Τη Δευτέρα της Διακαινησίμου 25 Απριλίου, το πρωί, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Βεροίας.
Στο τέλος, ο κ. Παντελεήμων, ευχήθηκε ο εορταζόμενος Άγιος Γεώργιος να προστατεύει τους ευλαβείς προσκυνητές, ενώ δεν παρέλειψε να ευχηθεί στον εορτάζοντα Ιεροδιάκονο της Μητροπόλεως π. Γεώργιο Φρασαριώτη.
Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ἀναστάσεως ἡμέρα ἡ χθεσινή, καί οἱ στρατιῶτες πού φύλασσαν τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ, τρομαγμένοι ἀπό τό θαῦμα καί μή γνωρίζοντας πῶς συνέβη νά βγεῖ ὁ Χριστός ἀπό τόν τάφο ἀναστημένος ἀποροῦσαν καί ἐξεπλήττοντο.
Σήμερα ὅμως ἕνας ἄλλος στρατιώτης ἐπιβεβαιώνει τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως. Καί ὁ στρατιώτης αὐτός εἶναι ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς καί τροπαιοφόρος Γεώργιος, τή μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζει καί πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας μεθεορτίως σήμερα.
Πόσο μεγάλη εἶναι ὅμως ἡ διαφορά τους! Οἱ στρατιῶτες πού φύλασσαν τόν τάφο τοῦ Χριστοῦ εἶχαν τό μοναδικό προνόμιο νά τόν δοῦν πρῶτοι αὐτοί ἀναστημένο. Θά μποροῦσαν νά τόν ἀναγνωρίσουν, ἄν ἤθελαν, ὡς Θεό, ὅπως εἶχε κάνει ὁ ἑκατόνταρχος πού ἦταν παρών κατά τή Σταύρωσή του, καί ὁ ὁποῖος, ὅταν εἶδε ὅσα συνέβησαν, ἀνεφώνησε «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἦν οὗτος».
Δέν τό ἔκαναν ὅμως οἱ στρατιῶτες τῆς κουστωδίας. Δέν τό ἔκαναν, εἴτε γιατί δέν μπόρεσαν εἴτε γιατί δέν θέλησαν, εἴτε γιατί φοβήθηκαν νά τόν ἀναγνωρίσουν. Καί παρέμειναν στόν φόβο καί στήν ἄγνοιά τους. Καί παρέμειναν στήν ἱστορία ὡς δειλοί, πού δέχθηκαν νά καλυφθοῦν πίσω ἀπό μία ψεύτικη καί ἐπονείδιστη δικαιολογία, ὅτι δῆθεν, ἐνῶ κοιμόταν, οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἔκλεψαν τό σῶμα του, γιά νά μήν ἔχουν οἱ ἴδιοι εὐθύνη.
Ἀντίθετα πρός αὐτούς τούς στρατιῶτες, ὁ Ρωμαῖος στρατιώτης, τόν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα, ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος, διέθετε καί τήν τόλμη καί τή γενναιότητα νά πιστεύει στόν ἀναστημένο Χριστό ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό.
Καί δέν πίστευε μόνο, ἀλλά καί ζοῦσε σύμφωνα μέ τήν πίστη του καί τίς ἐντολές του. Καί ἀκόμη δέν δίστασε νά τόν ὁμολογήσει ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, τοῦ ὁποίου εἶχε τήν εὔνοια, τήν τιμή καί τήν ἀγάπη. Δέν δίστασε ὅμως νά τά ἀρνηθεῖ καί ὅλα αὐτά χάριν τῆς πίστεως καί νά θυσιάσει ἀκόμη καί τή ζωή του.
Καί μπορεῖ νά ἄκουσε τήν ὀργισμένη φωνή τοῦ Χριστομάχου αὐτοκράτορος, ἀξιώθηκε ὅμως νά ἀκούσει καί τή φωνή τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἐνισχύει καί νά τόν ἐνθαρρύνει γιά νά ἀντέξει τά πολυάριθμα καί πολυώδυνα βασανιστήρια στά ὁποῖα τόν ὑπέβαλε ὁ Διοκλητιανός, ἀξιώθηκε νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ὅπως ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, νά τόν ἐπαινεῖ καί νά τόν ἐνθαρρύνει στόν ἀγώνα του.
Ἡ πίστη αὐτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, πίστη στόν Ἀναστάντα Κύριο, θά πρέπει νά ἐμπνέει καί ἐμᾶς, γιατί ἀποτελεῖ τόν μοναδικό τρόπο νά ὑπερνικοῦμε τά ἐμπόδια καί τίς δυσκολίες τῆς παρούσης ζωῆς, ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτά γιά τόν καθένα μας, ἀλλά καί γιατί μᾶς χαρίζει κάτι πολύ πέρα καί πολύ πάνω ἀπό ὅλα αὐτά. Μᾶς χαρίζει τή σωτηρία μας. Μᾶς χαρίζει τήν προσωπική μας ἀνάσταση. Μᾶς χαρίζει τήν αἰώνια ζωή μαζί μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο, ὁ ὁποῖος ἔπαθε, ταπεινώθηκε, ἐξευτελίσθηκε, δάρθηκε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, γιά νά ἀπελευθερώσει καί ἐμᾶς ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τούς φόβους καί τίς προκαταλήψεις μας, ἀλλά καί γιά νά μᾶς ἀπολυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά δεσμά τοῦ διαβόλου.
Γι᾽ αὐτό, τιμώντας τόν ἅγιο μεγαλομάρτυρα καί τροπαιοφόρο Γεώργιο, τόν «αἰχμαλώτων ἐλευθερωτήν», ἄς τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀπαλλάξει διά τῶν πρεσβειῶν του ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν παθῶν, καί νά μᾶς βοηθήσει ὥστε νά ζοῦμε καί ἐμεῖς μέσα στήν πραγματικότητα τῆς Ἀναστάσεως.
Καί πῶς ζοῦμε μέσα στήν πραγματικότητα τῆς Ἀναστάσεως; Ζοῦμε, ὅταν ἀνακαινίζουμε τόν ἑαυτό μας πνευματικά. Ζοῦμε, ὅταν ἐναρμονίζουμε τή ζωή μας μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἀγωνιζόμεθα νά νικήσουμε μέσα μας ὅ,τι μᾶς συνδέει μέ τήν ἁμαρτία, ὅ,τι μᾶς συνδέει μέ τήν κακία, ὅ,τι μᾶς συνδέει μέ τήν πονηρία, ἀπό τά ὁποῖα μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός μέ τή σταυρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή του.
Τήν ζοῦμε ἔχοντας τόν νοῦ μας στραμμένο πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο, καί ὄχι προσκολλημένο διαρκῶς στά γήινα καί τά ἐγκόσμια, τά ὁποῖα παρέρχονται κάποια ἡμέρα. Τήν ζοῦμε διατηρώντας μέ κάθε τρόπο στήν ψυχή μας τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως πού κατηύγασε χθές τούς ναούς μας, καί ὄχι ἀφήνοντάς το νά σκοτεινιάσει καί νά θαμπώσει ἀπό τίς σκιές τῶν ἀδυναμιῶν μας καί τῶν παθῶν μας.
Ἔτσι θά φωτίζει καί ἐμᾶς, ὥστε νά φωτίζει καί τούς ἄλλους γύρω μας, καί ἔτσι νά γινόμαστε καί ἐμεῖς, διά πρεσβειῶν καί τοῦ ἁγίου Γεωργίου, μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί νά ζοῦμε διαρκῶς μέσα στή χαρά πού μᾶς χάρισε μέ τήν Ἀνάστασή του ὁ Κύριος μας.