Θεοδώρα Αβαγιανού
Εκδήλωση αφιερωμένη στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης διοργάνωσε η Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Μητρόπολης Χαλκίδος.
Πλήθος κόσμου απο τη Χαλκίδα παρευρέθηκαν στην εκδήλωση που έγινε στο Συνεδριακό Κέντρο της Περιφερειακής Κοινότητας στη Χαλκίδα, όπου έψαλλε ύμνους η Χορωδία Παραδοσιακής Μουσικής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής.
Ο Αρχιμανδρίτης κ. Φιλόθεος Θεοχάρης, υπευθυνος λειτουργίας της Σχολής καλωσόρισε τον κόσμο και αναφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη λέγοντας:«…δεν υπάρχει άνθρωπος, που να ‘χει ταξιδέψει στην Πόλη και να μην έχει νιώσει αυτό το συναίσθημα, που τόσο παραστατικά περιγράφει σ’ ένα τραγούδι του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης: «η Πόλη μια παλιά αγαπημένη, που συναντάς σε ξένη αγκαλιά…».
«Η ιστορία της Πόλης, μας πονά σαν ένα χαμένο έρωτα και γι’ αυτό είναι γραμμένη με οδύνη και συναισθηματική ένταση, φωτισμένη, όμως, με αγιοκέρια, αρωματισμένη από καθαρό μοσχολίβανο και πλημμυρισμένη από τα χρώματα, άλλοτε της άνοιξης κι’ άλλοτε του βαρύ χειμώνα, ίδια με την ψυχική διάθεση που ο ανεκπλήρωτος έρωτας σου προξενεί…».
Το Πρόγραμμα της Εκδήλωσης, είχε θέμα τον «ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΨΥΧΗ», όπως διαδόθηκε μέσα από την λαϊκή παράδοση της χώρας μας.
Η Χορωδία απέδωσε τους εξής Ύμνους, τραγούδια, ποιήματα και Θρήνους της Αλώσεως:
Όντεν εθεμελιώνασιν – Ριζίτικο Κρήτης
Κύριε ελέησον… (ήχος πλ. α´ πεντάφωνος)
Την πάσαν ελπίδα μου… (ήχος β´)
Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς – Θρήνος Θράκης
Πάρθεν᾽ η Ρωμανία – Θρήνος Πόντου
Σήκω καημένε Κωνσταντή – Θρήνος Στ. Ελλάδος-Θεσσαλίας
Έψελναν όλες οι εκκλησιές – Θρήνος Αν. Θράκης- Μ. Ασίας
Εσείς πουλιά μ’ πετούμενα – Θρήνος Νιγρίτας Σερρών
Τρία καράβια – Θρήνος Αν. Θράκης Της καλογριάς – Θρήνος Ηπείρου
Της Αγιά Σοφιάς – Θρήνος Πανελλήνιος
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς – Ποίημα Γ. Βιζυηνού
Τα ευζωνάκια – Δημοτικοφανές, στιχ. Ζαχ. Παπαντωνίου
Ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος, στην ομιλία του στο τέλος της εκδήλωσης, ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης και μεταξύ των άλλων είπε:«…η Πόλη ήταν θεμελιωμένη από τους Αγγέλους, είναι Δώρο Θεού για όλη την ανθρωπότητα, αλλά και «ακίδα» στο μάτι πολλών… η Πόλη «έπεσε» σαν τον κόκκο του σίτου που πέφτει στη γη και έγινε σημείο αναφοράς όλης της ανθρωπότητας»,τονίζοντας ότι «ευθύνη μας είναι να προσέξουμε, ώστε ο κόκκος αυτός να μην «χαλάσει», γιατί είναι δυσκολότερο να φυλάξεις τα αγαθά, από το να τα αποκτήσεις».
Κατέληξε δε, λέγοντας ότι «…μας διέλυσαν ηθικά και οικονομικά (έχουμε κι εμείς ευθύνη γι’ αυτό), για να μπορούν να μας οδηγήσουν όπου θέλουν. Ακούσαμε, όμως, σήμερα για αντίσταση, για μη συνθηκολόγηση, αλλά ας μη λησμονούμε ότι γι αυτά χρειάζεται σθένος και δύναμη, η οποία δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα («μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία»), αλλά έρχεται Άνωθεν, όταν υπάρχει φιλοτιμία, θέρμη και ζεστασιά και κυρίως φιλότιμο, εκ μέρους εκείνων που την ζητούν»
