Μητροπολίτης Ναυπάκτου: Ρατσισμός και (αντι-)εμβολιασμός

Μέ ἀφορμή πού ἀκροδεξιές καί ναζιστικές ὀργανώσεις σέ ὅλη τήν Εὐρώπη στράφηκαν μέ συλλαλητήρια καί δυναμικές ἀντιδράσεις ἐναντίον τῶν ἐμβολίων καί τῶν προστα­τευτι­κῶν μέτρων γιά τόν κορωνοϊό, προσπάθησα νά ἐντοπίσω τήν αἰτία τῶν ἀντιδράσεων αὐτῶν. Διερωτήθηκα: Γιατί οἱ ἀκροδεξιές αὐτές ὀργανώσεις εἶναι ἐναντίον τῶν προστατευτικῶν μέτρων καί τοῦ ἐμβο­λιασμοῦ;

Ἔγραψα ἕνα σχόλιο πού δημοσιεύθηκε στήν Ἐφημερίδα μας «Ἐκ­κλη­σιαστική Παρέμβαση» γιά τό θέμα, τό ὁποῖο παραθέτω στήν συνέχεια:

«Οἱ ἀντιδράσεις τῶν ναζιστικῶν μορφωμάτων ἐναντίον τοῦ ἐμβολίου καί τῶν προστατευτικῶν μέτρων καί στήν πατρίδα μας, κυρίως στήν Εὐρώπη μοῦ προκάλεσαν τήν ἀπορία γιά τό τί σχέση μπορεῖ ὑπάρχη μεταξύ τοῦ ναζισμοῦ (ἀκροδεξιῶν) καί τοῦ ἀντι­εμβο­λιασμοῦ, καί γιατί ὅσοι ἀκολουθοῦν αὐτήν τήν θεωρία εἶναι ἐναν­τίον τοῦ ἐμβολιασμοῦ τῶν ἀνθρώπων.

Κατ’ ἀρχάς σκέφθηκα ὅτι πιθανόν τό χρησιμοποιοῦν αὐτό τό θέμα ὡς ἀφορμή γιά νά ἐκφράσουν τήν ἀντίδρασή τους στήν Κυβέρνηση πού θέλει τόν ἐμβολιασμό τῶν ἀνθρώπων ἤ εἶναι ἐναντίον τῶν μεγάλων Ἑταιρειῶν ἤ ἐπιδιώκουν νά προ­σεταιρισθοῦν αὐτούς πού ἀντιδροῦν γιά τήν ἐνίσχυση τῆς ὀργα­νώσεώς τους.

Ὅμως, συζητώντας μέ κάποιον φίλο μου πού διατύπωσε σοβαρά ἐπιχειρή­ματα, κατάλαβα ὅτι τό θέμα εἶναι βαθύτερο, δηλαδή ἔχει βαθειές ρίζες καί δέν εἶναι τόσο ἁπλό καί ἀθῶο.

Ὁ Νίτσε μέ τίς θεωρίες του προσδίδει στόν «ὑπεράν­θρωπό» του τέσσερα στοιχεῖα. Τό πρῶτον ἡ ἀνάγκη νά φονευθῆ ὁ Θεός, τό δεύτερον τό νά μή λυπᾶται κανείς τόν πλη­σίον, τό τρίτον ὁ ἀνεύθυνος καί ἀνελέητος πόθος γιά τήν ἐξουσία καί τό τέταρτον ὅλα ἐπιτρέπονται. Γιά τόν ὑπεράν­θρωπο δέν ὑπάρ­χει οὔτε καλό οὔτε κακό, καί αὐτό ἐπηρέασε τίς θεωρίες τοῦ Χίτλερ γιά τήν Ἀρία φυλή, καί κάθε τί πού εἶναι ἀδύνατο καί ἀσθενικό πρέπει νά ἐκλείψη.

