ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ
τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκοπου
Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλαδος
κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ
στήν τακτική σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
(15 Ὀκτωβρίου 2013)
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Θά ἤθελα πρωτίστως νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου πρός τόν Θεό γι’ αὐτή τήν εὐκαιρία συναντήσεως μεθ’ ὑμῶν, τῶν ἀδελφῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, σέ αὐτόν τόν χῶρο, ὅπου συγκροτεῖται ὁ ἱερός συνοδικός θεσμός.
«Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18, 20). Μόνοι μας, μεμονωμένα, δεν μποροῦμε νά πράξουμε τίποτε οὐσιαστικό, χωρίς τήν παρουσία καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τό συνοδικό ἔργο ἀποτελεῖ ἀκριβῶς καρπό συνεργίας. Σέ αὐτή τήν προοπτική δέν ἔχουμε τόσο νά κάνουμε μέ ἀριθμούς ἤ νά ἐξετάσουμε ἀναλυτικά πόσοι συνεισέφεραν καί πόσα προσέφερε ὁ καθένας. Αὐτό στό ὁποῖο προσβλέπουμε, σέ τέτοιους δύσκολους καιρούς, εἶναι τό περίσσευμα τῆς καρδιᾶς πού μπορεῖ νά ἄρει τόν βαρύ ζυγό πού πιέζει τήν ψυχή.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας συνέρχεται ἐν μέσῳ καί πάλι ποικίλων κοινωνικῶν προβλημάτων, σέ μίαν ἱστορική καμπή κρισίμων ἀνακατατάξεων, κατά τήν ὁποία καλούμαστε νά ὑπερβοῦμε σύνθετα προσκόμματα καί σοβαρές παθογένειες καί στρεβλώσεις. Καταθέτουμε τήν κοινή μας ἀγωνία γιά τό μέλλον καί ἀναλογιζόμαστε τίς εὐθύνες μας καί τίς δυνατότητες ἐκπληρώσεως τῆς ἀποστολῆς μας σέ στιγμές φθορᾶς καί εὐτελισμού τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὑποτιμήσεως τοῦ ἱεροῦ καί ἀπαξιώσεως οὐσιωδῶν τοῦ κοινοῦ μας βίου.
Μέσα στήν πολυμορφία τῆς κρίσεως, ἡ κοινωνία μας δοκιμάζεται ἀπό τήν φτώχεια, τήν κοινωνική ἀδικία, ἐθνικές προκλήσεις, ἀπειλές ἐθνικοῦ διχασμοῦ καί ἐκδηλώσεις μισαλλοδοξίας. Κυριαρχεῖ ἡ ἐξυπηρέτηση τοῦ κέρδους καί τοῦ ἰδίου ὀφέλους, πού καθηλώνουν τόν ἄνθρωπο σέ προκρούστεια «οἰκονομικά» σχήματα. Σήμερα περισσότερο ἀπό ποτέ, ὁ ἄνθρωπος λογίζεται ὡς μονάδα πρός ἐκμετάλλευσιν.
Ὅπως διεῖδε σοφά ἕνας σημαντικός θεολόγος, ὁ Olivier Clément, «ἡ Δύση θέτει τήν ἀνθρωπότητα μπροστά στά ἔσχατα προβλήματα. Ὁ ἄνθρωπος, σήμερα, γίνεται ὅλος ἕνα πρόβλημα». Ὁ τεχνολογικός εὐδαιμονισμός τοῦ πολιτισμοῦ μας ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν πνευματική ὁλοκλήρωση. Οἱ πνευματικές φωνές στόν τόπο μας μοιάζουν νά ἔχουν σιγήσει. Οἱ νέοι μας μεταναστεύουν. Οἱ πολίτες ἔχουν κυριευθεῖ ἀπό ἀπογοήτευση καί τυφλή ὀργή κατά πάντων, ἐνῶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν κομμάτων διαξιφίζονται ὑπεραμυνόμενοι τίς ἀπόψεις τους μέ κύριο μέλημα τή διατήρηση τῆς ἐξουσίας.
