Την Παρασκευή 20 Μαΐου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοστέπτων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης και Οσίου Νικοδήμου Βεροίας.
Στον Πανηγυρικό Εσπερινό παρευρέθηκαν τοπικοί πολιτικοί άρχοντες και πλήθος ευσεβών Βεροιέων, ενώ στο τέλος ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων δεν παρέλειψε να ευχηθεί στον εορτάζοντα Δήμαρχο της πόλεως κ. Κωνσταντίνο Βοργιαζίδη και στον εφημέριο της ενορίας π. Κωνσταντίνο Νικολαΐδη.
Ο κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χαίροις, ὁ τόν Παῦλον ζηλώσας, καί τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ἀράμενος», ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμώντας τούς ἁγίους ἐνδόξους, θεοστέπτους βασιλεῖς καί ἰσαποστόλους Κωνσταντίνο καί Ἑλένη καί ἀναγνωρίζοντας στά πρόσωπά τους τά σκεύη τῆς ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησία του ἀπό τούς διωγμούς.
Καί ἦταν ὄντως οἱ δύο ἑορταζόμενοι ἅγιοι σκεύη τῆς ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ. Διότι πῶς μπορεῖ νά ἐξηγήσει κανείς διαφορετικά τό γεγονός ὅτι ὁ ἄμεσος διάδοχος τῶν φοβερῶν ἐκείνων αὐτοκρατόρων, οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν μέ μανία καί ὁδήγησαν στό μαρτύριο χιλιάδες χριστιανούς, ὄχι μόνο θά ἔπαυε τούς διωγμούς ἀλλά καί θά ἀναγνώριζε τή χριστιανική πίστη ὡς ἐπίσημη θρησκεία τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας;
Ὁ Χριστός ὅμως βρίσκει σέ κάθε ἐποχή καί ὅταν Ἐκεῖνος κρίνει τούς ἀνθρώπους πού θά γίνουν σκεύη τῆς ἐκλογῆς του, γιά νά διακονήσουν τό ἔργο του καί τήν Ἐκκλησία. Ἀκόμη καί μέσα στίς πιό ἀντίξοες συνθῆκες. Ἀκόμη καί ὅταν οἱ προβλέψεις εἶναι δυσοίωνες ὁ Χριστός βρίσκει τούς ἀνθρώπους, ὅπως συνέβη καί στήν περίπτωση τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.
Πολλές φορές ἀγωνιοῦμε γιά τίς ἐξελίξεις στόν κόσμο, ἀνησυχοῦμε τί θά γίνει μέ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας. Πολλές φορές ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ ἱστορία προχωρᾶ ἐρήμην τοῦ Χριστοῦ, ἴσως καί πρός τό χάος καί τήν καταστροφή. Καί ὅμως κάνουμε λάθος· τό ἴδιο λάθος πού ἔκαναν καί οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου, ὅταν μόνοι τους, μέσα στό πλοιάριο, ἔπεσαν σέ καταιγίδα καί πίστευσαν ὅτι θά βυθισθοῦν στή θάλασσα.
Τό πίστευσαν, γιατί ἔκριναν τά γεγονότα μέ τά ἀνθρώπινα κριτήρια καί τά μέτρα τῶν πεπερασμένων δυνατοτήτων τους. Τό πίστευσαν, γιατί δέν εἶχαν πιστεύσει ὅτι ὁ Χριστός ἔχει ὑπό τόν ἔλεγχό του τήν ἱστορία, ὄχι γιά νά μήν μᾶς ἀφήνει νά ἐνεργοῦμε, ὅπως νομίζουμε, ἀλλά γιά νά ἀποτρέπει τό κακό νά ἐπηρεάζει καθοριστικά τή ζωή μας.
