Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο για τους πεσὀντες της Κυπριακής τραγωδίας καθώς και τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού πρωτοψάλτη του Ιδρύματος Βασίλη Φωτιάδη.
Μετά τη θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε η τελετή λήξης του Συναπαντἠματος και οι απονομές των αναμνηστικών διπλωμάτων και όπως κάθε χρόνο ο τρανός χορός μπροστά από τον Ιερό Ναὀ της Παναγίας Σουμελά.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ἐλευθερωθέντες ἀπό τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δέ τῷ Θεῷ ἔχετε τόν καρπόν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν».
Ἐλευθερία καί δουλεία εἶναι ἕνα ζεῦγος ἐννοιῶν τό ὁποῖο ἀπασχόλησε καί ἀπασχολεῖ διαχρονικά τόν ἄνθρωπο.
Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο καί τόν τοποθέτησε μέσα στόν παράδεισο νά ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά του, δίνοντάς του μία καί μόνη ἐντολή: νά μήν δοκιμάσει τόν καρπό τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ.
Ἡ ἐντολή αὐτή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θεωρεῖται ἀπό κάποιους ὡς περιορισμός τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, στήν πραγματικότητα ἀποτελοῦσε τήν ὁριοθέτησή της ἀπό τήν δουλεία, στήν ὁποία τελικά περιέπεσαν οἱ πρωτόπλαστοι παρακούοντάς την. Διότι δουλεία εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό, ἐφόσον ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό ὁδηγεῖ στήν ἐξάρτηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά πάθη, τήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο.
Δουλεία εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό, γιατί οἱ ἐντολές του εἶναι αὐτές πού μᾶς διασφαλίζουν τήν ἐλευθερία μας, καθώς μᾶς βοηθοῦν νά ἐπιστρέψουμε ἐκεῖ ἀπό ὅπου φύγαμε, ἀπό τόν παράδεισο, δηλαδή, ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μᾶς βοηθοῦν νά ἐπιστρέψουμε στή σχέση πατέρα καί παιδιῶν, ἀπό τήν ὁποία δραπετεύσαμε νομίζοντας ὅτι θά ἀποκτήσουμε τήν ἀνεξαρτησία μας. Μᾶς βοηθοῦν νά φθάσουμε στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», γιά τό ὁποῖο μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός, ἀλλά ἐμεῖς παρεκκλίναμε ἀπό τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ πρός αὐτό.
Καί ἐπειδή εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας ποιά εἶναι ἡ πραγματική ἔννοια καί σημασία τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δουλείας, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει σήμερα, γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης, τό ἀληθινό νόημά τους: «Ἐλευθερωθέντες ἀπό τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δέ τῷ Θεῷ ἔχετε τόν καρπόν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν».
Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τήν ἁμαρτία εἶναι ἡ πραγματική ἐλευθερία τήν ὁποία ἀποκτᾶ πρωτίστως ὁ ἄνθρωπος μέ τό ἅγιο βάπτισμα, μέ τό ὁποῖο ἀπαλλάσσεται ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα καί ἀπό τό ὁποῖο λαμβάνει τή χάρη, ὥστε νά ἀγωνισθεῖ κατά τῆς ἁμαρτίας, τήν ὁποία θά ἀντιμετωπίσει στή ζωή του.
Ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία σημαίνει καί ἡ ἑκουσία ὑποταγή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὑποταγή ἡ ὁποία γίνεται μέ τή συναίσθηση ὅτι τό νά εἶναι κανείς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ ἐχέγγυο τῆς ἐλευθερίας του, διότι ὁδηγεῖ στόν ἁγιασμό του.
Ὁ Θεός, ἄλλωστε, δέν ἐπιβάλλει σέ κανένα μας τήν ὑποταγή στό θέλημά του. Ὁ Χριστός εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός στήν πρόσκλησή του: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν», λέγει. Δέν ὑποχρεώνει κανένα, δέν ἐξαναγκάζει κανένα, δέν ἐπιδιώκει τίποτε μέ τήν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ ὅσων πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν καί τόν ἀκολουθοῦν. Ἀντίθετα μάλιστα, σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ταυτίζουν μέ τή θέλησή τους τόν ἑαυτό τους μαζί του δίνει «ἐξουσία τέκνα Θεοῦ γενέσθαι», τούς ἀποκαλεῖ φίλους καί τούς καθιστᾶ κληρονόμους τῆς βασιλείας του.
