Μητρόπολη Βεροίας: Μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας των Ποντίων

Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, παρουσία του Υφυπουργού Οικονομικών κ. Απόστολου Βεσυρόπουλου, των Βουλευτών Ημαθίας κ. Αναστασίου Μπαρτζώκα, κ. Λαζάρου Τσαβδαρίδη και κ. Φρόσως Καρασαρλίδου, του Αντιπεριφερειάρχη Ημαθίας κ. Κωνσταντίνου Καλαϊτζίδη, του Δημάρχου Ναούσης κ. Νικόλα Καρανικόλα και των λοιπών τοπικών πολιτικών αρχών καθώς και με την συμμετοχή της Ευξείνου Λέσχη Ναούσης και άλλων πολιτιστικών συλλόγων και σωματείων.

 

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρω­μέ­νον; ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν».

Στόν τάφο τοῦ Χριστοῦ μᾶς μετέ­φε­ρε τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα· ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἰωσήφ μέ τόν Νικό­δημο, τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμε­ρα, Κυριακή τρίτη ἀπό τοῦ Πάσχα, μαζί μέ τίς Μυροφόρες γυναῖκες, εἶχαν εὐλαβικά τοποθετήσει τό νε­κρό σῶμα τοῦ Διδασκάλου τους. Δέν μᾶς μετέφερε ὅμως γιά νά θρη­νήσουμε μαζί μέ τίς μαθήτριες τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά γιά νά ζήσουμε καί ἐμεῖς τή χαρά τῆς Ἀναστάσεώς του, γιά νά ζήσουμε τό θαῦμα τό ὁποῖο μέσα στή νύκτα τοῦ φόβου καί τῆς ἀπογνώσεως, μέσα στό σκο­τάδι τῆς θλίψεως καί τοῦ πό­νου, ἄλλαξε τή ροή τῆς ἱστορίας καί μετέβαλε τήν πορεία τοῦ κό­σμου.

Πρίν ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἡ κατάστα­ση φαινόταν ζοφερή. Ὁ Ἰησοῦς πού εἶχαν πιστεύσει καί εἶχαν ἀκο­λουθήσει, ὁ Ἰησοῦς πού εἶχε κάνει τόσα θαύματα καί εἶχε ἀναστήσει νεκρούς, ἔκειτο ὁ ἴδιος νεκρός, ἄπνους, σχεδόν μόνος καί ἐγκατα­λε­λειμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους εὐεργέτησε. Κανείς ἄλλος δέν εἶχε τολμήσει νά ζητήσει τό σῶμα του, ἐκτός ἀπό τόν Ἰωσήφ. Κανείς ἄλλος δέν εἶχε ἐνδιαφερθεῖ νά φέ­ρει τά ἀπαραίτητα γιά τήν ταφή του ἀρώματα, ἐκτός ἀπό τόν Νικό­δημο. Κανείς ἄλλος δέν εἶχε φροντί­σει νά μάθει ποῦ θά ταφεῖ, ἐκτός ἀπό τίς Μυροφόρες γυναῖ­κες.

Καί ὅμως σήμερα τά πάντα ἀλλά­ζουν. Ὁ ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς δέν χρειαζόταν τή βοήθεια τῶν ἀνθρώ­πων γιά νά ἀναστηθεῖ. Δέν χρεια­ζόταν χρόνο γιά νά σώσει «παγγε­νεί» τόν Ἀδάμ καί νά λυτρώσει τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Δέν χρειαζόταν βοήθεια γιά νά ἐξέλθει ἀπό τό μνημεῖο ἀνα­στημένος καί θριαμβευτής.

Ὁ ἄγγε­λος, τόν ὁποῖο συναντοῦν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες τό πρωί τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων στό μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μάρτυρας τοῦ γεγονό­τος τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι ἐκεῖνος πού ἐξηγεῖ στίς μαθήτριες τοῦ Κυ­ρίου τό θαῦμα, γιά νά μήν ἐκπλα­γοῦν, γιά νά μήν τρομάξουν, ἀλλά γιά νά τό πιστεύσουν, γιά νά πιστεύσουν ὅτι τό θαῦμα τῆς Ἀνα­στάσεως εἶναι αὐτό πού ἀλλάζει τά πάντα, πού καινοποιεῖ τόν κόσμο, πού ἀνιστᾶ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώ­πων πού θά τό πιστεύσουν καί θά θελήσουν νά τό ζήσουν.

Εἴκοσι αἰῶνες τώρα, πού οἱ ἄν­θρω­ποι ζοῦμε μέσα στό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, ἔχουμε πολλές εὐ­και­ρίες νά διαπιστώσουμε τήν ἐπί­δραση της στόν κόσμο καί στή ζωή μας. Γιατί ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστός ἔχει τή δύναμη νά ἐπεμβαίνει καθορισ­τικά στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καί νά μεταβάλλει καί τίς πιό δυσοίωνες συνθῆκες καί καταστάσεις. Ἔχει τή δύναμη νά διώχνει τόν φόβο καί νά φέρνει τήν χαρά καί τήν αἰσιοδο­ξία. Τήν χαρά καί τήν αἰσιοδοξία πού δίνει ἡ προοπτική μιᾶς νέας ζωῆς «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», πού δέν αἰθεροβατεῖ, ἀλλά στηρίζεται στό θαῦ­­μα τῆς Ἀναστάσεως καί στή δύναμη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου νά ἀλλάξει τόν κόσμο καί νά ἀνατρέ­ψει τίς συνθῆκες καί τίς καταστά­σεις πού ἐπικρατοῦν.

