του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν με την κοινή ελπίδα εμπόλεμες επιλογές για τη λύση προβλημάτων να δίνουν προτεραιότητα στον ειρηνικό διάλογο, κι αντί οι γονείς να θάβουν πρόωρα τα παιδιά τους, να τα θαυμάζουν αγωνιζόμενα για το στέφανο της ελιάς. Οι σημερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίζονται για το θέαμα, χωρίς να αγγίζουν τις καρδιές αυτών που μπορούν να σταματήσουν τους πολέμους και τις συγκρούσεις και με ειρηνικό διάλογο να λύσουμε τις διαφορές μας που μας οδηγούν στην επιλογή των εμπόλεμων συγκρούσεων.
Οι ένοπλες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις των Ισχυρών της Γης, όπως είναι τα Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με την επιλογή των όπλων, να λύσουν τις διαφορές τους, επιδεινώνει επικίνδυνα το θέμα της παγκόσμιας ασφάλειας με τη παράλληλη παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Σε μια εποχή που τα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής και της φτώχειας μαστίζουν τους Λαούς των φτωχών χωρών, κατασπαταλούνται τεράστια ποσά σε όπλα και στρατιωτικές δραστηριότητες. Θα δυσκολεύεται ο ιστορικός του μέλλοντος να πιστέψει τις σημερινές επιλογές της γενιάς μας, που αν συνεχίσουμε με αυτό το καταστροφικό τρόπο, απλώς είναι ως να επιλέγουμε το δρόμο της αυτοκτονίας και της Ανθρωπότητας και του Πλανήτη μας, είτε με ξαφνική καταστροφή με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, είτε με τον αργό θάνατο του Πλανήτη μας, που εδώ και 9 χρόνια δεν έχουμε προχωρήσει σε οικολογικές νομοθεσίες για την εφαρμογή της Παγκόσμιας Συμφωνίας του Παρισιού του ΟΗΕ για τη Κλιματική Αλλαγή και την αποτυχία μας επίσης για κοινωνικές και οικονομικές νομοθεσίες να τερματισθεί το πρόβλημα της φτώχειας. Αν δεν ξεκινήσουμε τώρα να σταματήσουμε τα αίτια που χειροτερεύουν τα προβλήματα της Κλιματικής Αλλαγής με την παράλληλη από κοινού αντιμετώπιση του προβλήματος της φτώχειας, ρισκάρουμε ο Πλανήτης μας να γίνει ακατοίκητος.
Τα κοινά αυτά προβλήματα που ζούμε σ’ όλο τον κόσμο, του πολέμου, της φτώχειας και της κλιματικής αλλαγής, είναι αφορμή να δείξουμε τη συνεργασία όλων των Κρατών, κι ως χριστιανοί και όλοι εκείνοι που λένε ότι είναι θρησκευόμενοι (80% του παγκόσμιου Πληθυσμού), να δείξουμε με πρακτικό τρόπο την κοινωνική αλληλεγγύη μας και την αγάπη μας και τη φιλανθρωπία μας μεταξύ μας, και μάλιστα προς όσους υποφέρουν, ζητώντας από τους Ηγέτες μας να συνεργασθούν μεταξύ τους με ενότητα για να προστατευθεί η Ανθρωπότητα και το μέλλον του Πλανήτη μας. Ο ειρηνικός διάλογος είναι η μόνη μας επιλογή για να κερδίσουμε όλοι μας και για να σταματήσουμε να επιτρέπουμε να γίνονται θύματα μας αθώα παιδιά, να πεθαίνουν πριν να μεγαλώσουν, λόγω ένοπλων συγκρούσεων και προβλημάτων της κλιματικής αλλαγής και της φτώχειας. Είναι ως να σταυρώνουμε το Χριστό ξανά, όταν ένα παιδάκι πεθαίνει άδικα και πρόωρα, και η ανοχή μας είναι μια μορφή συμμετοχής με τους ηθικούς σύγχρονους δολοφόνους που μιμούνται τον Ηρώδη που διέταξε τη σφαγή αθώων μικρών νηπίων («και τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορήσει τις μητέρες τους γιατί τα παιδιά τους ήταν νεκρά»).
Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Ματθ. 8,28-9,1) μας θυμίζει την ταραγμένη εποχή μας, όπου άνθρωποι δαιμονισμένοι δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην ειρηνική πορεία της ανθρωπότητας με την απουσία κοινωνικής αλληλεγγύης να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον και την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών και την παγκόσμια Ασφάλεια και ευημερία των Λαών με το σεβασμό και την εφαρμογή του Διεθνούς νόμου.