Τέτοιες θεωρίες εὐνοοῦν τόν κοινωνικό δαρβινισμό καί τήν εὐγονική. Ὁ ὅρος εὐγονική εἰσήχθη τό 1883 ἀπό τόν Francis Galton ἐξάδελφο τοῦ Δαρβίνου. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία αὐτή ἡ ἀνθρώπινη φυλή χρειαζόταν ἕνα εἶδος τεχνητῆς ἐπιλογῆς, κατ’ ἀντίθεση μέ τήν φυσική ἐπιλογή. Ἔτσι, πρέπει νά ἐλέγχεται καί νά ἀπο­φεύγεται ἡ ἀναπαραγωγή τῶν ἀδυνάτων καί τῶν ἀσθενῶν, καί νά ἐπιζοῦν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι πού εἶναι δυνατοί, ἰσχυροί, ὑγιεῖς. Καί, βέβαια, αὐτά ἰσχύουν καί στίς θεωρίες πού σχετί­ζονται μέ τήν ἀναπαραγωγή τῶν ἀνθρώπων, ὁπότε ἐφαρμό­ζονται οἱ ἐκτρώ­σεις, ἀλλά καί σέ ἤδη ζῶντες ἀνθρώπους πού εἶναι ἀσθενεῖς μέ ἀνίατα νοσήματα, μέ τήν πρακτική τῆς εὐθανασίας.

Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ μεγάλης ἡλικίας ἄνθρωποι πού εἶναι συντα­ξιοῦχοι, ἀλλά καί οἱ ἄρρωστοι θεωροῦνται ἀπό αὐτούς πού ἔχουν τέτοιες ναζιστικές καί ρατσιστικές θεωρίες, ὡς ἄχρηστοι γιά τήν κοινωνία, καί ἀποτελοῦν τροχοπέδη στό κοινωνικό σύνολο καί γι’ αὐτό πρέπει νά ἐξαφα­νισθοῦν.

Μέσα σέ αὐτήν τήν ἰδεολογική προοπτική τά ἐμβόλια δη­μιουρ­γοῦν ἀρνητικές καταστάσεις στήν κοινωνία, ἀφοῦ ἐπιζοῦν γιά πολλά χρόνια ἄνθρωποι μέ ἀνίατες ἀσθένειες, μέ ἀποτέλεσμα νά ζημιώ­νεται τό Κράτος, οἱ ἀσφαλιστικές Ἑταιρεῖες, καί τό Σύστημα Ὑγείας μιᾶς Χώρας. Γι’ αὐτόν τόν λόγο μερικοί ἰδεολόγοι ἀντι-εμβολιαστές ἐπι­διώκουν τήν ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας ἀπό τά ἀσθενικά στοι­χεῖα.

Ἴσως καί «ἡ ἀνοσία τῆς ἀγέλης» νά ἐντάσσεται μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική, δηλαδή νά περάση ὁ ἰός καί νά ἐξαφανίση τά ἄρρωστα ζῶα, ὥστε νά παραμένουν τά ὑγιῆ καί δυνατά.

Ἐναντίον αὐτῆς τῆς ναζιστικῆς καί ρατσιστικῆς νοοτρο­πίας ἀντιδρᾶ τό πολιτισμένο Κράτος πού προστατεύει ὅλους τούς πολίτες του καί ἰδιαίτερα τούς ἀνήμπορους σωματικά ἀνθρώπους, ἔστω κι’ ἄν κοστίζη οἰκονομικά γιατί αὐτό εἶναι τό νόημα τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ πολιτισμός καί ὁ ἐκδημοκρατισμός μιᾶς Χώρας ἐντοπίζεται κυρίως στό ὅτι τό Κράτος δείχνει τόν ἀλτρουϊσμό καί τήν φιλανθρωπία στούς ἀδυνάτους ἀνθρώπους.

Ἔτσι, ἡ σύνδεση τῶν ρατσιστῶν-ναζιστῶν μέ τό ἀντιεμβο­λια­στικό κί­νη­μα εἶναι προφανής.

Φυσικά ὅλοι οἱ ἀντιεμβολιαστές δέν διακατέχονται ἀπό τέτοιες ἀπόψεις, ἀφοῦ ὑπάρχουν καί ἄλλες ἀφετηρίες, ὅμως στό μικρό αὐτό σχόλιο προ­σπάθησα νά ἐντοπίσω τήν σχέση μεταξύ αὐτῶν τῶν ρατσιστικῶν-φασιστικῶν μορφωμάτων καί τοῦ ἀντιεμβολιασμοῦ, ὅταν μάλιστα ἐκφρά­ζεται μέ δυναμικό τρόπο».

