Ο Jim Forest γεννήθηκε το 1941 στο Salt Lake City της Γιούτα. Διέκοψε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. ως αντιρρησίας συνείδησης. Ακολούθησε η ένταξή του στο προσωπικό της κοινότητας του Καθολικού Εργάτη (Catholic Worker) στο Μανχάταν, όπου και συνεργάστηκε στενά με την ιδρύτρια του κινήματος, Dorothy Day, η οποία έχει αναγνωριστεί ως «υπηρέτρια του Θεού» (Servant of God) από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Μέσα από τη δράση του στο φιλειρηνικό κίνημα συνδέθηκε επίσης με τον σπουδαίο Ρωμαιοκαθολικό μελετητή συγκριτικής θρησκειολογίας και συγγραφέα π. Thomas Merton, καθώς και τον φημισμένο Βιετναμέζο βουδιστή μοναχό και ακτιβιστή Thich Nhat Hanh.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 το πνευματικό του ταξίδι τον οδήγησε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και από το 1989 διατελεί γραμματέας της Ορθόδοξης Αδελφότητας για την Ειρήνη (Orthodox Peace Fellowship). Σήμερα διαμένει μαζί με τη σύζυγό του Nancy, μεταφράστρια και συγγραφέα, στο Alkmaar της Ολλανδίας, συνεχίζοντας το συγγραφικό και φιλειρηνικό του έργο.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί αύριο, Τρίτη 2 Μαΐου 2017, στις 19:30, στο βιβλιοπωλείο Αρμός (Πρασακάκη 5, Θεσσαλονίκη, τηλ: 2310 220992).
Πρόγραμμα βιβλιοπαρουσίασης:
– Χαιρετισμός και καλωσόρισμα από τον Πρόεδρο του Κέντρου CEMES, Ομ. Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, κ. Πέτρο Βασιλειάδη.
– Αναφορά στο πρόσωπο και το έργο του κ. Jim Forest από τον εταίρο του Κέντρου CEMES, κ. Νίκο Κοσμίδη.
– Ο Jim Forest μιλά για τα δύο βιβλία του «Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΩΝ» και «ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΜΟΥ» (τα βιβλία κυκλοφορούν στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Πορφύρα).
– Συζήτηση – Ερωτήσεις
Ποιος είναι ο Jim Forest; Ένα σύντομο βιογραφικό γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο.
«Γεννήθηκα το 1941. Βαπτίστηκα Χριστιανός σε μια Επισκοπελιανή ενορία στα δώδεκα και αργότερα εντάχθηκα στο Ναυτικό, το οποίο όμως εγκατέλειψα ως αντιρρησίας συνείδησης. Μια σημαντική διάσταση της ζωής μου αποτελεί η ένταξή μου στα κινήματα ειρήνης, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που ήταν ενάντια στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Από τον Προτεσταντισμό πέρασα στον Καθολικισμό. Με τράβηξε η Λειτουργία, εκτιμούσα ιδιαίτερα την αίσθηση συν-ευθύνης των Καθολικών για όσα γίνονται στον κόσμο. Εντάχθηκα στην προσπάθεια Καθολικός Εργάτης της Dorothy Day, δούλεψα εθελοντικά στα Σπίτια Φιλοξενίας, όπου προσπαθούσαμε να ζούμε το Ευαγγέλιο μ’ έναν απλό και κυριολεκτικό τρόπο: Όσοι ανήκαμε στον Καθολικό Εργάτη, προσπαθούσαμε να έχουμε μόνο τα ελάχιστα απαραίτητα αγαθά· αγκαλιάζαμε εκούσια τη φτώχεια και μέναμε μακριά από κάθε μορφή βίας.
Η Dorothy Day με πήγε για πρώτη φορά σε μια Ρωσική Εκκλησία. Με γοήτευσε το γεγονός ότι στην Ορθοδοξία προσεύχεται και το σώμα: το σημείο του σταυρού, οι γονυκλισίες, οι μετάνοιες, απλές και στρωτές, η ορθοστασία την ώρα της Λειτουργίας, η παράδοση της καρδιακής προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», η προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία, με ιδιαίτερη έμφαση στη συγχώρηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Μυστήριο. Μου άρεσε να μένω στον Ναό και να παρακολουθώ από μακριά το Μυστήριο της Εξομολόγησης: Ο εξομολογούμενος και ο πνευματικός, στο πλαϊνό κλίτος της εκκλησίας, απέναντι από το τέμπλο, σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο: σκηνή τρυφερότητας και οικειότητας. Την Κυριακή των Βαΐων του 1988 εισήλθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Την Κυριακή της Πεντηκοστής με ακολούθησε και η σύζυγός μου, Νάνσυ.
Στην Ορθοδοξία νιώθουμε βαθύτερα δεμένοι με την πρώτη Εκκλησία, γευόμαστε μια ζωντανή λειτουργική ζωή. Πολλά από εκείνα που παραμελεί ο Καθολικισμός και έχουν εγκαταλείψει οι Προτεσταντικές Ομολογίες, ιδιαίτερα η εξομολόγηση και η νηστεία, στην Ορθόδοξη ζωή κατέχουν σημαντική θέση. Το μεγάλο αυτό βήμα στην πνευματική μου ζωή επηρέασε και τους γονείς μου. Δεν με ακολούθησαν στον Καθολικισμό ούτε στην Ορθοδοξία· η μητέρα μου, παρά την ηλικία της και την αδυνατισμένη της όραση, συνέχισε να αγωνίζεται για τους φτωχούς, μέσα από τον Μεθοδισμό, την Ομολογία των νεανικών της χρόνων. Ο πατέρας μου, εξαντλημένος από την ασθένεια, δανείστηκε τον σταυρό που φορώ πάντα στον λαιμό μου. Τον κρατούσε σφιχτά στα χέρια του την ώρα της κοίμησής του».