Ο άγιος μπόρεσε να αφουγκραστεί και να πιστέψει, που είναι η αξία της ζωής. Αυτό το καινούργιο κήρυγμα του Αποστόλου των εθνών, ήταν αυτό που χρειαζόταν, αυτό που του δίνει λόγο στην ύπαρξη του και αυτό που του δίνει τη δύναμη να φτάσει ακόμα και μέχρι το μαρτύριο.
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς
Ιερά αγρυπνία τελέστηκε την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου ((Διονυσίου Αρεοπαγίτου ιερομάρτυρος, επισκόπου και πολιούχου Αθηνών, Ρουστικού, Ελευθερίου και Δαμάριδος μαρτύρων των Αθηναίων), στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στην οποία προεξήρχε και κήρυξε τον θείο λόγο, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Αθανάσιος Μελισσάρης, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος.
Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».
Ο π. Αθανάσιος στο κήρυγμα του, αναφέρθηκε αρχικά στο αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής, από τις Πράξεις των Αποστόλων, που παρουσιάζει την ωραία εικόνα όπου ο Απόστολος Παύλος βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει στους Αθηναίους κάτω από τον Άρειο Πάγο., εκεί που μεταξύ των θεοτήτων τους είχαν επιγραφή για τον άγνωστο Θεό. Επαινώντας τους ο Απόστολος Παύλος, αρχίζει να τους κηρύττει αυτόν τον άγνωστο Θεό.
«Τα πράγματα πήγαιναν εξαιρετικά μέχρι του σημείου που άρχισε να τους μιλάει για ανάσταση νεκρών. Και από εκείνη τη στιγμή το κήρυγμα αυτού του μεγάλου κήρυκα της οικουμένης, αποτυγχάνει. Γιατί όταν οι Αθηναίοι άκουσαν για ανάσταση νεκρών, άλλοι τον χλεύαζαν και άλλοι, ευγενώς φερόμενοι, του είπαν ότι θα τον ξανακούσουν κάποια άλλη στιγμή.»
Ανάμεσα στα ελάχιστα πρόσωπα που άκουσαν και έβαλαν μέσα στην καρδιά τους αυτό το κήρυγμα της αναστάσεως, ήταν ο άγιος Διονύσιος που κατείχε το ύψιστο αξίωμα στο δικαιικό σύστημα της απόδοσης της δικαιοσύνης στον Άρειο Πάγο.
Τι ακριβώς ήταν αυτό που δεν μπόρεσαν οι Αθηναίοι να καταλάβουν; Σε μια πραγματικότητα που την χαρακτηρίζει ο θάνατος, που όλα φαίνεται ότι τελειώνουν μόλις κλείσουμε τα μάτια μας, η Εκκλησία ευαγγελίζεται στον κόσμο την ανάσταση των νεκρών.
Όπως επεξήγησε ο π. Αθανάσιος, μέχρι να ακουστεί το κήρυγμα του Αποστόλου των εθνών, ο ελληνικός κόσμος μιλούσε για αθανασία της ψυχής. Και έρχεται ο Απόστολος Παύλος να μιλήσει για ανάσταση νεκρών, γιατί δεν μπορεί το ένα και μοναδικό πρόσωπο που αποτελεί εικόνα Θεού να αφανίζεται και να τελειώνει.
Αυτό ακριβώς είναι που περνάει ακαριαία μέσα στην καρδιά του σοφού αρεοπαγίτη Διονύσιου. Ο οποίος με τον ενάρετο βίο του, με την υψηλή του μόρφωση, αποδεικνύεται για όλους παράδειγμα μίμησης. Και αυτό είναι η τιμή στο πρόσωπο του αγίου, όταν μιμούμαστε τη ζωή του.
«Ο άγιος μπόρεσε να αφουγκραστεί και να πιστέψει, ότι εδώ είναι η αξία της ζωής. Αυτό το καινούργιο κήρυγμα του Αποστόλου των εθνών, ήταν αυτό που χρειαζόταν, αυτό που του δίνει λόγο στην ύπαρξη του και αυτό που του δίνει τη δύναμη να φτάσει ακόμα και μέχρι το μαρτύριο.
Είναι ο άνθρωπος ο κεχαριτωμένος που δεν είχε ακούσει όλη τη θεολογία, αλλά που ακούει έναν απλό λόγο και αφήνει την καρδιά του να τον δεχθεί και προσπαθεί να τον ζήσει.»
Να τι χρειαζόμαστε σήμερα, είπε ολοκληρώνοντας το κήρυγμα του ο π. Αθανάσιος. Πολλές φορές, για τους ανθρώπους της Εκκλησίας υπάρχει ο κίνδυνος μιας διαρκούς επανάληψης, χωρίς οντολογική μεταμόρφωση.
Πρέπει να μπορέσουμε να επιλέξουμε αυτό που αξίζει. Να μην φύγουμε από εδώ, έχοντας ζήσει όλη αυτή τη χαρά της βασιλείας του Θεού κοινωνώντας Χριστό, και μένοντας άνθρωποι που δεν σώθηκαν.
«Να ζήσουμε τον Χριστό στην απόλυτη πληρότητα, έτσι όπως προσφέρεται με το Αίμα και το Σώμα Του «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Γιατί τι άλλο μπορεί να γεμίσει την καρδιά μας από τον Χριστό;
Αυτό είναι που έκανε τον άγιο Διονύσιο να αφήσει αυτήν την υψηλή θέση που είχε και να ακολουθήσει τον Χριστό, να ασπαστεί το Ευαγγέλιο, να γίνει διάκονος Χριστού, πρώτος Επίσκοπος Αθηνών και να δώσει και το αίμα του.»