Αὐτό ἦταν ἕνα πρῶτο σχόλιο πού ἔγραψα γιά τό θέμα αὐτό, χωρίς νά ἀναφέρομαι σέ Χριστιανούς ἀντιεμβολιαστές, πού κινοῦνται ἀπό διαφορετικά αἴτια, οἱ ὁποῖοι συγχέουν τήν πίστη μέ τήν ἐπιστήμη καί καταλήγουν σέ ἐσφαλμένα συμπεράσματα, πού ἐκφεύγουν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί ἐκφράζονται ἀπό τήν σχολαστική καί προτεσταντική θεολογία.

Δέν ἀναφέρθηκα σέ αὐτήν τήν κατηγορία καίτοι οἱ φανατικοί Χριστιανοί μέ χλεύασαν μέ ἐμπάθεια, κατά τόν συνήθη τρόπο τους.

Ὅμως χρειάζεται νά παραθέσω ἐπιπρόσθετα στοιχεῖα στό παρόν ἄρθρο πού ἀναφέρονται στήν σχέση ρατσισμοῦ-ναζισμοῦ καί ἀντιεμβο­λιασμοῦ.

Ὁ ρατσισμός ἤ φυλετισμός εἶναι ἡ θεωρία ἐκείνη «πού στηρίζεται πάνω στήν ἄποψη τῆς βιολογικῆς ἀνισότητας τῶν ἀνθρώπων, καί δια­κηρύσσει ὅτι ἡ ἱστορία τῆς κοινωνίας καί τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτι­σμοῦ ὑπακούει σέ αἰωνίους καί ἀναλλοίωτους νόμους». Οἱ ὁπαδοί τοῦ ρατσισμοῦ ἐπιδιώκουν νά ἀποδείξουν «ὅτι ὁ κόσμος ἀναγνώριζε ἀνέ­καθεν ἀνώτερες καί κατώτερες φυλές, δηλαδή, αὐτές πού δέν μποροῦν νά ἀναπτύξουν κάποιον πολιτισμό, εἶναι καταδικασμένες νά ὑπομένουν τήν δουλεία, ἐνῶ οἱ ἀνώτερες, πού δημιουργοῦν ἤ ἀφο­μοιώνουν τόν πολιτισμό, μποροῦν καί δικαιοῦνται νά ἐκμεταλ­λεύονται τίς κατώ­τερες» (Ἀντώνης Διαμαντίδης).

Ἡ Ἕλενα Μπλοβάτσκυ τό 1888 σέ δύο τόμους πού συνέγραψε μέ τίτλους κοσμογένεση καί ἀνθρωπογένεση ἀνέπτυξε τήν θεωρία περί «ριζικῶν Φυλῶν», πού εἶναι στάδια στήν ἀνθρώπινη ἐξέλιξη, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ἀνθρωπότητα διαιρεῖται σέ ἑπτά φυλές πού χωρίζονται σέ ἑπτά ὑποφυλές καί αὐτές σέ ἑπτά πολιτισμούς ἡ καθεμιά. Ἡ πρώτη φυλή ἦταν αἰθερική, πού δέν ὑπάρχει∙ ἡ δεύτερη φυλή ἦταν ὑπερ­βορεία, ἐρμαφρόδιτη πού δέν ὑπάρχει∙ ἡ τρίτη φυλή ἦταν ἡ Λεμούρια, μαύρου χρώματος∙ ἡ τέταρτη φυλή ἦταν ἡ Ἀτλαντία, κιτρίνου-καφέ χρώματος, εἶχαν μογγολικά χαρακτηριστικά καί ἀναμείχθηκαν μέ τούς κόκκινους Ἰνδιάνους∙ ἡ πέμπτη φυλή εἶναι ἡ Ἀρία, λευκοῦ χρώματος∙ ἡ ἕκτη φυλή ἀναμένεται καί «θά δημιουργηθῆ μέ εὐγονική καί ἐπιλε­κτική ἀναπαραγωγή»∙ καί ἡ ἑβδόμη φυλή ἀναμένεται νά ἔλθη, πού θά εἶναι «ὁ ὑπεράνθρωπος» ἤ «ὁ νέος ἄνθρωπος» πού θά προέλθη μέ τήν ἐξελικτική διαδικασία μέσα ἀπό τά «σκαλοπάτια».