Καί ὅπως τότε, στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ ὁ Χριστός ἐπενέβη σωστικά καί γλίτωσε τούς μαθητές του ἀπό τόν κίνδυνο νά βυθισθοῦν, ἔτσι ἐπεμβαίνει πάντοτε στή ζωή τῶν ἀνθρώπων πού πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν καί τήν Ἐκκλησία του, ἔτσι ἐπεμβαίνει καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Διότι, ὅπως ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στόν Σαῦλο στόν δρόμο πρός τή Δαμασκό δέν ἄλλαξε μόνο τή δική του ζωή καί κατεύθυνση μεταβάλλοντάς τον ἀπό διώκτη τοῦ χριστιανισμοῦ σέ κορυφαῖο καί διαπρύσιο κήρυκά του, ἔτσι καί ἡ ἐμφάνιση τοῦ Σταυροῦ στόν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο καί ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ «ἐν τούτῳ νίκα», δέν μετέβαλε μόνο τήν προσωπική του πορεία, ἀλλά τήν πορεία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀνοίγοντας τόν δρόμο γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὅσοι, λοιπόν, ἀνησυχοῦν γιά τό ποῦ βαδίζει ὁ κόσμος, γιά τό ποιά θά εἶναι ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας σέ ἕνα κόσμο πού δείχνει νά ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό, δέν ἔχουν παρά νά ἀκούσουν τό μήνυμα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, δέν ἔχουν παρά νά δοῦν πῶς ὁ Χριστός βρίσκει πάντοτε ἀνθρώπους γιά νά διακονήσουν τό ἔργο του καί νά ὁδηγήσουν τήν Ἐκκλησία του καί τόν κόσμο μέσα ἀπό τόν σάλο καί τήν τρικυμία στή γαλήνη καί ἠρεμία.
Ἡ σημερινή ὅμως ἑορτή ἔχει καί ἕνα ἀκόμη μήνυμα γιά ἐμᾶς. Καί τό μήνυμα αὐτό πηγάζει ἀπό τόν στίχο πού προέταξα: «Χαίροις», λέγει ὁ ὑμνογράφος, «ὁ τόν Παῦλον ζηλώσας».
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀναζητεῖ πρότυπα καί παραδείγματα στή ζωή του. Θέλει νά ὁμοιάσει καί νά μιμηθεῖ ἀνθρώπους σπουδαίους καί διαπρεπεῖς. Ἀλλά τά κριτήρια τῆς ἐπιλογῆς του, τῆς ἐπιλογῆς μας, εἶναι συχνά ὑποκειμενικά καί λανθασμένα. Θέλουμε νά ὁμοιάσουμε σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἐξωτερική λάμψη, πού ἔχουν δόξα, χρήματα ἤ τιμές ἐγκόσμιες, πού ἔχουν προβολή καί τούς φωτίζουν τά φῶτα τῆς δημοσιότητος, γιατί νομίζουμε ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάτι σπουδαῖο πού ἀξίζει νά τό μιμηθοῦμε. Ὅμως ὅλα αὐτά πού θαυμάζουμε δέν ἔχουν καί τόσο μεγάλη ἀξία καί σημασία, γιατί εἶναι παροδικά καί ἐφήμερα.
Ἄν πραγματικά θέλουμε νά μιμηθοῦμε κάτι, τότε δέν ἔχουμε παρά νά κάνουμε μία ἀνάλογη ἐπιλογή μέ αὐτή τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου Κωνσταντίνου. Ἐκεῖνος ἦταν βασιλεύς, ἦταν αὐτοκράτορας, καί ὅμως ἐπέλεξε νά μιμηθεῖ τόν ἀπόστολο Παῦλο. Καί μπορεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά ἀναφέρεται κυρίως στήν ἀναλογία τῆς κλήσεως τοῦ Χριστοῦ πρός τόν πρωτοκορυφαῖο ἀποστόλο καί τόν Μεγάλο Κωνσταντίνο, ὅμως ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ὁμοιότητα δέν περιορίζεται μόνο στήν κλήση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος, ὅπως καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν περιορίσθηκε μόνο στήν κλήση του, ἀλλά μιμήθηκε καί τόν ζῆλο τοῦ ἀποστόλου γιά τή διάδοση τοῦ εὐαγγελίου καί γιά τήν ἑδραίωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ἀξιώθηκε νά ὀνομασθεῖ ἰσαπόστολος. Γι᾽ αὐτό καί ἀξιώθηκε νά ὀνομασθεῖ μέγας ὄχι μόνο ἀπό τήν ἱστορία ἀλλά καί ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί νά τιμᾶται στούς αἰῶνες.
Ἄς ζηλώσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου καί ἄς θέσουμε ὡς πρότυπα τῆς ζωῆς μας τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Κωνσταντίνο καί τή θαυμασία μητέρα του, τήν ἁγία Ἑλένη. Ἄς ζηλώσουμε τήν ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, γιά νά ἀξιωθοῦμε διά πρεσβειῶν τους νά τούς συναντήσουμε καί στόν οὐρανό, ἐκεῖ ὅπου ἀπολαμβάνουν τήν τιμή καί τή δόξα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.