Ο Ρουμάνος «πατέρας» των φυλακισμένων γυναικών – Συνέντευξη στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Ο Ιερέας π. Δανιήλ Πισάρ στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
«Στις Φυλακές γνωρίζεις και συνειδητοποιείς τον εαυτό σου, την όλη ύπαρξή σου. Τα όρια είναι λεπτά, ευαίσθητα, όπως και οι τραυματισμένες ψυχές αυτών των γυναικών, που έχουν ανάγκη να σου μιλήοουν, ν᾿ ακουστούν, κάπου να ακουμπήσουν και να ξεκουραστούν». Αυτά, αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο ρουμάνος ιερέας π. Δανιήλ Πισάρ, κληρικός της Μητρόπολης Θηβών, Λεβαδείας και Αυλίδος, για την όλη εμπειρία του ως πνευματικός στις Φυλακές Θηβών. Ο π. Δανιήλ, χρόνια πολλά στην Ελλάδα, μιλάει άπταιστα ελληνικά και περιγράφει στην Κ.τ.Ο. στιγμές από την ιερατική και ποιμαντική του διακονία.
Κ.τ.Ο. Επισκέπτεσθε τις γυναικείες Φυλακές Θηβών. Ποιες είναι οι εμπειρίες σας από την διακονία σας αυτή;
π. Δανιήλ: Στις Φυλακές Ελαιώνος-Άρμα Θηβών διακονώ ως πνευματικός. Γυναίκες κρατούνται εκεί, αποκλειστικά, μα σε κάθε Φυλακή, όσο καλές και αν είναι οι συνθήκες, ο πόνος ο ψυχικός ξεχειλίζει. Έρχονται γυναίκες και εξομολογούνται, άλλοτε νέες, άλλοτε μεγαλύτερες στην ηλικία. Σε όλες, όμως, διακρίνεις μια εύθραυστη ψυχολογία, μια άκρα ευαισθησία που, είναι αλήθεια, πολλές φορές δε συναντούμε στον έξω καλούμενο «πολιτισμένο» κόσμο. Στις Φυλακές γνωρίζεις και συνειδητοποιείς τον εαυτό σου, την όλη ύπαρξή σου. Τα όρια είναι λεπτά, ευαίσθητα, όπως και οι τραυματισμένες ψυχές αυτών των γυναικών, που έχουν ανάγκη να σου μιλήσουν, ν᾿ ακουστούν, κάπου να ακουμπήσουν και να ξεκουραστούν. Κάθε φορά, όταν φεύγω και τις αποχαιρετώ, έως την επόμενη συνάντησή μας, βγαίνοντας από το σωφρονιστικό Κατάστημα, αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος, ταπεινότερος κληρικός.
Κ.τ.Ο. Ποιες είναι οι βασικές ανάγκες αυτών των γυναικών, πέρα από την αξιοπρεπή διαβίωσή τους; Τι εισπράττετε, τι σας λένε;
π. Δανιήλ: Εισπράττω μια διακριτική ανακούφιση, μια αμυδρά χαρά, συγκρατημένη μεν, λαβωμένη θα έλεγα, αλλά χαρά στο πρόσωπό τους. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των υπευθύνων των Φυλακών, ας μην το ξεχνάμε, η φυλακή είναι φυλακή, σκοτάδι, απομόνωση, μοναξιά, περιθώριο. Το ανθρώπινο, όμως, περιβάλλον που διαβιούν και, κυρίως ότι μιλούν και εμπιστεύονται το Θεό, μέσω της εξομολόγησης, τους δίνει παρηγοριά, κουρἀγιο, δύναμη που έως εχθές ούτε και οι ίδιες γνώριζαν πως κατέχουν. Μεγάλο πράγμα η Εξομολόγηση. Κάνουν ένα βήμα προς το Θεό, κάνει ο Θεός δέκα προς εκείνες! Και ο καιρός περνά ανθρώπινα, με προβλήματα αλλά και με πίστη και ελπίδα για το αύριο. Και εκεί που κλαίνε, εκεί και γελούν! Πέφτουν και σηκώνονται! Δεν τελείωσαν όλα, ο αγώνας, η ζωή τους συνεχίζεται.
Κ.τ.Ο. Είστε ιερέας στην Αυλίδα. Εκεί, πώς σας αποδέχθηκε ο κόσμος όταν ήρθατε από τη Ρουμανία και ποιες είναι οι δραστηριότητες της ενορίας σας;
π. Δανιήλ: Έχω πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Ήρθα το 1998. Ο κόσμος με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Ένιωσα σαν να είμαι στο σπίτι μου, γι᾿ αυτό γρήγορα η Ελλάδα έγινε δεύτερη Πατρίδα μου και η ενορία η μεγάλη μου οικογένεια. Χειροτονήθηκα διάκονος και ιερέας από τον μητροπολίτη Θηβών, Λεβαδείας και Αυλίδος κ. Γεώργιο, στον οποίο χρωστώ πολλά. Ο ίδιος μού ανέθεσε την ενορία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Φάρου Αυλίδος. Και εγώ, συνέχισα και με τη βοήθεια του Θεού και τη σύμπραξη των ενοριτών και συνεργατών μου, επέκτεινα και ολοκλήρωσα το έργο. Στο ναό μας, προ της περιόδου του covid 19, λειτουργούσαν 19 Προγράμματα για όλες τις ηλικίες: κατηχητικές συντροφιές, γλυπτική, αγιογραφία, ζωγραφική, ελεύθερο σχέδιο, πρόγραμμα ηλεκτρονικών υπολογιστών, εκμάθηση παραδοσιακών και μοντέρνων χορών κ.ά. Σήμερα, απ᾿ αυτά λειτουργούν μόνο οι παραδοσιακοί-μοντέρνοι χοροί και τα κατηχητικά, αλλά, γρήγορα, με τη βοήθεια του Θεού, θα τα αρχίσουμε πάλι. Ξεκινήσαμε πρόσφατα και Κοινωνικό Φροντιστήριο για να βοηθήσουμε τα παιδιά που δυσκολεύονται με τα μαθήματα, αλλά ακόμη δεν έχει την απόδοση που ευελπιστούμε να έχει στο μέλλον. Σε αυτά, προσθέστε τη φιλανθρωπική προσπάθεια της ενορίας μας, η οποία αποτελείται από 800 περίπου πιστούς, τη στήριξη άπορων οικογενειών και την όλη φιλανθρωπία προς κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη.