Αὐτές οἱ θεωρίες εἶναι τό θεμέλιο τῶν φυλετικῶν διακρίσεων, πού τόν 19ο αἰώνα ἐπηρέασαν πολλές μυστικιστικές ὀργανώσεις, «ἀφοῦ υἱοθετήθηκαν καί ἀπό τούς τέκτονες Ροδόσταυρους, Ἰλλουμι­νάτι, «Ἑταιρεία τῆς Θούλης» καί «τό Τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς». Ἀξίζει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ Ἑταιρεία τῆς Θούλης καί τό Τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ὑπῆρξαν ὁ πυρῆνας τοῦ Τρίτου Ράϊχ». Ἡ λέξη Ράϊχ σημαίνει «Βασίλειο ἤ Αὐτοκρατορία» πού εἶναι ὁ χῶρος ἑνός λαοῦ ἤ Ἔθνους καί προῆλθε ἀπό τό ὄνομα τῆς «Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτο­κρατορίας τοῦ Γερμανικοῦ Ἔθνους» τῶν Φράγκων πού ἦταν τό Πρῶτο Ράϊχ, ἡ Γερμανική Αὐτοκρατορία τοῦ Μπίσμαρκ (19ος αἰώνας) ἦταν τό δεύτερο Ράϊχ, καί τό τρίτο Ράϊχ εἶναι ἡ ἀνεπίσημη ὀνομασία τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας (Βικιπαίδεια).

Ὁ ναζισμός εἶναι μιά «ὁλοκληρωτική ἰδεολογία» πού ἀναπτύχ­θηκε ἀπό τόν Χίτλερ μέ τό Ἐθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα τῆς Γερμανίας πού ἱδρύθηκε τήν δεκαετία τοῦ 1920. Ὑποστήριζε ὅτι εἶναι «ὑπέρμαχος τῆς κοινω­νικῆς δικαιοσύνης, φυσικά μόνο γιά τούς φυλετικά καθαρούς ὑπηκόους του», καί ἐξόντωσε μέ τρόπους ἀπάνθρωπους ἑκατομμύρια ἀθώων πολιτῶν «μόνο καί μόνο ἐπειδή δέν εἶχαν «ἄρια» καταγωγή» (Ἀντώνης Διαμαντίδης).

Ὁ ναζισμός υἱοθέτησε τήν ρατσιστική θεωρία, ὅτι «ἡ ἄρια φυλή εἶναι ἀνώτερη ἀπό ὅλες τίς ἄλλες καί προορισμένη νά κυριαρχήσει, διότι οἱ διάφορες ὑποομάδες της ἀνέπτυξαν κατά καιρούς διαφόρους σημαντικούς πολιτισμούς». Οἱ ναζιστές υἱοθέτησαν τόν ρατσισμό «γιατί ὑποστήριζαν τήν ἀνωτερότητα τοῦ γερμανικοῦ λαοῦ». Ὁ Γερμανικός λαός εἶναι μιά ἀνώτερη φυλή, ἡ ἀρία φυλή, «πού ἀποτελεῖται κυρίως ἀπό τά γερμανο-σαξονικά φῦλα καί πρέπει νά εἶναι ἡ κυρίαρχη φυλή τοῦ κόσμου. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες πρέπει νά εἶναι ὑποτεταγμένες σέ αὐτήν, διότι εἶναι κατώτερες».

Ὁ Richard Evans (Ρίτσαρντ Ἔβανς) ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἀρχικά καθη­γητής ἱστορίας στό Birkbeck College τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Λονδίνου καί ἀργότερα καθηγητής νεότερης ἱστορίας στό Πανεπιστήμιο τοῦ Καίμπριτζ, ἔγραψε τρεῖς τόμους μέ τίτλους «Ἡ ἔλευση τοῦ Τρίτου Ράϊχ», «Τό Τρίτο Ράϊχ στήν ἐξουσία», καί τό «Γ΄ (τρίτο) Ράϊχ στόν πόλεμο».