Ἡ οἰκογένεια διαλύεται, ἐνῶ συγχρόνως αὐξάνει ὁ ἀριθμός τῶν αὐτοκτονιῶν. Ἡ ἔλλειψη ἀνθρωπιᾶς καί ἀλληλεγγύης, πού χαρακτηρίζει τή σύγχρονη κοινωνία, ὑποδαυλίζει τήν εὐκολία μέ τήν ὁποία καταλήγει κάποιος στήν ἀπόφαση νά ἀφαιρέσει τή ζωή του. Δέν γίνεται ὅμως νά μᾶς διαφεύγει τό γεγονός ὅτι ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας ἀποτελεῖ διαχρονικά τό πιό ἐγγυημένο καί ἀσφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο γιά τήν ὀρθή διαπαιδαγώγηση καί τήν ἐν Χριστῷ ἀγωγή τῶν νέων μελῶν τῆς κοινωνίας μας. Ἡ οἰκογένεια διαπλάθει τίς παιδικές ψυχές καί προετοιμάζει τούς πολιτικούς, τούς καθηγητές, τούς καλλιτέχνες, τούς κληρικούς, τούς ἡγέτες τοῦ τόπου μας.
Ἔχουμε χρέος νά τήν κρατήσουμε ἑνωμένη καί ἰσχυρή. Ἡ χριστιανική οἰκογένεια διαφυλάσσει ἀπό τό μίσος, διδάσκει τήν ἀγάπη, διαμορφώνει ὁλοκληρωμένους ἀνθρώπους, ἀνορθώνει τίς συνειδήσεις, ἀνασταίνει πνευματικά τέκνα, συγκροτεῖ πρόσωπα ἐλεύθερα καί ὄχι προσωπεῖα πάσης χρήσεως.
Αὐτοί εἶναι καί οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους ἐπελέγη ἀπό τήν παρελθοῦσα Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο τό κύριο θέμα πού θά μᾶς ἀπασχολήσει τίς ἡμέρες αὐτές, ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας. Θά τό πραγματευθοῦν διεξοδικῶς τέσσερις Σεβασμιώτατοι ἀδελφοί, τούς ὁποίους καί εὐχαριστῶ γιά τόν κόπο στόν ὁποῖον ὑπεβλήθησαν. Τό ἀντικείμενο διαιρέθηκε σέ τέσσερις θεματικές ἑνότητες:
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας ἔχει ἀναλάβει νά εἰσηγηθεῖ μέ τίτλο: «Θεολογική καί ἀνθρωπολογική θεώρησις τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας».
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος θά ἀναπτύξει τό ζήτημα: «Ὁ ρόλος τῆς οἰκογενείας εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν».
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἁλμωπίας κ. Ἰωήλ θά ἀναλύσει τήν παράμετρο: «Θεολογικαί καί κοινωνικαί ἀλλοιώσεις εἰς τόν οἰκογενειακόν θεσμόν».
Καί τέλος, τόν κύκλο τῶν εἰσηγήσεων θά ὁλοκληρώσει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, παρουσιάζοντας τό θέμα: «Ἐκτροπαί τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ εἰς τήν σημερινήν πραγματικότητα – νομικαί, ἠθικαί καί κοινωνικαί προεκτάσεις».
Ἀποτελεῖ κοινό τόπο ἡ διαπίστωση ὅτι στίς μέρες μας ὁ οἰκογενειακός θεσμός δοκιμάζεται δεινῶς καί πλήττεται ἀπό πολλές ἐκπτώσεις καί στρεβλώσεις. Κάθε ἐκτροπή ἀπό τήν ὑγιῆ πορεία τῆς οἰκογενείας ὁδηγεῖ σέ ποικίλες παρατηρούμενες ἀλλοιώσεις. Βεβαίως, ὁ κίνδυνος νά ἐκπέσει ἡ οἰκογενειακή συμβίωση σέ γυμνή σύμβαση ὑπῆρχε καί σέ παλαιότερες ἐποχές. Σήμερα ὅμως, ὅλοι ἀναφέρονται στά δικαιώματά τους καί λησμονοῦν τίς ὑποχρεώσεις τους. Ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τοῦ φύλου ἤδη θεωρεῖται μεταβλητή καί ἐπαμφοτερίζουσα. Ἡ ἱκανότητα νά διακρίνει κανείς τήν ἱερότητα τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύλων στόν σύγχρονο κόσμο μοιάζει νά χάνεται βαθμηδόν.
