Μέσα σὲ κλίμα μοναστηριακῆς κατανύξεως καὶ μὲ ἔντονο τὸ χρῶμα τοῦ <<ἐνδόξου μας βυζαντινισμοῦ>> ἐτελέσθη κατὰ τὴν διάρκεια Ἀγρυπνίας ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου στὴν Ἱερὰ Νέα Μονὴ Χίου.
Κάτω ἀπὸ τὰ μοναδικὰ ψηφιδωτά, προστατευόμενα ἀπὸ τὴν UNESCO, τοῦ αὐτοκρατορικοῦ μνημείου, πού ἀνήγειρε ὁ Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος Ι΄ ὁ Μονομάχος, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ. Μᾶρκος μαζὶ μὲ τὸν Ἀρχιμ. Διονύσιο Παπανικολάου, τὸν Πρωτοπρ. Ἰωάννη Μουσᾶ καὶ τὸν Ἀρχιδιάκονο Ἀπόστολο Λάρδα ἀπηύθυναν στὴν <<Αὐτοκράτειρα Παναγία τῆς Χίου>>, τοὺς λόγους, πού οἱ Βυζαντινοί Τῆς ἀπηύθυναν στὸ Ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, τοὺς λόγους πού τὸ Γένος, ἐλεύθερο ἢ ἀλύτρωτο, Τῆς ἀπευθύνει αἰῶνες τώρα.
Μιλώντας στό πολυάριθμο ἐκκλησίασμα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Διοικητής τῆς 96 Α.Δ.Τ.Ε. Ταξίαρχος Χαράλαμπος Ἀμπατζίδης, ὁ Φιλόλογος Ποιμενάρχης τῆς Χίου μέ ὁδηγό τίς μελέτες τοῦ πολυσεβάστου Καθηγητοῦ του ἀειμνήστου Ἀθανασίου Κομίνη, προέβη σέ μία βαθειά θεολογική και φιλολογική ἀνάλυση τοῦ Ὕμνου καί τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου, καί τῆς διαχρονικῆς θέσεως τους στήν οἰκουμενική λογοτεχνική δημιουργία, κυρίως δέ στίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν καί ταπεινῶν Χριστιανῶν.
Στό τέλος τής Θείας Λειτουργίας ἐτελέσθη καί Μνημόσυνο γιά τά δέκα χρόνια ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος κυροῦ Ἰακώβου καί γιά τίς τεσσαράκοντα ἡμέρες τοῦ Πρωτοπρ. Κωνσταντίνου Γκέλη, οἱ ὁποῖοι πνευματικῶς εὐηργέτησαν μέ τίς διδαχές καί τόν βίο τους τόν Σεβ. Χίου.