Τη Μεγάλη Τρίτη 11 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου του Νέου, Πολιούχου Βεροίας.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τῇ ἁγίᾳ καί μεγάλῃ Τετάρτη, τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον μύρῳ πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν», ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο στό Συναξάριο τῆς αὐριανῆς ἡμέρας.
Μία ἁμαρτωλή γυναίκα ὅρισαν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας νά μνημονεύεται κατά τήν αὐριανή ἡμέρα, τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τετάρτη. Ὄχι βεβαίως γιά νά ἀναδείξουν τήν ἁμαρτωλή ζωή της, ἀλλά γιά νά προβάλλουν τή μετάνοια καί τήν εὐγνωμοσύνη της πρός τόν Χριστό ὡς παράδειγμα πρός ὅλους μας. Ἀκολουθοῦν μέ τήν ἐπιλογή αὐτή τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος, ἀπαντώντας στόν Ἰούδα πού κατέκρινε τή γυναίκα γιά τήν ἄσκοπη δῆθεν σπατάλη τοῦ μύρου, μέ τό ὁποῖο ἔπλυνε τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ, εἶχε πεῖ ὅτι ἡ πράξη της θά κηρυχθεῖ ὅπου καί ἐάν κηρυχθεῖ τό εὐαγγέλιό του.
Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος τῆς μνείας καί τῆς προβολῆς τῆς πράξεως τῆς ἁμαρτωλῆς αὐτῆς γυναικός; Δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ πράξη της ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἐφαρμογή τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο εἶναι κήρυγμα μετανοίας.
Τί εἶπε ὁ Χριστός; «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλ᾽ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν». Ὅποιος δηλαδή μετανοεῖ, ἀντιλαμβανόμενος ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι προσβολή τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν του καί τό μόνο πού τόν ἀποκαθιστᾶ εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ τρόπου ζωῆς, ἡ ἀλλαγή τοῦ νοός του, αὐτός ἐφαρμόζει τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καί ἀκολουθεῖ τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία.
Αὐτό τό παράδειγμα τῆς μετανοίας προσφέρει ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα σέ ὅλους μας μέ τήν πράξη της. Καί εἶναι ἕνα σπουδαῖο παράδειγμα μετανοίας, γιατί συνδυάζει δύο σημαντικά στοιχεῖα πού ἀξίζει νά τά προσέξουμε. Δέν προσφέρει ἡ γυναίκα μόνο τό μύρο, ἀλλά γονατίζει καί πλύνει ἡ ἴδια τά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Καί ἀκόμη προσφέρει μαζί μέ τό μύρο καί τά δάκρυά της, τά δάκρυα τῆς μετανοίας της. «Πόρνη προσῆλθέ σοι, μύρα σύν δάκρυσι, κατακενοῦσά σου ποσί Φιλάνθρωπε», ἀκούσαμε προηγουμένως νά ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος.
Νά, ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός δέχεται νά τοῦ πλύνει ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα τά πόδια του μέ μύρο. Νά, γιατί τήν ὑπερασπίζεται ἀπό τήν ὑποκριτική ἀντίδραση τοῦ Ἰούδα. Νά, γιατί δέχεται τή μετάνοιά της καί ὄχι μόνο τήν συγχωρεῖ ἀλλά καί τήν ἀνυψώνει σέ πρότυπο μετανοίας.
Ἡ γυναίκα αὐτή δέν ἐξαγόρασε τήν ἄφεση μέ τό μύρο, ἀλλά μέ τήν ταπείνωση καί τά δάκρυά της, πού ἐξέφραζαν τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια καί τήν πραγματική διάθεση τῆς ψυχῆς της. Καί γι᾽ αὐτό προβάλλεται κατά τή σημερινή ἡμέρα ἀπό τήν Ἐκκλησία μας: γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει καί νά μᾶς διδάξει ὅτι ἡ μετάνοια, τήν ὁποία θέλει ὁ Χριστός, δέν περιορίζεται μόνο σέ ἐξωτερικά στοιχεῖα, δέν ἐκφράζεται μόνο μέ κάποια προσφορά ἤ φιλανθρωπία ἤ ἔστω μέ κάποια ἄλλα καλά ἔργα. Γιά νά εἶναι εὐπρόσδεκτη ἡ μετάνοιά μας ἀπό τόν Χριστό πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό ταπείνωση καί συντριβή ψυχῆς. Πρέπει νά ἐκφράζεται καί μέ δάκρυα, τά ὁποῖα πλύνουν τήν ψυχή τοῦ μετανοοῦντος, ὅπως ἔπλυναν τά δάκρυα τῆς γυναικός τά πόδια τοῦ Χριστοῦ.
Δέν ἀρκεῖ νά εἶναι ἡ μετάνοιά μας μία μετάνοια ἐξωτερική, μία μετάνοια τυπική, μία μετάνοια πού λέμε ὅτι τήν αἰσθανόμαστε καί τήν δείχνουμε, ἐπειδή γνωρίζουμε ὅτι πρέπει νά μετανοήσουμε καί νά ζητήσουμε συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀλλά τελικά μετανοοῦμε μόνο μέ τά χείλη, χωρίς νά αἰσθανόμεθα κάτι βαθύτερο καί οὐσιαστικότερο, χωρίς νά ἔχουμε ἀποφασίσει νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας, γιατί τότε δέν μᾶς ὠφελεῖ καί δέν μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία.
Ἄς διδαχθοῦμε ἀπόψε ἀπό τό παράδειγμα τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας καί ἄς προσπαθήσουμε νά ἀκολουθήσουμε τό δικό της ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά βροῦμε ἔλεος καί χάρη ἀπό τόν Χριστό καί νά ἐπιτύχουμε τή σωτηρία μας.