Γιά τήν Ἐκκλησία μας, βεβαίως, ὁ γάμος δέν ἐγκαθιδρύει μόνο μιά κοινή πορεία πρός τήν θέωση· ἐγγυᾶται, μέ τήν ἀπόκτηση τέκνων, καί τήν βιολογική καί πνευματική διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Καθιστᾶ συνεπῶς τόν ἄνθρωπο συνδημιουργό τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐπιφορτίζει μέ τή μεγαλύτερη εὐθύνη ἀπ’ ὅλες, πού εἶναι αὐτή ἔναντι τῶν παιδιῶν μας. Κάθε οἰκογένεια διατηρεῖ μίαν ἱερή, μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἀξία, ἐφ’ ὅσον εἰκονίζει τό μυστήριο πού συνέχει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί τοῦτο σημαίνει πώς δέν μπορεῖ κανείς νά τήν ὑποβαθμίζει, νά τήν ἐξαντλεῖ ἤ νά τήν ὑποκαθιστᾶ.
Θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ἀκούσουμε τίς θέσεις τῶν ἁγίων ἀδελφῶν καί σᾶς παρακαλῶ νά προβοῦμε, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, σέ διεξοδική συζήτηση ἐπί ἑκάστης εἰσηγήσεως. Ἡ κοινωνία περιμένει ἀπό μᾶς ἕνα ἰσχυρό μήνυμα ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀναγκαιότητα προάσπισης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας.
Ἐνώπιον αὐτῆς τῆς ἐπιτακτικῆς ἀγωνίας, χρειάζεται νά καταστεῖ σαφές ὅτι ἡ ὑγιής χριστιανική οἰκογένεια μπορεῖ νά ἀποτελέσει τό καλύτερο φάρμακο σέ ὁποιαδήποτε κοινωνική κρίση. Χρειάζεται ὅμως ἐξίσου νά ἐξυψώσουμε καί νά ἐπαναδιατυπώσουμε τήν βαρύτατη, ἀλλά σώζουσα, ζωοποιοῦσα καί λυτρωτική ἀλήθεια, πού προκύπτει ἀπό κάθε σωστά δομημένη οἰκογένεια, ἀπό κάθε κατ’ οἶκον Ἐκκλησία.
Μετά τό πέρας τῆς συζητήσεως ἐπί τῶν εἰσηγήσεων, τήν τελευταία ἡμέρα θά προβοῦμε στήν πλήρωση τῆς κενῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος. Προσευχόμαστε γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ γέροντος, κυροῦ Ἰακώβου, καί ἐκφράζουμε τήν εὐχή τό Πανάγιον Πνεῦμα νά ἀναδείξει ἄξιο διάδοχο καί συνεχιστή του.
Βεβαίως, δέν θά παραμείνουμε μόνο στά συζητηθησόμενα θέματα. Ὀφείλουμε νά προβληματιστοῦμε γενικότερα. Ὅπως προεῖπα στήν εἰσαγωγή μου, ἡ σημερινή κατάσταση μᾶς βρίσκει σέ ἕνα ταραγμένο καί συνεχῶς μεταβαλλόμενο κόσμο. Χάρις στή σύγχρονη τεχνολογική ἐπανάσταση, ἡ χρήση τῶν λεγομένων κοινωνικῶν δικτύων μπορεῖ νά μεταφέρει κάθε πληροφορία σέ χρόνο ἐκπληκτικά γρήγορο. Ἡ ἐξέγερση τῆς Αἰγύπτου χρειάστηκε μόλις μίαν ἑβδομάδα διαδικτυακῆς κινητοποιήσεως γιά νά συγκεντρωθοῦν ἑκατομμύρια νέοι στήν πλατεία Ταχρίρ. Τά ἀποτελέσματα τά βλέπουμε ἀκόμη.