Στόν τρίτο ἀπό αὐτούς τούς τόμους ἀναφέρεται διεξοδικά στήν περίοδο ἀπό τό ξέσπασμα τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τήν 1η Σεπτεμβρίου 1939 μέχρι τό τέλος τοῦ πολέμου στήν Εὐρώπη δηλαδή στίς 8 Μαρτίου 1945, καί περιγράφει ὅλες τίς θηριωδίες τῶν ναζιστῶν στόν χῶρο τῆς Εὐρώπης καί στίς Σλαυικές χῶρες.

Στό βιβλίο αὐτό παρουσιάζονται ὅλα τά γεγονότα πού ἐφαρμόσθηκαν γιά «τήν πολιτική γενοκτονία» πού ἐντάσσονται μέσα στίς φυλετικές πο­λιτικές «ἀπέναντι στούς Σλάβους καί σέ μειονότητες ὅπως οἱ Τσιγγάνοι, οἱ ὁμοφυλόφιλοι, οἱ μικροεγκληματίες καί τά «ἀντι­κοι­νω­νικά» στοι­χεῖα».

Οἱ ναζιστές θεωροῦσαν ὅτι «οἱ Πολωνοί καί οἱ Ἑβραῖοι τῆς ἀνατολῆς» ἦταν ὑπάνθρωποι καί στήν ἴδια τήν Γερμανία οἱ ναζιστές ἀντιμετώπισαν μέ παρόμοιο τρόπο, ἄν καί μέ σημαντικές διαφορές, τούς ψυχικά ἀσθενεῖς καί τά ἄτομα μέ σωματικές ἀναπηρίες, τῶν ὁποίων ἡ μαζική ἐξόντωση στή διάρκεια τοῦ Προγράμματος «εὐθα­νασίας» ὑπό τήν διεύθυνση τῆς Καγκελαρίας τοῦ Χίτλερ στό Βερολίνο» παρουσιάζεται σέ ἕνα ἰδιαίτερο κεφάλαιο.

Ἡ ναζιστική ἰδεολογία ἦταν ἐμποτισμένη ἀπό τήν ρατσιστική νοοτροπία τῆς ἄριας φυλῆς. Ὅταν ὁ Χίτλερ καί οἱ ναζιστές κατέλαβαν τήν Πολωνία «ἦταν ἕτοιμοι γιά πρώτη φορά νά ἐφαρμόσουν βίαια καί πλήρως τή φυλετική ἰδεολογία τους». Ἔτσι, «ἡ κατεχόμενη Πολωνία θά γινόταν πεδίο δοκιμῶν γιά τή δημιουργία μιᾶς νέας φυλετικῆς τάξης πραγμάτων στήν ἀνατολικοκεντρική Εὐρώπη, πρότυπο γιά ὅλα ὅσα ἐπιδίωκε ὁ Χίτλερ νά ἐφαρμοστοῦν στήν συνέχεια στήν ὑπόλοιπη πε­ριο­­χή, δηλαδή στή Λευκορωσία, στή Ρωσία, στίς βαλτικές χῶρες καί στήν Οὐκρανία». Ὁ Χίτλερ ἔλεγε στόν Γκαῖμπελς ὅτι οἱ Πολωνοί ἦταν «μᾶλ­λον ζῶα παρά ἄνθρωποι, βραδύστροφοι καί ἄξεστοι».

Σέ ἕνα ἰδιαίτερο κεφάλαιο μέ τίτλο «Γερμανική ἠθική», μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀναφέρεται στήν «φονική ἐπιστήμη». Ἀναφέρεται στό γεγονός ὅτι «ἡ πανεπιστημιακή ἐκπαίδευση ἔπαψε οὐσιαστικά νά ὑπάρ­χει» καί χιλιάδες φοιτητές ἐπιστρατεύθηκαν στό μέτωπο καί ἄλλοι «ἐπιτάχθηκαν γιά νά ἐργαστοῦν σέ πολεμικές βιομηχανίες». Ἦταν δύσκολο νά συνεχιστοῦν οἱ ἔρευνες καί οἱ δημοσιεύσεις καί «δινόταν προτεραιότητα σέ μιά ἔρευνα μόνο ἄν ἦταν ἐπωφελής μέ ἄμεσο τρόπο γιά τήν πολεμική προσπάθεια ἤ γιά πράγματα πού συνδέονταν μέ αὐτήν».