Αὐτήν τήν ἐλευθερία πού χαρίζει ὁ Θεός σέ ὅσους τόν πιστεύουν καί τόν ἀκολουθοῦν ἐπέλεξαν οἱ πατέρες μας στόν Πόντο. Μέ αὐτήν ἀντιμετώπισαν καί τίς δυσκολίες καί τούς διωγμούς καί τά μαρτύρια, στά ὁποῖα τούς ὑπέβαλαν οἱ ἀλλόθρησκοι κατακτητές προκειμένου νά κάμψουν τό φρόνημά τους, νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους, ὥστε στή συνέχεια νά ξεχάσουν καί τήν ἐθνική τους ταυτότητα. Γιατί γιά τόν Ἑλληνισμό καί ἰδιαιτέρως γιά τόν Ἑλληνισμό τοῦ Πόντου πίστη στόν Θεό, πίστη στή Ὑπεραγία Θεοτόκο καί ἐθνική ταυτότητα, δέν διαχωρίζονται. Αὐτά τά δύο εἶναι τά θεμέλια τῆς ἱστορίας καί τοῦ πολιτισμοῦ του. Εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ὑπάρξεώς του. Καί χωρίς αὐτά δέν ὑπάρχει ἐλευθερία. Γι᾽ αὐτό καί ὅπου καί ἄν βρίσκονται οἱ Πόντιοι αὐτά τά δύο ἔχουν στήν ψυχή τους, μέ αὐτά τά δύο πορεύονται στή ζωή τους. Γι᾽ αὐτό καί ἡ Παναγία Σουμελᾶ ἀποτελεῖ πάντοτε τό σημεῖο ἀναφορᾶς τους. Ὁ σεβασμός καί ἡ λατρεία τῆς Σουμελιώτισσας Παναγίας συνδέονται ἄρρηκτα μέ τά ἤθη καί τά ἔθιμά τους, μέ τίς παραδόσεις τους.
Αὐτό ἀκριβῶς ζεῖτε καί ἐσεῖς αὐτές τίς ἡμέρες, μέ τή συμμετοχή σας στό 26ο Συναπάντημα τῶν Νεολαιῶν τῶν Ποντιακῶν Σωματείων. Συνδυάζετε τό προσκύνημα στήν Παναγία Σουμελᾶ μέ τήν ἀναβάπτισή σας στά ἤθη καί τά ἔθιμα τῶν πατέρων καί τῶν προγόνων σας, στή γλώσσα, τήν ἱστορία, τή μουσική, τόν χορό τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού ἀποτελεῖ τή σφραγίδα τῆς ταυτότητός σας καί σᾶς κάνει νά αἰσθάνεσθε ἐλεύθεροι ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού κρατοῦν δέσμιους πολλούς συνομιλήκους σας.
Κρατεῖστε αὐτή τήν ταυτότητά σας, κρατεῖστε τίς παραδόσεις καί τήν ἱστορία σας, γιατί αὐτά κράτησαν τό Ἔθνος μας, κράτησαν τόν Ποντιακό Ἑλληνισμό ἀλλά καί τόν Κυπριακό Ἑλληνισμό, ἀδούλωτο ἀκόμη καί ὅταν ἦταν σκλαβωμένος.
Καί καθώς τό φετινό Συναπάντημα εἶναι ἀφιερωμένο στήν ἐπέτειο τῶν 50 χρόνων ἀπό τήν τουρκική εἰσβολή στήν Κύπρο, πού ἔγινε αὐτές τίς ἡμέρες, ἔχουμε χρέος νά μήν ξεχνοῦμε τήν ἱστορία μας, ἀλλά νά ἀγωνιζόμαστε πάντοτε γιά τά δίκαια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ Κυπριακοῦ καί τοῦ Ποντιακοῦ.
Κάθε χρόνο, αὐτή τήν ἡμέρα τοῦ Συναπαντήματος τῶν νέων μας, ἦταν ἐδῶ καί μᾶς ἔψαλλε ὁ ἀείμνηστος ἀδελφός μας Βασίλειος Φωτιάδης, ὁ ὁποῖος ἐπί πολλά ἔτη διακόνησε μέ ζῆλο καί ἀγάπη τό ἱερό ἀναλόγιο καί ὄχι μόνο τῆς Παναγίας Σουμελᾶ.
Πρίν ἀπό λίγες ὅμως ἡμέρες ὁ Θεός κάλεσε κοντά του, καί ἔτσι σήμερα ἐλπίζουμε καί εὐχόμεθα ὅτι εὑρίσκεται νοερά ἀνάμεσά μας. Ἐμεῖς θά τόν θυμόμαστε πάντοτε μέ ἀγάπη, θά τόν μνημονεύουμε καί θά προσευχόμεθα ὁ Θεός νά ἀναπαύει τήν ψυχή του, διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Σουμελιωτίσσης, τήν ὁποία ἐπί τόσα ἔτη διακόνησε.
