Την Μεγάλη Δευτέρα 22 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου(Όρθρος Μ. Τρίτης) και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Μελίκης.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Τόν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῇ».
Ἀπό χθές ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει ἐνώπιον τήν εἰκόνα τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, προβάλλει τόν Νυμφίο τῶν ψυχῶν μας, αὐτόν πού σέ λίγες ἡμέρες θά τόν δοῦμε νά θυσιάζει τή δική του ζωή γιά χάρη τῆς δικῆς μας ζωῆς καί σωτηρίας.
Καί ἀπόψε μᾶς θυμίζει τήν παρουσία του στή ζωή μας καί μέ ἕναν ἄλλο, διαφορετικό τρόπο· μᾶς τόν παρουσιάζει σάν τόν Νυμφίο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῶν δέκα παρθένων, τῆς ὁποίας μνείαν ὅρισαν οἱ θειότατοι πατέρες νά ποιούμεθα κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τρίτη, τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς ὁποίας ψάλαμε ἀπόψε.
῾Η πρώτη παρουσία τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ στόν κόσμο ἦταν γιά νά ἀποκαλύψει στούς ἀνθρώπους τό πρόσωπό του, τήν ἀλήθειά του, τήν ἀγάπη του γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς καί γιά τόν κόσμο ὁλόκληρο· ἦταν γιά νά δείξει πώς ἡ ἀγάπη του γιά μᾶς καί τή σωτηρία μας ἔφθανε μέχρι τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ καί μέχρι τό βάθος τοῦ Ἅδου.
Ὅμως ἡ ἐπίσκεψη αὐτή τοῦ Νυμφίου δέν εἶναι ἡ μόνη ἐπίσκεψή του στούς ἀνθρώπους. Ὁ Νυμφίος Χριστός μᾶς ἐπισκέπτεται τόν καθένα μας ξεχωριστά σέ πολλές στιγμές τῆς ζωῆς μας καί μέ ποικίλους τρόπους καί θά μᾶς ἐπισκεφθεῖ καί πάλι ὅλους κατά τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας του παρουσίας γιά νά μᾶς καλέσει στόν μυστικό γάμο τῆς ἑνώσεώς μας μαζί του.
Ὁ χρόνος τῶν ἐπισκέψεών του εἶναι ἄδηλος καί τό δικό μας χρέος δέν εἶναι νά ἐξετάζουμε τόν χρόνο κατά τόν ὁποῖο θά ἐπισκεφθεῖ ὁ Χριστός, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως νά τόν ἀγαπήσουμε. Νά τόν ἀγαπήσουμε, γιατί αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγάπησε ἀπό καταβολῆς κόσμου· μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ ὥστε δημιούργησε τόν κόσμο γιά μᾶς, δημιούργησε τά πάντα «καλά λίαν» γιά νά τά ἀπολαμβάνουμε· μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν του καί μᾶς πλούτισε μέ ὅλες τίς δωρεές τῆς θείας ἀγάπης του. Καί ὅταν παρακούοντας τίς ἐντολές του ἐκπέσαμε ἀπό τήν ἀγάπη του, ἦταν Ἐκεῖνος πάλι πού μέ τήν ἀγάπη του μᾶς ἀνεκάλεσε καί μᾶς ἀποκατέστησε στήν υἱοθεσία τοῦ Πατέρα του. Ἡδική μας, λοιπόν, ἀγάπη πρός τόν Νυμφίο Χριστό εἶναι ἐλάχιστη ἀνταπόδοση τῆς δικῆς του ἀπέραντης ἀγάπης πρός ἐμᾶς, ἀλλά εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀναγκαία προϋπόθεση γιά νά τόν ξανασυναντήσουμε, ὅταν θά μᾶς ἐπισκεφθεῖ.
Ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Νυμφίο Χριστό εἶναι αὐτή πού μᾶς κρατᾶ ἐν ἐγρηγόρσει ἀκόμα καί μέσα στό σκοτάδι καί τή νύχτα τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι αὐτή πού συντηρεῖ τή φλόγα στή λαμπάδα τῆς ψυχῆς μας· εἶναι αὐτή πού μᾶς κάνει νά φροντίζουμε γιά εὐτρεπισμό τῆς ψυχῆς μας μέ τήν πίστη καί τά ἔργα τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος, τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλαδελφίας, πού ἐνισχύουν τή φλόγα τῆς λαμπάδος μας καί κρατοῦν τά μάτια μας ἀνοιχτά καί τήν ψυχή μας ἄγρυπνη, ὥστε νά μήν κοιμηθοῦμε καί ἔρθει ὁ Νυμφίος καί μᾶς βρεῖ ἀνέτοιμους γιά τή συνάντησή μας μαζί του.
«Τόν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῇ».
Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Νυμφίο Χριστό, ὅποιος τόν ἀγαπᾶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του, ὅπως μᾶς τό ζητᾶ ὁ ἴδιος, δέν ἔχει χρόνο γιά τίποτε ἄλλο, παρά γιά νά προετοιμάζει τόν ἑαυτό του ὄχι μόνο γιά τήν μεγάλη, μελλοντική συνάντηση μαζί του, ἀλλά καί γιά τίς καθημερινές μικρότερες συναντήσεις μέ τόν Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος ἐμφανίζεται στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν του τῶν ἐλαχίστων.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Νυμφίο Χριστό, δέν ἐνδιαφέρεται γιά τίποτε ἄλλο, δέν ἀσχολεῖται μέ τίς παραλείψεις καί τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν του, δέν συγκρίνει τόν ἑαυτό του μέ ἐκείνους ἀλλά μόνο μέ τόν Χριστό, καί ἔτσι δέν περιπίπτει οὔτε στήν κατάκριση, οὔτε στήν ἐγωιστική αὐταρέσκεια, οὔτε στήν ὑποκριτική αὐτοϊκανοποίηση τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων, τήν ὁποία ἀκούσαμε νά στηλιτεύει σήμερα ὁΧριστός στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Νυμφίο Χριστό, συγκρίνει τόν ἑαυτό του πάντοτε μέ Ἐκεῖνον, καί προσπαθεῖ νά τόν βελτιώνει καθημερινά, ὥστε νά ἀρέσει σέ Ἐκεῖνον καί ὄχι στούς ἀνθρώπους· προσπαθεῖ νά ἐκλάμπει «ἐν ἀρεταῖς καί πίστει ὀρθῇ», ὅπως γράφει ὁἱ ερός ὑμνογράφος, ὑπογραμμίζοντας τήν ἀναγκαιότητα τῆς ὀρθῆς πίστης γιά τήν πρόοδο στήν ἀρετή, ὅπως τήν ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία μας καί τήν ἐπιθυμεῖ ὁ Νυμφίος Χριστός. Διότι ἀρετή δέν εἶναι οὔτε κάποιες καλές πράξεις ἤ ἰδιότητες, οὔτε κάποια τυπικά καί ἐξωτερικά χαρακτηριστικά εὐσεβοῦς ζωῆς, ἀλλά εἶναι ἡ ἔκφραση τοῦ βαθυτέρου βίωματος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, μέσω τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Νυμφίο Χριστό.
Ἀδελφοί μου, ἀτενίζοντας τήν ἱερή μορφή τοῦ Νυμφίου τῶν ψυχῶν μας, ἄς ἀκούσουμε τήν προτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἄς εὐτρεπίσουμε τίς λαμπάδες τῆς ψυχῆς μας, ἀρχίζοντας τήν προσπάθειά μας ἔστω καί τώρα, ἔτσι ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως νά μήν ἀνάψουμε μόνο τίς αἰσθητές λαμπάδες, ἀλλά νά ἀνάψουμε καί στή λαμπάδα τῆς ψυχῆς μας τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ γιά νά τό συντηροῦμε μέσα μας μέχρι τήν ἡμέρα τῆς συναντήσεώς μας μαζί του.