Έχουμε δε και τη χαρά, παρά τη μικρή αριθμητικά ενορία μας, κυρίως τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές, να μας επισκέπτονται και νέα ζευγάρια από τη Χαλκίδα, την Αθήνα και άλλες περιοχές. Εκκλησιάζονται και συναντιόμαστε όλοι μαζί με το πέρας της Θείας Λειτουργίας. Και, αυτές τις συναντήσεις με τους ενορίτες μου και κάθε πιστό, πολύ τις αγαπώ!
Κ.τ.Ο. Τη θερινή περίοδο που ο πληθυσμός στην περιοχή αυξάνεται, ποιες είναι οι πρωτοβουλίες σας και αν, μέσα σε αυτές, ξεχωρίζει και πάλι η μέριμνά σας για τη νεότητα;
π. Δανιήλ: Ειδικά το Καλοκαίρι, χωρίς αμφιβολία, γινόμαστε και πάλι παιδιά! Το Καλοκαίρι έχουμε καθιερώσει τη «θερινή Κατασκήνωση». Μη φανταστείτε κάπου ειδυλλιακά, κάπου μακριά! Εδώ, στην παραλία του Φάρου της Αυλίδος, στον τόπο μας. Μαζευόμαστε νέοι και νέες, αγόρια και κορίτσια και από το πρωί έως το βράδυ είμαστε μαζί. Μαζί μαγειρεύουμε και τρώμε, μαζί συζητούμε, παίζουμε, ανταλλάσουμε απόψεις και θέσεις για ζητήματα που απασχολούν τους ίδιους και τη νύχτα, κουρασμένοι και εξαντλημένοι πια, εκεί γύρω από τη φωτιά στην άμμο, κάνουμε αποτίμηση όλης της ημέρας που πέρασε, όλων εκείνων που έφυγαν και ανήκουν πια στο παρελθόν. Μετά, όλοι θα αποσυρθούν στα σπίτια τους και το επόμενο πρωί, με μεγαλύτερη και ανανεωμένη διάθεση και δύναμη, συναντιόμαστε και πάλι στην παραλία για να ζήσουμε και πάλι μέσα στη χαρά και στη Χάρη του Θεού!
Θυμάμαι και παλαιότερα, για αρκετό χρονικό διάστημα, με μια ομάδα μεγαλυτέρων στην ηλικία της ενορίας και συνεργατών μας, επισκεπτόμασταν το Κέντρο Ανιάτων Αυλίδος και διακονούσαμε με οιονδήποτε τρόπο μάς υποδείκνυαν οι υπεύθυνοι εκεί του Κέντρου, τις ευλογημένες εκεί ψυχές. Σύντομα, ευελπιστούμε, και αυτή η διακονία μας να επαναλειτουργήσει.
Κ.τ.Ο. Όσον αφορά την ποιμαντική σας δραστηριότητα, πώς είναι να διακονείς σε έναν τόπο με λίγους κατοίκους;
π. Δανιήλ: Οι άνθρωποι στην Αυλίδα και δη στο Φάρο, με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Κάνω τις ακολουθίες και στην ελληνική και στη ρουμανική γλώσσα. Εδώ οι άνθρωποι είναι ευθείς, σε αγαπούν ή όχι, στο δείχνουν, δεν έχει μισόλογα, δεν έχει «μισές» κουβέντες. Και χρέος μου, ως ιερέας, είναι ν᾿ αγκαλιάσω όχι μόνο όσους εκκλησιάζονται, αλλά και αυτούς που δεν ήρθαν έως σήμερα στην εκκλησία, γιατί είναι ενορίτες μου, είναι μέρος του σώματος της ενορίας μου και μέλη του Σώματος του Χριστού. Νιώθω την ίδια ευθύνη, την ίδια διάθεση διακονίας και προσφοράς προς όλους είτε εκκλησιάζονται είτε όχι. Άλλωστε, δεν ξεχνώ! Όπως τόνισα, γρήγορα η Ελλάδα έγινε δεύτερη Πατρίδα μου και η ενορία η μεγάλη μου οικογένεια.
Ποιος είναι ο π. Δανιήλ Πισάρ:
Γεννήθηκε στο Ιάσιο της Ρουμανίας το 1972. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Ιασίου, στο Τμήμα Γλυπτικής και Θεολογία στην Αθήνα. Είναι εθελοντής Ναυαγοσώστης και Διασώστης του «Σώματος Σαμαρειτών Χαλκίδος» του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και εθελοντής πυροσβέστης της ΕΣΔΟ, που υπάγεται στον Πυροσβεστικό Σταθμό Οινοφύτων. Ταυτόχρονα, τυγχάνει και πιστοποιημένος διασώστης του ΕΚΑΒ. Από το 2008 διακονεί ως ιερατικός προϊστάμενος στον Ι. Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Φάρου Αυλίδος. Είναι έγγαμος και έχει δυο παιδιά.