Ἐπιστρατεύθηκε ἡ ἰατρική ἐπιστήμη γιά τούς σκοπούς τῆς ναζι­στικῆς ἰδεολογίας. Οἱ ναζιστές, ἐπειδή ὑπῆρχε φόβος γιά τούς γερμανούς στρα­τιῶτες νά μολυνθοῦν ἀπό διάφορες ἀσθένειες, ἐντατικοποίησαν τίς ἰατρικές ἔρευνες στήν Γερμανία, καί στήν παραγωγή τῶν ἐμβολίων. Ἤδη οἱ Πολωνοί ἐρευνητές τοῦ 1930 ἀνέπτυξαν ἕνα ἐμβόλιο γιά τόν τύφο πού μεταφερόταν μέ τίς ψεῖρες τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ἀλλά ἡ παραγωγή του «ἦταν δύσκολη, ἀκριβῆ καί χρονοβόρα». Ἔτσι, παρήχθησαν ποικίλα ἐμβόλια, ἀλλά τά πειράματα γίνονταν στό στρα­τόπεδο συγκεντρώσεως. Τούς κρατούμενους, καί μάλιστα μέ αὐτούς πού εἶχαν «σωματικές ἀνωμαλίες ἤ ἦταν καχεκτικοί, τούς χρησιμοποιοῦσαν ὡς πειραματόζωα, μάλιστα ὑπῆρχαν περιπτώσεις πού τούς πυροβολοῦσαν γιά νά κάνουν νεκροψία».

«Στό Ἄουσβιτς, γιά παράδειγμα, γιατροί πού ἐργάζονταν γιά τόν Χίτλερ ἔκαναν πειράματα σέ γυναῖκες μέ ἐνέσεις καί ἀκτῖνες Χ ἀναζητώντας ἕνα ταχύ καί φθηνό μέσο μαζικῆς στείρωσης».

Οἱ ναζιστές, ἐνῶ ἔκαναν ἰατρικές ἔρευνες καί χρησιμοποιοῦσαν τούς κρατουμένους στά στρατόπεδα συγκεντρώ­σεως ὡς πειραματό­ζωα, πρός χάρη τῶν γερμανῶν στρατιωτῶν, συγχρόνως ἀποδεκάτιζαν τούς Πολωνούς, Οὐκρανούς, Λευκορώσους, μεγάλα κομμάτια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ρωσίας μέχρι τόν Καύκασο μέ τήν στέρηση τῶν ἐμβολίων.

Στούς γηγενεῖς κατοίκους τῶν Χωρῶν πού κατελάμβαναν, σύμ­φω­να μέ συνομιλίες τοῦ Χίτλερ, δέν θά ἔδειχναν «κανένα ἔλεος». «Δέν θά τούς παρεῖχαν ὑπηρεσίες ὑγείας καί ἐκπαίδευση. Ὄχι μόνον δέν θά τούς ἐμβολίαζαν καί δέν θά ἔπαιρναν προληπτικά μέτρα γιά αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί θά τούς ἔπειθαν ὅτι τά ἐμβόλια εἶναι ἐπικίνδυνα γιά τήν ὑγεία τους. Αὐτές οἱ ἀπόψεις συνεπάγονταν ὅτι ἡ ρωσική κοινωνία θά ἔφθινε καί τελικά θά ἐξαφανιζόταν μαζί μέ τίς ἄλλες σλαβικές κοινωνίες στή Λευκορωσία, τήν Οὐκρανία καί τήν Πολωνία. Μέσα σέ ἑκατό χρόνια ὁ σλαβικός πληθυσμός τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης θά εἶχε ἐξαφανιστῆ καί τή θέση του θά εἶχαν πάρει «ἑκα­τομμύρια Γερμανοί ἀγρότες» πού θά ζοῦσαν στά ἐδάφη του».

Σέ ὅλα αὐτά φαίνεται ἡ σχέση τῆς θεωρίας τοῦ ρατσισμοῦ μέ τά ἐμβόλια, γι’ αὐτό οἱ ἀκροδεξιοί συμμετεῖχαν σέ ἀντιδράσεις ἐναντίον τοῦ ἐμβολιασμοῦ, τούς ὁποίους, δυστυχῶς, μιμοῦνται διάφορες προτεσταντικές ὁμάδες, πού ἐπη­ρεά­ζουν καί ἄλλους.