Στή χώρα μας παρατηρεῖται μιά βίαιη ἀναδιανομή κεφαλαίων σέ νέα χέρια. Εἴτε ὡς θεατές, εἴτε ὡς μέρος τῶν ἀλλαγῶν αὐτῶν, παρατηροῦμε τίς ἐξελίξεις. Ὅλοι μας, καί προσωπικά ἡ ἐλαχιστότης μου, ἔχουμε μερίδιο εὐθύνης γιά ὅσα βιώνουμε τά τελευταῖα ἔτη. Πρῶτος ἐγώ ἀναγνωρίζω τή δυσκολία παρακολούθησης τῶν παγκοσμίων ἀλλαγῶν.
Εἶναι πρόδηλο ὅμως τό βαθύ ἐνδιαφέρον καί ἡ ἀγωνία ὅλων μας. Προσεύχομαι μέ ὅλη μου τήν ψυχή νά φωτίσει ὁ Θεός αὐτούς πού ἀσκοῦν ἐξουσία, ὥστε νά σκεφτοῦν φιλανθρώπως. Ἀπαιτεῖται εἰδικά νά συνειδητοποιήσουμε πώς ὅσα τραγικά διαδραματίζονται στήν κοντινή μας Συρία δέν μποροῦν νά μᾶς ἀφήνουν ἀδιάφορους. Πρέπει νά καταστεῖ σαφές πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι δέν εἶναι δυνατόν οἱ θρησκεῖες νά χρησιμοποιοῦνται ὡς ἰδεολογικό πρόσχημα πρός ἐξυπηρέτηση πολεμικῶν συγκρούσεων καί ἀτομικῶν ἐπιδιώξεων.
Σέ ἐποχή πού σέ ὅλα διενεργοῦνται μεταρρυθμίσεις, πρέπει καί ἐμεῖς νά ἀναρωτηθοῦμε τί χρειάζεται νά γίνει ὅσον ἀφορᾶ στίς ἐσωτερικές δομές μας, ὥστε νά μπορέσουμε νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά ἀπαντήσουμε ἔμπρακτα σέ κάθε πρόκληση πού μᾶς ἀπευθύνεται μέ ἔμμεσο ἤ ἄμεσο τρόπο.
Βεβαίως, ὁ καταστατικός μας χάρτης, δηλαδή ὁ νόμος 590/1977, μᾶς ἐξυπηρέτησε καί μᾶς ἐξυπηρετεῖ ἀκόμη. Φρονῶ ὅμως ὅτι ἡ λειτουργία τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν χρήζει ἀναβαθμίσεως καί ἀλλαγῆς τρόπου ἐργασίας. Ὁπωσδήποτε, ἀπαιτεῖται ἐγρήγορση καί ἐπαγρύπνηση ὅλων μας. Καί εἶναι ἡ εὐκαιρία νά ἐπαναδιατυπώσω τήν ἀνάγκη νά ἐνεργοῦμε καί νά σκεφτόμαστε συνοδικά.
Ἡ κρισιμότης τῶν καιρῶν ὑποδεικνύει ὅτι χρειαζόμαστε πεπαιδευμένο καί πνευματικά καταξιωμένο κλῆρο. Πολλές φορές ἔχουμε συζητήσει τό θέμα αὐτό καί ὑπάρχει κάποια πρόοδος, ἀλλά πολύ ἀπέχει ἀπό τό ἐπιθυμητό. Ἡ ἐκκλησιαστική ἐκπαίδευση δοκιμάζεται. Μεταξύ τῶν ἄλλων, τό μεγάλο καί ἱστορικό καθίδρυμα τῆς Ριζαρείου ἀπαξιώνεται καθημερινά.
Ἀκόμη καί ὁ σκοπός τῶν εὐεργετῶν, ἀδελφῶν Ριζάρη, βλέπουμε νά φθίνει, ὅταν τήν τελετή ἁγιασμοῦ τοῦ νέου ἀκαδημαϊκοῦ ἔτους κυκλώνουν σπουδάστριες, κατά πάντα μέν ἴσες καί ἰσότιμες μέ τούς ἄρρενες σπουδαστές, μή δυνάμενες ὅμως νά ἐνδυθοῦν «τό ἱερόν σχῆμα τῆς ἱερωσύνης», ὅπως ὁρίζει ρητά ἡ ἐν λόγῳ διαθήκη, κάτι πού μάλιστα ἀναγράφεται καί στήν ἐξωτερική ἐπιφάνεια τοῦ κεντρικοῦ κτιρίου τοῦ Ριζαρείου ἐκκλησιαστικοῦ ἱδρύματος.
Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἔχει προσπαθήσει καί προσπαθεῖ πάρα πολύ. Ἀναμένουμε τίς συζητήσεις πού θά ἔχουν μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, ἀπό τό ὁποῖο, ὅπως καί ἀπό ὅλη τήν Κυβέρνηση, βρίσκουμε πνεῦμα συναντίληψης καί ἀλληλοκατανόησης.
Πρέπει νά ὁμολογήσω ὅτι ἡ συνεργασία μας μέ ὅλα τά Ὑπουργεῖα εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό φάνηκε καί ἀπό τήν ἔκβαση τῆς συζητήσεώς μας γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας εἰσάκουσε τό αἴτημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Τό μάθημα διατήρησε τίς ὧρες διδασκαλίας του καί τό περιεχόμενό του δέν ἀπώλεσε τόν θρησκευτικό χαρακτήρα.
Χαίρομαι ἰδιαίτερα πού τό Ὑπουργεῖο ἀντιμετώπισε τό συγκεκριμένο θέμα μέ σοβαρότητα. Τοῦτο σημαίνει ὅτι εὐτυχῶς δέν φτάσαμε ἀκόμη στό σημεῖο νά ἐκριζώσουμε τήν ὀρθόδοξη παράδοση ἀπό τήν ἐγκύκλιο παιδεία, παραβλέποντας τό γεγονός ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι συστατική τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπίας. Μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νά παραθέσω ἐδῶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀναφερόμενο στά Θρησκευτικά τοῦ μακαριστοῦ Ὑπουργοῦ, Ἀντώνη Τρίτση:
«Ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τήν γόνιμη στιγμή τῆς συνάντησης –θά ἔλεγα τῆς κατακλυσμικῆς συνάντησης– τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό. Ἀπό τή διασταύρωση τοῦ πρωτοχριστιανικοῦ μηνύματος μέ τό ἑλληνικό πνεῦμα γεννήθηκε μιά τρίτη μοναδική σύνθεση, ἡ Ὀρθοδοξία.
Ἕνας ὁλόκληρος πολιτισμός, πού ἔδωσε πρώτη ὁλοκληρωμένη ἔκφραση τό Βυζάντιο, μέσα ἀπό τό ὁποῖο ἀπ’ εὐθείας περνοῦν καί οἱ δικές μας καταβολές, τοῦ σημερινοῦ ἑλληνισμοῦ.
Εἴμαστε δημιουργήματα οἱ Ἕλληνες μιᾶς μοναδικῆς πνευματικῆς δίνης πού διαρκεῖ αἰῶνες. Ἐξ αὐτοῦ καί ἡ αἴσθηση τῆς κρίσης πού γνωρίζει συχνά στήν πορεία του ὁ Ἑλληνισμός. Μεταφερθεῖτε σέ κάποιες ἱστορικές στιγμές… Πιστεύω ὅτι ἀνάλογη εἶναι ἡ ἱστορική στιγμή πού περνᾶμε καί ἀνάλογη ἡ αἴσθηση τῆς κρίσης πού νιώθουμε σήμερα. Περνᾶμε κρίση μεταβολισμοῦ πρός κάτι ὑψηλότερο, πρός μιάν ἄλλη στροφή τῆς πνευματικῆς δίνης τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πρέπει νά παραμείνουμε αἰσιόδοξοι καί νά βοηθήσουμε ὁ τροχός νά πάρει γρήγορα στροφές καί στή γενιά μας.
Μέ τόν νόμο 1566, πού ψηφίστηκε τόν περασμένο χρόνο καί ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στή «Δομή καί λειτουργία τῆς Α/θμιας καί Β/θμιας ἐκπαίδευσης», καθορίζεται (γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς ἐκπαίδευσής μας) ἡ συνταγματικά κατοχυρωμένη «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης» (ἄρθρ. 16 παρ. 2) νά γίνεται σύμφωνα μέ τήν Θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτόν τό σκοπό γίνεται ἰδιαίτερη ἀναφορά στήν «Ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση» (ἄρθρο 1 παρ. 1α) καί στό «Ὀρθόδοξο χριστιανικό ἦθος» (ἄρθρ. 6 παρ. 2β).