Αὐτή ἡ πραγματικότητα κάνει ὅσους πιστεύουμε στόν Ἀναστάντα Χριστό νά μήν ἀπογοητευόμεθα καί νά μή φοβούμεθα ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες συνθῆκες, γιατί γνω­ρίζουμε ὅτι σέ ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας καί τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου τήν τελευταία λέξη τήν ἔχει ὁ Χρι­στός.

Ἡ πίστη στόν Ἀναστάντα Χριστό ἦταν αὐτή στήν ὁποία βασίστηκε ὄχι μόνο ἡ ἑλληνική ἐπανάσταση τοῦ 1821, πού τιμοῦμε φέτος, οὔτε μόνο ἡ θυσία τῶν Ναουσαίων πού ἑορτάσαμε πανηγυρικά τήν περα­σμέ­νη Κυριακή, ἀλλά καί ἡ καρ­τε­ρία καί ἡ δύναμη μέ τήν ὁποία οἱ πατέρες καί οἱ πρόγονοί μας στόν Πόντο ἄντεξαν τίς φρικτές συνέ­πειες τοῦ σχεδίου τῆς γενοκτονίας, ὑπέμειναν ἐξορίες, βασανι­στήρια, μαρτύρια καί ἐν τέλει τόν ξερ­ριζωμό ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες, ἀπό ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἑλληνι­σμός ἄκμαζε τρεῖς χιλιάδες χρόνια, γιά νά πάρουν τόν δρόμο τῆς προσ­φυγιᾶς.

Κάθε ἄλλος λαός θά εἶχε ὑποκύ­ψει στά δεινά, ὅμως ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός ἄντεξε καί παρότι ἀδι­κημένος, ταλαιπωρημένος, κατ­α­τρεγ­μένος κατόρθωσε μέ τήν πίστη στόν Ἀναστάντα Κύριο νά σταθεῖ ὄρθιος, νά διατηρήσει τήν παρά­δο­ση καί τόν πολιτισμό του, νά ἀγω­νίζεται γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν δικαίων του καί νά πιστεύει ἀκρά­δα­ντα ὅτι τίποτε δέν μπορεῖ νά χαθεῖ γιά ὅποιον πιστεύει στή δύ­ναμη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτή τή δύναμη ἔχει ἀνάγκη ὁ κάθε ἄνθρωπος, καί αὐτή ἡ δύναμη εἶναι τό μήνυμα τῆς σημερινῆς ἡμέ­ρας, πού μαζί μέ τίς Μυροφόρες γυναῖκες καί τούς κεκρυμμένους μαθητές τοῦ Χριστοῦ, τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημο, τιμοῦμε καί τούς πατέ­ρες μας, τά θύματα τῆς γενοκτο­νίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού μέ τόν δικό τους τρόπο καλοῦν καί ἐμᾶς νά ἀντλήσουμε ἀπό τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως γιά νά ἀντι­παλαίσουμε ὅλες τίς δυσκο­λίες τῆς ἐποχῆς μας καί νά συνεχί­σουμε νά ἀγωνιζόμεθα μέ τήν πί­στη, τήν ἐλπίδα καί τήν αἰσιοδοξία πού μᾶς χαρίζει ὁ Ἀναστημένος Χρι­στός, μέ τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα πού ἀγωνίσθηκαν καί οἱ πατέ­ρες μας.

Ἄς ἀκούσουμε τό μήνυμα αὐτό καί ἄς ἀντλήσουμε δύναμη ἀπό τή δύναμη τῆς πίστεως στόν Χριστό γιά νά συνεχίσουμε τή ζωή καί τόν ἀγώνα μας.

Σήμερα πού ἑορτάζουμε τούς δύο αὐτούς ἐκλεκτούς Ἰουδαίους, τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημο, ὁ ὁποῖος ἦταν βουλευτής, ἑορτάζουν καί οἱ βουλευτές μας. Ἑορτάζουν, διότι ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά μήν ἦταν σάν τούς μαθητές τοῦ Κυρίου ἤ νά μήν τόν ἀκολουθοῦσε παντοῦ, ὅπως τόν ἀκολουθοῦσαν ἐκεῖνοι, ἀλλά ἦταν, θά ἔλεγα, πιό πιστός ἀπό αὐτούς, διότι εἶχε τό θάρρος μέσα σέ ἐκεῖνον τόν κυκεώνα τῆς σταυρώσεως νά πάει, ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Κύριος ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί νά ζητήσει τό Σῶμα του, νά τό ἀλείψει μέ μύρα καί νά τό θάψει μαζί μέ τόν Ἰωσήφ. Εὔχομαι αὐτή τήν πίστη ἀλλά καί τήν τόλμη πού εἶχε ὁ βουλευτής αὐτός, νά τήν ἔχετε καί σεῖς μέσα στή Βουλή καί πάντοτε νά εἶστε ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Μακεδονίας καί τῆς πατρίδος μας.