Όταν δεν πορευόμαστε την οδό της ειρήνης και της συνεργασίας, συμπεριφερόμαστε όπως οι κάτοικοι των Γαδαρηνών που ζήτησαν από τον Ιησού να απομακρυνθεί από τη περιοχή τους, επιλέγοντας την συνέχεια της αμαρτωλής ζωής τους, αρνούμενοι την δωρεά της μετάνοιας που τους πρόσφερε ο Ιησούς με το θαύμα της θεραπείας των δύο δαιμονισμένων. Η δική μας αποστασία και αμετανοησία στην εποχή που ζούμε σήμερα εκφράζεται όταν αδιαφορούμε για τα προβλήματα του διπλανού μας. Με αυτό το τρόπο δείχνουμε ότι ζούμε μακριά από το Θεό και του ζητούμε να απομακρυνθεί από το σπίτι μας και τη περιοχή μας και τη χώρα μας και από το Πλανήτη μας που ο Θεός δημιούργησε και μας έδωσε δώρο για όλες τις γενεές. Γινόμαστε δηλαδή θεομπαίχτες και αγνώμονες και αχάριστοι, ζητούμε από αυτό που δημιούργησε το κόσμο, να εξορισθεί από τη Δημιουργία που του ανήκει και να την οικειοποιηθούμε εμείς ως δική μας δημιουργία με την οικολογική κακοποίηση της, τις απάτες και τις κλεψιές μας και τις καθημερινές αδικίες μεταξύ μας και μεταξύ των ισχυρών εθνών και των αδύνατων, όπως έγινε επί αποικιοκρατίας και σήμερα με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και της Ρωσίας στην Ουκρανία και του Ισραήλ στη Γάζα. Όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό, συμπεριφέρεται όπως ο Κάϊν που δολοφόνησε ακόμη και τον δίκαιο αθώο αδελφό του Άβελ. Η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας αποτελεί και τη μόνη μας ελπίδα για επιβίωση. Χωρίς ειρηνική συμβίωση με δικαιοσύνη και κοινωνική αλληλοστήριξη, ρισκάρουμε την επιβίωση όλων μας, και της Ανθρωπότητας και του Πλανήτη μας. Ο καλύτερος τρόπος να προστατεύουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειες μας και τις χώρες μας, είναι όταν κάνουμε το παν να προστατεύουμε τους άλλους και τα δίκαια όλων των αδικημένων Λαών και των φτωχών και όσων υποφέρουν.
΄Οπως όμως στην χώρα των Γαδαρηνών, αντί οι κάτοικοι της περιοχής αυτής να υμνούν και να δοξάζουν τον Θεόν, που βρέθηκε ο Ιησούς Χριστός ανάμεσά τους, θεραπεύοντας τους δύο δαιμονισμένους συνανθρώπους τους, ζητούν με απειλές από τον Ιησού να απομακρυνθεί από την περιοχή τους.
Η εποχή μας υποφέρει με την απουσία ενότητας της Διεθνούς Κοινότητας, αλλά και των Χριστιανών, και των θρησκευόμενων, και δυστυχώς και των Ορθοδόξων, που κάνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε πιο πολύπλοκα κα πιο επικίνδυνα για όλους μας. Τα όπλα και οι αφορισμοί είναι πορεία προς αυτοκαταστροφή όλων μας. Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να κτισθεί χωρίς τη ενίσχυση της παγκόσμιας ασφάλειας και της ευαισθησίας μας για δικαιοσύνη και την κοινή αντιμετώπιση της σωρείας των οικολογικών και κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που μαστίζουν σήμερα το Πλανήτη μας.
Δεν μπορούμε να κτίσουμε Ειρήνη και ασφάλεια χωρίς την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων της φτώχειας, εμπόλεμων και πολιτικών συγκρούσεων και βίας, προβλήματα της κλιματικής αλλαγής, μολυσματικές ασθένειες και προβλήματα ανεργίας, μεταναστών και προσφύγων. Αυτά τα προβλήματα μεγαλώνουν απειλητικά για όλους μας όταν απουσιάζει από τη ζωή μας ο Χριστός να ζούμε όπως μας διδάσκει ο ένας για τον άλλον, μέχρι ακόμη και με θυσίες, όπως ο Ιησούς Χριστός θυσίασε τον Εαυτό του στο Σταυρό για όλους μας. Δεν έχουμε ακόμη φθάσει στην αναμενόμενη κοινωνική αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών. Οι κάθε μορφής αντιπαραθέσεις και οι εμπόλεμες συρράξεις δεν είναι το καλύτερο μέσον για να λύσεις σήμερα κοινωνικά προβλήματα, σε κάθε πόλεμο σήμερα χάνουν ακόμη και οι νικητές, γιατί κι αυτοί ακόμη ζουν την τραγωδία, αρκετοί γονείς να θάβουν πρόωρα τα παιδιά τους.
Ο Χριστός έρχεται συνέχεια κοντά μας κι εμείς συνέχεια απομακρυνόμαστε.