Δηλαδή ἡ χριστιανική ἀγωγή συμπνευματίζεται μέ τήν ὅλη αὐτοσυνειδησία τοῦ ἑλληνισμοῦ καί ἐκφράζει τούς πόθους καί τά ὁράματα τοῦ λαοῦ μας, πού εἶναι πόθοι καί ὁράματα ἐλευθερίας, σέ ὅλες τίς διαστάσεις, τήν ἐθνική, τήν ἠθικοθρησκευτική, τήν πολιτική, τήν οἰκονομική, τήν κοινωνική, τήν πολιτισμική.
Μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις ἀποσκοποῦμε νά προχωρήσουμε σέ μιά παιδεία τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἀτόμου καί ὡς μέλους τῆς κοινωνίας, πού ἀφυπνίζει καί ἐνεργοποιεῖ τήν ἐθνική μας συνείδηση, καταξιώνει στήν καθημερινή σχολική πράξη τίς πνευματικές ἀξίες τῆς ζωῆς, δημιουργεῖ νέες κοινωνικές ἀξίες, διαποτισμένες ἀπό τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωση στό ἀνθρώπινο πρόσωπο –μιά παιδεία πού θραύει τίς παγίδες γιά ἀτομικό εὐδαιμονισμό καί ἐπίσης ὁδηγεῖ μέ τήν καλλιέργεια τῆς συμμετοχικῆς δημοκρατίας στόν κοινοτικό τρόπο ζωῆς, πού ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς καί ἔκφρασης στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.»
Ἀναμφίβολα, χρειάζεται πολλά νά γίνουν ἀκόμη καί πρέπει ὅλοι μας νά υἱοθετήσουμε μιά κοινή πρόταση, ἐφικτή μέ βάση τίς ὑπάρχουσες οἰκονομικές συγκυρίες, οὕτως ὥστε νά προλάβουμε τίς ἐξελίξεις πού ἔρχονται μέ ραγδαῖο ρυθμό.
Πιστεύω ὅτι εἶναι ὥρα νά ἐπανεξετάσουμε τό ζήτημα τῆς ἐκλογῆς τῶν Ἀρχιερέων. Ἴσως χρειάζεται νά αὐξήσουμε τά κριτήρια ἐγγραφῆς στόν κατάλογο τῶν πρός ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων. Ἴσως πρέπει νά ἐπικαιροποιήσουμε τόν ἤδη ὑπάρχοντα κατάλογο. Σέ κάθε περίπτωση ὅμως, ἀπαιτεῖται νά ἀναθέσουμε σέ μίαν ἐπιτροπή Ἀρχιερέων τήν μελέτη καί εἰσήγηση ἐπί τοῦ θέματος.
Σέ λίγα χρόνια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων θά λάβει ἀναθεωρητικό χαρακτήρα, ἔχοντας τήν ἐντολή νά προβεῖ στήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος. Θ’ ἀφήσουμε νά μᾶς προλάβουν οἱ ἐξελίξεις; Προτείνω ἄμεσα καί γιά τό θέμα αὐτό νά ὁρισθεῖ Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή ἀπό Ἀρχιερεῖς καί λαϊκούς ἐμπειρογνώμονες, οὕτως ὥστε ἄμεσα νά εἰσηγηθοῦν ἐπί τοῦ θέματος τῆς ἀναθεωρήσεως. Στό σημεῖο αὐτό προκύπτουν διάφορα ἐρωτήματα. Ποιά σχέση ἐπιθυμοῦμε; Τό μοντέλο τῶν διακριτῶν ρόλων μᾶς ἐξυπηρετεῖ ἀκόμη;
Ὅλα αὐτά πρέπει πρῶτα νά τά ἐξετάσουμε στό ἐσωτερικό μας καί μετά νά διαλεχθοῦμε μέ τήν ἑλληνική πολιτεία.
