Πανήγυρις Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στην Ι. Μ Μεταμορφώσεως Μουτσιάλη Βεροίας

• Dogma
• 13 Ιουλίου 2020
• 14:33

Την Κυριακή 12 Ιουλίου, εορτή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία και κήρυξε τον Θείο Λόγο στην πανηγυρίζουσα επι τη μνήμη του Οσίου Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μουτσιάλη.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβαμσιώτατος ευλόγησε το κόλυβο του Οσίου. Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:

«Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος».

Ὁ στίχος αὐτός τοῦ προφητάνα­κτος καί ψαλμωδοῦ Δαβίδ βρίσκει ἀπόλυτη ἐφαρμογή του στόν ἑορ­τα­ζόμενο σήμερα καί τιμώμενο ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως ὅμως πανηγυριζόμενο στήν Ἱερά αὐτή Μονή, ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.

Διότι ὄντως ὁ Κύριος εἶναι αὐτός πού ἐθαυμάστωσε καί χαρίτωσε καί ἁγίασε καί τίμησε μέ τίς πλού­σιες δωρεές του τόν σύγχρονό μας αὐτόν ὅσιο, τόν ὅσιο Παΐσιο.

Ὅλοι γνωρίζουμε ποιός ἦταν ὁ τι­μώμενος ὅσιος. Ἦταν ἕνας ἁπλός καί ταπεινός ἄνθρωπος, πού ἔφθασε στό Ἅγιο Ὄρος κινού­μενος ἀπό ἀγάπη στόν Θεό καί ζῆλο γιά νά ζήσει τή μοναχική καί ἰσάγγελη ζωή.  Ἦταν ἕνας ἁπλός καί ταπεινός μοναχός, πού ἔφερε στήν ψυχή του, μαζί μέ τόν πόνο τῆς προσφυγιᾶς, τήν εὐσέβεια καί τήν ἀσκητική παράδοση τῆς πα­τρί­δος του, τῆς ἁγιοτόκου Καππα­δοκίας.  Ἦταν ἕνας ἁπλός καί τα­πει­νός μοναχός, ὅμως ἦταν συγ­χρό­νως καί ἕνας γενναῖος μαχη­τής τοῦ Πνεύματος, ἕνας ἐργάτης τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος, ἕνας μύστης τῆς νοερᾶς προσευχῆς, πού ἔκρυβε, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, κάτω ἀπό τόν σκώλωπα τῆς σαρκός τό μεγαλεῖο τῶν οὐρανίων ἀποκαλύψεων τίς ὁποῖες ἀξιώ­θη­κε νά ζήσει.

Καί δέν χρειάζεται νά ἀναζητήσει κανείς τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο «ἐθαυ­μάστωσε» καί ἐπί γῆς καί στόν οὐρανό τόν ὅσιο Παΐσιο ὁ Θεός, διότι εἶναι σαφής καί ξεκά­θα­ρος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού λέ­γει: «ἐπί τίνα ἐπι­βλέ­ψω, εἰ μή ἐπί τόν καθαρόν καί ἡσύχιον καί τρέ­μοντα τούς λόγους μου;»

Καθαρός καί ἡσύχιος, ταπεινός καί ὑπάκουος στό θέλημα τοῦ Χρι­στοῦ ἦταν ὁ ὅσιος Παΐσιος. Γι᾽αὐτό καί ἐπέβλεψε τόσο πολύ ὁ Θεός ἐπ᾽ αὐτόν καί τόν χαρίτωσε καί τόν κό­σμησε μέ οὐράνια χαρίσματα καί δωρεές, ὥστε νά προστρέχουν σέ αὐτόν ἐν ζωῇ ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας καί μορφώσεως, ζητώντας τίς συμβουλές του καί τήν εὐχή του. Γι᾽ αὐτό, τόσο ὅσο ζοῦσε ὅσο καί μετά τήν κοίμησή του ὑποκλί­νονται μέ σεβασμό οἱ σοφοί καί οἱ ἐπιστήμονες τοῦ κόσμου, ἐντρυ­φοῦν στούς λόγους καί στίς διδα­χές του οἱ θεολόγοι, τόν ἐπικα­λοῦνται οἱ εὐσεβεῖς πιστοί καί ἐνισχύονται μέ τίς πρεσβεῖες του ὅσοι τίς ζητοῦν, ἰδιαιτέρως ὅμως ὅσοι εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν συναντήσουμε καί νά τόν γνω­ρίσουμε, ὅπως καί οἱ παλαιότερες ἀδελφές τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Ἀδελ­φότητος, οἱ ὁποῖες συνεδέοντο μαζί του πνευματικά.

