ ἁπλά, πρακτικά, ἀλλὰ κρίσιμα καὶ ἐπίκαιρα ἐρωτήματα. Ἄραγε σήμερα ἐμεῖς, ποὺ θέλουμε νὰ λεγόμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, δείχνουμε ὅση τόλμη πρέπει γιά τὴν ἐκπλήρωση τῶν καθηκόντων μας, τῶν μικρῶν ἤ τῶν μεγάλων, τῶν ἐπαγγελματικῶν ἤ τῶν οἰκογενειακῶν; Μά χρειάζεται τόλμη, ἴσως διερωτηθεῖ κανείς, γιά ἕνα τέτοιο πρᾶγμα. Πόσα καί πόσα ἐμπόδια ἔχει νά ἀντιμετωπίσει ὁ τίμιος ἄνθρωπος στήν καθημερινή βιοπάλη γιά νά μείνει πιστός στό καθῆκον του. Διλήμματα, γόρδιοι δεσμοί ποὺ χρειάζονται τὸ σπαθί τῆς χριστιανικῆς τόλμης γιὰ νὰ λυθοῦν.
Ἀλλά ἂν χρειάζεται θάρρος γιὰ νὰ ζήσουμε μὲ συνέπεια τὴ χριστιανική μας ζωή, τότε ἀπαιτεῖται πολὺ περισσότερη τόλμη γιά τήν ἀναχαίτιση καί ἐξουδετέρωση τοῦ κακοῦ πού κατακλύζει τήν κοινωνία μας.
Συχνὰ συζητοῦμε γιά τὴν ἐπέκταση τῆς ἐγκληματικότητας, γιὰ τὴν παρακμή, καὶ τὴν καταπάτηση τῶν οἰκογενειακῶν ἀρχῶν, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς ἀδικίας. Ἀλλά πόσοι ἀπὸ μᾶς ἀποφασίσαμε νὰ διαμαρτυρηθοῦμε; Διότι ὅταν μιλᾶμε γιά ἀντίσταση στό κακό δέν ἐννοοῦμε μιά ἁπλή παθητική ἄμυνα καί στεῖρα κριτική, ἀλλά μιά σοβαρή ἀποφασιστική προσπάθεια πού στιλιτεύει τό κακό καί ἐπαινεῖ τό καλό.
Πῶς ὅμως θά τονώσουμε τήν τόλμη μας; Τό πρῶτο πού θά βοηθήσει εἶναι ἡ συναίσθηση, ὅτι ὑπακοῦμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἕνα δεύτερο στήριγμα προσφέρει ἡ ἀλληλοενίσχυση. Ὅταν εἶναι κανείς ἀπομονωμένος, εὐκολότερα τόν κυκλώνει ὁ φόβος. Τό παράδειγμα τῶν μυροφόρων μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Δέν ἐνεργοῦν χωριστά, πηγαίνουν στό μνῆμα ὃλες μαζί. Ἕνα τρίτο εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Ἀναστάντα Κύριο. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ δυναμοῦντι με Χριστῷ», διαβεβαίωνε ἀπό τήν πεῖρα του ὁ Ἀπόστολος Παύλος. Προσέχουμε μόνο τά ἐμπόδια καί τίς δοκιμασίες καί λησμονοῦμε, ὅτι ὁ Θεός ἐπεμβαίνει ἐκεῖ ἀκριβῶς πού ἐμεῖς δέν τό περιμένουμε.