Μία ἀναθεώρηση τῶν σχέσεών μας μέ τήν Πολιτεία ἀπαιτεῖ προηγουμένως νά ἔχουμε νοικοκυρέψει τά οἰκονομικά μας. Ἡ σημερινή κατάσταση εἶναι δεινή. Τά χρέη καί ἡ παροῦσα οἰκονομική κατάσταση μᾶς ἔχουν γονατίσει. Βλέπετε τί ἀντιμετωπίζουμε μέ τή στενότητα τῶν διορισμῶν νέων κληρικῶν. Γίνονται πολλές προσπάθειες καί πρέπει νά ἐκφράσω καί δημοσίως τίς εὐχαριστίες μου στά μέλη τῆς παρελθούσης Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, διότι χειρίστηκαν μέ ἰδιαίτερη ὑπευθυνότητα τό θέμα αὐτό.
Ἀποφασίσαμε νά προβοῦμε στήν κατάρτιση τριετοῦς προγράμματος, τό ὁποῖο θά παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις ἀξιοποίησης. Θά παρουσιάσει τήν εἰκόνα τῶν χρεῶν καί τῶν ἀποθεματικῶν μας καί θά μᾶς ἐνημερώσει ἐμπεριστατωμένα γιά τό νέο νομοθετικό πλαίσιο πού δημιουργήθηκε σχετικά μέ τήν ἀξιοποίηση τῆς περιουσίας μας. Προχωροῦμε στήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κτηματολογίου, ἐνῶ κατορθώσαμε νά ἐπανασυστήσουμε τή Ναοδομία, τήν ὀνομαζομένη πλέον «Ὑπηρεσία Δόμησης», μέ ὅλες τίς ἁρμοδιότητες πού ἔχουν οἱ τοπικές πολεοδομίες τῶν Δήμων τῆς χώρας μας.
Ἀδελφοί μου, χωρίς περιουσία, δηλαδή τήν μετατροπή τῆς ὕλης σέ πνεῦμα, δέν θά καταφέρουμε ποτέ νά ἔχουμε τήν αὐτονομία μας. Σᾶς καλῶ –καί νομίζω ὅτι οἱ καιροί τό ἐπιβάλλουν– νά εἴμαστε ἀπολύτως ἑνωμένοι στό θέμα αὐτῆς τῆς ἀξιοποίησης. Ἐπιτέλους, ἄς ἀναλογιστοῦμε τίς μεγάλες εὐθύνες μας στό θέμα τῆς χρηστῆς διαχείρισης.
Ἀποκτήσαμε τόν τηλεοπτικό δίαυλο 4Ε καί, μαζί μέ τό ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας μας, καταφέραμε νά προχωρήσουμε στήν ἀπόκτηση πανελλαδικοῦ σήματος καί γιά τούς δύο φορεῖς. Ἀποφασίσαμε νά ἀναλάβει τήν ὅλη διαχείριση ἡ Ἀποστολική Διακονία, ὡς ὁ κατ’ ἐξοχήν ἱεραποστολικός ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπιφορτισμένος μέ τήν προβολή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν. Ἔχουμε κι ἐδῶ πολλή δουλειά.
Πιστεύω σύντομα νά εἴμαστε ἔτοιμοι νά παρουσιάσουμε λεπτομέρειες γιά τό πρόγραμμα καί τίς λοιπές παραμέτρους αὐτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος, τό ὁποῖο ἐπί τόσα χρόνια πολλοί προκάτοχοί μου προσπάθησαν νά ἀναλάβουν καί νά φέρουν εἰς πέρας.