Μπροστά στην αγωνία του αύριο η Εκκλησία μας έρχεται με το Ευαγγελικό μήνυμα του Χριστού να μας θυμίσει τον σκοπό του ανθρώπου στη γη, πώς να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, πώς να γίνει μέτοχος της αιώνιας ζωής, πώς να γίνει μόνιμος κάτοικος του Παραδείσου, πώς να αποφεύγει την αιώνιο κόλαση, πώς να αποφύγει τον αιώνιο πόνο, και την αιώνια δυστυχία, πώς να καταφέρει ο άνθρωπος να ζει για πάντα κοντά στο Θεό με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η επιλογή είναι δική μας. Μόνο με τη κοινωνική μας αλληλεγγύη και τη συνεχή στήριξη του διπλανού μας μπορούμε να περάσουμε τις εξετάσεις για τη πρόσβαση μας στο εσχατολογικό τέλος της Ανθρώπινης Ιστορίας, που στη χριστιανική γλώσσα είναι γνωστή ως Βασιλεία των Ουρανών και Παράδεισος. Αν εδώ στη γη όσο ζούμε, είμαστε αμετανόητοι και αποστάτες από την οδό του Κυρίου και άσπλαχνοι να βοηθούμε το διπλανό μας και δημιουργούμε γύρω μας μια ‘κόλαση», τότε είναι ως να επιλέγουμε και για την αιωνιότητα μετά που θα πεθάνουμε να ζούμε στην Κόλαση. Μια παραστατική σκηνή της διαφοράς αυτών που ζουν στο Παράδεισο και αυτών που ζουν στη κόλαση είναι ότι όλοι κρατούν κουτάλια που είναι δύο μέτρα μάκρος, και πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτά τα κουτάλια για να πάρουν φαγητό το οποίο βρίσκεται δύο μέτρα μακριά τους, αυτοί στο Παράδεισο ταΐζουν ο ένας τον άλλο, αυτοί στη κόλαση, προσπαθεί ο καθένας να ταΐσει τον εαυτό του, και φυσικά δεν μπορεί, γιατί το κουτάλι είναι αδύνατο να φτάσει στο στόμα του. Η υλική αυτή εικόνα είναι συμβολική για να καταλάβουμε ότι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις τον εαυτό σου είναι να έχεις καλοσύνη και αγάπη και φιλανθρωπία να προστατεύεις το διπλανό σου, να μοιράζεσαι αυτό που έχεις με αυτόν που δεν «ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» ( Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 8:20).
΄Οταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού κι αγωνιούμε για όσους έχουν την ανάγκη μας, και χρειάζονται την βοήθειά μας, όταν δηλαδή προσφέρουμε με πολύ αγάπη τη βοήθειά μας προς όσους μας έχουν ανάγκη, τότε ανοίγουμε το δρόμο που μας οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών, στον Παράδεισον.
Η αδιαφορία μας κι η άρνησή μας να συμβάλουμε γόνιμα και δημιουργικά στη λύση των προβλημάτων των συνανθρώπων μας σημαίνει ότι ήδη αποφασίζουμε να ζήσουμε μακριά από το Θεό, πορευόμενοι την οδό της κολάσεως, γιατί ως χριστιανοί, αλλά κι ως άνθρωποι με κοινωνικές ευθύνες, γινόμαστε «αποστάτες» της ευθύνης μας για τη Δικαιοσύνη του Θεού και ζούμε αμετανόητοι, ως να μη υπάρχει κι άλλη ζωή μετά από αυτή που ζούμε εδώ στη γη.
Η Εκκλησία μας, με τις Θείες Ακολουθίες της και τα ΄Αγια Μυστήριά της, μας προετοιμάζει να πορευθούμε τη ζωή της αγιότητας. Μας προβάλλει καθημερινά μορφές αγίων που πρέπει να τους έχουμε ως παράδειγμα της δικής μας ζωής. Τέτοιες άγιες μορφές είναι τα ευλογημένα ονόματα των αγίων μας που φέρουμε, ή ακόμη και τα ονόματα που φέρουμε για να τιμήσουμε γιαγιάδες μας και παππούδες μας και τις νονές και τους νονούς μας και αγαπημένα μας πρόσωπα της οικογένειας που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή. Τα ονόματα των αγίων που έχουμε είναι πρότυπα πνευματικής ζωής που ζούσαν εν μετανοία και αγιότητα βίου βοηθώντας όλους τους ανθρώπους που μπορούσαν. Καλό είναι καθημερινά, έστω και λίγα λεπτά να διαβάζουμε από την αρχή ως το τέλος την Αγία Γραφή και τους βίους των αγίων μας που εορτάζουμε για να μη «αρρωστήσουμε» με πνευματική ατροφία και σωστό πνευματικό και κοινωνικό προσανατολισμό στη καθημερινή μας ζωή.
Με τη προσωπική μας μετάνοια και τα έργα της μετανοίας μας, να είμαστε κοντά στο πονεμένο συνάνθρωπο μας που βρίσκεται δίπλα μας, αλλά και τους αδικημένους που ζουν μακριά μας όσο μπορούμε, όπως κάνουν ευσεβείς οικογένειες που βοηθούν άπορα και ορφανά παιδιά της Αφρικής και αλλού, τότε η ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας μας κι η είσοδός μας στην Βασιλεία των Ουρανών είναι μια πραγματικότητα για όλους μας.