Καί αὐτό εἶναι ὄντως ἕνα θαῦμα, ἕνα θαυμαστό γεγονός, τό ὁποῖο ἐπιτελεῖ ὁ Θεός γιά νά δοξάσει τόν ἐκλεκτό δοῦλο του, ἀλλά καί γιά νά δείξει σέ μᾶς ποιός εἶναι ὁ τρό­πος καί ποιός εἶναι ὁ δρόμος γιά νά ἑλκύσουμε τή χάρη του καί νά τόν πλησιάσουμε.

Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό νά καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς στήν ψυχή μας τήν ταπείνωση καί τήν ἁπλότητα, τίς δύο μεγάλες αὐτές ἀρετές πού κοσμοῦσαν τήν ψυχή τοῦ τιμωμένου ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη. Οἱ ἀρετές αὐτές ἔχουν μεγάλη σημασία καί μεγάλη ἀξία ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας, κατά τίς ὁποῖες ὁ ἐγωισμός κυριαρχεῖ παντοῦ, σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, καί ὅλοι πι­στεύ­ουμε ὅτι εἴμεθα κάτι σπου­δαῖο καί μεγάλο. Κυριαρχεῖ στίς ἡμέρες μας, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ἁπλό­τητα συκοφαντεῖται καί χλευά­ζεται ὡς ἀφέλεια καί ἡ ταπείνωση ὡς ἔλλειψη προσωπικότητος καί δυνάμεως.

Οἱ κρίσεις ὅμως γιά τίς δύο με­γάλες ἀρετές, τήν ἁπλότητα καί τήν ταπείνωση, εἶναι κοσμικές, εἶ­ναι ἀπόψεις ἀνθρώπινες, πού δια­στρεβλώνουν τήν ἀλήθεια καί προ­σπαθοῦν νά μᾶς παρασύρουν σέ δρόμο ἀντίθετο ἀπό αὐτό τοῦ λόγου καί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑψη­λοφροσύνη μπορεῖ νά μᾶς δημι­ουρ­γοῦν πρόσκαιρα τήν ἰδέα ὅτι ἔχουμε ἀξία, ὅτι μποροῦμε νά ἐπι­τύχουμε ὅ,τι θέλουμε, ὅτι ἀξί­ζουμε τόν σεβασμό καί τήν τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά δέν μᾶς βοη­θοῦν νά βαδίσουμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, δέν μᾶς βοηθοῦν νά πλη­σιάσουμε τόν Θεό.

Καί τό χει­ρότερο εἶναι ὅτι ὁ ἐγωι­σμός καί ἡ ὑψηλοφροσύνη κάνουν τόν ἄν­θρωπο εὐάλωτο στήν ἁμαρ­τία, γιατί δέν τόν ἔχει τή θεία χάρη νά τόν συνοδεύει καί νά τόν σκεπάζει, καθώς «ὁ Θεός ὑπερη­φά­νοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν».

Ἀντίθετα, ὅποιος ἀγωνίζεται νά ἀποκτήσει τήν ταπείνωση, αὐτός βαδίζει τόν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς ἀρε­τῆς, διότι ἡ ταπείνωση δέν εἶναι μόνο προϋπόθεση κάθε ἀρε­τῆς, ἀλλά καί ἐκείνη πού διαφυ­λάττει ὅ,τι κερδίζουμε στόν πνευ­ματικό μας ἀγώνα. Γι᾽ αὐτό καί οἱ πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁποια­δή­ποτε ἀρετή δέν συνοδεύεται ἀπό τήν ταπείνωση, σύντομα θά ἐξα­φα­νισθεῖ καί ἀποδειχθεῖ μάταιος ὁ κόπος μας γιά τήν ἀπόκτησή της, διότι ἡ ὑπερηφάνεια ἀνοίγει τή θύρα στόν κλέπτη τῶν πνευμα­τικῶν θησαυρῶν, τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται νά μᾶς τούς στερήσει.

Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, πού τιμοῦμε σήμερα τόν ὅσιο Παΐσιο, νά ἀποκτήσουμε τήν τα­πεί­νωση καί τήν ἁπλότητα, πού ἔκαναν τόν ἑορταζόμενο ὅσιο νά ξεχωρίζει καί νά διακρίνεται ὄχι μόνο ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά ξεχωρίζει καί νά διακρί­νεται στά μάτια τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἔχουμε διά τῶν πρε­σβειῶν του τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά προκό­πτου­με στήν ἐν Χριστῷ ζωή καί νά κερ­δίσουμε τή σωτηρία μας.