Δοξολογῶ τόν Θεό γι’ αὐτή τή δωρεά καί ἐκφράζω ἀκόμη μία φορά τίς θερμές μου εὐχαριστίες στούς τέσσερις ἁγίους ἀδελφούς μας, Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Σερρῶν κ. Θεολόγο, Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ, Νεαπόλεως κ. Βαρνάβα καί Πατρῶν κ. Χρυσόστομο, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν μεθοδικά καί ἀποτελεσματικά γιά νά φτάσουμε σήμερα σέ αὐτό τό σημεῖο.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου, ἀφοῦ εἶναι «ζηλωτές πνευματικῶν χαρισμάτων, νά ἐπιζητοῦν νά ὑπερέχουν σ’ ἐκεῖνα πού συντελοῦν στήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας» («Οὕτω καί ὑμεῖς, ἐπεί ζηλωταί ἐστε πνευμάτων, πρός τήν οἰκοδομήν τῆς ἐκκλησίας ζητεῖτε ἵνα περισσεύητε» – Α΄ Κορ. 14, 12). Ὅταν λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ἀπευθύνεται στούς ἀνθρώπους της, αὐτός εἶναι ὁ σκοπός της –νά στηρίξει καί νά οἰκοδομήσει. Κι αὐτό πολύ περισσότερο στόν καιρό μας, πού εἶναι πραγματικά καιρός πολύ κρίσιμος, μιά ἐποχή γενικά μεγάλης συγχύσεως ἐννοιῶν καί πραγμάτων.
Ἡ σύγχρονη πραγματικότητα ἐπιτάσσει νά διατηρήσουμε πάνω ἀπ’ ὅλα τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητα, τόν σύνδεσμο τῆς εἰρήνης τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας καί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος γενικότερα. Ἐπιτρέψτε μου ἐπ’ αὐτοῦ νά προσθέσω κι ἕναν ἀκόμη προβληματισμό.
Πολλοί ἐπιχειροῦν νά ταυτίσουν τήν Ἐκκλησία μέ μέρος τοῦ κοινωνικοῦ καί πολιτικοῦ συστήματος. Νά μᾶς παρουσιάσουν σάν συνδιαχειριστές κοσμικῆς ἐξουσίας. Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ἐπικίνδυνο ἀπό αὐτό. Ἡ Ἐκκλησία, παρ’ ὅτι συνιστᾶ σάρκα ἀπό τή σάρκα τοῦ τόπου μας καί ἔχει συνδεθεῖ ἀδιαχώριστα μέ τήν ἱστορική του πορεία, οὔτε ταυτίζεται μέ κόμματα οὔτε ἀντλεῖ τήν ὕπαρξή της ἀπό τήν Πολιτεία. Ἐντάσσεται φυσιολογικά σέ ἕνα εὐνομούμενο κράτος, σεβομένη τούς νόμους πού διέπουν τό δημοκρατικό πολίτευμα. Κάθε ἄλλη προσέγγιση ὑπαγορεύεται ἀπό κοσμικά κριτήρια.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι γιά μᾶς «ἐχθές καί σήμερον ὁ αὐτός, καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8). Οὔτε συναποτελοῦμε μέρος τοῦ συστήματος, οὔτε ἀντιπροσωπεύουμε κάποιο συστημικό μόρφωμα. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει πνευματική ἀποστολή νά ὁδηγεῖ τά μέλη της πρός τή σωτηρία καί νά εὐαγγελίζεται «Χριστόν, καί τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2, 2). Ἀγαπᾶ, συγχωρεῖ, ἐλέγχει, βοηθεῖ, στηρίζει, καί πάνω ἀπ’ ὅλα δίνει καί τή ζωή της ἀκόμη γιά τήν ἱστορική συνέχιση αὐτοῦ τοῦ τόπου. Αἰσθάνεται τό χρέος νά ἐνισχύσει τήν συνοχή καί τήν ἑνότητα τοῦ λαοῦ, πού ἀποτελεῖ ἐγγύηση γιά τό μέλλον, καί ὕστερα νά καλύψει, στό μέτρο τῶν δυνάμεών της, τίς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι καλύπτονται πολλές ἀνάγκες, ἀλλά κύριο ἔργο της εἶναι νά στηρίξει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί νά ἐνισχύσει τήν πίστη ὅτι μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά ὑπερνικήσουμε κάθε δυσκολία καί κρίση.
Ἀδελφοί μου, θέλω νά σᾶς εὐχαριστήσω γιά τήν προσοχή σας, ὑπογραμμίζοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀγάπη, καί ἀγάπη σημαίνει ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ. Εὔχομαι ὁ Θεός νά ὁδηγήσει μέ «τό φῶς τοῦ προσώπου Του» τά νοητά μας βήματα καί τίς συνοδικές ἐργασίες πρός αὐτή τήν κατεύθυνση.